Omnium Gatherum, Hamferð, Heidra @ Fuzz Club, 09/10/19

Επέλαση του βορρά

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 10/10/2019 @ 20:31

Το καλοκαίρι τελείωσε. Στη λίστα με τα πράγματα που δουλεύουν τέλεια για να του κουνήσουμε το μαντήλι, το metal από τις χώρες του βορρά έχει μια θέση κάπου ψηλά. Είτε έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων εκεί πάνω, είτε με προκαταλήψεις των εξωτερικών παρατηρητών, είτε με οτιδήποτε άλλο, το σκοτάδι και το συναίσθημα που βγάζουν οι καλλιτέχνες από σκανδιναβία και τριγύρω έχουν κάτι το ξεχωριστό. Η κυκλοφορία του υπέροχου "Heart Like A Grave" των Insomnium λίγες μέρες έκατσε τέλεια. Το ότι την Τετάρτη είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά τρία σχήματα που κουβαλάνε περήφανα τη σημαία του ύφους ήταν κάτι περισσότερο από αυτό.

Τέτοιου είδους περιοδεύοντα πακέτα μόνο κατ' εξαίρεση βλέπουμε στα μέρη μας. Χωρίς όνομα-κράχτη στην κορυφή του billing ακόμα σπανιότερα. Στην προκειμένη περίπτωση, η απουσία μεγάλου ονόματος στοίχησε σημαντικά. Η προσέλευση από την αρχή ως το τέλος της βραδιάς ήταν απογοητευτική. Σε συνδυασμό με το μέγεθος του χώρου το αποτέλεσμα έμοιαζε επιεικώς άχαρο. Όπως και να 'χει, η αντιμετώπιση από τις μπάντες κινήθηκε από καλώς εννοούμενο επαγγελματισμό μέχρι απρόσμενα καλοδεχούμενο χιούμορ, οπότε το κακό μετριάστηκε. Από την άλλη το γεγονός παραμένει, και αν διαβαστεί ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα, είναι δύσκολο να βρεθεί έστω και μισή ακτίνα αισιοδοξίας.

Μπαίνοντας στο venue λίγο πριν την ορισμένη ώρα έναρξης η παγωμάρα ήταν εκεί, και όχι με την καλή έννοια. Αφήνοντας αυτό το γεγονός στην άκρη, ο τρόπος που οι Heidra ξεκίνησαν το σετ τους έβγαζε περίπου όση ενέργεια θα χρειαζόταν για να ξυπνήσει ένα κατάμεστο κλαμπ. Το στήσιμο, η απόδοση, η δίμποτη, τα screams, οι διπλές κιθάρες, όλα ήταν στη θέση τους. Η ταμπέλα του viking metal πάντα θα κουβαλάει μια γενναία δόση γραφικότητας, κι αν κάποιος αναλύσει σε βάθος τη μουσική των Δανών κάμποσες φορές θα καταλήξει σε γνωστά κι αγαπημένα (εχμ) metal στερεότυπα. Σε ζωντανό πλαίσιο, ωστόσο, τα folk-ίζοντα leads έστηναν ωραία τις βάσεις, οι ενδυμασίες ταίριαξαν και το χαλαρό ύφος στην αλληλεπίδραση έδωσε πολλούς πόντους.

Heidra

Χωρίς καθυστερήσεις, αφού έστησαν τον εξοπλισμό τους, οι Hamferð έβαλαν τα κοστούμια τους και πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η ατμόσφαιρα σκοτείνιασε απότομα και απέκτησε μια διαφορετική υφή. Οι αρχές της μεγάλης βρετανικής death-doom σχολής της δεκαετίας του '90 ήταν εμφανείς, αλλά η προσέγγιση της εξάδας απέχει χιλιόμετρα από ένα ακόμα νοσταλγικό tribute. Κάποιοι εδώ γύρω τα φώναζαν και κάποιοι τα ξαναφώναζαν. Κάποιοι άλλοι, σαν τον υποφαινόμενο, δεν άκουγαν. Με τέτοια εμφάνιση, όμως, ακόμα και ο πιο άσχετος δεν θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος. Τόση μαυρίλα, τόσος όγκος, τόση απόγνωση. Οι ερμηνείες του Jón Aldará από μόνες τους έσβηναν κάθε υποψία φωτός.

Hamferd

Ο ένας υπνωτιστικός ρυθμός διαδεχόταν τον άλλο, τα καθαρά φωνητικά έδιναν τη θέση τους σε ακραίους guttural βρυχηθμούς, και τα ξεσπάσματα χτυπούσαν χωρίς έλεος. Ο σταθερά χαμηλά φωτισμός άλλαζε μόνο στα γυρίσματα, πάντα μέσα στα μετρήματα, δίνοντας ακόμα ένα μπόνους στο σύνολο. Στα περίπου πενήντα λεπτά του σετ δεν υπήρξαν χαιρετούρες ή παιχνιδάκια. Οι πέντε μουσικοί σχεδόν δεν έκαναν βήμα. Ο μπροστάρης αρκέστηκε σε έναν χαιρετισμό με τα horns κι ένα χαμόγελο λίγο πριν το κλείσιμο του τρομερού "Ódn". Όταν έλεγαν ότι οι εμφανίσεις τους απεικονίζουν στιγμές κηδείας, το εννοούσαν απόλυτα. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι, να μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο και να τους ξαναδούμε ως headliners.

Hamferd

Με τον κόσμο να έχει αυξηθεί κάπως σε σύγκριση με νωρίτερα, στις 22.20 τα φώτα χαμήλωσαν, η εισαγωγή του "The Burning" ακούστηκε από τα ηχεία και όλα ήταν έτοιμα για την πρώτη εν ελλάδι εμφάνιση των Omnium Gatherum. Ο ήχος απέκτησε λίγη περισσότερη ένταση, αλλά παρέμεινε καθαρός και ισορροπημένος, σε βαθμό που ακόμα και οι πιο αυστηροί δεν θα μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν. Οι δύο κιθάρες είχαν αναμενόμενα τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η δίκαση, τα πλήκτρα και οι μπασογραμμές γέμιζαν το background. Τα φωνητικά ξεχώριζαν χωρίς προσπάθεια. Με δεδομένες τις δύο γεμάτες δεκαετίες παρουσίας του συγκροτήματος, η επί σκηνής άνεση μπορεί να μοιάζει ως κάτι αναμενόμενο, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και τα αυτονόητα αξίζουν να λέγονται.

Omnium Gatherum

Ο Marcus Vanhala έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στο σανίδι, και σε συνδυασμό με τον Jani Liimatainen (βλ. Sonata Arctica, Cain's Offering, Insomnium, κ.ά.) που ανέλαβε χρέη δεύτερου κιθαρίστα για την περιοδεία, δικαίως τραβάνε τα βλέμματα. Από την άλλη, ο Jukka Pelkonen πίσω από το μικρόφωνο έκανε ό,τι μπορούσε για να σπάσει τον πάγο. Η στιγμή που άρχισε να φωνάζει κόσμο με τα μπλουζάκια του, είχε μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και μια απλότητα που δύσκολα συναντάς σε full-on επαγγελματικές περιπτώσεις. Όπως και να 'χει, στον κατάλογος των Φινλανδών υπάρχει αρκετό υλικό για να τραβήξει ακόμα και τους πιο αδιάφορους, πόσο δε τους συνειδητοποιημένους. Κι αν πήρε λίγο χρόνο, το σερί των "Soul Journeys" και "Be The Sky" έσκασε για να αποδείξει το αντίθετο.

Omnium Gatherum

Με το πέρασμα της ώρας συγκρότημα και κοινό συγχρονίστηκαν. Οι φωνές δυνάμωσαν, κεφάλια κουνιούνταν πιο έντονα, οι adult-oriented-death-metal μελωδίες άρχισαν σιγά-σιγά να βρίσκουν στόχο, τα ρυθμικά χειροκροτήματα ακολούθησαν και τα χαμόγελα επί σκηνής αυξήθηκαν. Το αποκορύφωμα ήρθε κάπου ανάμεσα στο ταξιδιάρικο waltzy "The Unknowing", τα συγχρονισμένα headbanging του "New World Shadows", τα κοψίματα του "Over The Battlefied" και το πλήρως melo-death κλείσιμο του "Skyline". Ο χαβαλές διατηρήθηκε στην καθιερωμένη παύση για το encore και η οριστική καληνύχτα με το "Cold" δεν άφησε παράπονα. Η υπόσχεση του Pelkonen ότι θα μας ξαναδεί σύντομα έμοιαζε κάπως παράξενη στο μισοάδειο venue, αλλά έχουμε δει και πιο τρελά πράγματα να συμβαίνουν.

Omnium Gatherum

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography

SETLIST

 

Gods Go First
Frontiers
Rejuvenate!
Soul Journeys
Be The Sky
Chaospace
Refining Fire
The Unknowing
New World Shadows
Over The Battlefield
Skyline

Encore:

Luoto
New Dynamic
Cold

  • SHARE
  • TWEET