Discharge, Αντίδραση @ Aux Club, 08/02/25

Η συναυλιακή επιστροφή των Discharge στη χώρα μας έπειτα από οκτώ χρόνια, ήταν, ένα από τα συναυλιακά γεγονότα της χρονιάς, προσωπικά μιλώντας. Οι Άγγλοι hardcore punks είναι ένα από τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα στην ιστορία του κιθαριστικού ήχου, γεγονός αδιαμφισβήτητο, και ίσως και περιττό να αναλυθεί σε μια ακόμη εισαγωγή. Το ζήτημα όμως με την εν λόγω συναυλία, καθώς έφταναν οι μέρες, δεν ήταν το εάν οι Discharge ή οι εμβληματικοί Αντίδραση θα κάλυπταν τις προσδοκίες μας, αλλά το όλο πλαίσιο γύρω από τον χώρο και τις συνθήκες διεξαγωγής του live. Έτσι, πριν προχωρήσω στην αποτύπωση των εντυπώσεών μου από τις εμφανίσεις των μπαντών, ας απευθυνθώ σύντομα στον ελέφαντα στο δωμάτιο.

Αρχικά, η εν λόγω συναυλία επρόκειτο να διεξαχθεί στο Arch Club – Live Stage. Τις τελευταίες 20 μέρες όμως, είχε παρατηρηθεί πως άλλα events, ενός εκ των συνδιοργανωτών της παρούσας εμφάνισης, είχαν αρχίσει να αλλάζουν χώρο, με το ίδιο το μαγαζί να διαδίδεται η είδηση πως τεθεί εκτός λειτουργίας. Με τις μέρες να πλησιάζουν και τον περιρέοντα ντόρο να είναι έντονος διαδικτυακά, αναμέναμε μια επίσημη επιβεβαίωση αλλαγής χώρου, η οποία και ήρθε ώρες πριν την συναυλία από την έτερη συνδιοργανώτρια εταιρεία, με ανάρτησή της, στην οποία απολογήθηκε για την όλη κατάσταση, διαχωρίζοντας τη θέση της, και την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί πως όπως φαίνεται, το βράδυ Σαββάτου είχε προγραμματιστεί live εγχώριων σχημάτων στο Aux, το οποίο όμως ακυρώθηκε, εικάζω για να πραγματοποιηθεί η συναυλία των Discharge. Προφανώς, δεν είναι σεβαστική προς μουσικούς και κοινό, μεταχείριση αυτή. Προχωράμε.

Με αρκετό κόσμο να είναι ακόμη στην ουρά για να εισέλθει στο χώρο, οι Αντίδραση ανέβηκαν στη σκηνή στην ώρα τους. Με ανακατατάξεις στη σύνθεση του, το ιστορικό εγχώριο thrashcore σχήμα, ως τριάδα πλέον, μας έβαλε μονομιάς στο κλίμα με τα κλασικά, οργισμένα του κομμάτια. Ομολογουμένως, ο ήχος ήταν σε καλά επίπεδα, τεχνικά η μπάντα ήταν πολύ σφιχτή, και με περάσματα από όλη της τη δισκογραφία, επιχείρησε να ζεστάνει το παρευρισκόμενο κοινό. Φυσικά, όταν το σετ άρχισε να «γέρνει» προς την κλασική περίοδο των δύο πρώτων full-length των Αντίδραση, με τα «Αυτή είναι η Ελλάδα», «ΕΛ.ΑΣ», «Κανείς Για Μένα», «Χοιρινό Κρέας» και φυσικά τον διαχρονικό ομώνυμο ύμνο, ο κόσμος μπήκε για τα καλά στο παιχνίδι. Με τα του μπασίστα πλέον, φωνητικά να δίνουν πιο death/thrash/core αποχρώσεις και τα κομμάτια να χτυπούν το ένα μετά το άλλο, στο τέλος της περίπου 40λεπτης εμφάνισής τους, οι Αντίδραση είχαν φροντίσει να κερδίσουν το «στοίχημα» του opening act σε μια τέτοια συναυλία. Όλα πλέον ήταν έτοιμα για την επέλαση των θρύλων.

Στο κενό ανάμεσα στα συγκροτήματα, το Aux Club γέμισε, και με εξαρερισμό και κλιματισμό, αν όχι απόντες, σίγουρα όχι στο απαραίτητο επίπεδο, η κατάσταση είχε αρχίσει, ελέω και του καπνίσματος σε εσωτερικό χώρο, αλλά και της μικρότερης χωρητικότητας του Aux Club σε σχέση με το Arch για το μέγεθος του οποίου ήταν εξαρχής η προπώληση, να γίνεται ασφυκτική. Η ανυπομονησία βέβαια για τους Discharge είχε βαρέσει κόκκινο, και όταν ακούστηκαν οι σειρήνες από τα ηχεία, όλα ήταν έτοιμα. Και εδώ, για να μην καταφύγω σε γραφικότητες, θα σε παραπέμψω στο σετλιστ. Δες πως ξεκίνησαν. Θα μπορούσε να είναι υπεράνω περιγραφής. Αλλά, ας προσπαθήσω. Η πεντάδα μπαίνει με “The Blood Runs Red” και το sing-along ξεκινά για να μην σταματήσει ποτέ.

Κάθε στίχος και σύνθημα, κάθε επανάληψή του ιερό επαναστατικό μάντρα, κάθε χτύπος των τυμπάνων συθέμελη δόνηση. “Fight Back” στη συνέχεια και ο εκτροχιασμός μπαίνει σε πλήρη κύκλο. Μιλάμε στην τελική, για κομμάτια όχι απλά κλασικά στο hardcore punk, αλλά δίλεπτες συνθέσεις που μέχρι και σήμερα ορίζουν αισθητικές, γεννούν μπάντες, διατηρούν το ηθικό ακμαίο σε κινήματα αντικουλτούρας, προκαλούν παροξυσμό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Το θρυλικό ντεμπούτο, “Hear Nothing See Nothing Say Nothing” αναμενόμενα είχε την τιμητική του, με κάθε σύνθεση μέσα από αυτό να γονατίζει το παρευρισκόμενο κοινό. Το ομότιτλο τραγουδήθηκε δίχως αύριο, το “Drunk With Power” άνοιξε βίαια πόγκο και stagedives, το “A Hell On Earth” ήταν πυρηνική έκρηξη.

Το «πολεμικό κλίμα» σε μια συναυλία των Discharge τρόπον τινά το περιμένεις. Αν το έχεις βιώσει κιόλας στο παρελθόν, η ακέραιη επανάληψή του, όχι απλώς δεν είναι βαρετά προβλέψιμη, αλλά πέρα για πέρα επιθυμητή. Τα πρώτα EP και άλμπουμ της μπάντας ήταν κοσμογονικά, ενώ ακόμη και το πιο πρόσφατο full-length τους, “End Of Days”, δείχνει πως ακόμα το έχουν. Έτσι, στο “Hatebomb” ή το “New World Order” μέσα από αυτό, ο κόσμος ανταπέδωσε την αγάπη στο έπακρο. Το κοινό, όλων των ηλικιών και μουσικών καταβολών, είχε πλήρη αντίληψη του κτήνους που ήταν στη σκηνή, των προσωπικοτήτων, της αύρας και της ορμής τους, και ήταν, πέραν των προαναφερθέντων, εξαιρετικό.

Ο frontman, JJ Janiak, ανάμεσα στα κομμάτια μας αποθέωνε διαρκώς, δηλώνοντας την ευχαρίστηση της μπάντας που επέστρεψε στα μέρη μας. Ο ενθουσιασμός τους ήταν έκδηλος, υποσχέθηκαν να επανέλθουν σύντομα, ενώ από τους λακωνικούς προλόγους των κομματιών, ξεχώρισε η αναφορά του στο πως γνωρίζουμε καλά εδώ στα μέρη μας τι εστί “State Violence State Control”. Φυσικά μεσιέ. Και δεν ξεχνάμε. Για αυτό και χάος εγένετο κατά την απόδοσή του. Επιπρόσθετα, το “Free Palestine” που φώναξε πριν το ανατριχιαστικό “Never Again” διέλυσε το χώρο, με την χαοτική κατάσταση κατά την απόδοσή του να κερδίζει μια θέση στις συναυλιακές αναμνήσεις κάθε παρευρισκόμενου. Προσωπικά μιλώντας, εκστασιασμένος που έβλεπα την αγαπημένη μου μπάντα σε απόλυτο συναυλιακό ρυθμό, εκεί που συγκινήθηκα, είναι στο πως το σχήμα, προλογίζοντας το “Protest And Survive”, το ταύτισε με την ίδια του την ύπαρξη.

Τρείς λέξεις, στον πιο όμορφο και περιεκτικό τίτλο κομματιού που γράφτηκε ποτέ. Κιθαριστικό feedback και distortion να δίνουν πόνο, ακατάσχετο, χειμαρρώδες d-beat να διαλύει τα πάντα, ήχος δυνατός με τα αυτιά μας να βουίζουν μες την ευχαρίστηση μετά, πανδαιμόνιο. Οι Discharge, για μια ώρα, φάνταζαν ως η απόλυτη μπάντα, ακόμη και στα βλέμματα των άπιστων Θωμάδων. Δεν έχει σημασία εν τέλει, για ποιο λόγο παρευρέθηκε το καθένα από εμάς σε αυτή την εμφάνιση, και πως εκλαμβάνει το σχήμα σήμερα, ως ενεργό, ή νοσταλγικό act.

Τα κομμάτια του, εδώ και πέντε δεκαετίες, δημιουργούν κακόφωνες χαραμάδες στην ασφυκτική καπιταλιστική πραγματικότητα, αντηχούν ως κραυγές ενάντια στον πόλεμο, την απάθεια, είναι ένα διαρκές, επίκαιρο, εκρηκτικό κάλεσμα για δράση. Όταν βγήκαμε από το Aux, παίρνοντας ανάσα επιτέλους, είχαμε παραδοθεί στη δύναμη και τη σκιά των θρύλων. Και όσο οι Discharge παίζουν ακόμη ζωντανά, αν και θα προτιμούσα σε πιο ταιριαστές και ιδανικές συνθήκες με την παράδοση και το μέγεθός τους, τότε θα έχουμε λόγο να ψάχνουμε να τους βρούμε με κάθε ευκαιρία. Η μουσική τους, μιλάει ακόμα.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης