Rotting Christ @ Piraeus 117 Academy, 25/03/17

Ποιός να έλεγε ότι οι αγαπημένοι του αθηναϊκού κοινού Rotting Christ θα έκαναν περισσότερο από τρία χρόνια για να εμφανιστούν στη σκηνή. Κι όμως, τόσος καιρός έχει περάσει από εκείνες τις εμφανίσεις στο Gagarin, οι οποίες πλέον έχουν αποκτήσει ένα περίπου cult στάτους.

Είμαι σίγουρος ότι αν ο Σάκης Τόλης και η παρέα του το διάλεγαν, θα μπορούσαν να δίνουν συναυλίες σε όποιο venue Αθήνας και περιχώρων επέλεγαν, σε ετήσια βάση και το κοινό τους θα ήταν εκεί για να τους στηρίζει κάθε φορά. Αλλά οι προφανείς, εύκολες επιλογές δεν ήταν ποτέ στο ρεπερτόριο αυτής της μπάντας. Έτσι έγινε και τώρα. Το αποτέλεσμα ήταν απλά η δικαίωσή τους, από κάθε άποψη.

Αρκετά πριν την έναρξη της συναυλίας, η Πειραιώς από το ύψος της Τεχνόπολης και κάτω είχε ήδη αρχίσει να μπαίνει στο κλίμα της βραδιάς. Παρέες κάθε ηλικίας πηγαινοέρχονταν με χαμόγελα, μπύρες και συναυλιοκουβέντες, δημιουργώντας μια πολύ όμορφη εικόνα. Κατά έναν τρόπο, ήταν η άτυπη επιβεβαίωση στο γεγονός ότι οι τιμώμενοι της συγκεκριμένης εθνικής επετείου έχουν ξεφύγει από τα στενά όρια του ακραίου ήχου, τουλάχιστον στη χώρα μας.

Αντίστοιχη ατμόσφαιρα υπήρχε και στο εσωτερικό του Academy. Παρά το κάπως άχαρο κενό δίωρο, ελλείψει support συγκροτήματος, αρκετός κόσμος είχε μαζευτεί από νωρίς. Οι όποιες ανησυχίες είχα για το sold out με την ώρα εξαφανίζονταν. Οι συνθήκες σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, παραβλέποντας ίσως τους καπνούς, ήταν εξαιρετικές και σε καμία περίπτωση δεν πλησίασαν ασφυκτικά επίπεδα άλλων εγχώριων συναυλιών.

Λίγο πριν την καθορισμένη ώρα έναρξης, οι μουσικές στα ηχεία χαμήλωσαν και το "Orders From The Dead" ξεκίνησε να παίζει. Ακριβώς στις 21:30 η τετράδα πήρε τις θέσεις της στη σκηνή και το ξεκίνημα έγινε με το "Ze Nigmar". Αρκετά αντισυμβατική επιλογή για εισαγωγή, αλλά με όπλο την ατμόσφαιρα και την αμεσότητά του έβαλε άμεσα τις βάσεις για το τι θα ακολουθούσε. Χωρίς παύση ξεκίνησε το "Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού", ανεβάζοντας τις ταχύτητες και δημιουργώντας ταυτόχρονα τα πρώτα pit.

Στα πρώτα κομμάτια ο ήχος ήταν αρκετά ανισόρροπος, με τις κιθάρες να καλύπτονται από τα ντραμς του Θέμη και τα φωνητικά ένα επίπεδο χαμηλότερα από το επιθυμητό. Αυτό, ωστόσο, δεν προβλημάτισε το κοινό που είχε ήδη ζεσταθεί και συνόδευσε με δυνατά sing along τα "Αθάνατοι Έστε" και "Nemecic". Το "Έλθε Κύριε" όσο αδικήθηκε από το δυνατό backing track κι ένα ζήτημα στο μικρόφωνο, άλλο τόσο κέρδισε από το οργανικό, ενώ το πέρασμα από το "Rituals" συνεχίστηκε με το "Άπαγε Σατανά" όπου κυριάρχησαν ο εξαιρετικός φωτισμός και η ατμόσφαιρα.

Μετά το πρόσφατο υλικό η στροφή στο "Thy Mighty Contract" ήταν κάπως απότομη, αλλά απολύτως καλοδεχούμενη. Τα πρώτα δύο κομμάτια του δίσκου παίχθηκαν στη σειρά, με τον Σάκη να κάνει τη γνωστή επίκληση και τα αποτελέσματα να είναι τα αναμενόμενα· headbanging και ξύλο κάτω από τη σκηνή, headbanging και καπνοί πάνω. Ο ήχος βελτιώθηκε, δίνοντας την ευκαιρία να ακουστούν οι διπλές κιθάρες στο "Exiled Archangels" που ολοκλήρωσε την άτυπη τριλογία. Το ταξίδι στο παρελθόν συνεχίστηκε με τα "The Forest Of N'Gai" και "Societas Satanas", με το δεύτερο να αποτελεί την αφορμή για ένα τεράστιο circle pit.

Οι lead μελωδίες έλαμψαν στο "Δαιμόνων Βρώσις", ενώ το "A Dead Poem" εκπροσωπήθηκε από τα "A Sorrowful Farewell" και "Among Two Storms", με το βασικό riff του πρώτου μάλιστα να τραγουδιέται εντυπωσιακά δυνατά από το κοινό. Οι greatest hits επιλογές της '97-'00 περιόδου συνεχίστηκαν με τα "After Dark I Feel" και "Lucifer Over London", με την παρεμβολή του "Cine Jubeste Si Lasse". Για κάποιον παράξενο λόγο οι αντιδράσεις στο "Phobos' Synagogue" ήταν σχετικά μαζεμένες, αλλά αυτό άλλαξε γρήγορα στην τριπλέτα "Gloria De Domino Inferni"/" The Nereid Of Essgalduin"/"Fgmenth, Thy Gift".

Κάπου ανάμεσα στις ευχαριστίες ο Σάκης λέει "Ήτοι μεν πρώτιστα" και χάος γένετο, με κάθε έννοια. Σε συνδυασμό με το "Enuma Elish" που ακολούθησε, θυμηθήκαν όσοι είχαν ξεχάσει πόσο μεγάλος δίσκος είναι η "Theogonia". Στο ίδιο μοτίβο το "King Of A Stellar War", στο οποίο οι στίχοι ακούστηκαν μοιρασμένοι από κοινό και μικρόφωνο, παρουσιάστηκε back-to-back με το "Archon" και το "In Yumen Xibalba" με το "Grandis Spiritus Diavolos". Η ατμόσφαιρα του τελευταίου έδεσε άψογα με το "Noctis Era", όπου τα sing along συνέχισαν δυνατά και η μπάντα μας καληνύχτισε για πρώτη φορά.

Έχοντας ήδη περισσότερες από δύο ώρες στη σκηνή, η επιστροφή της τετράδας δεν άργησε να γίνει. Η εισαγωγή του "ΧΞΣ" ακούστηκε και οι αντιδράσεις του κόσμου έκαναν σαφές το μέγεθος που έχει πάρει το κομμάτι μεταξύ των οπαδών. Το κλείσιμο της βραδιάς, βέβαια, δεν θα μπορούσε να γίνει με κάτι διαφορετικό από "Non Serviam". Η σκηνή γέμισε, τα μικρόφωνα έκλεισαν, και όσο κι αν γκρινιάζουμε μερικοί για το οργανικό αποτέλεσμα ή τις επί σκηνής selfies, αυτά περισσότερο λεπτομέρειες είναι.

Με δυόμιση ώρες σετ και επιλογή κομματιών που κάλυψε πλήρως μια δισκογραφία σχεδόν τριών δεκαετιών, σε λιγότερο ακραίους χώρους, κάποιοι θα έδιναν σε αυτήν τη βραδιά τον τίτλο "An evening with". Εδώ, όμως, τέτοιες ταμπέλες ελάχιστη σημασία θα είχαν. Ήταν μια συναυλία Rotting Christ. Και ήταν απολαυστική.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com