Scott Kelly, Stylianos Tziritas Trio @ Mo Better, 17/01/10

Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 21/01/2010 @ 10:26
Ο Scott Kelly είναι τεράστιος καλλιτέχνης. Η φετινή του χειμερινή solo ευρωπαϊκή περιοδεία, πέρασε και από την χώρα μας. Ιδιαίτερη τιμή και χαρά λοιπόν και μεγάλη προσμονή. Η προσμονή μεγάλωνε όσο αργούσαν ν' ανοίξουν οι πόρτες του Mο Better, αλλά πώς να γίνει αυτό όταν ο Scott είχε μείνει έξι ώρες σε αεροδρόμιο του Λονδίνου, καθώς έχασε την πρωινή πτήση και πάτησε το πόδι του στην Αθήνα μόλις στις 10 το βράδυ. Σίγουρα κακή τύχη και μεγάλη κούραση για τον ίδιο.


Έτσι λοιπόν περασμένες 11 ανέβηκαν στην μικρή σκηνή του club το Trio του Στυλιανού Τζιρίτα. Μια προσπάθεια γεμάτη θόρυβο και πειραματισμούς από κασέτες, μικρόφωνα, κλαρίνο και σαξόφωνο. Ένας ελεύθερος αυτοσχεδιασμός και μια μοντέρνα και θορυβώδης μορφή free jazz μουσικής. Η πλειοψηφία του κόσμου που περίμενε τον Scott  προέρχεται από το χώρο της metal μουσικής, άντε ν’ άκουγε και λίγο Johnny Cash παλιότερα κάποιος, οπότε η αποδοχή αυτού του noise experimental τρίο δεν ήταν και το ευκολότερο πράγμα. Ενδιαφέρουσα κατάσταση αλλά για πιο glitch, ambient ή drone συναυλίες. Η προσπάθεια φιλότιμη αλλά δεν «προκάλεσαν» το κοινό και δεν δημιούργησαν την τρομακτική ατμόσφαιρα που αρμόζει σε τέτοιες noise στιγμές.



Και ήρθε η ώρα του μεγάλου front man των αγαπημένων και ανυπέρβλητων Neurosis ν’ ανέβει επί σκηνής. Παρότι κουρασμένος έδειχνε ευδιάθετος. Ήταν πολύ παραπάνω φίλος παρά ενός τέτοιου βεληνεκούς καλλιτέχνης απέναντι μας. Ομιλητικός και ιδιαίτερα συγκαταβατικός με τον ήχο. Φορτισμένος και με ένα χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του. Προσέφερε στιγμές ανατριχίλας και μερικές ίσως μοναδικές εμπειρίες προς όλους εμάς. Έδειξε ότι θέλει να μοιραστεί ανθρώπινα συναισθήματα μαζί μας. Παραπονέθηκε νωρίς νωρίς για τα φλας των φωτογραφικών, που προφανώς τον τύφλωναν και χάλαγαν την όλη ατμόσφαιρα και στην πορεία έφτασε στο σημείο να εκθειάσει την υπομονή μας, την ευγένεια και τον σεβασμό που δείξαμε.



Μοναδική στιγμή αν σκεφτεί κανείς ότι οι πάντες μας θεωρούν φωνακλάδες, νευρικούς και ασεβείς ως Έλληνες και πώς να μην το κάνουν αφού σε κάθε ευκαιρία βρίζουμε, κορνάρουμε και παίρνουμε την σειρά του μπροστινού μας. Μακάρι σιγά σιγά να δείχνουμε τέτοια στάση απέναντι σε όλα τα πράγματα στην ζωή μας. Βέβαια πώς να μην σεβαστείς αυτή την φυσιογνωμία και αυτή την βραχνή φωνή που απλόχερα ανοίγει την καρδιά σου και σε γεμίζει σκοτεινά μεν αλλά όμορφα συναισθήματα. Πώς να μην καθηλωθείς μπροστά του την στιγμή που σφήνωνε στην ηλεκτρική  κιθάρα το καλώδιο. Δέος και ρίγη γι’ αυτή την εικόνα που θύμιζε το γνωστό τέρας των Neurosis! Και μιας και λέω Neurosis να αναφέρω ότι μας αντάμειψε, αλλά μάλλον δεν φτάνει ούτε για ξεδίψασμα.

Επιμένουμε και περιμένουμε (ή έστω ονειρευόμαστε) μια εμφάνιση τους κάποτε εδώ όσο δύσκολο κι αν είναι. Στο κάτω κάτω έδειξε ιδιαίτερα ικανοποιημένος και «φτιαγμένος» με τον κόσμο και παραπονέθηκε που δεν είχε πάλι χρόνο να δει κάτι από την πόλη μας. Ορίστε, ώρα είναι να πει στα φιλαράκια του Steve, Dave, Noah και Jason μια καλή κουβέντα για μας και μια προτροπή λοιπόν να περάσουν μια βόλτα για κανένα μπανακι το καλοκαίρι;



Καθώς η εμφάνιση λοιπόν περιείχε λίγο από όλα, αν και μικρή. Δηλαδή, ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, αυθεντικά δικά του κομμάτια, καινούργια και μελλοντικά για τα project του (νομίζω είπε ένα το οποίο προορίζεται για τους Shrinebuilder) και κάποιες διασκευές, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για όλα τα κομμάτια που ακούστηκαν, αλλά σίγουρα έπαιξε το "I Can See You" από Neurosis, το "Whiskey And Wimmen" από John Lee Hooker, το "Tecumeseh Valley" των Townes Van Zandt και φυσικά τα "The Ladder Of My Blood", "Figures" και "Catholic Blood", έκλεισε το set με ένα καινούργιο κομμάτι του, γραμμένο όπως ανέφερε για την οικογένεια του. Μαγικές στιγμές, ανεπανάληπτα συναισθήματα και sludge κορυφώματα που θα θυμάμαι για πάντα. Ένας ζεστός άνθρωπος και μια ακόμα πιο ζεστή εμφάνιση.



Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
  • SHARE
  • TWEET