Roger Waters @ Megaland (Landgraaf, Ολλανδία), 11/05/08

Ήταν 12 Ιανουαρίου όταν ανακοινώθηκε η επικείμενη εμφάνιση του Roger Waters στο Landgraaf και, αφού κανονίσαμε τα διαδικαστικά εν ριπή οφθαλμού, φτάσαμε να μετράμε αντίστροφα τις μέρες για την 11η Μαΐου.

Το μεσημέρι της μέρας της συναυλίας μας βρίσκει στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Amsterdam. Ταξίδι 3 ωρών, μετεπιβίβαση στο Heerlen εν αναμονή του τρένου που θα μας οδηγήσει στο Landgraaf, ή αλλιώς 5 χιλιόμετρα μακριά από το venue, στη μέση του πουθενά, κάπου στη Νότια Ολλανδία. Το κόλπο γνωστό: Ακολουθείς όσους φοράνε tour-shirts. Ας είναι καλά τα πατριωτάκια που βρήκαμε (ή μάλλον μας βρήκαν) στο δρόμο και η ώρα πέρασε ευχάριστα.



Η Megaland, όπου έλαβε χώρα η συναυλία, είναι ένα τεράστιο χωράφι στο οποίο γίνεται κάθε χρόνο το Pinkpop Festival. Οι πόρτες άνοιξαν στις 18:30, ενώ έξω περίμεναν τουλάχιστον 5.000 άτομα. Εκεί είχαμε την τύχη να ακούσουμε ένα μέρος του soundcheck, με τα "Mother" και "Shine On You Crazy Diamond".

Αφού περάσαμε την είσοδο, μεγάλη εντύπωση μου προξένησε η αμφιθεατρικότητα του χώρου, όπως και η αθρόα προσέλευση του κόσμου, κάθε ηλικίας. Πρέπει να ήταν πάνω από 25.000. Παράξενο ήταν επίσης το γεγονός ότι η συναυλία ξεκίνησε στις 20:00 με τον ήλιο πάνω από τα κεφάλια μας, σε μια περίοδο κατά την οποία η Ολλανδία είχε για 8 συνεχόμενες μέρες ηλιοφάνεια και πολύ υψηλές (για τα δεδομένα της χώρας) θερμοκρασίες σε όλη την επικράτεια.

Καβατζώνουμε καλή θέση, πράγμα όχι ιδιαίτερα δύσκολο και περιμένουμε. Τα σκηνικά γνώριμα και επιβλητικά, το μπουκάλι με το ουίσκι στη θέση του και δυναμικό ξεκίνημα με το "In The Flesh". Το setlist ίδιο με των δύο προηγούμενων περιοδειών, but who cares? "Mother", και το κοινό κοιμάται, πράγμα το οποίο δεν έχω ξαναδεί και μου έκανε φοβερή εντύπωση.



"Set The Controls For The Heart Of The Sun", με το χορωδιακό intro, το επιβλητικό background και τον ήλιο να αποδεικνύεται το πιο σπουδαίο σκηνικό του τραγουδιού. Ο Roger έχει πολύ καλή διάθεση και μετακινείται συνεχώς, ενώ το group κάθε άλλο παρά διεκπεραιωτικά παίζει.

"Shine On You Crazy Diamon", και αναρωτιέσαι αν ο παράδεισος μπορεί να περιμένει ή βρίσκεσαι ήδη εκεί. "Have A Cigar", και κάπου εκεί διαπιστώνεις πως, αν και λείπει η φιγούρα του Andy Fairweather-Low, ο τύπος που τον αντικαθιστά σε αυτή την περιοδεία (Chester Kamen) είναι πολύ δυνατός παίχτης, αν και λιγότερο πληθωρικός από τον προκάτοχό του. Ακολουθεί μία μέτρια εκτέλεση του "Wish You Were Here", όπως και τα δύο τραγούδια από το (άκρως υποτιμημένο) "Final Cut". Κάπου εδώ θα έδινα τη μισή μου περιουσία για να ακούσω το "Gunner's Dream", αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Το κοινό παραμένει υποτονικό στις κομματάρες "Perfect Sense" και "Leaving Beirut", ακόμα και στο "Sheep", όπου έκανε την εμφάνιση του το ιπτάμενο γουρουνάκι, το οποίο μεταξύ άλλων «στόλισε» και τον Barack Obama.



20 λεπτά διάλειμμα και επιστροφή με το "Dark Side Of The Moon". Μετά τo εντυπωσιακό βίντεο-εισαγωγή του "Speak To Me", το κοινό εξακολουθεί να βρίσκεται αλλού. Έχει βραδιάσει και το "Breathe" (με τους Carin και Kilminster να μοιράζονται τα φωνητικά) μας καλωσορίζει στη Σκοτεινή Πλευρά του Φεγγαριού.

Το set κυλάει πολύ όμορφα, χαρίζοντάς μας δυνατές συγκινήσεις και ένα ευτράπελο: Κατά τη διάρκεια του "Eclipse", ο Roger «έχασε» ΟΛΟΥΣ τους στίχους, με αποτέλεσμα να κάνουν το κομμάτι 4λεπτο, αφού μάταια οι τραγουδίστριες προσπαθούσαν να τον επαναφέρουν στην εκάστοτε σωστή στροφή!

Τα φώτα σβήνουν και ο Roger ευχαριστεί «το υπέροχο κοινό της Ολλανδίας», χαρίζοντας σε κάποιους από μας απίστευτες στιγμές γέλιου. Ακολουθεί το encore, με τα "Happiest Days Of Our Lives" / "Another Brick In The Wall Part 2" / "Vera" / "Bring The Boys Back Home", και τελετή λήξης με το ανυπέρβλητο "Comfortably Numb". Κάπου εδώ αναρωτιέσαι πως πέρασαν όλα τόσο γρήγορα.

Τα πάντα ακούγονταν πεντακάθαρα, είτε βρισκόσουν κοντά στη σκηνή, είτε πίσω. Όσοι βρέθηκαν στη συναυλία του 2006, θα καταλάβουν τι εννοώ. Τα ηχεία είναι τοποθετημένα σε διάταξη 180 μοιρών, με αποτέλεσμα το κοινό να περιβάλλεται από ηχεία και ο ήχος να «σκάει» από παντού.



Το setlist ήταν πολύ σωστά δομημένο, με αρχή, μέση και τέλος, χωρίς να «χάνει» σε κανένα μέρος του. Έχοντας παρέλθει μια χρονική απόσταση ασφαλείας, μπορώ με σιγουριά να πω πως η εκτέλεση του "Set The Controls..." προερχόταν από άλλο πλανήτη, με τα σόλο του Ian Ritchie και του Snowy White να δίνουν μια άγρια ομορφιά στο τραγούδι. Δεύτερο highlight, η εκτέλεση του "Have A Cigar", με το «βρώμικο» solo του Dave Kilminster. Πολύ δυνατές στιγμές ήταν επίσης τα "Leaving Beirut", "Fletcher Memorial Home", "Perfect Sense", "Sheep", "Time" και "Great Gig In The Sky".

Μετά την επίσκεψη στον πάγκο με το merchandise και την κατάθεση ενός σεβαστού ποσού, αναχωρούμε με την αμοιβαία υπόσχεση να ξαναβρεθούμε σε κάποιο σταθμό της επόμενης περιοδείας του Roger.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Γιώργο, τη Στέλλα και το Μάνο, χάρη στους οποίους η εβδομάδα των διακοπών στην Ολλανδία μετατράπηκε σε Interstellar Overdrive.