Samael, Keep Of Kalessin, Noctiferia @ Texas Necropolis, 02/02/09

Η Δευτέρα είναι ομολογουμένως μια δύσκολη μέρα και δη για συναυλία επί αθηναϊκού εδάφους: η αρχή της εβδομάδας πάντα προμηνύει την έναρξη εργασίας, σχολής και λοιπών υποχρεώσεων που μας κρατούν πέντε ημέρες μακριά από την ξενοιασιά του πολυπόθητου Σαββατοκύριακου. Τι σχέση έχει όμως αυτό με το live show (ο Θεός να το κάνει) των Noctiferia, Keep Of Kalessin και Samael και τη Balkans Tour 2009 που έμελλε να περάσει υπό ατυχείς συνθήκες από τη χώρα μας; Απορία νούμερο δύο: τι σχέση έχει η Τουρκία με τα Βαλκάνια; Διαβάστε παρακάτω και τυχόν απορίες / ερωτηματικά θα λυθούν άμεσα.

Το Νοέμβριο του 2007 ήμουν κατά «τύχη» μεταξύ των «τυχερών» που παρακολούθησαν τους ιστορικούς Samael, μια μπάντα εν τη γεννέσει της για live και που και ο πιο άσχετος μπορεί να διακρίνει με γυμνό οφθαλμό ότι τα δίνει όλα στη σκηνή, χάρη στο μεράκι και την υπερκινητικότητα όλων των μελών (έχετε δει ντράμερ όρθιο;!), σε εκείνο το ένδοξο live με τους Dark Tranquillity, όπου οι δεύτεροι εμφανίστηκαν πρώτοι (πω πω μπέρδεμα!), με δυσάρεστο αποτέλεσμα μεγάλο μέρος του κοινού να αποχωρήσει μετά την εμφάνιση των Tranquillity, αφήνοντας τους «τρεις και τον κούκο» να ευχαριστηθούν τους Samael σε ένα, κάτι παραπάνω από ευρύχωρο, Gagarin.

Το ότι η προσέλευση του κόσμου δε θα ξεπερνούσε τα 150 άτομα το περίμενα ευθύς εξαρχής, αλλά αυτό που αντίκρισα ήταν κάτι παραπάνω από απογοητευτικό: φτάνοντας λίγα λεπτά μετά τις εννέα στο Texas Necropolis club κι ενώ το stage ετοιμαζόταν για να υποδεχτεί τους Νορβηγούς black metallers Keep Of Kalessin, το χαρτάκι που κρατούσα στα χέρια με την είσοδό μου αντικαθιστούσε το εισιτήριο, μην έχοντας τίποτε επάνω, παρά την επωνυμία του καταστήματος (σίγουρα θα παρακολουθούσα live;), οι συγκεντρωμένοι μετά βίας αριθμούσαν τριψήφιο νούμερο, ενώ οι 300 του Λεωνίδα φάνταζαν κοσμοπλημμύρα. Τα backstage για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο είχαν μεταφερθεί στο δεξί μέρος της σκηνής, δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να παρακολουθεί τα γκρουπ να βάφονται, να ετοιμάζονται πριν το σώου, να συζητούν, ενώ οι roadies κατέβαλλαν τα μέγιστα να ετοιμάσουν κατάλληλα τη μικρή σκηνή του club.

Ήγγικεν η ώρα, ένα λεπτό πριν τις εννέα και μισή, και η παγωμένη Νορβηγία βρέθηκε μονομιάς εμπρός μας να προσπαθεί να ξεσηκώσει τους 60 νοματαίους περίπου που βρίσκονταν την παρούσα στιγμή εκεί. Κακή προώθηση, οικονομική κρίση, «αρπαχτή»... Αυτές και πολλές άλλες σκέψεις κατέκλυσαν το βρώμικο μυαλό μου, ενώ η αγωνία για την εμφάνιση των Samael αυξανόταν ολοένα και περισσότερο, την ώρα που οι Keep Of Kalessin προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή με ανελέητο headbanging και πολεμόχαρες ιαχές, μοιραζόμενοι στιγμές από το ολοκαίνουριο "Kolossus". Ο κόσμος ανταποκρίθηκε μουδιασμένα αρχικά, ενώ τύμπανα και κιθάρα βρίσκονταν «στο Θεό», αφήνοντας drop dead τη φωνή του Schei. Μετά το πέρας 60 λεπτών ακριβώς και αφού το ρολόι πατούσε για τα καλά τις 22.30, μας καληνύχτισαν και το σκηνικό άρχισε να αλλάζει για ακόμη μια φορά.

Τα πλήκτρα των Samael έπιασαν το μεγαλύτερο μέρος της σκηνής (επόμενο ήταν), το πανί για το slide show εμφανίστηκε ολοκάθαρα στο πίσω μέρος και το sound check τηρήθηκε κατά γράμμα. Μοναδική απορία: πως στο δαίμονα θα βλέπαμε τα του προτζέκτορα τεκταινόμενα, αφού θα κάλυπτε μεγάλο μέρος του η παρουσία των κινητικότατων Samael; Περίμενε... Ήδη αριθμούσαμε καμιά εκατοστή οπότε έρχονται καλύτερες μέρες.

11 παρά 10 και υπό τους ήχους του "Solar Soul" και μπόλικου τεχνητού καπνού, που για το μεγαλύτερο μέρος του live κάλυπτε τα πάντα, οι Samael πήραν τις θέσεις τους και οι πρώτες σειρές έδειχναν να απολαμβάνουν την ευρυχωρία που εξασφάλισε για αυτούς η μη προσέλευση κόσμου. Και όλα αυτά μέχρι την εισαγωγή του "Rain", που ξεσήκωσε όλο το Necropolis κι ας μην ακουγόταν διόλου κιθάρα. Ε, δε μπορούμε να τα 'χουμε κι όλα! Κάπως έτσι πήγε και η συνέχεια: "Baphomet's Throne", "Infra Galaxia", "Into The Pentagram", "Valkyries New Ride" και "Slavocracy" μερικές από τις καλύτερες στιγμές, δίνοντας εμφανώς το προβάδισμα στο πιο πρόσφατο "Solar Soul", ενώ δια στόματος Vorph αναγγέλθηκε το επερχόμενο "Above", το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 6 Μαρτίου, αλλά ούτε νότα παραπάνω. Το encore ήρθε τελευταίο και καταϊδρωμένο, ενώ η πλειοψηφία του κοινού δεν έλεγε να ιδρώσει, με ελάχιστες εξαιρέσεις των 10 και πλέον οπαδών του συγκροτήματος που έδειχναν να απολαμβάνουν περισσότερο τα παλαιοτέρα τους. "On The Rise", "My Savior" και "Rebellion" για το τέλος, σε ένα set που έφυγε μονοκοπανιά, λόγω στενότητας χρόνου και άλλων αστάθμητων παραγόντων βεβαίως - βεβαίως.

Ώρα μηδέν και δύο πρώτα λεπτά. Οι καλύτερες μέρες δεν ήρθαν ποτέ και οι Samael, που πραγματικά τα έδωσαν όλα κι ας ήμασταν «εμείς κι εμείς», μας αποχαιρέτησαν και πολύ φοβάμαι πως το να τους ξαναδούμε στη χώρα μας μοιάζει με άπιαστο όνειρο, από εκείνα τα όνειρα που ξεθωριάζουν με το πρώτο φως του λυκαυγούς τις άγριες ώρες του ξημερώματος. Ας είναι. Θα προτιμήσω την επόμενη φορά να ξενιτευτώ σε τόπους μακρινούς για να τους ευχαριστηθώ με τη μεγαλοπρέπεια που τους πρέπει.