Xylouris White @ Six D.O.G.S., 08/11/18

Η καλλιτεχνική συνεργασία μεταξύ του Κρητικού λαουτιέρη Γιώργη Ξυλούρη (ή Ψαρογιώργη) και του Αυστραλιανού ντράμερ Jim White, ο οποίος μεταξύ άλλων παίζει στους Dirty Three με τον Warren Ellis, ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια και μας έχει προσφέρει μέχρι σήμερα τρεις μεστούς studio δίσκους (όλους σε παραγωγή του Guy Picciotto των μεγάλων Fugazi) και πολλές περιοδείες ανά τον κόσμο. Στο πλαίσιο προώθησης του φετινού τους δίσκου "Mother", το ντουέτο εμφανίστηκε σε ένα αρκούντως γεμάτο six dogs, μπροστά σε ένα διεθνές κοινό που είχε μέχρι και Σκανδιναβούς.

Η εκδήλωση ξεκίνησε στις 22:00, με έναν μυστακοφόρο Κρητικό να απαγγέλει αρχικά μια μικρή μαντινάδα και, μετά το καταφατικό γνεύσιμο του Ψαρογιώργη, να τη ζευγαρώνει με μια μακροσκελέστερη. Έπειτα το ντουέτο, που είχε πάρει θέση δίπλα - δίπλα στη σκηνή, στην οποία συνυπήρχαν το παραδοσιακό λαούτο, με τους φαινομενικά αταίριαστους  ηλεκτρικούς ενισχυτές και τα τύμπανα, ξεκίνησε να αναπτύσσει ένα μουσικό θέμα που εξελίχθηκε σε μια σειρά τραγουδιών από το τελευταίο τους πόνημα, με την πρώιμη έκρηξη του "Only Love" να ακολουθείται από την ημέρευση του "Motorcycle Kondilies" και του "Daphne".

Από μία από τις πολλές συνεργασίες του Ψαρογιώργη, τον δίσκο "Όσο Κι Άν Δέρνει Ο Άνεμος" που έχει κάνει με τους Γιάννη Αγγελάκα, Νίκο Βελιώτη, και Γιάγκο Χαιρέτη - ο οποίος μάλιστα ήταν παρών στο six dogs - αποδόθηκαν σε ένα όμορφο ντουέτο τα "Σαν Το Νερό Του Ποταμού" και "Με Των Πολλών Τη Λογική». Το ρευστό παίξιμο του Jim White συνόδευε ταιριαστά τον αυτοσχεδιασμό του Ξυλούρη και δε θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι η ατμόσφαιρα των υψιπέδων της Κρήτης μεταφέρθηκε εν μέρει εντός του ζεστού συναυλιακού χώρου του Six Dogs.

Σε ένα μίνι αφιέρωμα στον δεύτερο δίσκο "Black Peak", από το διονυσιακό "The Feast" περάσαμε χωρίς διακοπή στο "Forging", στο οποίο ο White χτυπούσε τα τύμπανά του με ένταση, σα να ρίχνει κανονιές. Ακούγοντας τον γεμάτο και συμπαγή ήχο που έβγαινε από τα ηχεία, ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς πως στη σκηνή υπήρχαν δύο μόνο μουσικά όργανα.

Το ακόμα εντυπωσιακότερο ήταν η ανταπόκριση του κοινού κατά τη δεκάλεπτη εκτέλεση του "Ερωτόκριτου". Ο Ψαρογιώργης συχνά έκλεινε τα μάτια του και φαινόταν βυθισμένος σε μύχιες σκέψεις, ενώ ο White όποτε χρειαζόταν χάιδευε σχεδόν τα τύμπανά του, με ανεπαίσθητους ήχους να βγαίνουν απ' αυτά. Σε ορισμένα ήσυχα σημεία, το μόνο που ακουγόταν ήταν η φωνή του Ψαρογιώργη να απαγγέλει τους στίχους, με το κοινό να δίνει την εντύπωση ότι προσπαθούσε ακόμα και να μην αναπνεύσει για να μη διαταράξει τη μυσταγωγία των στιγμών - πράγμα εντυπωσιακό, δεδομένων όσων έχουμε ζήσει και ζούμε στα συναυλιακά δρώμενα της χώρας μας, όπου συνήθως μπορείς να μάθεις όλα τα νέα των διπλανών σου χωρίς καν να τους ρωτήσεις.

Το στιβαρό "Black Peak" ακολούθησε ένα εικοσάλεπτο τζαμάρισμα που ξεκίνησε με το "Pulling The Bricks" και στο οποίο θόρυβος και μελωδία εναλλάσσονταν. Μια παρέα, αποτελούμενη από ανθρώπους που ίσως να είχαν γνωριστεί επί τόπου, έστησε πρόχειρο χορό μπροστά στη σκηνή, δείχνοντας να κυριεύεται από ένστικτα αρχέγονα που δεν ξεκλειδώνουν παρά μόνο υπό ιδιαίτερες συνθήκες.

Μπορεί να ήταν πλέον περασμένα μεσάνυχτα, όμως οι μουσικοί απλώς συνέχιζαν να παίζουν. Ο White συμβουλευόταν ένα διπλωμένο χαρτί που είχε δίπλα του, κοιταζόταν με τον Ξυλούρη και προχωρούσαν στο επόμενο κομμάτι. Μπροστά σε ελαφρώς αραιωμένο κοινό, λόγω του προχωρημένου της ώρας, το μεγάλο φινάλε ήρθε με μια ξεχειλωμένη και κυριολεκτικά ντελιριακή εκτέλεση του "Hey, Musicians!" από τον δεύτερο δίσκο. Μετά από αυτό κι ενώ οι μουσικοί ξεπέρασαν τις δυόμιση ώρες (!!!) στο σανίδι, λογικά δεν πρέπει να υπήρχε άνθρωπος που να μην αποχώρησε «γεμάτος» από το Six Dogs.

Τα μόνα δύο αρνητικά έχουν να κάνουν αφ’ ενός με την ώρα έναρξης και λήξης της συναυλίας, που θα μπορούσαν να είναι λίγο καλύτερα ρυθμισμένες έτσι ώστε να μην έχει κλείσει το μετρό μετά το τέλος και αφ’ ετέρου με την αποπνικτική ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει οι θεριακλήδες, μη σεβόμενοι ούτε τους μουσικούς, αλλά ούτε και τους άλλους θεατές. Για το πρώτο, έχω βάσιμες ελπίδες ότι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο σε επόμενη εμφάνιση. Για το δεύτερο, δυστυχώς όχι.

Οι γάμοι σπάνια καταλήγουν στην ευτυχία, ειδικά όταν αφορούν σε ετερόκλητα μέρη. Στο six dogs γίναμε μάρτυρες μιας σύμπλευσης που ενώ θεωρητικά απέχει από τα συνηθισμένα, στην πράξη αποδείχτηκε αρμονικότατη, ενίοτε και καθαρτική, με τον έναν μουσικό να συμπληρώνει τον άλλον και να λειτουργούν συχνά σαν μια οντότητα. Ιδιαίτερο ρόλο στην επιτυχημένη εμφάνιση έπαιξε το αξιοσημείωτα ευγενικό και σιωπηλό κοινό - μακάρι να το δούμε και σε άλλες περιστάσεις. Τέλος, νομίζω πως είναι πολύ δύσκολο να μην περάσει κάποιος τον Jim White για Κρητικό!

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης