Leonard Cohen @ Terra Vibe, 30/07/08

Μία έντονα συναισθηματική, γεμάτη πάθος και νοσταλγία, βραδιά. Έτσι ήταν η 30η Ιουλίου και έτσι θα παραμείνει στο μυαλό όσων παραβρέθηκαν.

Κανείς δεν έμοιαζε να ενδιαφέρεται για το μέρος, τα ποτά ή τον καιρό. Αντιθέτως, υπήρχε μία γλυκιά ηρεμία από 5.000 περίπου ανθρώπους, όλων των ηλικιών, που μαζεύτηκαν στο Terra Vibe για να τιμήσουν και να τιμηθούν από το Leonard Cohen. Στις 21:00 ακριβώς εμφανίστηκε μαζί με το επιτελείο του στη σκηνή, και ένα μαγικό ρεύμα ενθουσιασμού κατέπληξε το κοινό, που ξέσπασε σε αστείρευτο χειροκρότημα. Με χαρακτηριστική αυτοσυγκράτηση και σε άψογα Ελληνικά, εξέφρασε τη συγκίνησή του, τονίζοντας σαρκαστικά πως αγαπά την Ελλάδα αλλά… τώρα νηστεύει!



Κάπου εκεί το ταξίδι ξεκίνησε και στο διάβα του μας παρέσυρε ολοκληρωτικά. Τον περιτριγύριζαν κορυφαίοι μουσικοί σε κρουστά, πνευστά και έγχορδα όλων των ειδών, ενώ η κυρία Sharon Robinson με τις Webb Sisters απέδωσαν τα μέγιστα σε ό,τι αφορά στα φωνητικά και όχι μόνο. Ζεσταθήκαμε με το “Dance Me To The End Of Love” και είδαμε το μέλλον να αποκαλύπτει πως δεν υπάρχει γιατρειά για τον έρωτα. Χαμένο στα “σκούρα χρώματα” και τα “βαριά αρώματα”, το κοινό, βρισκόταν σε πρωτόγνωρους δρόμους. Τα επιφωνήματα έκπληξης και ενθουσιασμού εμφανίζονταν συνεχώς και ακολουθούσε και πάλι το χειροκρότημα, δημιουργώντας μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα. Ήταν με διαφορά το καλύτερο που έχω γνωρίσει. Μία σπίθα, μία λέξη αρκούσε για να πυρώσει το σύνολο. Ακόμα και η χρυσή φωνή του Καναδού, όταν αυτός προλόγιζε ένα κομμάτι, αγκάλιαζε στοργικά το χώρο. Εισαγωγή από τον γητευτή των χορδών, Javier Mas, για το “Who By Fire” και η εκτέλεση που ακούστηκε μας έχωσε ακόμα πιο βαθιά στη ρωγμή του χρόνου που είχε ανοίξει. Τα “That’s No Way To Say Goodbye” και “Anthem” έκλεισαν την πρώτη ώρα και έδωσαν ένα εικοσάλεπτο διάλειμμα ξεκούρασης στο συγκρότημα.



Η επιστροφή έγινε με το Leonard Cohen τρεχάμενο και το “Tower Of Song” να αποτελεί τη συνέχεια του set. Χωρίς να χάσει την όρεξη και το χιούμορ του, αποκάλυψε πως το νόημα της ζωής δεν είναι ο μοναχισμός αλλά το «του νταμ νταμ νταμ, του νταμ νταμ» (θυμηθείτε τα backing vocals του κομματιού). Ο κόσμος άδραξε την ευκαιρία και άρχισε να τραγουδά ρυθμικά το συγκεκριμένο σημείο, αναγκάζοντας το μοναδικό ποιητή / ερμηνευτή / μουσικό να υποκλιθεί, βγάζοντας το καπέλο του. Ακολούθησαν κορυφαίες στιγμές, όπως τα “Suzanne”, “Hallelujah” και “I’m Your Man” και το terra vibe είχε παρασυρθεί σε μονοπάτια παραμυθένια. Είχαν περάσει περίπου δύο ώρες, μα ήταν ακόμα νωρίς για να αποχωρίσουμε. Στην όψη και μόνο της φιγούρας αυτής που γονατίζει, κλείνει τα μάτια και ερμηνεύει, δε σταματήσαμε να δίνουμε αλόγιστα το σεβασμό μας. Δε πρέπει όμως να αδικήσουμε και του υπόλοιπους εξαιρετικούς μουσικούς. Πώς να ξεχάσει κανείς τον κορυφαίο Neil Larsen (πλήκτρα), με συμμετοχές σε δίσκους του George Harrison και των Rolling Stones, το Dino Soldo (πνευστά) ή το Bob Metzger (ηλεκτρική κιθάρα);







Καθώς ήμασταν αισίως στο πρώτο encore, φανερά συγκινημένος ο Cohen δήλωσε ταπεινά: «δε θα σας ξεχάσω ποτέ, είναι τιμή μου που βρίσκομαι εδώ». Διανύοντας την όγδοη δεκαετία της ζωής του παραμένει απλοϊκός και παίζει σχεδόν τρεις ώρες. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς;



Το τέλος επιφύλασσε μία τεράστια έκπληξη. Έχοντας ακουστεί μόλις μία ακόμη φορά στην φετινή μακροσκελέστατη περιοδεία, το “Famous Blue Raincoat”, που τόσο έχει αγαπηθεί από το ελληνικό κοινό, έκλεισε τη βραδιά με τρόπο απερίγραπτο. Παρατήρησα άτομα να κλαίνε και να βρίσκονται ψυχολογικά υπερφορτισμένα.



Τα φώτα άναψαν, ο κόσμος έφυγε, αλλά η μαγεία παραμένει. Ήταν μία από τις καλύτερες συναυλίες των τελευταίων –πολλών- ετών και ένα παράδειγμα για κάποιους που περιορίζονται σε σετ των 90 λεπτών.



First Set:

Dance Me To The End Of Love / The Future / Ain't No Cure For Love / Bird On / The Wire / Everybody Knows / In My Secret Life / Who By Fire / Hey That's / No Way To Say Goodbye / Anthem



Second Set:

Tower Of Song / Suzanne / The Gypsy's Wife / Boogie Street / Hallelujah / Democracy / I'm Your Man / Take This Waltz



Encores:

So Long, Marianne / First We Take Manhattan / Sisters Of Mercy / If It Be Your Will / Closing Time

I Tried To Leave You / Famous Blue Raincoat / Whither Thou Goest



Υ.Γ.: Διαβάζοντας το κείμενο δεύτερη και τρίτη φορά, διαπιστώνω πως δε μπορώ να διατυπώσω, στις φτωχές αυτές λέξεις, το συναίσθημα που θα ήθελα να μεταδώσω. Συγχωρέστε με.