Jack White

Welcome to everything you've ever learned.

Ο Jack White δεν χρειάζεται συστάσεις. Από μόνα τους, όλα όσα κατάφερε με τους White Stripes θα ήταν αρκετά για να έχει μια σελίδα ολόδική του στο μεγάλο βιβλίο της rock μουσικής. Πέρα από αυτά, όμως, ο διασημότερος έβδομος γιος από το Detroit έχει πετύχει πολλά περισσότερα. Από τους πειραματισμούς με τα διάφορα side projects του μέχρι τη νοοτροπία που έχει περάσει στη δισκογραφική του και τον τρόπο που επιλέγει να στήνει τις ζωντανές του εμφανίσεις, ο κατάλογος είναι μεγάλος και πολύ λιγότερο προφανής από μια απλή λίστα από singles, αριθμούς πωλήσεων και θέσεις σε charts. Ανάμεσα σε όλα αυτά, μια ξεχωριστή θέση δικαιωματικά ανήκει στη σόλο πορεία και τις εξερευνήσεις που ήρθαν με αυτή.

Ξεχάστε ό,τι ξέρατε.

Για κάποιον καλλιτέχνη με ιστορία δύο δεκαετιών στη σκηνή, αναρίθμητους δίσκους, περιοδείες και δύο κυκλοφορίες κάτω από το όνομά του, η επιλογή για την τρίτη θα ήταν πιθανότατα προφανής. Εδώ, βέβαια, δε μιλάμε για κάποια εύκολη περίπτωση καλλιτέχνη· και η αλήθεια είναι ότι τόσο στο "Blunderbuss" όσο και στον διάδοχό του υπήρχαν σημάδια που έδειχναν ότι ο κύριος White δεν είχε βολευτεί σε ένα αυστηρά καθορισμένο ύφος. Ανάμεσα στα βιολιά, τους χορευτικούς ρυθμούς και τα garage ξεσπάσματα, ωστόσο, όλα έδειχναν να κινούνται με χειρουργική ακρίβεια γύρω από τον άξονα του δίπολου φωνής/κιθάρας του δημιουργού τους και οι ακροβασίες έμειναν σε χαμηλά επίπεδα.

Αυτήν τη φορά, όλα όσα μπορεί να είχατε ως δεδομένα για έναν Jack White δίσκο, αφήστε τα στην άκρη. Όλα; Όχι όλα. Σίγουρα πάντως, αρκετά για να νιώσετε παράξενα την πρώτη φορά που θα βάλετε το LP να παίξει. (Streaming; Τι κουβέντες είναι αυτές.) Δε μπορώ να κρύψω ότι στην προακρόαση στο πανέμορφο Record House, έφυγα με περισσότερα ερωτηματικά από αυτά που είχα όταν πήγα. Εκ των υστέρων, τα παράξενα αισθήματα φαίνεται πως είχαν βάση, αφού ολόκληρη η δημιουργική προσέγγιση ήταν διαφορετική. Η πλήρως αναλογική λογική παραλείφθηκε, τα όργανα δόθηκαν σε μουσικούς με προϋπηρεσία σε Kendrick Lamar και Jay-Z και τα Pro Tools έπιασαν δουλειά.

Μην κρίνετε έναν δίσκο από το πρώτο single του. Ή μήπως όχι;

Εκεί που άλλες εποχές έμπαιναν killer-riff, κομμάτια με ρεφρέν τεραστίων διαστάσεων ή bluesy ύμνοι (βλ. "Seven Nation Army", "Icky Thumb"/"Steady As She Goes" και "Three Women" αντίστοιχα) εδώ το μπάσιμο γίνεται με το "Connected By Love", το οποίο όσο όμορφο είναι κι όσο δυνατούς στίχους έχει, άλλο τόσο αντί-ραδιοφωνικό ακούγεται. Σε αντίστοιχο μήκος κύματος συνεχίζει το "Why Walk A Dog?", για να έρθει το "Corporation" με το groove και τα "who's with me?!" και να ξεκινήσει το πάρτυ. Πριν ολοκληρωθούν οι χοροί, το αλκοόλ δίνει τη θέση του στο τσάι για το πέρασμα του "Abulia And Akrasia" και τα synth δυναμώνουν στο "Hyperinsomniac".

Αντίστοιχες εναλλαγές συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, με χαρακτηριστικότερη εκείνη στο σερί των "Ice Station Zebra"/"Over And Over And Over"/"Everything You've Ever Learned"/"Respect Commander". Ανάμεσα σε αυτά θα βρει κανείς από ραπάρισμα, double-bass γεμίσματα και spoken περάσματα μέχρι αναφορές σε παλιότερους στίχους, σόλο τουμπερλέκι κι εκσυγχρονισμένα blues χτισίματα. Ενδεικτικό της γενικότερης στριφνάδας είναι ότι ακόμα και το "Over And Over And Over", που προέκυψε από ένα πρώιμο Stripes riff και είναι στα πιο πιασάρικα που έχει δώσει εδώ και καιρό ο White, είναι αρκούντως αντισυμβατικό για να ξεχωρίζει από αντίστοιχα μεγάλα singles του παρελθόντος.

Which side are you on? (Αντί επιλόγου)

Το "Boarding House Reach" δεν είναι εύκολο. Πολλοί μπορεί να το χαρακτηρίσουν ως love-or-hate, και δε μπορώ να πω ότι έχουν απολύτως άδικο. Αν και όσο κι αν το μισήσεις, είναι πρακτικά αδύνατο να μην υπάρξουν στιγμές που θα σε τραβήξει και θα σου πει πράγματα. Η δουλειά που έχει γίνει στους στίχους και την παραγωγή είναι σε αναμενόμενα δυσθεώρητα επίπεδα, ενώ στο layering επικρατεί ένα πανέμορφα οργανωμένο χάος. Ο βαθμός που θα το εκτιμήσει κανείς εξαρτάται από το πόση όρεξη έχει να δώσει προσοχή στο σύνολο του δίσκου και πόσο ανοιχτός είναι προς διαφορετικούς ήχους. Σε κάθε περίπτωση, αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να κάνει το mainstream να συμπαθήσει σπασμένα καλούπια, αυτός είναι ο Jack White.