The Stranglers @ Fuzz Club, 13/12/19

Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Jean-Jacques Burnel λίγες μέρες πριν, όταν τον ρώτησα τι να περιμένουμε από τη συναυλία των The Stranglers στην Αθήνα μου απάντησε «Εσύ τι νομίζεις;». Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τι θα μπορούσα να απαντήσω.

Αδιαμφισβήτητα, οι Stranglers αποτελούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και πετυχημένα συγκροτήματα που ξεπήδησαν από την punk rock σκηνή του Ηνωμένου Βασιλείου τη δεκαετία του 1970. Και δεν έμειναν εκεί αλλά εξελίχθηκαν σε ένα από τα πιο σταθερά ποιοτικά σχήματα της ευρύτερης rock σκηνής, καθώς δεν σταμάτησαν ποτέ να παράγουν επιτυχίες και να να πειραματίζονται με διαφορετικά μουσικά είδη. Όμως, ως γνωστόν, ο χρόνος δεν αφήνει τίποτα και κανέναν ανεπηρέαστο. Έτσι, με μια καριέρα που ξεπερνάει τα 40 χρόνια, είχα κάποιες αμφιβολίες σχετικά με το κατά πόσο θα «το έχουν» ακόμη στις ζωντανές τους εμφανίσεις.

Το άκαπνο, λόγω αντικαπνιστικού νόμου, Fuzz το βράδυ της Παρασκευής είχε γεμίσει από νωρίς. Ο μέσος όρος ηλικίας θα έλεγα πως ήταν γύρω στα 50 παρόλο που στις μπροστά σειρές υπήρχαν και αρκετοί νεότεροι οι οποίοι μάλλον ετοιμάζονταν να δουν τους θρύλους της punk rock για πρώτη φορά. Γύρω στις 22:00 λοιπόν, η τετράδα εμφανίστηκε στη σκηνή, με το "Duchess". Ο ήχος ήταν καλός εξαρχής παρόλο που τα πλήκτρα του Dave Greenfield ήταν νομίζω λίγο δυνατά. Από την άλλη βέβαια, τους Stranglers βλέπαμε, διάολε! Σαφώς και τα πλήκτρα θα είναι δυνατά!

Το συγκρότημα αποδείχθηκε πολύ δεμένο και με όρεξη παίζοντας μας ένα "best of" από το σύνολο της καριέρας τους. Η αλήθεια είναι ότι για κάποιο διάστημα στην αρχή, κοινό και μουσικοί έδειχναν να μην έχουν συντονιστεί 100%, κάτι που άλλαξε με την κομματάρα που ονομάζεται "Nice 'n' Sleazy". Από εκεί και πέρα, το συγκρότημα έπαιξε απανωτές επιτυχίες με το "Always The Sun" να αποτελεί μάλλον την κορυφαία στιγμή της συναυλίας καθώς έχω την αίσθηση πως δεν υπήρχε άνθρωπος μέσα στο Fuzz που να μην τραγούδησε μαζί τους το ρεφρέν.

Παράλληλα, με τραγούδια όπως το "Golden Brown" και το "Midnight Summer Dream" μας θύμισαν γιατί το συγκρότημα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του ελληνικού κοινού ενώ, όπως ήταν φυσικό, δεν έλειψαν και αρκετές επιλογές από τα πρώτα άλμπουμ τους τα οποία ο κόσμος υποδέχτηκε με ενθουσιασμό. Αν δηλαδή υπάρχει κάτι που θα μου μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη από το βράδυ της Παρασκευής θα είναι ο κύριος, ηλικίας άνω των 65, που καθόταν μπροστά μου και ξαφνικά άρχισε να χοροπηδάει σαν έφηβος τραγουδώντας όλους τους στίχους του "Hanging Around". Λίγο πριν το "Toiler On The Sea", o Baz Warne έκανε ένα σχολιάκι για κάποιες «ύποπτες» μυρωδιές που υπέπεσαν στην αντίληψη του ενώ, στη συνέχεια, αστειεύτηκε λέγοντας πως αυτά θα ήταν καλό να τα κρατήσουμε μακρυά από τον Jean-Jacques Burnel, στο οποίο ο ίδιος συμπλήρωσε πως «διαφορετικά μπορεί να καταλήξω ξανά στη φυλακή».

Το "Tank" από το "Black And White" του 1978 αποτέλεσε το τελευταίο κομμάτι πριν το συγκρότημα εγκαταλείψει τη σκηνή εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων κι επιδοκιμασιών. Η επιστροφή ήταν δεδομένη και τα "Go Buddy Go" και "No More Heroes" σκόρπισαν πανικό στο συναυλιακό χώρο προτού οι Stranglers μας αφήσουν ξανά, αυτήν τη φορά οριστικά.

Παρόλο που δεν είμαι απολύτως αντικειμενικός καθώς οι Βρετανοί αποτελούν ένα συγκρότημα που εκτιμώ, νομίζω πως η συναυλία τους στην Αθήνα αποδείχθηκε άκρως επιτυχημένη και αποτέλεσε μια ιδανική ευκαιρία για να ακούσει κανείς μαζεμένα πολλά από τα πιο διάσημα κομμάτια τους. Εξάλλου, οι Stranglers σήμερα δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν και οι ίδιοι. Γι’ αυτό φαντάζομαι και ο Baz Warne, σε μια στιγμή, δεν δίστασε να δηλώσει ότι «Είμαστε το καλύτερο συγκρότημα στον κόσμο». Και μπορεί η παραπάνω δήλωση να σας φαίνεται υπερβολική όμως, αν βάλετε κάτω τη συνολική τους δισκογραφική πορεία και το πώς στέκονται πάνω στη σκηνή μέχρι σήμερα, δεν αποκλείεται να καταλήξετε ότι δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography