George Michael @ Ολυμπιακό Στάδιο, 26/07/07

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, όμως παρά τη λεγόμενη «τοποθέτηση της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό συναυλιακό χάρτη», κανένα συγκρότημα (ή καλλιτέχνης) από όσα προσφέρουν τη μουσική τους μέσα από υπερθεάματα δε μας έχει επισκεφτεί τα τελευταία χρόνια. Για σκεφτείτε: Που είναι οι Rolling Stones, η Madonna, ο Robbie Williams, οι Peppers, οι Genesis ή οι Bon Jovi; Σπουδαία γκρουπ έχουμε δει, σπουδαίες παραγωγές όμως;



Χρειάστηκε να περάσουν 9 ολόκληρα χρόνια, από τη θρυλική εκείνη εμφάνιση των Stones, για να απολαύσουμε μία πραγματικά «μεγάλη» συναυλία, στην καρδιά του ελληνικού αθλητισμού, στο κεντρικό στάδιο των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων του Αμαρουσίου (εντάξει, μη μου πείτε τώρα για τη -θεά κατά τα άλλα- Shakira, τον Sting ή τον Ramazzotti).



Αυτή τη φορά 35-40.000 άτομα ανηφόρισαν προς το Ο.Α.Κ.Α. για να απολαύσουν έναν καλλιτέχνη κοινά αποδεκτό από οπαδούς διαφόρων και ετερόκλητων μουσικών ειδών, τον George Michael.

15 χρόνια πέρασαν από την τελευταία περιοδεία του Michael (τότε που οι φήμες τον ήθελαν να αντικαθιστά τον μακαρίτη Freddie Mercury στους Queen!), αλλά η φωνή και η παρουσία του κάθε άλλο παρά τόσο μεγάλη απουσία πρόδιδαν. Απομονωμένος από την υπόλοιπη μπάντα (στην οποία drums έπαιζε ο εορτάζοντας Carlos Hercules που μας είχε επισκεφθεί πέρυσι με τους Waterboys!), ανέπτυξε πλήρως το ταλέντο του στο να τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω του. Για πάνω από δύο ώρες τραγούδησε υποδειγματικά, έτρεξε ανάμεσα στο κοινό, χόρεψε, απόλαυσε τις εκκωφαντικές ζητωκραυγές των (κατά μία ρομαντική άποψη) συμπατριωτών του και φάνηκε να συγκινείται στο άκουσμα του ονόματος με το οποίο γεννήθηκε («Γιώργος, Γιώργος»), απαντώντας πως πρώτη φορά στην καριέρα του ένα κοινό προφέρει σωστά το όνομά του!

Όσο καλά πέρασε όμως ο Γιώργος, άλλο τόσο διασκεδάσαμε κι εμείς με τους pop / dance / soul ήχους του, τα υπερκλασικά "Faith", "Everything She Wants", "Too Funky", "Amazing", "Outside", "Shoot The Dog" (στο οποίο ένα σκυλί με την αγγλική σημαία έπαιρνε... «Πίπο Ινζάγκι» από το ομοίωμα του George Bush), "Edge Of Heaven" (με το κοινό να έχει χωριστεί σε τρία κομμάτια τραγουδώντας εναλλάξ τη μελωδία των φωνητικών) και το encore με το μελαγχολικό "Careless Whisper" και το πανηγυρικό και αποχαιρετιστήριο "Freedom". Προσθέστε σε αυτά τον ιδανικό ήχο και τις άκρως «αρτιστικές» εικόνες που συχνά προβάλλονταν από τις 5 συνολικά γιγαντοοθόνες και θα πάρετε μία ιδέα του εορταστικού κλίματος!



Άξιος ο Michael, άξιο και το κοινό που ναι μεν δεν κατέκλυσε το Ολυμπιακό Στάδιο, αλλά δημιούργησε την καλύτερη δυνατή ατμόσφαιρα στο τελευταίο συναυλιακό party πριν τις πολυπόθητες διακοπές μας! Κάπου εδώ τελειώνει λοιπόν άλλη μία σαιζόν. Μέχρι το δύσκολο ξεκίνημα της επόμενης, κάπου στα τέλη Αυγούστου, εύχομαι να περάσετε όλοι ένα υπέροχο καλοκαίρι, μακριά από την πόλη, να ξεκουραστείτε αλλά και να διασκεδάσετε με την ψυχή σας, να κάνετε πολλά μπάνια, να πάτε σε πολλά μπαρ, να τα πιείτε (με μέτρο ε;), να τα «σπάσετε» και να μην αφήσετε κανέναν και καμία να σας στεναχωρεί! Τα λέμε το Σεπτέμβρη, take care of yourselves (όπως είπε και ο Michael)!