Ihsahn, Order Of The Ebon Hand @ Fuzz Club, 14/09/19

Σε έναν κόσμο που μοιάζει ανήμπορος να ζήσει χωρίς ταμπέλες και υπεραπλουστευμένη ψυχαγωγία, ο Ishahn αποτελεί φωτεινή εξαίρεση. Η μουσική του μοιάζει ανώφελο να τοποθετηθεί κάτω από είδη ή να προσεγγιστεί με mainstream λογική. Αναμφίβολα χωράει κάτω από την ομπρέλα του metal. Από εκεί και πέρα, όμως, σε περίπου τρεις δεκαετίες ο Νορβηγός έχει εξερευνήσει ήχους κι έχει ανοίξει ορίζοντες όσο ελάχιστοι. Η επιστροφή του μετά από είκοσι δύο χρόνια σε ελληνικό έδαφος ήταν τεράστιο γεγονός. Αναμενόμενα, δίσκοι σαν το "Das Seelenbrechen" αγγίζουν μόνο ένα μικρό μέρος από εκείνους που προσκυνούν τους Emperor. Εν μέρει αυτό αντικατοπτρίστηκε στην προσέλευση, αλλά σε τελική ανάλυση δεν λέει κάτι για το έργο του μεγάλου δημιουργού ή για την ίδια τη συναυλία.

Το δύσκολο έργο των special guests ανέλαβαν οι Order Of The Ebon Hand. Με το κοινό να μαζεύεται και τις συνήθεις συναυλιακές συζητήσεις, που ευτυχώς περιορίστηκαν στο πίσω μέρος του χώρου, το κλίμα δεν ήταν ακριβώς ιδανικό. Από την άλλη, το σχήμα παρουσιάστηκε δεμένο πάνω στη σκηνή, απολύτως λογικά δεδομένης της πολυετούς εμπειρίας τους, και ο συνδυασμός corpse paint και χαμηλού φωτισμού έδινε κάμποσους πόντους. Το παλαιάς κοπής black metal μπορεί να μη μοιάζει με ό,τι πιο προφανές για ζέσταμα, αλλά εδώ το υλικό ήταν καλοστημένο και η βραδιά το σήκωνε. Σιγά-σιγά όλο και περισσότερα βλέμματα στράφηκαν προς τη σκηνή, τα ντραμς άφησαν χώρο στην κιθάρα και τα πλήκτρα, και η ετυμηγορία του τελικού χειροκροτήματος ήταν θετική.

Ακριβώς στις 22.15 τα φώτα χαμήλωσαν και η σκηνή ήταν έτοιμη για τον μεγάλο πρωταγωνιστή της βραδιάς. Ο Ihsahn εμφανίστηκε εν μέσω ενθουσιασμού, ενώ τα synth του "Lend Me The Eyes Of Millenia" γέμιζαν τον χώρο. Από τα πρώτα λεπτά δύο πράγματα έγιναν σαφή. Πρώτον, ο Σκανδιναβός και η μπάντα του έβγαζαν μάτια από άποψη απόδοσης. Δεύτερον, η ένταση ήταν τσιτωμένη. Μικρόφωνα, κιθάρες, πλήκτρα και ντραμς ξεχώριζαν πεντακάθαρα, οπότε προφανώς μιλάμε για επιλογή του καλλιτέχνη ή/και του ηχολήπτη, ωστόσο το γεγονός παραμένει. Σε κάθε περίπτωση, τα γκάζια και η στρυφνάδα του "Amr" συνεχίστηκαν στα "Arcana Imperii" και "Sámr", όπου τα καθαρά φωνητικά και οι ατμόσφαιρες κυριάρχησαν.

Το πρώτο πέρασμα στο παρελθόν δεν άργησε, και η στροφή ήταν απότομη. Τα σιδηροδρομικά riff, οι κραυγές, τα blast beat και τα παγωμένα lead του "Pressure" ήρθαν σε πλήρη αντίθεση με όσα προηγήθηκαν λίγο πριν. Ακριβώς εκεί βρίσκεται η ουσία της σόλο πορείας του Νορβηγού. Είναι αυτές οι εναλλαγές, και ο τρόπος που έρχονται, που κάνουν το υλικό του τόσο ξεχωριστό. Όχι ότι χρειαζόταν περαιτέρω απόδειξη, αλλά τα progressive περάσματα του "Hiber" και τα μπλιμπλίκια του "Pulse" τόνισαν του λόγου το αληθές. Δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να πετάξεις σε ένα τόσο heavy σύνολο ambient γέφυρες, ξεφωνημένες poppy μελωδίες και ρυθμικά χειροκροτήματα, και το αποτέλεσμα να βγάζει νόημα.

Το στήσιμο του σετ ήταν σεμιναριακό. Οι παύσεις διατηρήθηκαν στο ελάχιστο και οι μεταβάσεις έμοιαζαν με προσεκτικά δομημένο πανδαιμόνιο. Σε στιγμές όπως το "Tacit" τα πλήκτρα μαύριζαν επικίνδυνα την ατμόσφαιρα. Λίγο αργότερα ο μπροστάρης αφιέρωνε το "Until I Too Dissolve" σε εκείνους που ρόκαραν από τη δεκαετία του '80, φέρνοντας στο προσκήνιο το πιο ευθύ προφίλ του. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία των κομματιών που παρουσιάστηκαν προήλθε από το "Arktis", και όχι από το τελευταίο άλμπουμ, λέει περισσότερα για το πρώτο παρά για το δεύτερο. Όσο καλά δουλεύουν οι πειραματισμοί στο στούντιο, άλλο τόσο απογειώνονται τραγούδια σαν τα "Mass Darkness" και "My Heart Is Of The North" στο σανίδι.

Πλησιάζοντας την ολοκλήρωση του κανονικού σετ, το riff του "The Paranoid" γύρισε τον χρόνο πίσω στις αρχές της δεκαετίας και το "Eremita". Οι οργισμένες γραμμές, το χαοτικό drumming, το σχεδόν-κολλητικό ρεφραίν, τα κοψίματα στο outro, όλα ήταν εκεί. Μετά από αυτόν τον πανικό, το "Celestial Violence" έπεισε και τους τελευταίους ότι το ταβάνι αυτού του ανθρώπου είναι πολύ ψηλό. Οι εντάσεις έπεσαν, ο φωτισμός ακολούθησε, τα φωνητικά αποδόθηκαν άψογα έστω και χωρίς τον Einar Solberg, και τα ξεσπάσματα μοίρασαν απλόχερα ρίγη. Τα blast beat επανήλθαν για το κλείσιμο με το "Wake", ωστόσο αν ρωτάτε εμένα η σειρά θα λειτουργούσε εξίσου καλά με αυτό τοποθετημένο πριν τις δύο κορυφές που προηγήθηκαν.

Το κενό πριν το καθιερωμένο encore είχε περισσότερο νόημα για να μαζευτούν τα σαγόνια από το πάτωμα, παρά για οτιδήποτε άλλο. Η επιστροφή της τετράδας έγινε με βουτιά στο παρελθόν και τις διπλές κιθάρες του "Frozen Lakes On Mars". Είναι άξιο αναφοράς ότι πλέον η σόλο δισκογραφία του Ihsahn είναι τόσο γεμάτη ώστε να μένουν τελείως εκτός τα "The Adversary" και "Angl", και να το συνειδητοποιείς αφού ανάψουν τα φώτα. Για την ισορροπία που μας έλεγε, δεν χρειάζεται αναφορά. Η οριστική καληνύχτα ήρθε μετά τα (δυστυχώς προηχογραφημένα) σαξόφωνα και την αρρώστια των τρομερών "A Grave Inversed" και "The Grave". Η αποθέωση που ακολούθησε ήταν δίκαιη. Τεράστια εμφάνιση από έναν τεράστιο καλλιτέχνη.