Dropkick Murphys, Frank Turner @ Συνεδριακό Κέντρο «Ιωάννης Βελλίδης», 04/06/19

Η επιστροφή των Dropkick Murphys στην Θεσσαλονίκη ανακοινώθηκε νωρίς, διαφημίστηκε πολύ και φυσικά αποτελεί σημαντικο γεγονός και γιορτή για την πόλη μας. Ένα συγκρότημα που κάποτε δεν κατάφερνε να φτάσει στα venues της πρωτεύουσας επέστρεψε δυο χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στο συνεδριακό κέντρο «Ιωάννης Βελλίδης».

Αν και το μυαλό μας ήταν στη συναυλία εδώ και μέρες, οικογενειακές υποχρεώσεις δεν μας επέτρεψαν να παρακολουθήσουμε τον, κατά τα άλλα, πολύ αξιόλογο Frank Turner ο οποίος σύμφωνα με μαρτυρίες των παρευρισκομένων, τα είπε όμορφα και ζέστανε ένα κοινό που «δεν χρειαζόταν και πολύ για να διασκεδάσει». Θα προσπαθήσουμε να επανορθώσουμε στον Frank είτε σε solo εμφάνιση είτε με ολόκληρη την μπάντα.

Με συνοπτικές διαδικασίες βρεθήκαμε στο photopit όπου ήδη ακουγόταν το "Foggy Dew" από την μαγευτική φωνή της Sinead O' Connor. Σειρά είχε η γκάιντα του Lee Forshner να δίνει το εναρκτήριο κάλεσμα με το "Cadence To Arms" και πριν προλάβουμε να πάρουμα χαμπάρι ένα ολόκληρο venue έχει γίνει άνω κάτω ουρλιάζοντας "The Boys Are Back". H επόμενη μιάμιση ώρα πέρασε σαν μια στιγμή. Μιάμιση ώρα γεμάτη ενέργεια, ιδρώτα, πυρσούς, μπόλικη μπύρα και άλλο τόσο χορό.

Το «Βελλίδειο» για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν μου άρεσε ώς συναυλιακός χώρος αλλά αυτή την φορά όλα μου έμοιαζαν καλύτερα, ακόμα και αν ο ήχος δεν έπιασε ποτέ τα επιθυμητά επίπεδα. Έτσι και αλλιώς όμως οι γηπεδικές ιαχές ήταν τόσο έντονες που είχαν την ικανότητα να καλύψουν οποιοδήποτε πρόβλημα. Let's Go Murphys!!!

Οι συναυλίες των Dropkick ανέκαθεν αποτελούσαν μια μεγάλη γιορτή, ένα ιρλανδέζικο πανηγύρι που όμοιό του του δύσκολα θα συναντήσεις. Έτσι και οι παρευρισκόμενοι δεν «ξενέρωναν» με κανέναν τρόπο. Παλιά ή νέα κομμάτια, πασίγνωστα ή λίγότερο γνωστά, όλα πήγαιναν κατ'ευχήν με χαρακτηριστική άνεση. Φυσικά όμως οι αντιδράσεις του κόσμου έπιαναν εξωφρενικά επίπεδα στα πιο αγαπημένα "Johnny I Hardly Knew Ya", "Worker's Song" ή το "The State Of Massachusetts" το οποίο ήρθε μαζί με το απρόσμενο, για μένα, "Which Side Are You On".

Λίγα αλλά πάντα ευπρόσδεκτα κομμάτια από τους πρώτους δίσκους, έδεσαν με τα νεότερα, και μαζί τους το παραδοσιακό "The Irish Rover", το, αφιερωμένο στους οπαδούς της Λίβερπουλ, "You'll Never Walk Alone" και φυσικά το κομμάτι που έφερε αμέτρητους νέους οπαδούς στις τάξεις των Murphys, το "Rose Tattoo".

Καθ' όλη τη διάρκεια του live το ντουετο Ken Casey/Al Barr αλώνιζαν στο stage και κρεμιόντουσαν κυριολεκτικά πάνω από σώματα οπαδών που βρίσκονται στις πρώτες σειρές βοηθώντας στην αλληλεπίδραση μεταξύ μπάντας και κοινού. "Ι'm Shipping Up To Boston" και λίγο πριν το τέλος το "Until The Next Time" έφερε πλήθος κόσμου πάνω στη σκηνή επισφραγίζοντας τη μεγάλη αυτή γιορτή. Ο αποχαιρετισμός όμως ήρθε ακόμα πιο δυναμικά με το "Dirty Deeds Done Dirt Cheap" των ΑC/DC αποδεικνύοντας πόσο βοηθούν μερικές διασκευές ώστε να δημιουργηθεί μια πιο ένθερμη ατμόσφαιρα, χωρίς φυσικά όμως να υπερκαλύπτουν τις επιτυχίες του ίδιου του συγκροτήματος.

Οι Dropkick Murphys για ακόμα μια φορά άφησαν τους πάντες ικανοποιημένους δείχνοντας ότι οι ζωντανές εμφανίσεις τους αποτελούν εμπειρία ζωής. Συγκροτήματα όπως αυτό υποστηρίζουν μια ολόκληρη σκηνή και θα βρίσκονται ανάμεσα μας άσχετα αν η μόδα του irish punk συνεχίσει να μας απασχολεί ή όχι. Οι Βοστονέζοι προϋπήρχαν ούτως ή άλλως.