Ihsahn

Das Seelenbrechen

Candlelight (2013)
Από τον Αντώνη Κονδύλη, 24/10/2013
Ένα άθροισμα ετερόκλητων συνθέσεων, λίγο υπερβολικό ως προς το αποτέλεσμα και όχι τόσο δουλεμένο για να αποτελέσει ένα ενιαίο σύνολο, που αφήνει στο τέλος την αίσθηση του ημιτελούς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο Ihsahn αποτελεί μια από αυτές τις περιπτώσεις μουσικών που η πορεία του και η μουσική του και καλλιτεχνική στόχευση, έτσι όπως διαμορφώνονται από την δισκογραφική του σταδιοδρομία, αξίζουν αν όχι τον σεβασμό μας, τουλάχιστον την εκτίμησή μας. Από τις αρχικά underground ημέρες των μέγιστων Emperor, πέρασε στις σοφιστικέ στιγμές αυτού του μεγάλου συγκροτήματος, για να ακολουθήσει μια προσωπική διαδρομή η οποία μετά από κάποιες αναταράξεις βρήκε το βηματισμό της κυρίως μετά από το "After".

Οι δουλειές αυτές επιβεβαίωσαν για μια ακόμα φορά το πλούσιο ταλέντο του αλλά και το ξεχωριστό όραμα για την δημιουργία πρωτοποριακής μουσικής, αλλά και της πορείας σε  δύσκολα και δύσβατα μονοπάτια, το οποίο υπηρετεί πιστά εδώ και πολλά χρόνια.

Στο "Das Seelenbrechen", το οποίο διαδέχεται το σπουδαίο "After" και το εξαιρετικό "Eremita", ο Νορβηγός κάνει προσπάθεια να πάει ένα βήμα πιο πέρα. Σε σύγκριση με των προηγουμένων άλμπουμ τις προοδευτικές αναζητήσεις, τις jazz παρεμβολές και κάποιες πιο ακραίες στιγμές, το 2013 ο Ihsahn προσπαθεί να δώσει μια πιο avant garde αύρα στο έργο του.

Όπως αρχίζει ο δίσκος με το "Hiber" σου δίνει την αίσθηση ότι το πιάνει από εκεί που το άφησε στο "Eremita", αλλά πολύ γρήγορα καταλαβαίνεις ότι αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Η συνέχεια με τα "Regen" και "NaCl" θυμίζει έντονα τους Opeth του "Heritage" και μέχρι αυτό το σημείο ο δίσκος έχει μια ροή. Από εκεί και πέρα ο Νορβηγός κάνει προσπάθεια να πειραματιστεί, επιχειρώντας το βήμα παραπάνω που μας έχει συνηθίσει. Η προσπάθεια του αυτή προσωπικά με αφήνει με πολλά ερωτηματικά και απορίες σχετικά με το τι επιχειρεί να πετύχει.

Πιο συγκεκριμένα, συναντάμε αρκετές μουσικά μινιμαλιστικές στιγμές, με διαφορετικό ύφος και μάλλον προορισμό. Η προσπάθεια σε σημεία δείχνει σχετικά λίγη ("Pulse"), σε κάποια άλλα αδιάφορή ("Rec"), σε κάποια άλλα απροσδιόριστη σε σχέση με τον προορισμό ("Tacit 2"). Η υποβλητικότητα του "Sub Ater" και η γεμάτη μυστήριο ατμόσφαιρα του "M" βοηθούν την κατάσταση, ενώ παράλληλα ολοκληρώνουν το άλμπουμ αφήνοντάς ανάμεικτα συναισθήματα.

Προσωπικά λατρεύω τους πειραματισμούς και τις καινοτομίες, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι δυσκολεύτηκα αρκετά να καταλήξω για την αξία αυτών που περικλείονται στο εν λόγω άλμπουμ. Σε σύγκριση με τις προηγούμενες δουλειές του το "Das Seelenbrechen" χαρακτηρίζεται πιο δύστροπο και τραχύ ως άκουσμα, ενώ δεν έχει κάποια συγκεκριμένη μουσική ροή. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι ένα κακό άλμπουμ. Όμως, αποτελεί ένα άθροισμα ετερόκλητων συνθέσεων, λίγο υπερβολικό ως προς το αποτέλεσμα και όχι τόσο δουλεμένο για να αποτελέσει ένα ενιαίο σύνολο, αφήνοντας στο τέλος την αίσθηση του ημιτελούς.

Ο δίσκος αυτός είναι το αποτέλεσμα του οράματος ενός ευφυούς  μουσικού και αυθεντικού ταλέντου που δεν μπορεί να επαναπαυτεί στο σίγουρο, στο ήδη κερδισμένο από την δική του προσπάθεια, αλλά αναζητά συνεχώς νέους δρόμους και διεξόδους για να διοχετεύσει τον χείμαρρο της έμπνευσης του. Με τη μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά ίσως βιάστηκε λιγάκι.

Ωστόσο, το "Das Seelenbrechen" είναι ένα άλμπουμ που πρέπει να ακουστεί από όλους τους θιασώτες του προοδευτικού και του πειραματικού. Το ξέρω σας μπερδεύω λίγο, αλλά πιστέψτε με, ο δίσκος αυτός είναι μπερδεμένος.
  • SHARE
  • TWEET