Συνέντευξη Darkthrone (Fenriz)

Η δυνατότητα να επικοινωνείς με μια από τις σημαντικότερες περσόνες της ακραίας metal σκηνής είναι σίγουρα κάτι το ξεχωριστό και ενδιαφέρον. Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα είναι η τάση του Fenriz να εκφράζει το πάθος του και την αφοσίωσή του για τη μουσική και ιδιαίτερα για το metal της δεκαετίας του '80. Η επερχόμενη νέα κυκλοφορία των Darkthrone αποτέλεσε ευκαιρία να επικοινωνήσουμε μαζί του και να μας παρουσιάσει κάποιες από τις σκέψεις του για τον δίσκο, για τους Darkthrone, αλλά και να μας προτείνει επερχόμενες κυκλοφορίες από τη δική του πάντα σκοπιά.

Ο ήχος του νέου άλμπουμ σας φαίνεται πιο συμπαγής από τον αντίστοιχο των προηγούμενων. Ποιές νομίζεις ότι είναι οι διαφορές μεταξύ του "The Underground Resistance" και των προηγούμενων τριών-τεσσάρων άλμπουμ των Darkthrone;
Το mastering και η μεγαλύτερη έμφαση στο heavy και στο speed καθώς και σε διάφορα είδη metal της δεκαετίας του '80. Αυτή τη φορά, ως σύμπτωση, σχεδόν δεν υπάρχουν punk στοιχεία. Το mastering έδωσε μια πιο χύμα αίσθηση, μια μεγαλύτερη αίσθηση του μπάσου a la "Morbid Tales" από Celtic Frost, και κάποια συνολική αντήχηση. Προσθέσαμε λίγο λίγο όλο και περισσότερο μπάσο σε κάθε άλμπουμ από το "Transilvanian Hunger" και μετά. Αλλά αυτό επίσης δεν ήταν ένα ακριβές σχέδιο.

Στο νέο άλμπουμ σας, εκφράζετε την προτίμησή σας για την metal σκηνή της δεκαετίας του '80, για μια ακόμη φορά. Γιατί έχετε αυτή την ιδιαίτερη έλξη για εκείνη την περίοδο;
Μεγάλωσα τότε, οι σημαντικότερες μορφές metal σχηματίστηκαν εκείνη την εποχή. Όλα τα είδη μουσικής έχουν μαγικές δεκαετίες και το metal έχει τη δεκαετία του '80. Αλλά, επίσης, μεγάλωσα και στη δεκαετία του '70 και έχω τη δεκαετία του '70 ως δεύτερη αγαπημένη μου.

Αισθάνεσαι ότι αυτό που κάνετε είναι ένα άτυπο αφιέρωμα στη metal μουσική εκείνης της περιόδου;
Λοιπόν, μπορώ να μιλήσω μόνο για τα δικά μου τραγούδια που ακούγονται σαν μια χαμένη κασέτα από το '85 ή '84 νομίζω, οπότε αν κάποιος θέλει να το συζητήσει (είμαι σίγουρος ότι θα το κάνει), δεν θα το δω ή θα το ακούσω καθώς είμαι απασχολημένος με τη ζωή και το metal, αλλά έχω πει αυτό που ήθελα - ακούγεται σαν χαμένο υλικό από εκείνη την εποχή. Νομίζω ότι από το να αντιγράφω τους Judas Priest ή κάτι τέτοιο, τουλάχιστον παρουσιάζω μια μίξη διαφόρων στυλ των αρχών της δεκαετίας του '80, ακόμη και αν δεν είναι πολύ ολοκληρωμένο με οποιονδήποτε τρόπο.

Το τραγούδι "Valkyrie" περιέχει μια έντονη επική ατμόσφαιρα στο ύφος των παλαιών speed metal συγκροτημάτων. Αυτό το επικό στοιχείο είναι κάτι που δεν μας έχουν συνηθίσει οι Darkthrone. Πώς αποφασίσατε να γράψετε ένα τέτοιο τραγούδι;
Δεν είχα αποφασίσει, κατέληξε να είναι μάλλον από σύμπτωση. Το ρεφρέν ήδη ήρθε στο μυαλό μου τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο του 2010 και έπρεπε να το περάσω στο mp3 player μου για να καταγραφεί. Αργότερα, νομίζω ότι το ρεφρέν είναι λίγο σαν το "How Many Tears" με τους Helloween, εν μέρει. Στη συνέχεια, τίποτα δεν συνέβη για ενάμιση χρόνο, όταν τελικά ξυπνάω το Σεπτέμβριο του 2011 (μου αρέσει πολύ ο Σεπτέμβριος) με την έναρξη ενός riff στο κεφάλι μου. Ακουγόταν πάρα πολύ σαν τις ιδέες του Μαρτίου, κάτι σαν Iron Maiden του 1981, γι' αυτό έπρεπε να το οργανώσω με διαφορετικό τρόπο και ό,τι ήρθε σε μένα ήταν το βαρύ αργό γύρισμα του "Gypsy" (Uriah Heep 1970). Στη συνέχεια ήρθε ο στίχος, εγώ απλά έπρεπε να κάνω  κάτι εμπνευσμένο από τον εαυτό μου αισθανόμενος ότι βρίσκομαι στο παλιό Σουηδικό speed metal του 1984. Στη συνέχεια, στο τέλος επανέλαβα το πρώτο riff μόνο με κάποια επιπλέον αρμονία παιγμένη από εμένα στην κιθάρα.

Από πού αντλείς έμπνευση, μουσικά και στιχουργικά;
Όλοι λαμβάνουμε έμπνευση, συνεχώς. Εμείς απλά επιλέγουμε τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουμε. Νομίζω ότι αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Αλλά δεν θα βρισκόμουν πουθενά χωρίς το metal της δεκαετίας του '80, κατ’ εξαίρεση ίσως θα έπαιζα σε ένα βαρύ ύφος της δεκαετίας του '70 ή των τελών της δεκαετίας του '60. Όπως το "Waiting For The Sun", τραγούδι από τους Doors. Πολύ βαρύ και σπουδαίο και ήταν το πρώτο ροκ Lp που πήρα το 1973, το οποίο είχε αυτό το τραγούδι. "Morrison Hotel". Είναι πάντα μαζί μου, τώρα μόλις τρία μέτρα μακριά μου, στο ράφι με τα βινύλια.

Σε σύγκριση με το παρελθόν, ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ εκείνης της περιόδου με τη σημερινή στον τρόπο που δημιουργείτε μουσική, ηχογραφείτε ένα άλμπουμ, στις πηγές έμπνευσης, καθώς και τις διαφορές εκείνων των Darkthrone και των τωρινών;
Έχουμε διαφορετικές περιόδους. Αυτό που είναι πιο κοντά στο σήμερα είναι το "Snowfall", τραγούδι του 1988, το πρώτο που πρέπει να ηχογραφήσαμε με τον Ted ως κιθαρίστα. Είχαμε ακουστική κιθάρα τότε (δηλαδή, κιθάρες χωρίς fuzz, δεν είχαμε δικό μας στούντιο και αυτό που χρησιμοποιούσαμε τότε δεν ήταν αρκετά καλό για στούντιο στο "Thulcandra" demo). Αλλά τότε η εξέλιξη μας ήταν τόσο γρήγορη, που θέλαμε να πετάξουμε πριν ακόμα μπορούσαμε να τρέξουμε και το κάναμε - αλλά το epic metal έμεινε πίσω μετά το "Thulcandra" demo. Στη συνέχεια, υπήρξαν κάποια επικά στοιχεία στο τραγούδι "Kathaarian Life Code" πολλές κυκλοφορίες μετά και στη συνέχεια το "Quintessence" ήταν επικό τραγούδι το 1994. Και τότε κάναμε κάποια πράγματα επικά πάλι όταν αποκτήσαμε τελικά το δικό μας φορητό στούντιο, ξέρω ότι κάναμε κάποια πράγματα επικού στυλ για το "Church Of Real Metal", το 2007. Και έτσι την ίδια στιγμή άρχισα να ασχολούμαι όλο και πιο πολύ με το speed metal, καθώς ποτέ δεν είχα ανακαλύψει πολλά από αυτό όταν ήμουν 10-14 ετών, δεν είχα χρήματα, ούτε πολύ γνώση και αν θα μπορούσα να επιλέξω θα είχα χρόνο μόνο για thrash από το 85/86 κυρίως, αλλά όχι πάντα. Τέλος πάντων, τώρα με το διαδίκτυο υπάρχει τόσο πολύ από το χαμένο metal για να ανακαλύψετε και πάλι, πράγματα κυρίως από το '79 - '85, έτσι έπρεπε να παίξω αυτό το στυλ επίσης. Αλλά αυτό αναμιγνύεται με το punkish vibe πάρα πολύ, σαν το στυλ του 1985, αλλά στο νέο άλμπουμ είναι πιο χύμα speed metal. Τα τραγούδια του Ted είναι μια polaroid των σκληρών μεταλλικών στυλ της δεκαετίας του '80, νομίζω.

Υπάρχει κάποιο άλμπουμ των Darkthrone για το οποίο έχεις μετανιώσει και αν είχες την ευκαιρία θα το έκανες διαφορετικά;
Κάναμε δύο μίξεις για το "Total Death", αλλά αυτό που μου άρεσε έχει αποκλειστεί. Τέλος πάντων, πολλά από τα τραγούδια μου ήταν λίγο πολύ διαφορετικά, θα έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου να τα κάνει απλούστερα ίσως, αλλά και πάλι σε πολλούς φαίνεται να  αρέσει που μπορώ να χρησιμοποιήσω αλλαγές ρυθμού και αργά και μεσαία και γρήγορα πράγματα, έτσι κάνω ό, τι μπορώ να κάνω και αυτό που μου αρέσει βέβαια, αλλά δεν είμαι σχεδόν ποτέ σίγουρος για τις επιλογές μου για αργά /μεσαία/ γρήγορα μέρη.

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο άλμπουμ ή περίοδος των Darkthrone που προτιμάς περισσότερο;
Αυτή που ζω τώρα βέβαια, όταν βρίσκεσαι μέσα στη μουσική σημαίνει ότι είσαι σε θέση να ζεις τη στιγμή. Αλλά εκτός από αυτό μου αρέσουν περισσότερο ορισμένα μέρη ή riff ή μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις, ολόκληρα τραγούδια. Είμαι dj επίσης, γι 'αυτό είμαι συνέχεια με πολλά άλμπουμ, οπότε επιλέγω μόνο τα αγαπημένα μου και συνεχίζω.

Υπάρχει κάτι που μπορεί να σας κάνει να παίξετε ζωντανά ή αυτό είναι απλά χάσιμο χρόνου για σας;
Δεν έχω χρόνο για χάσιμο! Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο-σειρά σχετικά με το γιατί δεν θέλω να παίζουμε ζωντανά, αλλά δεν μπορώ ποτέ να πω ποτέ.

Τι θυμάσαι από τις πρώτες ημέρες της νορβηγικής σκηνής;
Οι δημοσιογράφοι δεν έγραφαν τίποτα για τον σκληρό ήχο. Έτσι, ήταν μαγεία όταν ανακάλυψα τελικά Νορβηγικά mags όπως το Slayer και Die Hard και αργότερα το Damage INC mag και ούτω καθεξής, και ότι είχαμε πολύ μεγάλες μπάντες όπως οι Mayhem και οι Vomit. Αλλά είχα ήδη ξεκινήσει τη δική μου μπάντα πριν τους ακούσω, και είχα εμπνευστεί από τους Celtic Frost, δεν είχα τις δεξιότητες στα τύμπανα για να παίξω όπως οι Mayhem ή οι Vomit το 1987! Ή ακόμη και το 1988. Ήταν πολύ πιο ακραίοι από εμάς τότε. Είδα την πρώτη μου πρόβα των Mayhem στο Vevelstad τον Οκτώβριο του 1987, o Vomit, o Torben και o Kittil ήταν session μουσικοί, νομίζω ότι ίσως ο Kittil ήταν στα φωνητικά και σίγουρα ο Torben στα τύμπανα. Επίσης, θυμάμαι όλη την αλληλογραφία με τον κόσμο για να αγοράσω demos. Και στη συνέχεια, τις δικές μας πρόβες ως Black Death στο Sofiemyr Kolbotn. Θυμάμαι ήμουν μικρός και αδύνατος, ήμουν ακόμα στο σχολείο, αλλά ούτως ή άλλως οι Mayhem δεν με άφησαν  έξω. Ευτυχώς για μένα. Θυμάμαι την πρώτη συναυλία μας στο Ski Rådhus, Follorocken την άνοιξη του 1988, έχω ακόμα την  κασέτα με τον απαίσιο ήχο, ένα πραγματικά καλό τραγούδι, πιο σκληρό από το  “Snowfall”, κάναμε αυτό το τραγούδι μόνο στην πρόβα και σε εκείνη τη συναυλία. Ο  Ted ήταν στο κοινό, ήθελε να δει το συγκρότημα πριν αποφασίσει να συμμετάσχει ή όχι. Μισό χρόνο αργότερα είδα πρώτη συναυλία μου, αφού έπαιξα εγώ μια συναυλία που πήρε μισό χρόνο πριν δω μια άλλη μπάντα ζωντανά.

Παρακολουθείς τις εξελίξεις της νορβηγικής σκηνής και την τρέχουσα black metal σκηνή γενικότερα;
Μπορείτε να τσεκάρετε την ιστοσελίδα μου Band Of The Week για τα γούστα μου σε metal και αυτά που μου αρέσουν και προτείνω.
Παρακολουθώ ως επί το πλείστον thrash μπάντες, ήταν πάντα το κύριο είδος μου μέχρι τώρα, γι 'αυτό γνωρίζω κυρίως thrash μπάντες. Και death. Και doom. Είμαι ο μόνος που παίζει speed metal εδώ, άρα η speed metal σκηνή είναι πολύ εύκολο να την ακολουθήσεις. Οι black metal μπάντες από τη σκηνή του Nidaros (σ.σ.: Trodheim) δείχνουν να είναι καλύτερες αυτή την εποχή. Όπως Mare, One Tail One Head, Black Majesty, Vemod, Dark Sonority.

Τι είδους μουσική σου αρέσει αυτό το χρονικό διάστημα; Μπορείς να προτείνεις συγκροτήματα που ξεχωρίζεις;
Heavy metal: Το Τitan μπορεί να είναι καλό, περιμένουμε Black Magic Lp, Magister Templi Lp, νέο Darkthrone, Devil... Στη συνέχεια, υπάρχουν πάντα και οι Faustcoven και Deathhammer και Aura Noir να παίζουν black metal, αλλά είναι black metal της δεκαετίας του '80 περισσότερο, δεν είναι black metal της δεκαετίας του '90. Black metal της δεκαετίας του '90 είναι τόσα πολλά που είναι μάταιο να αναφέρω. Επικεντρωθείτε στην Nidarosian σκηνή που προανέφερα. Μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι Lamented Souls θα παίξουν doom metal και πάλι. Οι Nekromantheon και οι Audiopain thrash-άρουνε σκληρά, και ελπίζουμε σε νέα κυκλοφορία από Audiopain. Στο Death Metal θα έχουμε LP από τους Obliteration, ελπίζουμε επίσης για Diskord και Execration.  Έπειτα, υπάρχουν και οι Virus και οι Okkultokrati που είναι καλές μπάντες. Κάποια φρικιά μπορούν να ακούσουν τους Furze. Έχουμε Purple Hill Witch που ακόμα δεν έχω ακούσει. Επίσης σκληρό thrash με το επερχόμενο άλμπουμ των Blood Tsunami. Έχουμε Mion’s Hill που είναι απλώς σπουδαίο. Και οι southernes από Toxic Death. Οι Inferno έπαιξαν ζωντανά το περασμένο έτος, αλλά δεν ξέρω τι θα συμβεί, ούτως ή άλλως, πολλά συγκροτήματα παίζουν αυτή την εποχή, και τα παιδιά από Gouge/Condor παίζουν heavy metal με ένα side project. Το άλμπουμ των Condor θα κυκλοφορήσει φέτος. Σε Hardcore φαίνεται ότι οι Haraball και οι Shipwrecked είναι σίγουρα πιο cool τώρα. Αλλά τα γράφω όλα αυτά μόνο από το κεφάλι μου, πρέπει να έχω ξεχάσει πολλά συγκροτήματα, όπως οι  Spectral Haze. Οι Nettlecarrier και οι Isvind παίζουν 90s Black metal. Οι Hellstorm παίζουν τρελό παλιακό metal. Οι Tusmorke παίζουν εξαιρετικά πρωτότυπα πράγματα της δεκαετίας του '70, δεν είναι όπως όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα της δεκαετίας του '70. Έχουμε και doom metal, όπως τους Resonaut. Έχουμε επίσης πολλά χάλια συγκροτήματα, αλλά ποιος δεν έχει; σύγχρονα πράγματα, ή πειραματικά πράγματα που δεν ταιριάζουν στα αυτιά ενός βετεράνου.

Τι μπορούμε να περιμένουμε από τους Darkthrone στο μέλλον;
Εμένα να ακούω "By-Tor And The Snow Dog". Δεν κάνουνε σχέδια.

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.