The Crazy World Of Arthur Brown, Socos & The Live Project Band @ Gagarin 205, 09/03/12

Δεν καταφέρνω να μοιραστώ την αυθάδεια της αισιοδοξίας κάθε μικρούλη Leibnitz. Κι ας δεχτώ πως «όλα βαίνουν προς το καλύτερο στον καλύτερο δυνατό κόσμο», έστω για λίγο, μέσα στο Gagarin, όταν ένας Socos και ένας Arthur Brown, με τους συνεργούς τους, μας βοηθούν να νικήσουμε τη βαρύτητα του θεάτρου του παραλόγου που βρίσκεται απ' έξω. Από την άλλη, όμως, τη μοιρολατρική παραίτηση του «πάλι καλά που μαζεύτηκαν και τόσοι» δεν την καταπίνω επ' ουδενί λόγω.



Δεν θα πω ότι η προσέλευση ήταν ντροπιαστική - μια τετρακοσαριά νοματαίοι φυλάνε ανέτως Θερμοπύλες. Αλλά είναι λυπηρό τέτοια μουσικά γεγονότα να έχουν τόσους λίγους μάρτυρες. Πριν από έναν χρόνο, η μοναδική ζωντανή παρουσίαση της δισκογραφικής όασης "Η Ύδρα των Πουλιών" έφερε δυσανάλογα λίγο κόσμο στον ίδιο χώρο και μολύνθηκε από τον πονοκέφαλο που μου προκαλούσαν οι παραγγελιές στον Πουλικάκο από το ρεπερτόριο του Σιδηρόπουλου. Πριν από πέντε χρόνια, πάλι στον ίδιο χώρο, ο Arthur Brown έδειξε το σπάνιο ακουστικό του show σε ένα αραιότατο φιλοθεάμον. Παρότι παράλογο, λοιπόν, το ξεφύσημα του απουσιολόγου είχε την απογοητευτική ευλογία του μη χειρότερα.



Ωριμότερο φάνηκε το ακροατήριο που ήρθε, τούτη τη φορά, αντιμέτωπο με το δύστροπο μεγαλείο των Socos & The Live Project Band. Η κόμη του ιδιοφυούς κιθαρίστα θα έβαζε ψύλλους στα αυτιά των αμύητων, αλλά η φαραντουρική ιδιότητα των κουπλέ του εναρκτήριου "Brunette" τούς παραπλάνησε. H μουσική έκρηξη μετά το ρεφρέν έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Ο έντονος πειραματισμός και η δύναμη της πρωτοτυπίας αυτής της ελληνικής μπάντας είναι προτερήματα μονάκριβα. Η άτσαλη δεξιοτεχνία με την οποία ο Socos ταλαιπωρεί την κιθάρα του και τα έξοχα φωνητικά ευρήματα αξίζουν να συγκινήσουν χίλιους μύριους. Η αθεράπευτη στρυφνότητα του καλλιτεχνικού μηνύματος δεν συγκράτησε τα παθιασμένα χειροκροτήματα - χειροκροτήματα από αυτά που δεν ακούσανε ούτε τα πιο φτασμένα support.



Για να χαλιναγωγήσω λίγο τα εγκώμια, ας βρω τρία παράπονα. Ιδού. Παράπονο πρώτο: Τα τραγούδια αυτής της μπάντας είναι τόσο ιδιαίτερα που απαιτούν και ιδιαίτερη προσοχή και ακρίβεια από την πλευρά της ηχητικής απόδοσης. Δυστυχώς, η ηχοληψία δεν αρίστευσε και αυτό λειτούργησε εμφανώς εις βάρος της επικοινωνίας μεταξύ καλλιτεχνών και ακροατηρίου. Παράπονο δεύτερο: Το εξαίσιο έργο "Η Ύδρα Των Πουλιών", που ανέφερα παραπάνω, αγνοήθηκε πλήρως από την ίδια την μπάντα, η οποία προτίμησε υλικό από άλλους δίσκους, ακόμα και παλιότερους. Το χατίρι, αγαπητοί, δεν θα έπρεπε να είναι πολυτέλεια. Παράπονο τρίτο: Το τραγούδι "Holy Ghost" από το καταπληκτικό καινούριο άλμπουμ επίσης παρακάμφθηκε, με αποτέλεσμα να εκτεθούμε ανεπανόρθωτα όσοι ξεκινήσαμε, λίγο πριν την αρχή της παράστασης, να τραγουδάμε την κεφαλογυρίστρα νέα στιχουργία που χάρισε στο "Coming 'Round The Mountain" η εισαγωγή του. Ποιός ξέρει τι θα λέει τώρα ο ντουνιάς για τα μούτρα μας!

Socos & The Live Project Band setlist:
Brunette / Το Ρίγος Μου Που Προκαλεί Η Σκέψη Σου... / Στου Ήλιου Τις Πλάτες / Βγήκα Στο Δάσος Να Σε Βρω / Πάνω Απ’ Το Μνήμα του J.S. Bach / Ως Τα Βάθη Της Άνοιξης / Εντός Ορίων / Shopping Therapy / Ερινός / Kafka

Η αναμονή για την εμφάνιση του Arthur Brown ήταν τόσο μεγάλη, που ο καημένος ο deejay απεπέμφθη με γιούχα που θα του μείνει αξέχαστη. Τελικά, είκοσι λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, προλάβαμε να δικαιολογήσουμε την ημερομηνία που αναγραφόταν στο εισιτήριο. Μεγαλοπρεπής, ο μαυροφορεμένος και μασκοφόρος Arthur Brown συστήθηκε ξανά, όπως πριν πέντε χρόνια, με μια δική του εκδοχή για το "A Hard Rain's A-Gonna Fall" του Bob Dylan. Όμως, τούτη 'δω την Παρασκευή, ήταν ηλεκτρική - καθώς πρέπει στον γρατζουνιστό λυγμό της φωνής του. Γύρω του, ο καινούριος θίασος «Crazy World» φορούσε μάσκες και χόρευε θεατρικά και αλλοπαρμένα.



Όταν οι μάσκες πέσανε, τα πρόσωπα αιφνιδίασαν. Οι συνοδοιπόροι του θρύλου από τα sixties ήταν τέσσερεις νεαροί μουσικοί και μια ελαφρώς σιτεμένη - πλην όμως δέοντος καλλίγραμμη - χορεύτρια. Είναι ασυνήθιστο να λείπουν από τέτοιες συναυλίες τα ρυτιδιασμένα χέρια παλαίμαχων που μάθανε να ηλεκτρίζουν τα blues την εποχή που η πράξη αυτή εθεωρείτο ακόμη αλανιάρα. Υπάρχει μια ξεχωριστή γοητεία στην τεχνογνωσία που χτίστηκε με τα χρόνια. Πώς να το πω; Υπάρχει μια διαφορετική αίσθηση στην νοοτροπία του σολάρειν εκείνης της γενιάς, την οποία η νεαρά και γλυκυτάτη κιθαρίστρια Nina Gromniak δεν κατέχει. Είναι, φερ’ ειπείν, το ζηλευτό προνόμιο των ηλικιωμένων μουσικών που στελέχωσαν, πέρσι, τους The Zombies. Είναι αυτό που σπάει άθελά του ο Steve Morse, με την ογδοντίλα που τον διέπει, σε κάθε εμφάνιση των Deep Purple. Κι όμως, η επιλογή του γίγαντος Brown ίσως να ήταν σοφή.



Κατά μία άποψη, ο rock ψυχεδελισμός, που θα έπρεπε να είχε την τιμητική του, υπηρετήθηκε έξυπνα από τη φρεσκάδα που του χάριζαν οι νεολαίοι - ανάλογη της φρεσκάδας που χρειαζόταν τριάντα χρόνια πριν. Ο Sam Walker έπαιξε πονηρά και δυναμικά τύμπανα, ειδικά στο ορθόδοξο σόλο του "Don't Let Me Be Misunderstood", όπως οι μετρημένα φλύαροι ντράμερ του παρελθόντος, πριν την επέλαση των ρομπότ και τον χταποδιών. Η δε ξανθιά δεξιοτέχνης από την Τσεχία, Lucie Rejchrtova, μας μάγεψε, κι ας την παίδευε ο γερο-Arthur, που χόρευε με τα keyboards της ανά χείρας στο "I Put A Spell On You". Πάντως, όταν ο παλαβός performer γύρισε στο μικρόφωνο, επέδειξε γιατί ο τίτλος ευγενείας «Screaming» του shock προπάτορα Hawkins άξιζε περισσότερο σε αυτόν, παρά στον Lord Sutch. Είναι ανελέητος ως προς την ελευθερία της ερμηνείας του, αγνοεί το ξέμπαρκο φάλτσο, αιφνιδιάζει τον ρυθμό, επιδιώκει τον αυτοσχεδιασμό. Ισορροπεί κωμικά ανάμεσα στην αριστοκρατικότητα του αναστήματός του και το ξεφάντωμα των αλλόκοτων χορών του, με το αφελές ύφος του ατζαμή ταχυδακτυλουργού και με την αλλοφροσύνη του αλαφροΐσκιωτου κλόουν.



Ο rock ψυχεδελισμός έπρεπε να είχε τη τιμητική του, έλεγα, και με δέλεαρ αυτή την απαίτηση σαλιαρίζαμε μπροστά στο τιμημένο όνομα «Crazy World» της ψηφιακής αφίσας. Όμως, το ιστορικό άλμπουμ δεν αποδόθηκε ολόκληρο. Στην πραγματικότητα, δεν ακούσαμε καν το μισό. Ακούσαμε όμως τη θεσπέσια διασκευή τους ψυχεδελικού διαμαντιού "Kites" των Simon Dupree And The Big Sound, καθώς και το παντοδύναμο "Devil's Grip" με τον groovy βηματισμό του μπάσου του Jim Mortimore. Ακούσαμε και αρκετά καινούρια κομμάτια από τον παγκοσμίως αγνοημένο τελευταίο δίσκο του Brown ("All The Bells", "The Voice Of Love", "Love Is The Spirit"), ακούσαμε δε και ένα αναπάντεχο αναμνηστικό από την prog περίοδό του, το "Spirit Of Joy".



Οι εναλλαγές κουστουμιών, οι εξεζητημένοι χοροί της Angel Fallon, ο κεφάτος αδιάκοπος πανζουρλισμός, όλα τα φανταχτερά χρώματα και καμώματα της βραδιάς ωχριούν πλάι στο κλου της. Το φλεγόμενο καπέλο του χιλιοτραγουδισμένου "Fire" είναι ανάμνηση που αποτυπώθηκε σαν μαγική φωτογραφία στα μυαλά όσων «ζούσαν σαν μικρούλια αγοράκια, περικυκλωμένα από τα ψυχεδελικά τους παιχνιδάκια» - σύμφωνα με την ζωντανή παραλλαγή του στίχου.

The Crazy World Of Arthur Brown setlist:

A Hard Rain's A-Gonna Fall (Bob Dylan cover)
All The Bells
Devil's Grip
Kites (Simon Dupree And The Big Sound cover)
I Put A Spell On You (Screamin' Jay Hawkins cover)
The Voice Of Love
Spirit Of Joy
Spontaneous Apple Creation
Prelude - Nightmare
Fanfare - Fire Poem
Fire
Don't Let Me Be Misunderstood (Nina Simone cover)
That's How Strong My Love Is (O.V. Wright cover)
Love Is The Spirit

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν