Machine Head

Θυμάμαι ότι την εποχή που κυκλοφόρησε το "Through The Ashes Of Empires" όλοι μιλούσαν για τη μεγάλη επιστροφή των Machine Head στο προσκήνιο. Είναι αλήθεια πάντως πως το πιο δύσκολο απ' όλα είναι να κρατηθείς στην κορυφή και όχι απλά να τη φτάσεις. Το "The Blackening" ήταν η νέα πρόκληση για το γκρουπ, το στοίχημα τους ότι θα καταφέρουν να μη γκρεμίσουν όσα έχτισαν ως τώρα. Θυμάμαι ακόμα ένα διάλογο με έναν φίλο όταν είδαμε το εξώφυλλο του δίσκου. Του είπα «περίεργο εξώφυλλο για Machine Head» και απαντάει «ναι... αλλά συνήθως τέτοια εξώφυλλα έχουν οι δισκάρες». Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτή η περιγραφή δε θα μπορούσε να είναι πιο ακριβής για το περιεχόμενο του νέου τους έργου. Θα καταλάβετε τι εννοώ στις επόμενες παραγράφους...

Ενώ το "Imperium" του "Through The Ashes Of Empires" άρχιζε με ένα επιβλητικό σχετικά intro, το "The Blackening" αρχίζει με μία ακουστική εισαγωγή, την οποία, αν και χαμηλών τόνων, διαδέχεται μία επίθεση καταιγιστικού riffing. Οι πρώτες εντυπώσεις: ο τίτλος του δίσκου και η επιλογή του εξωφύλλου δεν ήταν καθόλου τυχαίες. Οι δομές των κομματιών αποδεικνύονται οι πιο 'κιθαριστικές' στη ιστορία του γκρουπ, καθώς οι πολλές εναλλαγές, οι 'σολάρες' που θα μπορούσαν κάλλιστα -οι περισσότερες- να υπάρχουν σε κάποια ξεχασμένα demo tapes του "Kill 'Em All" αλλά και ο σχεδόν death metal χαρακτήρας αρκετών κομματιών, μιας οι ταχύτητες έχουν αυξηθεί σε συνδυασμό με τη χαρακτηριστική 'hardcore-ιά' του ύφους των Machine Head, μου έδωσαν την εντύπωση πως είναι ο δίσκος που πραγματικά θα ήθελαν να βγάλουν οι Metallica σήμερα.

Πολλοί αυτές τις μέρες αναφέρουν τους Metallica, καθώς λόγω των Trivium έχει έρθει στο προσκήνιο μία λογική υιοθέτησης κάποιων συστατικών στο στυλ τους. Αυτό όμως που δεν κατάλαβε κανείς είναι ότι εκεί που άλλοι ακούγονταν σαν τους Metallica, λόγω κάποιων φωνητικών ή κάποιων αλλαγών στο ύφος των συνθέσεων, οι Machine Head ασχολήθηκαν με την ουσία του ζητήματος. Το "The Blackening" φίλοι μου είναι το πως θα ακουγόταν το "St. Anger" αν οι Metallica το έγραφαν με τη λογική του "And Justice For All", δίχως βέβαια να αλλοιώνεται το στυλ του συνθέτη της συγκεκριμένης περίπτωσης. Το 2007 ομολογώ πως οι Machine Head έδωσαν ρεσιτάλ, εξηγώντας στον μεταλλικό κόσμο πως δε χρειάζονται ούτε πισωγυρίσματα, ούτε αναμασήματα.

Το μεγάλο βέβαια θέμα είναι ότι πολλοί γκρινιάζουν για τα 10λεπτα κομμάτια. Προσωπικά όμως όχι μόνο δε με κούρασαν, αλλά ίσως και να μου άρεσαν και πιο πολύ από τα άλλα. Είναι λίγο δύσκολο να ξεχωρίσω αγαπημένα κομμάτια από αυτή την κυκλοφορία. Άνετα πάντως θα έλεγα τα "Aesthetics Of Hate", "Wolves", "Clenching The Fists Of Dissent", "Now I Lay Thee Down", "Halo"... πλάκα - πλάκα έχω αναφέρει σχεδόν όλο τον δίσκο. Πιο εύκολα θα έλεγα ποιο είναι το λιγότερο αγαπημένο μου κομμάτι ("Beautiful Mourning"), παρά ποιο πραγματικά ξεχωρίζω.

Προσωπικά θεωρώ ότι ο δίσκος έχει όλα τα συστατικά του σε σωστές αναλογίες. Οι μελωδίες, τα γρήγορα riffs, τα 'groove-άτα' μέρη, οι στιγμές έντασης και 'πόρωσης', όλα συνυπάρχουν σε τέτοιο βαθμό, που το μόνο συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι το "The Blackening" συνεχίζει την εξαιρετική τους πορεία στη δισκογραφία μετά το "Through The Ashes Of Empires" και θέτει από τώρα υποψηφιότητα ως ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά στη λίστα μου με τους καλύτερους δίσκους για το έτος 2007.

Οι Machine Head έκαναν ότι έπρεπε. Εκεί που θα είχαν σίγουρη την επιτυχία βγάζοντας έναν δίσκο-κλώνο του "Through The Ashes Of Empires", αποφάσισαν στην τελική να μην ανακυκλωθούν και να μείνουν πιστοί στην πορεία εξέλιξης τους. Ο δίσκος αυτός είναι ένα τρελό ρίσκο για τη μπάντα, καθώς σίγουρα πολλοί θα ενοχληθούν από τις μεγάλες διάρκειες κομματιών. Όταν ακούω όμως τα θέματα στις κιθάρες, προσωπικά τους δικαιώνω, υποκλίνομαι και παρακαλώ κάποιον διοργανωτή να τους φέρει κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους για μία μικρή στάση στο Gagarin 205 ή κάπου αλλού, ώστε να ξαναζήσουμε τις ανεπανάληπτες στιγμές moshing που βιώσαμε στην πρώτη, και μοναδική έως τώρα, εμφάνιση τους στην Αθήνα.

Το "The Blackening" σηματοδοτεί έναν σταθμό στην ιστορία του γκρουπ. Ημερομηνία κυκλοφορίας 27 Μαρτίου 2007. Ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει και αναμένουμε τη λύτρωση...