Deafheaven, Allochiria @ Gagarin 205, 28/05/14

Μια εξαιρετική εμφάνιση των Deafheaven διαφορετικής ατμόσφαιρας και αισθητικής από αυτές άλλων black metal συγκροτημάτων

Από τον Αντώνη Κονδύλη, 29/05/2014 @ 19:53
Για να συνεννοούμαστε, υπενθυμίζω ότι η μουσική των Deafheaven είναι ένας συγκερασμός του black metal και του shoegaze με ενσωματωμένα βέβαια και άλλα στοιχεία. Θεωρώντας ότι το black metal έχει μια άλλη δυναμική, κατά την ταπεινή μου άποψη είναι και αυτό που υπερτερεί στο τελικό αποτέλεσμα.

Αν μη τι άλλο, αυτό το event παρουσιάζει ενδιαφέρον στο σύνολό του. Στις 7 Μαΐου του 1993, οι σχετικά δημοφιλείς,  στην τότε underground κινούμενη ελληνική black metal κοινότητα, Ancient Rites αποτέλεσαν την πρώτη ξένη black metal μπάντα, που πάτησε αυτά τα χώματα για μια συναυλία μαζί με τους Rotting Christ και τους Deviser. Αν δεν με απατά η μνήμη γύρω στα 100, ίσως και λιγότερα, άτομα τίμησαν εκείνη την πρώτη ιστορική συναυλία. Από τότε είδαμε αρκετούς, μικρούς η μεγάλους του χώρου. Samael, Emperor, Immortal, Mayhem, Dissection (λίγο πριν ο Jon τινάξει τα μυαλά του στον αέρα), Gorgoroth, Dark Funeral,  Satyricon, Impaled Nazarene, Marduk, Cradle Of Filth ήταν ορισμένοι από αυτούς που βρέθηκαν σε κάποιο ελληνικό club. Όλοι αυτοί έφεραν ένα attitude και τους ακολουθούσε ένα κοινό συνειδητοποιημένο, σε σχέση με τον ήχο και την φιλοσοφία που αυτός πρεσβεύει, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.

Αν και έχουν υπάρξει και κάποιες ακόμα περιπτώσεις  συγκροτημάτων, που αναφέρθηκαν σε μέσα μεγαλύτερου βεληνεκούς από τα παραδοσιακά της metal μουσικής, οι Deafheaven είναι οι πρώτοι που τυγχάνουν τέτοιας προβολής και φήμης από ένα κοινό που πιθανότατα θα άκουγε black metal και θα το έβαζε στα πόδια. Η παρουσία τους σε μεγάλα indie festivals είναι χαρακτηριστική. Πριν πάω στο Gagarin αυτό είχα στο μυαλό μου πάνω από όλα. Ήθελα να αντικρύσω τις φυλές της πόλης (sic) που θα συναντούσα εκεί. Τελικά δεν παρατηρήθηκαν μεγάλες «ακρότητες», καθώς οι περίπου 300, ίσως και λίγο περισσότεροι, παραβρισκόμενοι στην πλειοψηφία τους προέρχονταν από τον χώρο κυρίως της metal μουσικής και η επιλογή τους, τους δικαίωσε.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Allochiria. Ελληνική μπάντα με τσαμπουκά και δυνατότητες. Το πρώτο πράγμα που σε εντυπωσιάζει είναι η μικροκαμωμένη και συνεσταλμένη τραγουδίστρια που αρχικά δεν σου γέμιζε το μάτι, αλλά όταν παίρνει το μικρόφωνο έδειξε ότι δεν μασάει είτε με τα ακραία είτε με τα πιο μελωδικά φωνητικά.



Η μπάντα συνολικά είναι πολύ δεμένη και η εμφάνισή τους ομολογουμένως ήταν εξαιρετική στο να αποδώσει το ατμοσφαιρικό sludge στο οποίο επιδίδεται. Ατμόσφαιρα, groove και ενίοτε μια πιο post προσέγγιση αποτέλεσαν το καλύτερο ζέσταμα για τη συνέχεια.

Κατά τις 22:30 το βράδυ ανέβηκαν στη σκηνή οι Deafheaven με corpse paint, καρφιά και ζωσμένοι με ζώνες γεμάτες σφαίρες. Σοβαρευτείτε. Πουκαμισάκια, χωρίστρα, λουστρίνια, φανελάκια ήταν τα απαραίτητα αξεσουάρ της εμφάνισής τους. Για να μην φανώ προκατειλημμένος, ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι η μουσική τους μου αρέσει και προσωπικά άφησα στην άκρη όλα τα υπόλοιπα και εστίασα μόνο σε αυτό.



Από το πρώτο δευτερόλεπτο υπήρξαν ιδιαίτερα κινητικοί, κυρίως ο τραγουδιστής George Clarke, ο οποίος σε στιγμές έδωσε μια θεατρική διάσταση, ενώ σε κάποιες άλλες παρουσίασαν και μια χορευτική διάθεση με τα μέλη της μπάντας να ακολουθούν τον ρυθμό της μουσικής όταν η ένταση χαμήλωνε. Η απόδοση των high pitched φωνητικών ήταν ακριβής και αψεγάδιαστη, ενώ και η υπόλοιπη μπάντα απέδωσε πραγματικά άψογα. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει για τον drummer Daniel Tracy, ο οποίος ασταμάτητα και ακούραστα δεν παρουσίασε κανένα σημάδι κόπωσης καθόλη τη διάρκεια του set.



Παρουσίασαν το μεγαλύτερο μέρος του "Sunbather" χωρίς διακοπή και χωρίς κάποια διάθεση επικοινωνίας. Οι αντιδράσεις του κοινού ήταν ανάμεικτες, καλύπτοντας όλο το φάσμα από το ασταμάτητο κοπάνημα, μέχρι πλήρη απάθεια, είτε στις χειμαρρώδεις στιγμές είτε στις πιο ατμοσφαιρικές. Ο ήχος ήταν ικανοποιητικός και δεν εμπόδισε στο να ακουστούν και οι πιο ακραίες στιγμές της μουσικής των Deafheaven.



Η συναυλία έκλεισε με το "Unrequited" μέσα σε ένα όργιο θορύβου, μετά από περίπου 70 λεπτά. Σίγουρα ήταν μια εμφάνιση διαφορετικής ατμόσφαιρας και αισθητικής, από αυτό που ξέρει και έχει συνηθίσει ο μέσος extreme metaller. Ωστόσο, είναι δεδομένο ότι όσοι ήμασταν εκεί ξέραμε τι να περιμένουμε και οι Καλιφορνέζοι δεν μας απογοήτευσαν, πραγματοποιώντας μια εξαιρετική εμφάνιση.
SETLIST

Dream House
Sunbather
Vertigo
The Pecan Tree

Encore:
Unrequited

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com
  • SHARE
  • TWEET