Benjamin Clementine @ Τεχνόπολις, 25/05/19

Το Σάββατο είχαμε την τύχη να υποδεχτούμε την γνήσια μουσική ιδιοφυΐα του Benjamin Clementine για δεύτερη φορά στη χώρα μας. Οικοδομούμε, έτσι, σημαντική σχέση με έναν από τους μουσικούς που αναμένεται να είναι από τις σπουδαιότερες φυσιογνωμίες τις επόμενες δεκαετίες.

Αυτήν την τύχη την χρωστάμε στην προώθηση που έχει λάβει από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις λοιπές γνωστές οδούς της ελαφράς εναλλακτικής μουσικής. Μιλάμε για τα ρεύματα που έχουν αγκαλιάσει με τις μόδες τους κάποιους ικανότατους singer-songwriters, όπως οι Hozier, Asaf Avidan κτλ. Εδώ, βέβαια, μιλάμε για κάτι εξολοκλήρου διαφορετικό και ανώτερο. Έχοντας, για παράδειγμα, παρακολουθήσει στον ίδιο ακριβώς χώρο τον Asaf Avidan πριν λίγα χρόνια, μπορούσα με ιδιαίτερη ευκολία να δω πώς ο ένας πάσχιζε να μην τον καταπιεί η ψύχρα του ανοιχτού χώρου, ενώ ο δεύτερος παράλλασσε τα κομμάτια του με περισσή ευκολία, σαν να τα παίζει στο σαλόνι του σπιτιού του. Την ίδια στιγμή, όλος ο κόσμος από κάτω τον κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια, συνεπαρμένος. Μιλάμε για άλλα μουσικά είδη, αλλά παρεμφερές ακροατήριο.

Η αρχή έγινε με τις παραφράσεις λόγων του Winston Churchill στο αυτοβιογραφικό "Winston Churchill's Boy", σαν να συστηνόταν σε όλους τους θεατές που είχαν μαζευτεί να τον παρακολουθήσουν. Όχι πως δεν είναι αυτοβιογραφικές σχεδόν όλες του οι συνθέσεις, φυσικά. Στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισής του, δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον να κάτσει στο πιάνο να παίξει τα βιρτουόζικα μέρη των τραγουδιών του. Ωστόσο, όταν το έκανε, όπως στο εξωπραγματικό performance του στο "Adios", έδειχνε πως μπορούσε να παίξει απίστευτα δύσκολα σημεία, ταυτόχρονα με φωνητικές ακροβασίες και μάλιστα όρθιος, σκυφτός στο κοντό του πιάνο.

Γράφοντας πίσω στο 2015 την κριτική για το ντεμπούτο του, προέτρεπα τον αναγνώστη να ανατρέξει στο YouTube για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι πως ό,τι ακούει στο full-length μπορεί να το παίξει ακόμα πιο εξωπραγματικά ζωντανά. Θα σας προτρέψω, τέσσερα χρόνια μετά, να ανατρέξετε πάλι στο YouTube για βίντεο από την εμφάνιση του Σαββάτου στην Τεχνόπολη, ως μια απόδειξη πως όταν μιλάμε για ένα από τα live της χρονιάς, δεν κάνουμε καμία υπερβολή.

Για τη φωνή του Benjamin Clementine, αισθάνομαι πως δεν υπάρχουν και πολλά που μπορεί να γράψει κανείς... Για τη χροιά της, την τεχνική, το εύρος, τη φινέτσα και το συναίσθημα με το οποίο προσαρμόζεται στους ποιητικούς στίχους. Καλύτερος από το στούντιο. Και στο στούντιο είναι αψεγάδιαστος, φαντάσου. Άλλοτε θεατρικός, όπως όταν έπεσε να κοιμηθεί στη σκηνή στο "Cornerstone", άλλοτε επικοινωνιακός, όπως στο "Condolence", κατά το οποίο κατάφερε με το σπαθί του να εισπράξει το sing-along που επιζητούσε. Και τα δύο προαναφερθέντα τραγούδια ήταν από τις κορυφές μιας βραδιάς που προκαλούσε ανατριχίλες σε κάθε κομμάτι, ανεξαιρέτως.

Όπως είπαμε, στην πλειοψηφία των συνθέσεων, ο Benjamin Clementine προτιμούσε να στέκεται όρθιος μπροστά στο κοινό να τραγουδάει, ή στο πιάνο του να παίζει απλά συνοδευτικά μέρη με απίστευτη άνεση. Η μουσική υπόκρουση είχε αφεθεί στο παριζιάνικο κουιντέτο εγχόρδων που έδινε άλλη διάσταση στα τραγούδια. Τα τρία βιολιά δεν φάνηκαν υπερβολικά σε κανένα σημείο, ενώ ειδική μνεία αξίζει να γίνει στη συμπαθέστατη Barbara Le Liepvre στο τσέλο. Με αξιαγάπητη φυσιογνωμία και εκπληκτικό παίξιμο, κέρδισε παρατεταμένο χειροκρότημα, αποκλειστικά για εκείνη.

Το ένα συγκλονιστικό σημείο της συναυλίας ήταν η τρομακτική άνεση που έπαιζε, τραγουδούσε και άλλαζε τα κομμάτια του ο Benjamin Clementine. Δεν σταματούσε δευτερόλεπτο να αποπνέει έναν σεβασμό για το πόσο πηγαία είναι όλα αυτά. Σου βγάζει τη βεβαιότητα πως δεν πρόκειται για κάτι που κάνει, αλλά για κάτι που είναι. Το δεύτερο συγκλονιστικό, ήταν πως τα έκανε όλα αυτά χωρίς να κρυφτεί πίσω από πέπλα κλασικής μουσικής, θολούρα jazz εντυπωσιασμών ή ευκολία soul μονοπατιών. Η μουσική του, παρά τους πολλούς πειραματισμούς της, στα περισσότερα σημεία είναι pop, τωρινή ή, συνήθως, άλλων εποχών.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά