Behemoth

Πρόσφατα παρακολούθησα στο Λονδίνο την "Unholy Trinity" περιοδεία των Behemoth μαζί με τους Rotting Christ και τους Satyricon. Οι Έλληνες ήταν φανταστικοί, με υπέροχο setlist και οι Νορβηγοί σάρωσαν τα πάντα με τους ύμνους τους. Και ενώ από αυτούς μου έμεινε η μουσική, από τους Behemoth αυτό που θυμάμαι ήταν το θέατρο που παρακολούθησα. Άλλο επίπεδο. Φωτιές, τεράστια σκηνική παρουσία, κοστούμια, φοβερή παραγωγή. Τα τραγούδια υπήρχαν αλλά δεν ήταν ο πρωταγωνιστής. Και αυτή την εντύπωση έχω γενικότερα για τη μπάντα του Nergal από το "The Satanist" και μετά. Η τεράστια επιτυχία του οποίου παρέσυρε τον Nergal στην ‘κουνελότρυπα’ και την σισύφεια προσπάθεια να παραμείνει στην κορυφή όχι απαραιτήτως με την μουσική του μόνο αλλά γενικά σαν ένα καλλιτεχνικό σχήμα που λειτουργεί εκτός κανόνων και που είναι ο αντιπρόσωπος της μάχης του metal ενάντια στον θρησκευτικό φανατισμό και δη στον καθολικισμό.

Και τί σημαίνει αυτό, σας ακούω να ρωτάτε. Τίποτα και τα πάντα θα έλεγα. Από τη μία ναι μεν ο Nergal κάνει τα πάντα για να προωθήσει και τους Behemoth αλλά και τίς απόψεις του και από την άλλη η υπέρμετρη θεατρικότητα δεν υποσκελίζει αλλά αντίθετα λειτουργεί σαν το όχημα προώθησης του καλλιτεχνικού του μηνύματος. Και ας μην είμαι άδικος, σαν θέαμα είναι εντυπωσιακό. Αλλά το "Shit Ov God" σαν οντότητα, σαν το δέκατο-τρίτο album των Πολωνών μάλλον δεν εντυπωσιάζει εξίσου με τα θεατρικά τους. Ειδικά στο στιχουργικό κομμάτι κάτι πάει πολύ στραβά. Οκ έχει καιρό να συμμετέχει ο Azarewicz αλλά ο Nergal φαίνεται σαν να μην προσπαθεί καθόλου. Αντε ας προσπεράσουμε τον τίτλο και ας πούμε ότι εντάξει θέλει να προκαλέσει. Είναι όμως αστείος και cringe. Όσο και οι στίχοι του τραγουδιού που μου θυμίζουν κάτι παιδικά τραγουδάκια που έλεγα στο γιό μου μωρό: ‘A is apple, b is for ball". Και δεν είναι άσχημο κομμάτι, έχει ατμόσφαιρα, είναι δυνατό και προκαλεί οπότε οι στίχοι το αδικούν. O Nergal ακολουθεί εδώ και μια δεκαετία ένα δρόμο που περισσότερο αφορά τη ποσότητα και την υπερπροβολή παρά την ποιότητα που album με album φθίνει. Ξέρει να γράφει τραγούδια και οι μουσικοί που τον περιβάλλουν ανήκουν στην elite. Το εναρκτήριο "Shadow Elite" είναι κομματάρα παρά τους -ξανά- cringe στίχους. Αλλά με εξαίρεση δυο-τρείς καλές στιγμές, το όλο εγχείρημα ακούγεται σαν ξαναζεσταμένο φαγητό. Όσο και αν γκαρίζει στο "Sowing Salt" το κομμάτι είναι κενό και αδιάφορο. Το "Lvciferaeon" είναι λες και βγήκε από demos του "I Loved You At Your Darkest" με το ίδιο γνώριμο παίξιμο, γρήγορο, τα drums να κάνουν ότι μπορούν με τη ποιότητα που διαθέτει ο Inferno αλλά διάολε τα έχουμε ξανακούσει αυτά. "Chant for Ezkaton" βγές από το "Nomen Barbarvm" και τί ‘abracadabra’ είναι αυτά ρε Nergal;

Το δήλωσε και ο ίδιος πως ‘αν δεν μπορούμε να παίξουμε γρηγορότερα ή πιό μακριά, θα πάμε πλαγίως’. Όντως, πλαγιαρίζει τον ίδιο του τον εαυτό και χαμένος από ιδέες απαγγέλει "oh captain my captain" (!) στο "To Drown The Svn In Wine" όπου ξεκινά δυνατά και μετά σαν να ξεμένει από ιδέες, πατάει φρένο το γυρνάει σε mid-tempo γρατζουνίσματα κιθάρας και στο τέλος προσπαθώ να καταλάβω αν λέει ‘Κύριε’ ή ‘Καιρέ αγκάλιασε τον υιό σου τον μονογενή’, με τις επιρροές (;) του παραγωγού Jens Bogren (Rotting Christ, Emperor, Enslaved) να κάνουν ίσως την εμφάνιση τους. Εκτιμώ και ελπίζω ο δίσκος αυτός να ολοκληρώσει αυτό το ενδεκαετές "The Satanist" κεφάλαιο των Behemoth όπου κάθε κυκλοφορία είναι ένα spiral ανακυκλώσιμων ιδεών με ελάχιστες εκλάμψεις και που περισσότερο σημασία δίνεται στον πόλεμο του Nergal ενάντια στον χριστιανισμό και που τελευταία αρχίζω να αμφιβάλλω κατά πόσο δεν είναι και αυτό ένα μαρκετίστικο κόλπο για να πουλάει περισσότερες μπλούζες και καφέδες.