Ihsahn

Arktis

Candlelight (2016)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 06/04/2016
Ο Ihsahn συνεχίζει να προκαλεί τόσο τον εαυτό του, όσο και τα αυτιά μας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πάντοτε εκτιμούσα τους μουσικούς που δεν βάζουν τον παράγοντα «αποδοχή» στη δημιουργική τους διαδικασία. Ένας τέτοιος μουσικός είναι και ο Ihsahn, ο οποίος ακόμη και κατά την αμιγώς black metal περίοδο της καριέρας του δεν ακολούθησε τις επιταγές της εποχής, μπολιάζοντας την ωμότητα της μουσικής των Emperor με τις progressive επιρροές του και δημιούργησε έναν συνθετικό χαρακτήρα μοναδικό και συναρπαστικό.

Με κάθε του δουλειά, περιμένω να δω πού θα κινηθεί, πώς θα ανατρέψει τις προσδοκίες και πώς θα καταφέρει, γι' ακόμη μια φορά, παρουσιάζοντας κάτι διαφορετικό να ακούγεται χαρακτηριστικά σαν αυτόν. Στην προηγούμενη δουλειά του, "Das Seelenbrechen" είχαμε να κάνουμε με μια free-form προσέγγιση, βασισμένη στις ατμόσφαιρες, με τις δομές των κομματιών να είναι ακανόνιστες και στιγμιαία χαοτικές. Στο "Arktis", ο στόχος του Ihsahn επαναπροσδιορίστηκε κι εστιάστηκε στο συμπαγές songwriting, με σαφείς δομές και όπως μας είπε κι ο ίδιος βασίστηκε σε συγκεκριμένες ιδέες, είτε ξεκινούσαν από ένα riff, μια μελωδία στα φωνητικά ή έναν ήχο στο moog.

Πέραν της πιο συγκεντρωμένης δομής των κομματιών, αυτό που γίνεται εύκολα αντιληπτό είναι πως ο Ihsahn έχει αρχίσει να ξεφεύγει όλο και περισσότερο από τις καθαρές black metal στιγμές κι επιδεικνύει ένα περισσότερο prog χαρακτήρα, χωρίς φυσικά να χάνει τα riffs ή τα χαρακτηριστικά «σκισμένα» του φωνητικά. Ωστόσο, αυτά λειτουργούν ως δυναμικοί παράγοντες μες στα κομμάτια, δημιουργώντας μεγαλύτερες αντιθέσεις και συναισθηματικές κορυφώσεις. 

Mέσα λοιπόν στα δέκα (έντεκα μαζί με το bonus track) κομμάτια του "Arktis", ξεδιπλώνονται διάφορες υφές και ηχοχρώματα, από το σχεδόν power-metal "Μass Darkness" με τον Matt Heafy των Trivium να κάνει guest φωνητικά, στο ηλεκτρονικό "South Winds" που είναι σαν ένα εφιαλτικό, δυστοπικό club soundtrack, ή το "Celestial Violence" που φέρνει τους Leprous στο μυαλό, όχι μόνο λόγω των φωνητικών του Einar Solberg, αλλά και της μουσικής που παντρεύει το progressive metal με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τη μουσική του Ihsahn. Φυσικά δεν λείπει το σαξόφωνο που έχει θεμελιωθεί από το "After" κι έπειτα ως βασικό όργανο στα άλμπουμ που ακολούθησαν, με τον Jorgen Munkeby των Νορβηγών The Shining να είναι άτυπα μόνιμο μέλος στη μπάντα.

Για να 'μαι ειλικρινής, όσο ακούω το δίσκο τόσο περισσότερο τον εκτιμώ, και παρά την song-oriented φύση του, θεωρώ ότι θέλει το χρόνο του. Δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει παρουσιάσει ο Ihsahn, αλλά η συνεχής εξέλιξη του ήχου του και η τόλμη του είναι κάτι το σαγηνευτικό. Μου αρέσει αυτή η χρήση της black-o-μεταλλικής σκοτεινιάς, μου αρέσει η εκτεταμένη χρήση καθαρών φωνητικών, οι πιο απλωμένες μελωδίες (παρόλο που μου λείπει λίγο το σφιχτό riffing παλιότερων δίσκων) και αυτές οι παράξενες ατμόσφαιρες που φτιάχνονται με τη βοήθεια του σαξοφώνου. Δεν μπορείς παρά να ανατριχιάσεις σε κομμάτια σαν το "Celestial Violence", που βγάζει τόσο δυνατό συναίσθημα, ή να κοπανηθείς με το rock-n-rollίζον "Until I Too Dissolve" και το upbeat riff του.

Εντέλει, μου αρέσει που ο Ihsahn συνεχίζει να προκαλεί τόσο τον εαυτό του, όσο και τα αυτιά μας. Άλλοτε με πιο προσβάσιμες συνθέσεις, άλλοτε με κάτι πιο αφαιρετικό, δεν λογαριάζει τίποτα και κανέναν παρά μόνο τη μουσική του εξέλιξη και δημιουργικότητα. Και στο "Arktis" το καταφέρνει γι' ακόμη μια φορά, έστω και αν μπορεί να ξεφεύγει ακόμη περισσότερο από τα στοιχεία που έκαναν πολλούς να αγαπήσουν τη μουσική του. Καλύτερα όμως να δοκιμάζεις κάτι καινούριο παρά κάτι που σου αρέσει αλλά πλέον σερβίρεται σε μορφή κονσέρβας.

  • SHARE
  • TWEET