The Jesus And Mary Chain

Τα αγαπημένα σε εμάς αδέλφια Reid, δεν ήταν πάντα αγαπημένα μεταξύ τους. Αδέλφια είναι, όμως, καταβάθος αγαπιούνται. Και μετά από δεκαεννιά χρόνια επέστρεψαν δισκογραφικά. Και όλοι μας θυμόμαστε ξανά πόσο συναρπαστικοί είναι. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε την αξία τους και να παραθέσουμε το βιογραφικό τους. Τα ξέρετε, αν όχι, κάντε έναν κόπο.

Oλα (ξανα)παίρνουν τη θέση τους στο "War On Peace". Κάπου ανάμεσα σε Spacemen 3 και Velvets, είναι αργό και ακόμα και το ταχύ ξέσπασμα στο φινάλε, τα «βαριεστημένα» φωνητικά κάνουν τη δουλειά τους. Απλά και όμορφα.

Το "Always Sad" με τη guest φωνή της Bernadette Denning, παρά τον τίτλο είναι σχεδόν... χαρούμενο και μια ακόμα απόδειξη πως μπορούν να γράψουν ένα καλό τραγούδι χωρίς καν να ιδρώνουν. Πώς το ξέρω; To υποθέτω. Δικό μου το review, γράφω ό,τι θέλω!

Το ίδιο και το "Songs For A Secret" με την Isobel Campbell για παρέα, μπαίνει και αυτό εκεί ψηλά με τα "Just Like Honey", "Αlmost Gold" και "Sometimes Always".

Η ακαταμάχητη coolness τους είναι ξανά παρούσα με το "Los Feliz (Blues and Greens)" με την ακουστική σε πρώτο πλάνο, βγαλμένο από το μεγαλείο του "Stoned & Dethroned". Η παραγωγή του φοβερού Youth αναδεικνύει τα πάντα, κρύβει μερικές ατέλειες και σε γεμίζει αναμνήσεις ενώ -ούτε μια στιγμή- δεν «μυρίζει» ναφθαλίνη.

Το "Mood Rider" είναι απειλητικό με τα riff να θυμίζουν ποιοι είναι μαζί με το χαλαρό '60s ρεφρέν του να συνδυάζει τη μόνιμη αγάπη τους για τη μελωδία όπως ακριβώς το απολαυστικό "Black And Blues" με τη Sky Ferreira.

Το "Presidici (Et Chapaquiditch)" είναι γεμάτο pop ψυχή, ιδανικό για πρώτο single αν είχαν μυαλό για business. Το περιβόητο ήδη "Simian Split" λόγω του εναρκτήριου στίχου "I killed Kurt Cobain/I put the shot right through his brain") είναι ίσως η κορυφαία στιγμή της επιστροφής τους. Λίγο... πειραγμένο, η φυσική συνέχεια του υποτιμημένου μέχρι αηδίας "Munki" του 1998, με τον William να τραγουδά με ένα στιλ που ουδείς αγγίζει και ένα ρεφρέν να περικλείει ολόκληρη την κληρονομιά μιας μπάντας που τιμά τους ήρωές της και έγινε και η ίδια εμβληματική.

Aπό τα δεκατέσσερα τραγούδια, δεν υπάρχουν μέτριες στιγμές αλλά αν άφηναν έξω τα "Get On Home", "Amputation", "The Two Of Us" και "Facing Up To The Facts" -μια απλή επίσκεψη στο παρελθόν τους- θα είχαν έναν ακόμα πιο μεστό δίσκο.

Με λίγα λόγια, οι Jesus And Mary Chain είναι τόσο σπουδαίοι, που δεν γίνεται να αποτύχουν. Καλώς ήλθατε, μας λείψατε!