Release Athens (Parov Stelar, Scott Bradlee’s Postmodern Jukebox, Chinese Man, RSN, GAD.) @ Πλατεία Νερού, 03/06/16

2η μέρα Release

Έχοντας ήδη πάρει μία γεύση από το νέο φεστιβάλ που αναμένεται να ενσωματωθεί στα ετήσια συναυλιακά δρώμενα της Αθήνας, κατηφορίσαμε ακόμη μία φορά στην Πλατεία Νερού. Η δεύτερη μέρα του Release Athens είχε στηθεί εξαρχής με αντιδιαμετρικό προσανατολισμό σε σχέση με τη βραδιά των Beirut σε retro-χορευτικά μονοπάτια και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.

Τη σκηνή κατέλαβαν αποφασιστικά, λίγο μετά τις πέντε, οι GAD. Με καθαρό ήχο για σύμμαχο και frontman ιδιαίτερα επικοινωνιακό ανέτρεξαν, με τον ανάλογο αέρα, στην εννιάχρονη δισκογραφική παρουσία τους, χωρίς να πτοηθούν στιγμή από το -ως συνήθως- λιγοστό κοινό.

Στο επίκεντρο του ενθουσιασμού και δυναμικού peak τους στάθηκε το καλοστημένο δίπτυχο των επιτυχιών τους "The End Of The Road" και "Waves", που ακολούθησε μία αξιοπρεπέστατη διασκευή στο "Julia's Song" των Orchestral Manoeuvres in the Dark.

This Light In You / A Kind Of Death / Leslie / Big Brown Eyes / The End Of The Road / Waves / Julia's Song (OMD cover) / Parallel Lines

Τηρώντας με αυστηρότητα το πρόγραμμα, στη συνέχεια εμφανίστηκε ο RSN με την μπάντα του πεπεισμένος να παρουσιάσει κάθε πλευρά του groove σε «αναλογικές αναμνήσεις». Η τραχιά χροιά της γεμάτης αυτοπεποίθηση Thaliah συνοδευόταν από το αδάμαστο flow του B'n'c και προσκαλούσε ολοένα και περισσότερο κόσμο να λικνιστεί στον ρυθμό.

Το set τους ήταν προσεκτικά επιλεγμένο, αποτελούμενο από τις πιο radio-friendly και προσιτές μελωδίες του περσινού άλμπουμ τους, με το "Under The Ground" και "Everything" να ξεχωρίζουν για τον παλμό τους, αλλά τα εύσημα εν τέλει να τα παίρνουν για την πιστή, συνάμα, συναισθηματική διασκευή του Asaf Avidan στο "Bang Bang".

Ecris Moi / Under The Ground / Steady Aim / It Drives You On / Bang Bang (Asaf Avidan cover) / How / What's Your Name / Cherry Tree / Everything / Lucky Old You

Τ.Π.

Με τον ήλιο ακόμα να τους χτυπάει στη μούρη, η κολεκτίβα των Chinese Man βγήκε στη σκηνή και αμέσως ο κόσμος πετάχτηκε από τη ραστώνη του διαλείμματος σαν ελατήριο. Είναι φανερό πως το ντόπιο κοινό γουστάρει με κάθε τρόπο τις γκρούβες των Κινέζων. Στη μία ώρα και είκοσι λεπτά που είχαν στη διάθεση τους δεν πτοήθηκαν ούτε από την ακατάλληλη ώρα που πήραν το stage, ούτε από τον ήλιο, ούτε από τον σχετικά λίγο κόσμο. Εδώ μία μικρή σημείωση προς τη διοργάνωση. Παρόλο που οι Scott Bradlee’s Postmodern Jukebox είχαν μία ηχητική συνάφεια με τον Parov Stelar, πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας πώς μία βραδιά θα οδηγήσει στην κορύφωση του headline act. Η διάταξη έπρεπε να είναι διαφορετική, έτσι ώστε το line up να μην κάνει κοιλιά.

Όπως και να έχει, οι Chinese Man δεν μάσησαν και κατάφεραν να φέρουν εις πέρας άλλη μία «αποστολή» στην Ελλάδα: Πώς να ξεσηκώνεις το κοινό και να το κάνεις να βρίσκεται σε συνθήκες πάρτι για όση ώρα παίζεις. Και πώς να μη συμβεί κάτι τέτοιο όταν ακούγονται τα "Get Up", "I’ve Got That Tune", "Racing With The Sun", "Independent Music", "Don’t Scream". Και μετά να ξενερώνει άπειρα που σταμάτησες να παίζεις.

Όλο το ρεπερτόριο τους παρέλασε (όπως και η τριπλέτα των High Ku, Sly και Ze Mateo) πάνω στη σκηνή και μας όργωσαν. Dub, electronic, reggae, afrobeat, swing, jazz, hip hop χορευτικοί ήχοι που πάντα καταλήγουν σε μία έκσταση στις συναυλίες τους με ένα drum n' bass όργιο. Οι Κινέζοι και οι mc's χόρευαν εκστασιασμένοι και εμείς απλά τρελαινόμασταν όταν... Chinese Man brings that noise that cannot crack.

Γ.Φ.

Ο ήλιος έχει ήδη πέσει και υποσυνείδητα δημιουργείται η εντύπωση πως τώρα «θα σοβαρέψουν τα πράγματα». Τα πηγαδάκια συζητούν πως οι Chinese Man ήταν το αναμενόμενο δεύτερο όνομα και σκέφτονται πώς θα μπορέσει κάποιος να πάρει επάξια τη σκυτάλη του ενθουσιασμού από τους Γάλλους DJ’s, να την κρατήσει και να την παραδώσει άθικτη στον Αυστριακό. Στις 20.50 οι Scott Bradlee’s Postmodern Jukebox ανεβαίνουν στη σκηνή και τη γεμίζουν, όσο γεμίζει και το όνομά τους το video wall. Σαρωτικός ο LaVance Colley, παρουσιάζει τα υπόλοιπα μέλη με το ύφος και τον τόνο παρουσιαστή varieté και (ξε)σηκώνει όλους όσους πίστεψαν πως ακολουθεί απλώς μία γέφυρα μεταξύ των Chinese Man και του headliner.

H Cristina Gatti ξεκινάει με το Bye Bye Bye ('N Sync) και αποδεικνύει πως το "one hit" μπορεί να ξαναγίνει "wonder" και να ενταχθεί εκ νέου, χωρίς ενοχή και χωρίς ίχνος cultίλας, στις σύγχρονες playlists, επαγγελματικές & μη. Οι φωνές εναλλάσσονται, τα πρόσωπα το ίδιο, φθάνουν μέχρι και τα δέκα άτομα επί σκηνής και όμως, ο καθένας έχει το χώρο του. Όλοι χαμογελούν, όλοι χορεύουν στον ρυθμό των άλλων, παράλληλες δράσεις που αντί να αποπροσανατολίζουν, πλαισιώνουν τον εκάστοτε frontman. Κάθε κομμάτι ηχεί σαν γρίφος τα πρώτα δευτερόλεπτα. Αρκούν λίγοι στίχοι και πολλή συγκέντρωση για να λυθεί. Τότε διακρίνεται πως κάθε κομμάτι απoτελεί μία μικρή πράξη ενός μεγάλου θεατρικού έργου. Πρόζα, κλακέτες, φλερτ με όλους, ακόμα και με το κοινό και προπαντός με το κιτς, αλλά μένει πάντα στο φλερτ...

Η αποστομωτική Aubrey Logan διασκευάζει ξυπόλητη από Taylor Swift μέχρι Red Hot Chili Peppers, παίζει τρομπόνι, κάνει τριπλή ρόδα με το ένα χέρι και «λιποθυμάει» επί σκηνής πριν το μεγάλο κρεσέντο! Η Sarah Reich μιμείται εκπληκτικά την ερμηνεία της Lady Gaga στο Bad Romance, χορεύοντας παράλληλα κλακέτες, κι εκεί που έρχεται η υποψία της επικείμενης πλήξης, έρχεται και η συνειδητοποίηση πως διασκευάζουν τις ίδιες τους τις διασκευές! Μία ώρα και δέκα λεπτά ήταν αρκετά για τις παραπάνω σκέψεις, για χορό, για διατήρηση του υψηλού ηθικού και για πλήρη απομνημόνευση αυτού του ονόματος. Στις 22.00 ομαδική υπόκλιση και υπόσχεση ότι θα ξαναέρθουν σύντομα. Ευτυχώς οι υποσχέσεις δεν διασκευάζονται...

Cristina Gatti - Bye Bye Bye ('N Sync Cover) / Sarah Reich - Bad Romance (Lady Gaga Cover) / Von Smith - Rude (Magic Cover) / Aubrey Logan - Bad Blood (Taylor Swift Cover) / Cristina Gatti & Sarah Reich & Aubrey Logan - Burn (Ellie Goulding Cover) / Hey Ya (Outkast Cover) / My Heart Will Go On (Celine Dion Cover) / Von Smith - Sweet Child O' Mine (Guns N' Roses Cover) / The Tap Awakens - 'Star Wars' Tap Dance Medley ft. Sarah Reich / LaVance Colley - Halo (Beyonce Cover) / Cristina Gatti - Hotline Bling (Drake Cover) / Aubrey Logan - All About That Bass (Meghan Trainor Cover) / Aubrey Logan – Give It Away (Red Hot Chili Peppers Cover) / Someday (The Strokes Cover) / Shake It Off (Taylor Swift Cover)

Κ.Σ.

Πολλοί είναι εκείνοι που δεν αναγνωρίζουν την αξία του Parov Stelar και την έχουν συνδυάσει με την επιφανειακή μουσική της μάζας, αλλά ακόμα και εκείνοι φαντάζομαι, κρυφά, όταν είναι μόνοι τους, βγάζουν το καπέλο στο επιχειρηματικό μυαλό του. Αυτό το μυαλό που έχει καταλάβει ενδελεχώς την τάση της εποχής και αναμειγνύει μουσικές του μεσοπολέμου με το απαραίτητο vintage ή retro αμπαλάρισμα και μία λούπα τόσο ισχυρή, που ακόμα και η ραδιοφωνική συχνότητα προσκολλείται απ’ τον ιό της χορευτικής δίνης.

Με το βλέμμα του μόνο να εποπτεύει απ’ την υπερυψωμένη βάση του laptop του, άφησε ελεύθερη την πενταμελή μπάντα του να στήσει το μεγαλύτερο πάρτι της βραδιάς εκείνης. Η τρομπέτα εναρμονιζόταν πλήρως με το τρομπόνι, όσο το σαξόφωνο έκλεβε την παράσταση με σχετική ευκολία, ενώ το bass slapping εναλλασσόταν με τις κιθαριστικές πινελιές πάντοτε συνεννοημένες με ματιές ακριβείας με τα ντραμς. Η Cleo Panther έκανε για ακόμη μία φορά τους προβολείς να πέσουν πάνω της, τόσο με τα αργόσυρτα λικνίσματα στο αποκαλυπτικό outfit της, όσο και με την φωνητική ικανότητά της να ψυχαγωγήσει τις χιλιάδες κόσμου. Πιο συγκεκριμένα, το κοινό πατούσε ελάχιστα το έδαφος, χοροπηδώντας συνεχώς στα electro-swing beats με τα χέρια σηκωμένα στο αεράκι της θερινής νυκτός.

Το setlist του, αν και δεμένο, δεν μας χάρισε τις χρωστούμενες από το περσινό Ejekt επιτυχίες "The Sun", "The Princess" και "Coco". Ωστόσο, μας αποζημίωσε με δύο ολοκαίνουρια κομμάτια-δυναμίτες, ονομαζόμενα "Cuba Libre" και "The Ride" και με το tempo να ανεβαίνει, δίχως το πρόγραμμα να κάνει κοιλιά.

Η αυστριακή μπάντα ευχαριστούσε με κάθε ευκαιρία το κοινό, ενώ άφησε να εννοηθεί το ότι θα επιστρέψει: είτε λόγω συναυλίας ή για διακοπές. Η δεύτερη μέρα του νεοσύστατου φεστιβάλ έκλεισε με τις καλύτερες εντυπώσεις ενός ικανοποιημένου κοινού που παρακολούθησε ένα συνεκτικό σύνολο ονομάτων και ένα πρώτο όνομα που μπορεί να φιγουράρει σε line ups Coachella και Werchter, αλλά την αδυναμία του ελληνικού κοινού είναι αυτή που θα θυμάται.

Τ.Π.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά