Velvet Revolver @ Brixton Academy (Λονδίνο), 25/03/08

Μάλλον το έχουν στο DNA τους... Το τραβάει ο οργανισμός τους... Δεν εξηγείται αλλιώς... Οι τραγουδιστές που έχουν βρεθεί στο δρόμο του Slash και του Duff McKagan αργά ή γρήγορα καταλήγουν σε άδοξη διακοπή της συνεργασίας τους. Πόσο μάλλον στην προκειμένη περίπτωση, τους Velvet Revolver, που τα προβλήματα άρχισαν πριν καλά καλά μονιμοποιηθεί ο Scott Weiland. Από το καλοκαίρι του 2003, οι ex-Gunners το προσπάθησαν πολύ και τελικώς κατόρθωσαν να τον "συνετίσουν", όσο ήταν εφικτό, να κυκλοφορήσουν δύο albums και να κάνουν τις αντίστοιχες παγκόσμιες περιοδείες.

Κατά καιρούς, φήμες για διάλυση και εσωτερικές διαμάχες ακούγονταν συχνά, αλλά πάντα διαψεύδονταν από τις ίδιες τις κινήσεις της μπάντας. Τους τελευταίους μήνες όμως η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει από τον έλεγχο. Η ανακοίνωση ενός καλοκαιρινού reunion-tour με τους Stone Temple Pilots, η ακύρωση για δεύτερη φορά ενός tour στην Αυστραλία και η εθελοντική ένταξη του Weiland σε κέντρο αποτοξίνωσης έφεραν την κατάσταση στα άκρα.

Κάπου εδώ και μέσα στο όλο αυτό κλίμα αμφιβολίας, ο γράφων αποφασίζει να επισκεφτεί τη Γηραιά Αλβιόνα για να παρακολουθήσει στο Λονδίνο ένα από τα τελευταία shows της μπάντας, όπως τα φαινόμενα έδειχναν. Αν τελικά γινόταν αυτό το live...

Ευτυχώς, στα τέλη Φεβρουαρίου ο εκκεντρικός τραγουδιστής βγαίνει από το rehab και μετά από λίγες μέρες η μπάντα ξεκινάει το βρετανικό tour. Για μια εβδομάδα όλα δείχνουν ότι βαίνουν καλώς, μέχρι που στις 20 Μαρτίου (και λίγες ώρες πριν πετάξω για το Νησί), ο Scott ανακοινώνει στο show στη Γλασκώβη: "You 're at something really special tonight. This is the last ever Velvet Revolver tour!".

Όλα είναι στον αέρα, ο Matt κάνει κάποιες δηλώσεις, ο ιδιόρρυθμος Weiland απαντάει σε ακόμα σκληρότερο ύφος, αλλά τελικά αποφασίζουν να συνεχίσουν για τις λίγες εμφανίσεις που τους απομένουν, λέγοντας μάλιστα ότι θα δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό, γιατί δε φταίνε σε τίποτα οι fans για τα μεταξύ τους προβλήματα. Φυσικά, τους τιμάει αυτή η απόφαση.

Και έτσι φτάνουμε στις 25 Μαρτίου έξω από το θρυλικό Brixton Carling Academy, όπου το άγχος και η αδρεναλίνη για αυτά που θα επακολουθήσουν δε μπορούν να περιγραφούν. Η backstage συνάντησή μου με τα μέλη της μπάντας λίγο πριν το show δεν είναι κάτι που αφορά το παρόν κείμενο, οπότε ακολουθεί η περιγραφή του live.

Το κατάμεστο Brixton (χωρητικότητας 4.921 ατόμων), sold out τουλάχιστον δύο μήνες πριν, είναι ένας απίστευτος χώρος με φοβερή ακουστική, αμφιθεατρική κλίση, τεράστιο εξώστη και 8 bars για να ικανοποιούν τη ανάγκη του κόσμου για alcohol.



Πρώτοι στη σκηνή εμφανίζονται οι εντελώς άγνωστοι σε εμένα Big Linda. Με καλό ήχο, πολύ δυνατό drummer και συμπαθητικές συνθέσεις πέτυχαν να ζεστάνουν το κοινό. Το λονδρέζικο κουαρτέτο παίζει ένα κράμα rock 'n' roll, άλλοτε πιο σκληρό και πιο ευθυτενές, φτάνοντας στα όρια του hard rock, και άλλες φορές πάλι εντελώς ψυχεδελικό και ατμοσφαιρικό. Απευθύνονται κυρίως σε φίλους των '70s και στα 40 λεπτά της εμφάνισής τους μας παρουσίασαν κομμάτια από το επερχόμενο παρθενικό album τους "I Loved You" που θα κυκλοφορήσει στα μέσα του Απριλίου. Προσωπικά, ξεχώρισα το single "Golden Girl", το οποίο παρεμπιπτόντως μοιράζανε δωρεάν, δύο ώρες πριν, στον κόσμο που περίμενε στην ουρά μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες. "Not my cup of tea", που λένε και οι Βρετανοί, αλλά δεν πέρασα και άσχημα.



Σειρά έχουν οι Pearl, η μπάντα της Pearl Adey, αρραβωνιαστικιάς του Scott Ian των Anthrax και κόρης του Marvin Lee Aday, ευρύτερα γνωστού ως Meat Loaf! Αν και μουσικά κινούνται σε blues / rock - hard rock φόρμες, η συμμετοχή του Scott Ian στη ρυθμική κιθάρα τους προσδίδει πολύ περισσότερο βάρος και σαφώς πιο metal χαρακτήρα.

Μπορεί το rhythm section και ο lead κιθαρίστας να δείχνουν λίγο απόμακροι, αλλά ο Scott και η Pearl έχουν σκοπό να ξεσηκώσουν το κοινό και δε δυσκολεύονται και πολύ για να το πετύχουν! Ο ζεστός ήχος, η πολύ καλή παρουσία της front-woman, τόσο σα φωνή όσο και σαν κινήσεις, και το πάθος και η πώρωση του μικροσκοπικού κιθαρίστα μας υποχρέωσαν να συμμετέχουμε αισθητά, με αποτέλεσμα μέχρι το πέρας της εμφάνισής τους η θερμοκρασία του χώρου να έχει ανέβει κατακόρυφα! Ερμήνευσαν κυρίως κομμάτια από το περσινό ep τους, τα οποία προλόγιζε ο Scott με πανέξυπνες ατάκες και καυστικά λογοπαίγνια, που δεν άρεσαν σε μια (συντηρητική) μερίδα του κοινού, η πλειοψηφία πάντως φάνηκε να απολαμβάνει τα λεγόμενα και να συμμετέχει ακόμα πιο ενεργά. Στο τελευταίο κομμάτι του set, το καταπληκτικό "Nobody", η μπάντα έδειξε τον καλύτερό της εαυτό, με μια εκρηκτική εκτέλεση και το Brixton ήταν έτοιμο πια για μια αξέχαστη, όσο και λόγω συγκυριών, ιστορική εμφάνιση.

Είναι λίγο μετά της 21:00, όταν από τα ηχεία ακούγεται ένα σύντομο intro, θυμίζοντας λίγο το "Walk This Way" των Aerosmith. Στιγμές αργότερα, οι προβολείς ανάβουν και οι Velvet Revolver ορμούν στη σκηνή με εκθαμβωτικό ήχο και οι πρώτες νότες του "Let It Roll" θέτουν την έναρξη για 100 λεπτά in-your-face hard rock!

Οι συγκρίσεις με τις άλλες φορές που είχα την τύχη να παρευρεθώ σε συναυλία τους είναι καταδικαστικές. Οι Velvet Revolver σήμερα σαρώνουν! Κάνουν πολύ δυνατή εμφάνιση όλοι τους, ακόμα και ο Scott Weiland, που φημίζεται ότι στα lives δε δίνει πάντα το 100% των δυνατοτήτων του. Πιθανότατα είναι καθαρά εγωιστικοί οι λόγοι για τέτοια εμφάνιση, αλλά από τη στιγμή που επωφελούνται οι οπαδοί, ας είναι... Τα κομμάτια παίζονται έντονα, χωρίς πολλά λόγια και χάσιμο χρόνου, και διαδέχονται το ένα το άλλο με καταιγιστικούς ρυθμούς. Τα tracks του "Contraband" θεωρούνται πια κλασσικά και ο κόσμος συμμετέχει με όλες του τις δυνάμεις. Η ευχάριστη έκπληξη όμως είναι ότι και τα κομμάτια του "Libertad" αντιμετωπίζονται με την ίδια θέρμη, σε αντίθεση με το ευρωπαϊκό tour του Ιουνίου, που ήταν άγνωστα στο κοινό και είχαν ψυχρή αντιμετώπιση.

Τα "She Mine", "Sucker Train Blues" και "Do It For The Kids" ακολουθούν, ο Matt ταλαιπωρεί τα δέρματα των τυμπάνων του, ο Duff είναι επιβλητικός, αλωνίζει στη σκηνή και συμμετέχει ενεργά (όπως έκανε πάντα άλλωστε) στα backing vocals και ο Slash μαγνητίζει τα βλέμματα όλων με την εμβληματική φιγούρα του και μόνο. Όταν σολάρει, δε, ολόκληρο το club κοιτάζει αποκλειστικά τα δάχτυλά του πάνω στην ταστιέρα... Ο Dave Kushner κάνει ό,τι μπορεί για να μη θεωρείται στοιχείο διακοσμητικού χαρακτήρα και καταφέρνει για μια ακόμα φορά να κερδίσει τη συμπάθειά μας.



Λίγο πριν το "Just Sixteen", ο Scott δηλώνει με νόημα: "We are STILL Velvet Revolver and we STILL play Rock 'N' Roll", προκαλώντας τον ενθουσιασμό μας και δίνοντας την ευκαιρία στη μπάντα για μια σαρωτική εκτέλεση που το τελείωμά της βρίσκει τον Slash να βάζει την κιθάρα πίσω από το κεφάλι και να σολάρει προς τέρψιν των μανιασμένων οπαδών του. "Big Machine" και "American Man" για τη συνέχεια και ένα μεγάλο party διαδραματίζεται απόψε σε αυτή τη νότια συνοικία του Λονδίνου. Ο Scott έχει επικεντρωθεί στη φωνή του, έχει ελαττώσει τις εκνευριστικές κινήσεις που συνηθίζει και είναι κοινή πεποίθηση ότι κάνει μεγάλη εμφάνιση. Και το παραδέχομαι ακόμα και εγώ που δεν τον συμπαθώ και έχω πει, κατά καιρούς, τα χειρότερα, από το 1993 μέχρι σήμερα.

Ακολουθούν δύο διασκευές σε Stone Temple Pilots, καθώς και το δεύτερο single του "Libertad", το "The Last Fight", όταν το group αποχωρεί για να επιστρέψει μετά από ένα λεπτό με ακουστικές κιθάρες, καρέκλες και βαθύ μπλε φωτισμό. Οι πρώτες λέξεις είναι ικανές για να στείλουν το Brixton στον ουρανό: "Shed a tear cause I’m missing you, I’m still alright to smile..." και 5.000 άτομα τραγουδάνε στίχο προς στίχο το "Patience" σε μια ανατριχιαστική εκτέλεση, με τον Matt να συμμετέχει προς το τέλος του με τέτοιο τρόπο, θυμίζοντας κάποια live-bootlegs των GN'R, περιόδου 1991-1 992. Αυτή την παρελθοντολαγνία διακόπτει απότομα η επόμενη τριάδα κομματιών που μας μεταφέρει ξανά στο παρόν. Τα "She Builds Quick Machines", "Get Out The Door" είναι δυναμίτες και μας παρασέρνουν με τον groov-άτο ρυθμό τους, ενώ η μπαλάντα "Fall To Pieces" είναι πάντα απολαυστική στα lives τους, δημιουργώντας πολύ όμορφη και νοσταλγική ατμόσφαιρα.

O Duff πλησιάζει το μικρόφωνο, προειδοποιεί το κοινό και η μπασογραμμή του "It's So Easy" προκαλεί πολεμικούς αλαλαγμούς. Αυτή την αντίδραση δεν την έχω ξαναδεί από τα μέλη των Velvet Revolver. O Slash αρχίζει να κάνει headbanging και να τρέχει ασταμάτητα πάνω κάτω στην σκηνή, o Duff λάμπει από την έξαψη και αναλαμβάνει τα lead φωνητικά, αδιαφορώντας για το ότι η μπάντα έχει τραγουδιστή, και ο Matt λυσσομανά πίσω από το drum kit! Το κοινό άντλησε αυτή την ενέργεια και την ανταπέδωσε στο πολλαπλάσιο, σχεδόν γκρεμίζοντας το μέρος. Συγκλονιστική εκτέλεση από τους 3 ex-Gunners που έδειξαν φανερά πια πόσο απολαμβάνουν τα κομμάτια από την παλιά τους μπάντα!

Επακολουθεί ηρεμία και ξεκούραση, μιας και ο Slash παίζει ένα ολιγόλεπτο solo και μετά αποχωρεί, ενώ προηγουμένως είχαν κάνει το ίδιο και τα υπόλοιπα μέλη. Χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση, το πρώτο encore περιλαμβάνει το "Set Me Free", το πρώτο κομμάτι που έγραψε ποτέ η μπάντα, και την ώρα που τα εισαγωγικά ακόρντα του "Mr. Brownstone" δονούν την ατμόσφαιρα, to Brixton φλέγεται για δεύτερη φορά μέσα σε λίγη ώρα. Απολαμβάνουμε το ιστορικό κομμάτι των GN'R και το group συνεχίζει με το "Sex Type Thing" των STP σε μια εντελώς ατμοσφαιρική εκτέλεση.

Για δεύτερο encore και τελευταίο κομμάτι του setlist, οι Velvet Revolver ερμηνεύουν το "Slither" με το εκθαμβωτικό solo στη μέση του, θέτοντας έτσι το τέλος μιας μεγάλης εμφάνισης ενός super group, που, όπως αποδείχτηκε λίγες μέρες αργότερα, σε αυτή του τη μορφή δε θα υπάρξει ποτέ ξανά...

Αν και κανείς δεν ξέρει τί επιφυλάσσει το μέλλον, να ευχηθώ στην παρέα του Slash να βρει επιτέλους αυτό που επιθυμεί και η επόμενη συνεργασία τους με τραγουδιστή να είναι αυτή που ποθούμε διακαώς όλοι μας...



Setlist:
Let It Roll / She Mine / Sucker Train Blues / Do It For The Kids / Just Sixteen / Big Machine / American Man / Vasoline (Stone Temple Pilots cover) / The Last Fight / Interstate Love Song (Stone Temple Pilots cover) / Patience (Guns N' Roses cover) / She Builds Quick Machines / Get Out The Door / Fall To Pieces / It's So Easy (Guns N' Roses cover) / Slash solo
1st encore: Set Me Free / Mr. Brownstone (Guns N' Roses cover) / Sex Type Thing (Stone Temple Pilots cover)
2nd encore: Slither

P.S.1: Κατά τη διάρκεια του show των Velvet Revolver τους παρακολουθούσε από τα πλάγια της σκηνής ο παλιός τους φίλος και συνοδοιπόρος, Gilby Clarke.

P.S.2: Ακριβώς μπροστά μου, στο pit που υπάρχει για τους φωτογράφους, έβγαζε επί μία ώρα ασταμάτητα φωτογραφίες ο θρυλικός Ross Halfin, ο μεγαλύτερος rock φωτογράφος της Βρετανίας και από τους διασημότερους παγκοσμίως.

P.S.3: Τα μέλη της μπάντας αποχώρησαν από το Brixton αμέσως μετά το τέλος του live, πριν καν ανοίξουν οι πόρτες για να φύγει το κοινό. Όλοι εκτός από τον Slash, που ύστερα από μια ώρα βγήκε ξαφνικά από μια μικρή πλάγια πόρτα, μας χαιρέτισε βιαστικά, μπήκε σε μια Mercedes και έφυγε γκαζώνοντας...

P.S.4: Up the Gunners!