The Answer, What's The Buzz? @ Gagarin 205, 26/01/07

30/01/2007 @ 02:48

Παρασκευή βράδυ και ο δρόμος μου για άλλη μια φορά με οδήγησε σε άλλη μια συναυλία στο Gagarin 205. Αυτή τη φορά επρόκειτο να δω τους The Answer, ένα γκρουπ που έχει δημιουργήσει αρκετά μεγάλο 'ντόρο' γύρω από το όνομα του, από την πρώτη του κιόλας κυκλοφορία (η οποία βγήκε μέσα στο 2006). Έχοντας λοιπόν έναν δίσκο στις αποσκευές τους, ανακοίνωσαν μία εμφάνιση στο εν λόγω club και η περιέργεια μου να δω πόσο καλοί μπορεί πραγματικά να είναι με κίνησε να παρακολουθήσω τη συναυλία τους. Ο δίσκος ήταν αρκετά καλός, αλλά αναρωτιόμουν αν όντως άξιζε όλος αυτός ο χαμός γύρω από τον ερχομό τους στο προσκήνιο...

Φτάνοντας στον χώρο την προγραμματισμένη ώρα που άνοιγαν οι πόρτες, οι οπαδοί του γκρουπ ήταν λιγοστοί και η είσοδος δεν είχε ανοίξει. Ανησυχούσα για το ότι πάλι θα ήμασταν 'τρεις κι ο κούκος', ένα συνηθισμένο πλέον φαινόμενο στα περισσότερα live. Ευτυχώς όμως διαψεύστηκα, καθώς η μεγάλη μερίδα των παρευρισκομένων κατέφτασε αργότερα, επαληθεύοντας το ότι όλοι τελευταία στιγμή πηγαίνουν στο συναυλιακό χώρο. Αλλοίμονο αν με ένα ποιοτικό γκρουπ, που έχει διαφημιστεί αρκετά, και ένα φτηνό εισιτήριο (22 ευρώ) δε μαζευόταν ο κόσμος. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα ενεργοί οπαδοί της σκηνής που ενδιαφέρονται για φρέσκα ονόματα...

Η συναυλία άνοιξε με τους What's The Buzz?. Η αντικατάσταση στα φωνητικά ήταν αισθητή, καθώς λόγω απουσίας του μέλους τους στην Αμερική, αναπληρωτής ήταν ο τραγουδιστής των Hannibal / Spitfire, ο οποίος συμπλήρωσε το κενό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όπως και οι ίδιοι μας ενημέρωσαν, είχαν ήδη παλαιότερα ακυρώσει δύο support εμφανίσεις και προέβησαν σε αυτή την ενέργεια επειδή τρίτη ακύρωση θα ήταν μεγάλο πλήγμα γι' αυτούς. Γενικά πολύ καλή η εμφάνιση τους, μας απέδειξαν ότι είναι δυνατοί και δεμένοι στα live, αν και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Όσο να 'ναι, αλλιώς δένει μια μπάντα με όλα τα μέλη της στη σκηνή. Κάτι τέτοιο όμως δε φάνηκε να τους επηρεάζει. Οι κλασικές rock / blues φόρμες τους ενθουσίασαν το κοινό και γενικά αποτέλεσαν τον καλύτερο τρόπο για να ξεκινήσει η βραδιά. Το μόνο αρνητικό ήταν ότι το μπάσο ήταν λίγο πιο δυνατά απ' όσο έπρεπε κατά τη διάρκεια του set τους, αλλά δε με πείραξε ιδιαίτερα αυτό. Έφυγαν χειροκροτούμενοι από το κοινό μετά από 35 περίπου λεπτά, δίνοντας τη σκυτάλη στους The Answer...

...οι οποίοι είχα την εντύπωση πως στη αρχή πραγματικά ήταν ελαφρώς 'σφιγμένοι'. Με τις πρώτες όμως νότες, το κοινό ανταποκρίθηκε, τραγουδώντας και χειροκροτώντας, δίνοντας έτσι έναν ζεστό αέρα υποδοχής στους Ιρλανδούς. Ενεργητικοί πάνω στη σκηνή, δε σταμάτησαν λεπτό να μας ξεσηκώνουν. Ειδικά ο κιθαρίστας (τρελή μούρη) μου έκανε εντύπωση με την άνεση του και το όλο στυλ παιξίματος και παρουσίας του. Άλλες φορές μας ανέβαζαν με 'γκαζωμένα' riffs, άλλες μας γλύκαιναν με τις blues στιγμές τους, και δεν παρέλειψαν να αφιερώσουν κομμάτι στους λάτρεις του ουίσκι (μην ξεχνιόμαστε, Ιρλανδοί είναι). Ανέφεραν δύο φορές ότι παρακολούθησαν το set των What's The Buzz? και λογικά θα είχαν την ίδια καλή εντύπωση που είχα κι εγώ, αν όχι καλύτερη.

Ειδικά στη αρχή πάντως έδειξαν κάπως έκπληκτοι με την ανταπόκριση του κόσμου και για να πω την αλήθεια, και εγώ ο ίδιος δεν περίμενα η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού να είναι τόσο θερμή. Ας μην ξεγελιόμαστε, οι περισσότεροι είμαστε σε ένα βαθμό κορεσμένοι από συναυλίες. Η φρεσκάδα των The Answer φαίνεται πως μας ξύπνησε για τα καλά, καθώς η συμμετοχή ήταν πλήρης και οι σκέψεις μας μετά τη συναυλία ήταν ότι είδαμε μια μπάντα που είναι ζωντανή και έχει να προσφέρει πολλά. Με λίγα λόγια ήταν ένα αίσθημα ικανοποίησης.

Από set list μπορώ να πω ότι έπαιξαν όλο τον δίσκο, αν και απ' όσο θυμάμαι δεν πρέπει να ήταν μέσα στη λίστα το "Leavin' Today". Αν κάνω λάθος συγχωρέστε με, καθώς ο δίσκος είναι ακόμα φρέσκος στα αυτιά μου. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η διασκευή του "Sweet Emotion" από Aerosmith και πραγματικά ήταν μία από τις καλύτερες επιλογές που μπορούσαν να κάνουν, αφού ταίριαζε απολύτως με το κλίμα της βραδιάς. Λανθασμένα πίστευα πως θα διασκεύαζαν κάτι από Thin Lizzy, ως φόρο τιμής στην πατρίδα τους. Έπεσα κοντά παρ' όλα αυτά, καθώς όταν τελείωσε η εμφάνιση τους φύγαμε υπό τους ήχους των Ιρλανδών θεών οι οποίοι έβγαιναν από το cd του ηχολήπτη του club. Κουρασμένος ξεκίνησα για το σπίτι, έχοντας ακόμα στο μυαλό μου τις εικόνες και τους ήχους από το "Memfis Water" και μόλις έφτασα έβαλα μονοκοπανιά ένα live του Stevie Ray Vaughan...