Orange Goblin, Lord 13, Lucky Funeral @ An Club, 16/01/10

Από τον Φίλιππο Αλέκου, 19/01/2010 @ 12:41
Σαββατόβραδο, κωλόκαιρος και όρεξη ανοιχτή για μπυροποσία. Η κατάβαση στα τρίσβαθα του An Club φάνταζε μονόδρομος. Παρατηρώντας τον λιγοστό κόσμο στην αρχή, το μυαλό μπήκε σε σκέψεις. Μήπως η προ διετίας ακύρωση ήταν δικαιολογημένη; Πως και δεν ακυρώθηκε το αποψινό; Ευτυχώς οι άσχημες σκέψεις δεν άργησαν και πολύ να φύγουν. Μετά το πρώτο ποτήρι μπύρας, απλά επιβεβαιώθηκε το κακό συνήθειο του Έλληνα να κάνει «κοπάνα» απ’ τα support. Εν μέρει την καταλαβαίνω αυτή τη συμπεριφορά. Έχω και εγώ κατά καιρούς παρακολουθήσει support group που εύχομαι να μην είχα δει ποτέ. Το Σάββατο που πέρασε όμως, όποιος δεν ήρθε από νωρίς απλά έχασε δύο από τις πιο δυνατές Ελληνικές μπάντες που έχω δει ζωντανά.



Τη συναυλία άνοιξαν με σχετική συνέπεια ως προς την ώρα έναρξης που έγραφε η αφίσα οι Lucky Funeral. Το χώρο πλημμύρισαν groovy, sludge -o- stoner ρυθμοί και Sabbath-ικά riff σε ένα από τα πιο διασκεδαστικά γκρουπ που έχω δει εδώ και καιρό. Με ένα μπασίστα πραγματική «μορφή» και τον τραγουδιστή της μπάντας να δίνει ρεσιτάλ, προσφέροντας φωνή και άφθονο θέαμα ζέσταναν για τα καλά το κοινό που είχε μαζευτεί και φαινόταν γνώριμο με τη μουσική του γκρουπ. Κέφι, δέσιμο και μια ιδιαίτερα ζωντανή εμφάνιση που τα είχε όλα, με τον frontman να μας «συστήνει» σε κάποια φάση και τα οπίσθια του σαν άλλος Ozzy. Οι Lucky Funeral, που έχουν και ένα ομώνυμο δίσκο από το 2008 (γρήγορα μπήκε στην λίστα του must check μετά το live), μας άφησαν μετά από ένα μισάωρο για να δώσουν την σκυτάλη στους Lord 13.



Πιο παλιές καραβάνες και σε διαφορετικό μουσικό μοτίβο, οι Lord 13 ανήκουν στην μεγάλη των Nightstalker σχολή. Ελαφρύτερος, «γκαζιάρικος» ήχος και έμφαση στην διασκέδαση. Παρά το ότι μετράνε πάνω από δεκαετία στη σκηνή, μέχρι τώρα έχουν ένα μόνο δίσκο στακάτου heavy rock ("Lord 13", 2006) το οποίο και μας παρουσίασαν. Ο τραγουδιστής της μπάντας Jim, έβαλε τα δυνατά του να ξεσηκώσει τον κόσμο, που σταδιακά όλο και αυξανόταν, χοροπηδώντας και δίνοντας τον παλμό, ενώ συνολικά η μπάντα φάνηκε ιδιαίτερα δεμένη και με πολύ καλή απόδοση. Η εμπειρία στο σανίδι δύσκολα φεύγει άλλωστε. Αφού μας ευχαρίστησαν μετά από ένα τριαντάλεπτο (πάνω κάτω) set list, άφησαν την σκηνή για να πάρει θέση του το Πορτοκαλί Ξωτικό.



Με το λάβαρο του Jägermeister πάντα ψηλά, πίσω από την σκηνή να δίνει το παρόν και να αποτελεί το απαραίτητο "Alcofuel" όπως λένε και οι ίδιοι, ο Βen και η παρέα του πάτησαν Αθηναϊκό έδαφος μετά από πολύ πολύ καιρό και η πρώτη και τελευταία αλλαγή που διαπιστώσαμε ήταν ότι ο γίγαντας frontman κουρεύτηκε.



Η χαίτη μπορεί να έφυγε, η τρέλα όμως (με την καλή έννοια) και η καλή διάθεση παραμένουν σταθερά χαρακτηρίστηκα γνωρίσματα του δίμετρου τραγουδιστή. Με μια μπύρα μονίμως στο χέρι, super cult μπλουζάκι Evil Dead και βερμούδα, ίδρωνε, ξεφυσούσε, λουζόταν συνεχώς με μπουκάλια νερό και μας δούλευε για τον καιρό που εμείς «...και καλά αποκαλούμε χειμώνα».



Φυσικά δεν ήταν ο μόνος που παραζεστάθηκε μέσα στο An Club. Και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας ακολουθούσαν κατά πόδας, καθώς και εμείς από κάτω, μιας και ο χώρος μέχρι τότε είχε αρχίσει να γεμίζει σχεδόν ασφυκτικά με αποτέλεσμα η θερμοκρασία να χτυπάει το ταβάνι και τον φωτισμό του μαγαζιού. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε κανέναν να διασκεδάσει με την ψυχή του, αφού αυτό ακριβώς προσφέρουν οι Orange Goblin. Άφθονη διασκέδαση.



Με τελευταίο full length το πολύ καλό "Healing Through Fire" του 2007, δεν ήταν να απορεί κανείς που το βάρος του set list έγειρε προς αυτόν τον δίσκο. Μετά από ένα μικρό intro, η συναυλία άνοιξε με το "The Ballad Of Solomon Eagle" που ανοίγει και τον δίσκο και για μία ώρα μας ταρακούνησαν με stoner rock δυναμίτες όπως το heavy, ψυχεδελικό "Cozmo Bozo" και το ρολαριστό "Some You Win, Some You Lose", για να κλείσουν με το μεγάλο hit της μπάντας, "Blue Snow".



Ώρα για encore, για να μην πάνε και έρχονται χωρίς λόγο, ο Βen αποφάσισε να μας κάνει μια συνοπτική περιγραφή της διαδικασίας. «Τώρα εμείς πρέπει κανονικά να πάμε μέσα για λίγο, εσείς να αρχίσετε να φωνάζετε, we want more, και εμείς να βγούμε και να παίξουμε καναδυό τραγούδια ακόμα». Το encore ξεκινά και ένα από τα πιο heavy riff της ιστορίας σκάει στο κεφάλι μας. "Into The Void" και η παράκρουση πλησιάζει, για να συναντήσει την κορύφωση της με τα "Quincy The Pigboy" και "Scorpionica" να ρίχνουν την αυλαία.



Ένα πολύ δυνατό live τελειώνει, με μοναδικό παράπονο από τον γράφοντα, την απουσία έστω και ενός κομματιού από το φανταστικό ντεμπούτο των Βρετανών, to "Frequencies From Planet Ten". Αν εξαιρέσουμε το μικρό αυτό ατόπημα, τα Ξωτικά αποτέλεσαν και αποτελούν εγγυημένη συνταγή για ένα πετυχημένο live, γεμάτο ξύδια, καπνό και δυνατά τραγούδια, ώστε να περάσει καλά ο κόσμος. Και νομίζω ότι όλοι έφυγαν εκείνο το βράδυ ικανοποιημένοι. Εις το επανιδείν λοιπόν...



Setlist:

Intro
The Ballad Of Solomon Eagle
Vagrant Stomp
Round Up the Horses
Cozmo Bozo
Cities Of Frost
Getting High On The Bad Times
Tosh Lines
The Man Who Invented Time
Red Web
Your World Will Hate This
They Come Back (Harvest Of Skulls)
Some You Win, Some You Lose
Blue Snow
---------------------------------------
Into The Void
Quincy The Pigboy
Scorpionica

Φίλιππος Αλέκου
  • SHARE
  • TWEET