Nova Rock Festival 2008 @ Nickelsdorf (Αυστρία), 13-15/06/08

25/08/2008 @ 09:19
Είναι τόσες πολλές οι εμπειρίες και τόσα πολλά τα πράγματα που συναντάς σε ένα φεστιβάλ στο εξωτερικό, που οι λέξεις πραγματικά φαντάζουν φτωχές... Παρ' όλα αυτά, θα προσπαθήσω να κάνω μια σύνοψη των όσων διαδραματίστηκαν στο εξαιρετικό φεστιβάλ Nova Rock, στο Nickelsdorf της Αυστρίας, από τις 13 μέχρι τις 15 Ιουνίου.

Καταρχάς, φέτος (και με καθυστέρηση χρόνων κιόλας), πήρα τη μεγάλη απόφαση να ταξιδέψω σε ένα μεγάλο festival του εξωτερικού. Κάτι το θέμα line up, κάτι το θέμα οργάνωση, κάτι η όλη φάση «γλέντι» που τόσο λείπει από τα fest της χώρας, με έκαναν να μην χρονοτριβήσω κι άλλο στο θέμα. Το δύσκολο θέμα της υπόθεσης τώρα ήταν η επιλογή… Το που θα πάμε! Εδώ να δώσω τις ευχαριστίες μου στον Μάνο, αφού στην ουσία αυτός μου πρότεινε το συγκεκριμένο fest και ομολογώ ότι μόλις είδα το line up είπα: «εδώ είμαστε»! Την επόμενη κιόλας μέρα είχα κλείσει αεροπορικά και εισιτήρια festival και πλέον η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Αφού πέρασε σχετικά γρήγορα ο καιρός, το πρωί της 12ης Ιουνίου μας βρίσκει στο Ελευθέριος Βενιζέλος, φορτωμένους με αποσκευές, θετική διάθεση και προσδοκίες ότι πραγματικά θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές (και δεν πέσαμε και πολύ έξω…). Ύστερα από μια ξεκούραστη πτήση 2 ωρών, με τα φτερά της Austrian, φτάνουμε στην πανέμορφη και αυτοκρατορική Βιέννη, που πραγματικά είχε ξεχειλίσει από κόσμο. Ήταν και το Euro βλέπετε. Η Βιέννη είναι πραγματικά μια πανέμορφη πόλη, με πολλά νεοκλασικά κτίρια, μεγάλους και αυτοκρατορικούς ναούς, με φοβερό δίκτυο συγκοινωνιών και γενικώς μια πόλη που χαίρεσαι να την περπατάς και να την ανακαλύπτεις...

Ύστερα από μια βραδινή περιπλάνηση και περνώντας μέσα από ορδές μεθυσμένων Αυστριακών και Πολωνών φιλάθλων, καταλήγουμε στο κατάλυμα μας για ύπνο. Το επόμενο πρωί μας βρίσκει στον υπερσύγχρονο σταθμό τρένων Sudbahnhof, με προορισμό το Nickelsdorf, το οποίο βρίσκεται 67 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Βιέννης, ακριβώς πάνω στα αυστροουγγρικά σύνορα. Παρότι το εισιτήριο κόπηκε one way, μας είπαν πως ίσχυε και για την επιστροφή. Μετά από ένα σύντομο ταξίδι 45 περίπου λεπτών, φτάνουμε στο όμορφο Nickelsdorf, το οποίο αν δεν υπήρχε το festival, θα ήταν χαμένο στην αφάνεια. Δεν περιμέναμε ούτε 2 λεπτά και ήρθε λεωφορείο του festival για να μας μεταφέρει στον χώρο, ο οποίος ήταν περίπου 4 χιλιόμετρα έξω από το χωριό. Φτάνοντας, περπατάμε περίπου 1 χιλιόμετρο, που ήταν η μεγάλη είσοδος, και στο τέλος πραγματικά μείναμε ένα λεπτό αποσβολωμένοι κοιτάζοντας αυτό που ξεδιπλωνόταν μπροστά μας: Πραγματικά, ο όλος χώρος του festival πρέπει να ήταν 1000 στρέμματα (και βάλε). Περνάμε τον έλεγχο και ξεκινάμε την αναζήτηση χώρου για την σκηνή. Ο καιρός δυστυχώς έκανε τα δικά του τερτίπια (είχε συννεφιά και φύσαγε πολύ….). Μετά κόπων και βασάνων λοιπόν βρίσκουμε χώρο για την σκηνή μας και ξεκινάμε για την μεγάλη περιπέτεια…

Εν τω μεταξύ, μας έκανε εντύπωση η «τρέλα» (θα το έλεγα αλλιώς αλλά θα λογοκριθεί) των Αυστριακών, γενικότερα. Μου έδωσαν την εντύπωση πως περίμεναν όλο τον χρόνο για να ξεσπάσουν και να κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Αυτά που είδαμε δε συμβαίνουν ούτε στο Jackass, μα τον Δία! Τέλος πάντων, στα των μουσικών δρώμενων του fest, η όλη προετοιμασία για την σκηνή μας κόστισε δυστυχώς τους τρελοδανούς metallers Volbeat (σνιφ….). Έτσι λοιπόν, παίρνουμε τον δρόμο για την red stage, ενώ ταυτόχρονα από την blue stage ακούγονταν οι Γερμανοί Donots, να διασκευάζουν το “We Are Not Gonna Take It” των Twisted Sister. Όπως προείπα, υπήρχαν 2 σκηνές: η red, ήταν ας πούμε η πιο hard rock / metal, και η blue, η πιο alternative / punk / pop. Η απόσταση μεταξύ των 2 σκηνών όμως, ήταν 1 χιλιόμετρο και κάτι, με αποτέλεσμα παρότι υπήρχε έστω μια μικρή χρονική ευχέρεια να δούμε 2 μπάντες εναλλάξ, να μην το ρισκάρουμε και να καθόμαστε σε μια σκηνή για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.



Φτάνουμε στην red stage λοιπόν, πίνουμε και μια μπύρα για το ξεδίψασμα (500 ml - 5 Euro παρακαλώ…) και πέφτουμε πάνω στους Αυστραλούς γερόλυκους Rose Tattoo: Το δυνατό και ρυθμικό boogie rock & roll, που προσκυνάει τους AC/DC (είναι και η καταγωγή!) ήταν ένα πολύ καλό ορεκτικό για αυτά που θα επακολουθούσαν αργότερα.



Το πραγματικό όμως ξεκίνημα για μας ήταν μετά, πάλι από Αυστραλία μεριά: Φυσικά μιλάμε για τους φοβερούς και τρομερούς Αirbourne. Μπήκαν δυναμικά, με το “Stand Up For Rock & Roll” και το party μόλις είχε ξεκινήσει. “Too Much, Too Young, Too Fast”, Black Jack”, “Girls In Black”, “Heartbreaker”, μερικοί από τους ύμνους που έπαιξαν, ενώ έκλεισαν με το απόλυτο hit τους, το “Runnin’ Wild”. O frontman τους, Joel O’ Keefe, πιστεύω είναι η σύγχρονη μετενσάρκωση του Bon Scott. Σόλαρε ασταμάτητα, χτυπιόταν συνέχεια, κατέβηκε στην πρώτη σειρά, ανέβηκε στα σίδερα της σκηνής (!!!)… πραγματικά απίστευτος. Eίναι η ψυχή της μπάντας. Αυτοί λοιπόν σήμαναν για μας ουσιαστικά την έναρξη του festival. Όσοι δεν τους έχετε τσεκάρει, να το κάνετε ταχίστως…



Η συνέχεια είχε τους Porcupine Tree. Αν και δεν «πολυκόλλαγαν» στο line up και ο Wilson πέταγε συνέχεια ατάκες του στυλ: “Yοu want heavy metal, huh?”, φρόντισαν να παίξουν από τα πιο δυνατά κομμάτια τους και έτσι να κερδίσουν το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου. Μερικά από τα κομμάτια τους που ακούστηκαν ήταν τα “Fear Of A Blank Planet”, ”Hate Song”, ”Blackest Eyes”, “Anesthetize” (δέος…), “The Sound Of Muzak”, ”Halo”… Εκτελεστικά δεν θα σχολιάσω τίποτα, δε χρειάζεται κιόλας… Θα σταθώ μόνο στο φοβερό παίξιμο του Gavin Harisson. O άνθρωπος είναι από άλλον πλανήτη, δεν εξηγείται αλλιώς.

Η συνέχεια είχε τον frontman των Korn, Jonathan Davis. Δεν ήξερα τι να περιμένω (αν και είμαι fan των Korn, στα παλιά τους κυρίως…), αλλά μετά τα 2 πρώτα τραγούδια φύγαμε... Σκηνικό show για κλάματα, ο Davis καθισμένος σε μια πολυθρόνα, μη δείχνοντας διάθεση να την αποχωριστεί, ένας γυναικωτός να παίζει βιολί πιο πίσω, και όλη η υπόλοιπη μπάντα με μαύρα κοστούμια και γραβάτες να μου θυμίζει νυχτερινή πίστα της Ιεράς Οδού. Sorry Jonathan…

Μέχρι στιγμής δεν έχω κάνει αναφορά στο θέμα ήχου. Ο ήχος λοιπόν σε όλες τις μπάντες, από τις πιο μικρές, που άνοιγαν την μέρα, μέχρι και τους headliners, ήταν διαυγής, καθαρός και δυνατός, λες και άκουγες cd. Το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα, τουτέστιν το κάθε σκηνικό της μπάντας ετοιμάζονταν σε χρόνο dt...

Αφού καταπραύναμε την πείνα μας με hamburger και πίνοντας μερικές μπύρες (υπ’ όψιν το ότι είχε πάρα πολλά κιόσκια…), περιμέναμε εναγωνίως την εμφάνιση των Αδελφών Cavallera. Είχα την περιέργεια να δω τη χημεία τους επί σκηνής (στο “Inflicted” βγήκε πολύ καλά πάντως….). Στο κάτω κάτω, μας έχουν δώσει τα διαπιστευτήρια τους προ πολλού, οπότε απλά προσμέναμε σε ένα live αντάξιο της ιστορίας τους. Ξεκίνημα λοιπόν με το “Inflicted”, από τον ομώνυμο δίσκο, στο καπάκι το “Sanctuary” και τα πρώτα pit έχουν ήδη ξεκινήσει. Όλη η μπάντα σε τρομερή φόρμα, ο Igor πραγματικά αποδεικνύει πόσο μεγάλος drummer είναι (μιλάμε έτρεμε η γη με το παίξιμο του), ο Rizzo αντεπεξέρχεται άψογα στα κιθαριστικά καθήκοντα του, το μπάσο του Joe Duplantier ήταν ογκώδες και δυνατό και ο Max -αν και σε κάποια σημεία δεν έβγαζε τα brutal που έπρεπε (ηλικία ίσως;)- ήταν ο Cavalera που όλοι ξέρουμε τόσα χρόνια. Από Sepultura έπαιξαν τα “Inner Self”, “Refuse / Resist”, “Arise” medley με “Dead Embryonic Cells”, “Troops Of Doom” (!!!), “Territory”, “Roots Bloody Roots”, “Αttitude” (σε μια φοβερή εκτέλεση…), το “Wasting Away” από Νailbomb (το οποίο είναι διασκευή από Dead Kennedys…) και το “Policia” των Ratos De Porao. Επίσης, από το “Inflicted” έπαιξαν τα “Terrorize”, “The Doom Of All Fires”, “Hearts Of Darkness”, ενώ δεν ακούστηκε κανένα από Soulfly. Eν τέλει, μια ισοπεδωτική εμφάνιση από τα αδέρφια Cavallera!

Και φτάνουμε στους Headliners της πρώτης ημέρας… Και τι headliners αλήθεια! Οι Sex Pistols, αν και δεν περίμενα πολλά πράγματα από αυτούς εν έτει 2008, φρόντισαν να με διαψεύσουν. Ο Johnny Rotten έδωσε ρέστα και έδειξε ότι το έχει ακόμα. Καυστικός, είρωνας (την έλεγε συνέχεια στους Αυστριακούς για το «Χ» με την Πολωνία στο Euro), έδειξε σαν μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε που βγήκε το “Never Mind The Bollocks”. Tα υπόλοιπα αυθεντικά μέλη φρόντισαν να μας χαρίσουν 1 ώρα και 20 λεπτά (περίπου) χορταστικού punk / rock & roll, made the English way. Το μόνο αρνητικό, η αγγαρεία του κόσμου, σε βαθμό που ο Rotten λίγο πριν το τέλος, και αφού είδε πολλούς να αποχωρούν, τους πίκαρε λέγοντας: “Βye byeee, go homeeeeee”!

Εν κατακλείδι, ακούσαμε τα “Pretty Vacant”, No Feelings”, “Liar”, “E.M.I”, “Submission”, “God Save The Queen”, “Holidays In The Sun”, “Seventeen” και έκλεισαν στο encore με “Bodies” και το κλασσικό “Anarchy In The U.K” (αν και θα ήθελα να ακούσω και το “My Way”…).

Πρώτη μέρα τέλος λοιπόν, με την κούραση να μας έχει κατακυριεύσει και να κάνει την επιστροφή στην σκηνή μας ακόμα πιο επιτακτική. Οι απώλειες της πρώτης μέρας ήταν οι NOFX και οι Die Arzte, αλλά δυστυχώς σε τέτοια events οι θυσίες είναι αναπόφευκτες.

Ύστερα από ένα υποτυπώδη ύπνο, ξεχυνόμαστε για καφέ και κρέπα (ok… στις κρέπες είμαστε καλύτεροι πάντως!). Με την ευκαιρία εδώ, να πω και λίγα λόγια για το festival γενικά: 1000 στρέμματα συναυλιακού χώρου, με όλες τις απαραίτητες ανέσεις (χημικές τουαλέτες, ντους, πολλά κιόσκια για τροφή και μπύρα, atm, info desk, lost and found service…) και το αξιοσημείωτο ότι μπορούσες να κάνεις και camping χωρίς να χρειαστεί να πληρώσεις εισιτήριο για το festival (και πολλοί ντόπιοι το έκαναν έτσι….). Πραγματικά τεράστιος και πολύ άνετος χώρος που χωράει εύκολα 40-45.000 κόσμο. Είχε και τεράστιο video wall για τους αγώνες του Euro, αλλά δεν το τιμήσαμε. Στο δια ταύτα λοιπόν, η μέρα μας ξεκίνησε στην red stage (κλασικά) με τους Κill Hannah. Όπου και αν γύρναγες έβλεπες 15χρονα και 16χρονα, οπότε μου μπήκαν ψύλλοι στα αυτιά για αυτό που θα επακολουθούσε.

Εδώ να αναφέρω ότι υπάρχουν 2 pl, ένα μπροστά στην σκηνή και ένα πιο πίσω. Όταν το μπροστινό γέμιζε ασφυκτικά, η είσοδος απαγορευόταν, για να μην υπάρξουν και ευτράπελα. Τους Kill Hannah λοιπόν θα τους χαρακτήριζα σαν μια πιο light εκδοχή των Μy Chemical Romance. Εύπεπτα κομματάκια, όμορφες μελωδίες, πολύ καλό στήσιμο επί σκηνής… Aν και δεν είμαι ο μεγαλύτερος fan του είδους, ομολογώ ότι πέρασε ευχάριστα η ώρα!

Στη συνέχεια, και σε χρόνο dt, ήταν η σειρά των Alpha Galates να καταλάβουν την σκηνή. Αν μη τι άλλο, οι 2 γυναικείες παρουσίες κάνουν αμέσως την διαφορά στο group. Οι Καναδοί λοιπόν, για 50 λεπτά περίπου, έπαιξαν ένα χορταστικό set που, αν θα μπορούσα να βάλω μια ταμπέλα, θα το χαρακτήριζα progressive. Εκτελεστικά άψογοι, η πληκτρού μεγάλη μορφή, η μπασίστρια να αλωνίζει την σκηνή και όλη η μπάντα γενικώς να δείχνει καταρτισμένη και πολύ καλή σε αυτό που κάνει. Στα υπ’ όψιν λοιπόν για ακούσματα και οι Καναδοί!

Είχα μεγάλη περιέργεια να ακούσω τους Sonic Syndicate που ακολουθούσαν μετά, κι αυτό γιατί έχω ακούσει μόνο διθυραμβικά λόγια για τους ανερχόμενους Σουηδούς. Κατόπιν κατάλαβα γιατί γίνεται τόσο ντόρος γύρω από το όνομα τους. Φοβερό και groovato death / heavy “the swedish way”, με τη μεγάλη πρωτοτυπία τους να έγκειται στο ότι έχουν 2 τραγουδιστές, οι οποίοι πραγματικά συναγωνίζονταν στο ποιος θα βγάλει τα πιο brutal φωνητικά (προς όφελος μας βεβαίως…). Αν και θυμίζουν πολύ In Flames, εν τούτοις έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους πιστεύω, αν συνεχίσουν έτσι. Tα πρώτα pit της ημέρας έλαβαν σάρκα και οστά στους Sonic Syndicate! Μια πολύ καλή εμφάνιση από τους Σουηδούς…



Πάντα ήμουν της θεωρίας ότι οι Opeth δεν κολλάνε σε festival. Και το εννοώ από την άποψη ότι η φύση της μουσικής τους είναι καλύτερο να ακούγεται σε κλειστούς χώρους, παρά σε ανοιχτούς. Ο Mikael Akerfeldt όμως δεν καταλαβαίνει από τέτοια και με ένα setlist αποτελούμενο από τα “Demon Of The Fall”, “The Baying Of The Hounds”, “Masters Apprentices”, “Heir Apparent” και “The Drapery Falls”, φρόντισε να μας αποδείξει γιατί οι Opeth είναι ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα του Heavy Metal σήμερα!



Στους Subway To Sally την κάναμε με γοργά βηματάκια για μία βόλτα από την blue stage, όπου ήδη είχαν ξεκινήσει οι New Model Army. Για να είμαι ειλικρινής, ήξερα μόνο το “The Hunt”, και αυτό από την διασκευή των Sepultura, οπότε δεν είμαι και ο πιο ειδικός για να μιλήσω, αλλά από αυτά που άκουσα μου φάνηκαν αρκετά ενδιαφέροντες και αρκετά intellectual σαν μπάντα. Αν και δεν είχαν πολύ κόσμο όταν έπαιζαν, δεν επηρεάσθηκαν διόλου και μας χάρισαν ένα πολύ όμορφο gig. Από ό,τι μου είπαν συνοδοιπόροι Έλληνες στο φεστιβάλ (ναι τελικά δεν ήμασταν μόνοι!), έπαιξαν πολλά καινούργια και ελάχιστα παλιά (και δεν έπαιξαν και το “51st State”)!

Διάλειμμα πάλι για μπύρες και φαγητό και τροχάδην για την red stage, όπου έπαιζαν οι βετεράνοι punk rockers Βad Religion. Το pogo και το headbanging κατά την διάρκεια του set τους ήταν άνευ προηγουμένου. Μάζεψαν πολύ κόσμο, ο οποίος πραγματικά το καταδιασκέδασε με τους ήχους των Αμερικάνων punksters. Highlights, φυσικά, τα “Punk Rock Song” και “21st Century Digital Boy”.



Και η σκηνή ετοιμάζεται σιγά σιγά να υποδεχτεί τους τιτανομέγιστους Σουηδούς ήρωες, In Flames! Eχω να δηλώσω ότι η Ελλάδα είναι πολύ μικρή χώρα πλέον για να υποδεχτεί τον Anders Friden και την παρέα του. Αν στο Rockwave του 2000 του θεωρούσαμε ανερχόμενη μπάντα, πλέον παίζουν μπάλα στο Champions League. Πραγματικά φοβερό και τρομερό show, με φωτιές, πυροτεχνήματα, ολογράμματα, την μπάντα να βρίσκεται σε άλλο επίπεδο πλέον, και με έναν Friden καλύτερο από ποτέ, να παίζει τον κόσμο στα δάχτυλα του.

Μπήκαν με το “Cloud Connected” και το setlist τους ήταν ένα πραγματικό best of: “The Quiet Place”, “Colony”, “Only For The Weak”, “The Mirror’s Truth”, “I Am The Highway”, “Alias”, “Disconnected”, ένα από το “The Jester Race” (δε θυμάμαι ποιο) και έκλεισαν με το “My Sweet Shadow”. Ο Αnders Friden ευχαρίστησε το Αυστριακό κοινό, λέγοντας ότι είναι το καλύτερο που έχουν δει ποτέ (εδώ γελάμε, αλλά σιγά μη μας δουν εμάς!). Φοβερή και τρομερή εμφάνιση από τους Σουηδούς λοιπόν. Αν πριν με θεωρούσα τον εαυτό μου απλώς φαν τους, πλέον δηλώνω die hard fan! Πάμε παρακάτω…

Ladies and gentlemen, MOTORHEAD! Ήταν η πρώτη φορά που θα τους έβλεπα και ήξερα εκ τον προτέρων ότι ο Lemmy και η τρελοπαρέα του θα μας προσέφεραν ένα rock & roll party μέχρις εσχάτων. Ε, με το που σκάει το “No Class”, οι Μοtorhead βγήκαν για να δείξουν ποια είναι τα αφεντικά της ημέρας. Ο Cambell απλός και ουσιώδης στην κιθάρα του, ο Mickey Dee (γεια σου ρε πατρίδα!) το κλασικό κτήνος πίσω από τα τύμπανα, και ο Lemmy αρχοντικός και αυτοκρατορικός να δίνει με το μπάσο το ρυθμό για το party. Μεταξύ άλλων, ακούστηκαν τα “In The Name Of Tragedy”, “Killed By Death”, “Going To Brazil”, “Iron Fist”, “I Got Mine” (που τον θυμήθηκαν τον ύμνο;), “Killers”, Ace Of Spades”, “Overkill”, μια διασκευή σε Phil Lynott (θα σας γελάσω για το ποια…) και ένα drum solo του Μickey Dee.

Κορυφαίο σκηνικό όταν μπούκωσε το μικρόφωνο του Lemmy στην αρχή του live, τα πήρε, φώναξε “Come and fix this shit” και την έκανε (!!!). Ε, για πότε το έφτιαξαν οι τεχνικοί χρίζει ρεκόρ Guiness!

Σιγά σιγά παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για τη σκηνή, γιατί η μέρα που ακολουθεί είναι η 3η και η φαρμακερή... Απώλειες της ημέρας οι Τhe Verve (άκουγα την θεϊκή μελωδία του “Drugs Don’t Work” από μακριά δυστυχώς)...

Το βράδυ άνοιξαν οι ουρανοί (κυριολεκτικά!), αλλά ευτυχώς η σκηνή μας έβγαλε ασπροπρόσωπους…



Και ενώ το πρωί περιμέναμε να δούμε την λάσπη του αιώνα, βρήκαμε τριμμένο πριονίδι παντού, έτσι ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα στο περπάτημα… Μιλάμε για οργάνωση, όχι αστεία! Ευτυχώς ο καιρός είχε φτιάξει και έτσι θα βλέπαμε απερίσπαστα την πιο ενδιαφέρουσα μέρα του festival, για μένα! Η καλημέρα του φεστιβάλ λοιπόν (στην red stage) δόθηκε από τους Ρώσους Ruskaja: 7 κοκκινοφορομένοι Ρώσοι, με τρομπέτα, σαξόφωνο και μια βιολίστρια! Folk / rock θα τους χαρακτήριζα, ήταν πολύ ευθύμοι, και ώρες ώρες μου θύμιζαν soundtrack από ταινία του Κουστουρίτσα. Έκαναν όλο το Nova να χοροπηδάει με τους χαρούμενους και ξέφρενους ρυθμούς τους, ενώ το κερασάκι στην τούρτα ήταν ένα φοβερό medley του “Daddy Cool” των Boney M, με το “Another Brick In The Wall” των Pink Floyd! Το ρητό «Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται», ισχύει απόλυτα στην περίπτωση τους…



Σειρά είχαν οι Black Tide, τους οποίους θα χαρακτήριζα σαν κλώνους των Trivium, αν και μουσικά είχαν πολλά ενδιαφέροντα μέρη. Επίσης διασκεύασαν (μέτρια) το “Hit The Lights” των Metallica και το “Prowler” των Iron Maiden.

Το διάστημα 17.30-23.45 θα ήταν εξοντωτικό (θα καταλάβετε μετά), οπότε κάναμε μια βόλτα στα πέριξ του φεστιβάλ, για τροφή και μπύρα. Κάτσαμε για λίγο στην blue stage, όπου έπαιζαν οι Weakerthans, οι οποίοι δεν μας κέντρισαν το ενδιαφέρον με το popοειδές punk τους.

Ύστερα λοιπόν από λίγες στιγμές ξεκούρασης, και ενώ πετύχαμε πάρα πολλούς συνοδοιπόρους Έλληνες (που όλοι νόμιζαν ότι θα είναι και οι μοναδικοί στο festival, σαν κι εμάς), τρέχουμε στην red stage όπου σε λίγο θα εμφανίζονταν οι φοβεροί Alter Bridge. To σκηνικό πανέτοιμο, η αναμονή μεγαλώνει, αλλά ο ήχος του “Come To Life” σημαίνει την έναρξη του live τους. Φοβερή ενέργεια από την μπάντα, ο Myles Kennedy είναι απλά από τις καλύτερες φωνές του χώρου (και ανταπεξήλθε και άψογα στα κιθαριστικά του καθήκοντα), ενώ ο Μark Tremondi είναι για μένα ένας υποτιμημένος guitar hero. Αν και είχα ακούσει πολλά περί άσχημης απόδοσης στα live τους, εγώ είδα μια μπάντα με αέρα, ενέργεια, ρυθμό και με φοβερές εκτελεστικές δυνατότητες. Συγκλονιστικότερη στιγμή του live η δραματική εκτέλεση του “Blackbird” (Daz ακούς;), στην οποία οι ρίγες στην ραχοκοκαλιά ήταν ομαδικές (φοβερή η ερμηνεία του Myles!).



To setlist τους ήταν ένα ποτ πουρί και από τα 2 album και αποτελούνταν από τα “Coming Home”, “Metalingus”, “Open Your Eyes”, “Ties That Bind”, “Find The Real”, “Rise Today”. Θα ήθελα να παίξουν και το “Broken Wings”, αλλά ok… Τα καλύτερα θα συνεχίζονταν σε λίγο...

Η μεγάλη ώρα είχε φτάσει λοιπόν… Ίσως το καλύτερο αμερικανικό συγκρότημα της γενιάς του, ήταν έτοιμο να καταλάβει την red stage του Nova rock festival. To σκηνικό του “Indestructible” είναι πανέτοιμο και η εισβολή της μπάντας είναι πραγματικά αξιομνημόνευτη… Ο Draiman σε καροτσάκι να τον μεταφέρουν σαν τρόφιμο ψυχιατρείου με φίμωτρο στο στόμα, τον αφήνουν μπροστά, πετάει τη στολή και το “Perfect Insanity” κάνει δυναμικά την εμφάνιση του. Από εκείνο το σημείο και για την επόμενη 1 ώρα και ένα τέταρτο, δεν πάταγα στην γη… Παίζανε οι Disturbed… O Draiman είναι πολύ απλά ένας από τους καλύτερους frontmen που υπάρχουν και ένα από τα καλύτερα λαρύγγια επίσης. Αν και είχα ενστάσεις για τα φωνητικά του σε live, ο τύπος μας διέψευσε πανηγυρικά. Είναι ο ηγέτης των Disturbed… Tέλος! Ο Donegan στην κιθάρα εξαπέλυε riffs που έσκιζαν τον αιθέρα, ενώ το rhythm section των Μοyer και Wengren έδινε τον απαιτούμενο όγκο και τη δύναμη που έπρεπε. Ο κόσμος συμμετείχε ενεργά, χαροποιώντας τον Draiman, ο οποίος σε φάσεις κοιτούσε αποσβολωμένος το κοινό. Στο τέλος μας ζήτησε να χειροκροτήσουμε τους αφανείς ήρωες, τους roadies, για τη σπουδαία backup δουλειά που κάνουν ώστε να απολαμβάνουμε αυτά που βλέπουμε.

Το setlist τους αποτελούνταν από τα: “Inside The Fire”, “Indestructible”, “Just Stop”, “Deify”, “10000 Fists”, “Land Of Confusion”, “Stricken”, “Prayer”, “Believe”, “Liberate”, “Stupify”, “Voices”, “The Game” και το αιώνιο hit τους, “Down The Sickness”, με το οποίο έκλεισαν και έγινε πανζουρλισμός… Μια μεγαλειώδης εμφάνιση από ένα μεγάλο συγκρότημα!



Μετά τους Disturbed ένοιωσα ότι το φεστιβάλ τελείωσε για μένα. Οι Bullet For My Valentine φρόντισαν να με ξυπνήσουν (αν και ράκος) και να δώσουν ένα πολύ καλό live, δικαιολογώντας όλο τον ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομα τους. Τα pit και τα wall of death (!!!) είχαν την τιμητική τους, αν και επί τω πλείστον είχαν μαζέψει νεαρόκοσμο (λογικό…). Ο Matt Tuck και η παρέα του λοιπόν, αν συνεχίσουν έτσι θα φτάσουν πολύ ψηλά. Εμφάνιση και απόδοση πολλών οκτανίων από τους Ουαλούς, με setlist αποτελούμενο από τα “Scream-Aim-Fire”, Eye Of The Storm”, Hand Of Blood”, “Suffocating Under Words Of Sorrow”, “Tears Don’t Fall”, “All These Things I Hate”, “4 Words”, ενώ έκλεισαν με το “Waking The Demon”, όπου έγινε χαμός... Σε μια φάση ανέβηκε στην σκηνή για guest φωνητικά ο τραγουδιστής των Skindred. Αυτά λοιπόν από τους ανερχόμενους Ουαλούς metallers...

Και ήρθε η ώρα των μεγάλων headliners της red stage να κλείσουν την μέρα. Το σκηνικό του Νοστράδαμου έκανε την εμφάνιση του, και οι Priest, ως Άγγλοι, ήταν τυπικοί στο ραντεβού τους. Ο Halford έκανε την εμφάνιση του αριστερά και επάνω της σκηνής, ντυμένος με μια στολή σαν πυροτεχνουργού (από το concept του δίσκου θα ήταν μάλλον...). Ξεκίνησαν λοιπόν με το “Prophecy” και το setlist τους ήταν πανομοιότυπο με αυτό που παίζουν στην τωρινή τους περιοδεία, πλην του “Green Manalishi” και του “Υοu’ve Got Another Thing Coming”. Συνεπώς, ακούσαμε τα “Painikiller” (με ένα θεϊκό drum σόλο από τον Travis στην αρχή…), “Sinner”, “Rock Hard - Ride Free”, “Hell Patrol”, Devils Child”, “Between The Hammer And The Anvil”, “Death” (από το “Nostradamus”, όπου ο Halford «έσκασε» με μαγκούρα από ασανσέρ), “Angel”, “The Hellion / Electric Eye”, “Eat Me Alive”, “Metal Gods”, “Breaking The Law” και στο encore (oπου κλασικά εμφανίζεται με την Harley ο Halford ) το “Ηell Bent For Leather”.

Μια άψογη και επαγγελματική εμφάνιση από τους Ιερείς του heavy metal, που μας απέδειξαν ότι είναι ακόμα εδώ και έχουν να δώσουν πολλά ακόμα…

Ο επίλογος του φεστιβάλ άνηκε στον Tom Morello και την παρέα του, στην blue stage. Πραγματικά, ο κόσμος στους R.A.T.M πρέπει να ξεπέρασε και τις 40.000. Όπου και αν γύρναγες, έβλεπες κόσμο, κοινώς δεν έπεφτε καρφίτσα...

Κατά τις 00.00, η φωνή του Larocha σκίζει τον αιθέρα του Nova, και το “Bulls On Parade” δίνει το έναυσμα για ένα ατελείωτο headbanging, το οποίο σταμάτησε μετά από 1 ώρα και 30 λεπτά και μετά το “Killing In The Name Of”. Ο Larocha αν και δυσκολευόταν να βγάλει μερικά φωνητικά μέρη, τα πήγε μια χαρά, ενώ ο Μοrello συνεχίζει να εξαπολύει τα μιξερικά και άκρως τεχνικά riffakia του, σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Εν κατακλείδι, μια φοβερή εμφάνιση από τους Καλιφορνέζους, οι οποίοι ήταν πραγματικά το grand finale στο Nova Rock…

Το setlist περιείχε τα “Bombtrack”, “Know Your Enemy”, “Freedom”, “Guerilla Radio”, People Of The Sun”, “Bullet In The Head”, “Tire Me”, “Testify”, “Calm Like A Bomb”, “Sleep Now In The Fire”.

Επίλογος: Ήταν μια τρελή περιπέτεια που θα την θυμάμαι για πάντα και πιστεύω ήταν το ξεκλείδωμα και για αλλά μελλοντικά «φεστιβαλικά» ταξίδια, τα επόμενα χρόνια... Και του χρόνου λοιπόν!

Υ.Γ.: Ηail στην τρελοπαρέα του Νοva, Γιάννη και Δανιήλ, καθώς και σε όλους τους Έλληνες που πετύχαμε εκεί...

Γιώργος Αβραμόπουλος
Αναγνώστης
  • SHARE
  • TWEET