Drab Majesty, Ductape, Sugar For The Pill, @ Arch Live Music Stage, 16/02/24

Μία συναυλία που περίμενα πολύ καιρό έμελλε να λάβει χώρα πολύ πολύ σύντομα. Η εμφάνιση των Drab Majesty επί ελληνικού εδάφους ανακοινώθηκε πολύ λίγο αργότερα από την κυκλοφορία του "An Object In Motion" EP, μια από τις αγαπημένες μου για τη χρονιά που πέρασε με σιγουριά - και αν θέλετε μπορείτε στην κριτική του να βρείτε πλούσιες λεπτομέρειες για την ιστορία των Drab Majesty. Η σκοτεινή μα φωτισμένη με neon χρώματα αισθητική των Drab Majesty ήταν καθ' όλα ταιριαστή σε ένα βράδυ του Φλεβάρη. Επίσης, σημείο αναφοράς αποτέλεσε και η πρώτη, νέα γνωριμία με το χώρο του Arch live music stage, αφού αυτό άλλαξε εκ νέου διεύθυνση. Επί της Κωνσταντινουπόλεως λοιπόν αυτή τη φορά, ένας νέος χώρος έφερε τη δυσκολία του πως θα ανταποκριθεί σε μία συναυλία και στις απαιτήσεις που αυτή φέρει μαζί της.

Κι ενώ είχε δημιουργηθεί ένα πολύ χορταστικό πρόγραμμα με τρία συγκροτήματα υψηλού επιπέδου και after party, μπορώ να πω ότι οι ανακοινώσεις για τις ώρες δημιούργησαν κάποιες παραννοήσεις. Η πρώτη ήταν ότι δεν υπήρχε πουθενά σαφής ανακοίνωση για την ώρα εμφάνισης του πρώτου συγκροτήματος με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία κάποια σύγχιση για λόγους που θα εξηγήσω στην πορεία. Κάτι που βέβαια φάνηκε να λειτούργησε υπέρ για τους συντοπίτες μας Sugar For The Pill, μια άκρως αξιόλογη παρέα που καταπιάνονται με έναν συνδυασμό shoegaze και post-punk και indie rock ήχων, συνταγή για να την απολαύσω δηλαδή.

Ήδη πολύς κόσμος ήταν εκεί για την εμφάνισή τους, και οι Sugar For The Pill μας είχαν ετοιμάσει μια πολύ εγκάρδια εμφάνιση βασισμένη φυσικά στην ολοκληρωμένη τους κυκλοφορία, "Wanderlust", που κέρδισε τις εντυπώσεις το 2020 που κυκλοφόρησε, οδηγώντας τους σε εμφανίσεις στο Release festival (ίσως η καλύτερη τους) αλλά και προσφάτως, στη Νέα Υόρκη όπως μας μοιράστηκαν. Η τραγουδίστρια τους, Βάνα, με το αξιοπρόσεκτο κόκκινο σύνολο της και την υπέροχη σε χροιά και δουλειά σύνολό της ήρθε έτοιμη να τραβήξει την προσοχή, έμοιαζε όμως ο ήχος του μικροφώνου να τη δυσκόλεψε ιδιαίτερα. Ήταν φανερό με μία προσεκτική ματιά ότι ενώ η ίδια απέδιδε τέλεια ο ήχος δεν δικαίωσε το συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα. Το υπόλοιπο συγκρότημα δεν έμοιαζε να αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα αφού ακουγόντουσαν όλοι πολύ δυνατά, πράγμα που πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε πως στα τύμπανα τους βρισκόταν αντικαταστάτης. Ίσως βέβαια και το γεγονός ότι ήταν η μοναδική full - instrument πέντε ατόμων της βραδιάς να τους αδίκησε λίγο σε σχέση με το πως ήταν στημένος ο ήχος συνολικά για τα επόμενα ονόματα όπου αποτελούνται από δύο άτομα. Ευχόμαστε περαστικά και να είναι όλα όπως τα ονειρεύονται στις πρώτες εμφανίσεις τους στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η εμφάνιση των Sugar For The Pill, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του να είσαι ένα πολύ αξιόλογο συγκρότημα αλλά οι συνθήκες να μην σε ευνοούν στο μέγιστο. Πέρα από προαναφερθέντα θέματα με τον ήχο φάνηκε ότι δεν εμφανίζονταν ακριβώς στο κοινό τους μιας που στο γνωστότερο κομμάτι τους "Falling Back To You" έγινε μια πολύ όμορφη προσπάθεια για sing along στο ρεφρέν (πολύ εύκολο μιας που είχε ήδη επαναληφθεί πολλές φορές) που ο κόσμος δεν φάνηκε να έχει όρεξη να ακολουθήσει και έκανε τη στιγμή κάπως άβολη. Είναι πολύ κρίμα και δεν φταίνε σε καμία περίπτωση οι Sugar For The Pill, θα φροντίσω φέτος να τους πετύχω σε ένα lineup πιο κοντά στα μέτρα τους γιατί τους έχω ξαναδεί σε τέτοιο και είναι το λιγότερο ονειρικοί. Εμένα μου άρεσαν πολύ και μακάρι να κέρδισαν και άλλο κόσμο στο συνεχώς αυξανόμενο fanbase τους.

Η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς ήρθε βέβαια λίγο αργότερα. Οι Ductape προέρχονται από τη γειτονική μας Τουρκία και είναι από αυτά τα παιδιά που ενέπνευσαν οι She Past Away και δημιούργησαν σκηνή στην Κωνσταντινούπολη. Οι υποψίες μου για τον ήχο μεγενθύθηκαν από τη στιγμή που είδα πως οι Ductape ξόδεψαν αρκετό χρόνο στο line-check και θα πω πως πολύ καλά έκαναν. Παρόλο που πατάνε σε έναν κλασσικό post-punk ήχο με darkwave επιρροές, το κάνουν τόσο φρέσκα και ζωντανά. O Furkan στο μπάσο είναι ένας σεμνός γίγαντας που στο βλέμμα του έκρυβε μια εσωστρέφεια, αλλά στο παίξιμο του μια αστείρευτη ενέργεια που γέμιζε τη σκηνή. Η αλήθεια είναι πως είχα ασχοληθεί μαζί τους δισκογραφικά, αλλά ειλικρινά δεν συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστο με την ενέργεια που βγάζουν επί σκηνής.

Μεγάλος μέρος αυτής, οφείλεται στην εκρηκτική σκηνική παρουσία της Çağla Güleray, σε φωνητικά, πλήκτρα και samples. Ένα κορίτσι φρέσκο, που φαίνεται ότι διασκεδάζει και προσφέρει το είναι της στη σκηνή, σε κάθε λεπτό. Χοροπηδάει, τραγουδάει, χορεύει, στηρίζει τη μουσική πάνω της, θυμίζει λίγο μια νεαρή, ξανθιά Siouxie. Η εκκίνηση του σετ τους με το "Never" ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους να έρχεται μόλις δεύτερο, ανέβασε την ατμόσφαιρα στα ύψη και αυτή δεν κατέβηκε ποτέ από εκεί. Αναζοπυρώθηκε ιδιαίτερα μάλιστα στη διασκευή τους στο "Marian" των Sisters Of Mercy, ένα κομμάτι που είχαν κυκλοφορήσει μάλιστα και εντός του πρώτου EP τους. Μεγάλη έκπληξη οι γείτονες και είμαι πολύ έτοιμη να τους δω headliners. Ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη ωστόσο, μου προκάλεσε το γεγονός ότι κυκλοφορούν ακόμη άνθρωποι που σε συναυλίες, έχουν το θράσος να κάνουν φωναχτά χυδαία σχόλια με την παρέα τους για το σώμα της τραγουδίστριας που έχουν μπροστά τους. Σίγουρα υπήρχε κόσμος στο χώρο που ήταν φανερό ότι περίμενε απλά να δει τους Drab Majesty - γι' αυτό και μίλησα περί σύγχυσης με τις ώρες εμφάνισης στην αρχή, πολύς κόσμος ήρθε να δει μόνο το headlining συγκρότημα και να φύγει και βρήκε μπροστά του μια από τις άλλες δύο μπάντες λόγω αργοπορίας - με αποτέλεσμα κόσμος να μιλάει ενοχλητικά πολύ σε στιγμές. Ωστόσο, καμία κουβέντα δεν είναι πιο ενοχλητική από τέτοιου είδους σχόλια, γιατί εκτός από τη στιγμή σου χαλάνε και τη διάθεση για μετά εσένα που είσαι δίπλα και τα ακούς. Οι (όμορφες) γυναίκες αλλά και το καθένα είναι στη σκηνή για τον εαυτό και την αυτοδιάθεση του, συχνά μάλιστα επειδή καταπιέζεται από σεξιστικές συμπεριφορές που μπορεί να λαμβάνει στην καθημερινή του ζωή. Καλό είναι να ωριμάσουμε ως κοινό και να μην τις αναπαράγουμε ούτε στους χώρους που εκφράζονται ούτε και γενικά.

Αφού είπαμε αυτά, φτάνουμε και γύρω στις δώδεκα το βράδυ να αναμένουμε την εμφάνιση των Drab Majesty. Κατανοητό για μία από τις πρώτες συναυλίες σε ένα νέο χώρο η όποια καθυστέρηση, αλλά η απουσία προγράμματος έκανε την αργοπορία ακόμη πιο αγχωτική και κόσμος άρχιζε ήδη να αποχωρεί λόγω συγκοινωνίας. Μικρό το κακό, λύθηκε όμως γρήγορα με το που δύο ξανθές πλατινέ καούκες εμφανίζονται στη σκηνή. Η μουσική των Drab Majesty καταλήγει να είναι ξεχωριστή για πάρα πολλούς λόγους. Αρχικά, η παρουσία της κιθάρας σε ένα μουσικό ιδίωμα όπου κυριαρχούν οι μπασογραμμές δίνει μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Έπειτα, το αισιόδοξο κλίμα της μουσικής τους, παρότι είναι μελαγχολικά post-punk, αντλεί και από τις πολύχρωμες pop επιρροές της δεκαετίας του ογδόντα, φτάνοντας σε ένα αποτέλεσμα πολυδιάστατο μουσικά και αισθητικά. Θα έλεγε κανείς ότι είναι σαν να βγήκαν σε goth club οι Pet Shop Boys. Τα ηχητικά προβλήματα που συναντήσαμε προηγουμένως στη βραδιά έμοιαζαν πλήρως απόντα και για πάνω από μία ώρα, οι Drab Majesty μας χάρισαν ένα συγκινητικό μουσικοχορευτικό πάρτι.

Οι περσόνες των Deb Demure και Mona D., είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση καθώς ενώ δεν σπάνε χαρακτήρα επί σκηνής και αποδίδουν ουσιαστικά σχεδόν σαν να είναι ρομπότ, προκαλούν ένα συναισθηματισμό που βγαίνει πηγαία μέσα από τη μουσική τους. Κομμάτια όπως τα "The Other Side" και "The Skin And The Glove" είναι πολύ δύσκολο να μην κινήσουν κάτι μέσα σου στο άκουσμά τους. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι κάτι που περίμενα η αλήθεια είναι να δω. Το κομμάτι "Vanity" από το προαναφερθέν "An Object In Motion" EP, αποτελεί και συνεργασία με την τραγουδίστρια των Slowdive Sarah Goswell, και ήμουν πραγματικά περίεργη για τη ζωντανή του απόδοση εν απουσία της. Αυτό κατέληξε σε μια εναλλακτική εκτέλεση του κομματιού και με τα δύο μέλη των Drab Majesty στα φωνητικά που με γέμισε πάρα πολύ όμορφα.

Στις κορυφώσεις της βραδιάς έχουμε σίγουρα και τις στιγμές που στο προσκήνιο βρέθηκαν τα "Too Soon To Tell" και "39 By Design" όπου πέρα από την απομονωμένη τους ποιότητα ως κομμάτια, τα visuals που τα συνόδευαν επί σκηνής τα ανήγαγαν σε ξεσηκωτικές εμπειρίες. Κόσμος που στην πλειοψηφία του χόρευε και είχε παραδοθεί στους ρυθμούς και τις κιθαριστικές μελωδίες των Drab Majesty έδειξε πως του είχαν λείψει συναυλίες τέτοιου μουσικού ιδιώματος το τελευταίο διάστημα. Οι Drab Majesty επέστρεψαν και για ένα encore με το "Not Just A Name", που εντάξει, όμορφο είναι όταν γίνεται το encore αλλά τώρα που χρειάστηκε να περάσουν ανάμεσά μας και να το ξανακάνουν για να κατέβουν και να ξανανέβουν στη σκηνή φάνηκε λίγο περίεργο.

Γενικώς μπορεί να έχω τα παράπονά μου για μερικά ζητήματα κατά τη διάρκεια και στον προγραμματισμό της συναυλίας, ωστόσο θεωρώ ότι αυτά προσαρτίζονται αρκετά στο γεγονός ότι ο χώρος είναι νέος για συναυλιακά δρώμενα, οπότε δεν μπορώ παρά να τα αναφέρω και να εύχομαι ότι θα είναι σύντομα και γρήγορα προσπελάσιμα μικρά παραπτώματα. Συνολικά, η εμπειρία της συναυλίας ήταν ένα πολύ πλούσιο πακέτο με καλλιτέχνες που σεβάστηκαν το κοινό τους και το έκαναν να περάσει συνολικά πάρα πολύ καλά, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, σε έναν χώρο που σχεδόν γέμισε - πράγμα εντυπωσιακό μιάς και μου φάνηκε αρκετά μεγαλύτερο από τον προηγούμενο χώρο του Arch. Θα είμαστε εκεί και για τα επόμενα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος