Mono, Sancho 003 @ Μύγα, 27/02/10

Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα βλέπαμε τους Mono στην Ελλάδα. Ειδικά η τελευταία δεν ήταν ούτε πριν έναν χρόνο, με αφορμή την κυκλοφορία του πέμπτου άλμπουμ τους "Hymn To The Immortal Wind", ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ του 2009. Η σύντομη λοιπόν επανάληψη της επίσκεψης τους, δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο για εμάς παρά μία πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Λίγο παράδοξη η λέξη «ευχάριστη», μιας και οι Mono καταφέρνουν με την  συναισθηματική μεταδοτικότητα που διακρίνει τις μουσικές τους, να δημιουργήσουν μία αρκετά μελαγχολική ατμόσφαιρα. Όμως δεν μας ξενίζει αφού είναι χαρακτηριστικό του μουσικού ιδιώματος που έχουν επιλέξει. Σίγουρα στο συγκεκριμένο live δεν περιμέναμε να ακούσουμε εύπεπτα ραδιοφωνικά hit-άκια, ούτε τα γνωστά "four chords that made a million". Μπορεί να κάθονται επάξια κάτω από την ταμπέλα του post rock, αλλά εύκολα μπορούν να εισβάλουν και σε πιο δύσκολα μουσικά μονοπάτια. Από αυτά, που δεν υπάρχει και η δυναμικότητα των στίχων για να βάλουν τον ακροατή στην «πρίζα», αλλά λειτουργούν καθαρά με την δύναμη της μουσικής. Ίσως γι' αυτό να επιλέγουν τα τόσο μελωδικά ορχηστικά μέρη. Η κινηματογραφική διάσταση που δίνουν στην μουσική τους είναι το σίγουρο «εισιτήριο» που πληρώνει κάποιος μαζί με την είσοδο, για ένα επιβεβαιωμένο μουσικό ταξίδι. Το βράδυ του Σαββάτου λοιπόν, βρεθήκαμε κι εμείς συνοδοιπόροι σε αυτό.

Την βραδιά άνοιξαν οι Sancho 003, σε μία κατάμεστη Μύγα και με ελάχιστο οξυγόνο που χανόταν κι αυτό από τον καπνό. Εδώ να σημειώσουμε ότι ίσως να ήταν εσφαλμένη η επιλογή χώρου κι αυτό για δύο λόγους: o πρώτος ήταν σίγουρα η διαμόρφωση του όλου χώρου, αφού μπαίνοντας ήταν η σκηνή, οπότε ο κόσμος δεν προχωρούσε προς τα μέσα και ο δεύτερος, ότι αριθμός των εισιτήριων που είχε κοπεί πιθανότατα να ήταν μεγαλύτερος της «αντοχής» του χώρου και πιθανότατα της ανοχής των ανθρώπων που βρέθηκαν εκεί. Πίσω στα μουσικά μας, το  ντουέτο εγχόρδων πιστεύω πως ηχητικά ταίριαζε με τις μουσικές που θα επακολουθούσαν, αποτελούταν από μία κιθάρα και ένα βιολί και κατάφερε να δημιουργήσει την πρέπουσα ατμόσφαιρα με τις απαραίτητες παραμορφώσεις. Δυστυχώς όμως, αρκετές φορές ο ήχος τους πρόδωσε, άλλοτε επειδή ήταν πολύ δυνατά, και άλλες φορές από διάφορα «σφυρίγματα» των monitors. Παρ' όλα αυτά όμως, οι Sancho 003 κατάφεραν να πετύχουν τον σκοπό τους κάνοντάς τους τελικά ιδανικό «άνοιγμα» για τους  Mono.



Οι Mono ανέβηκαν στην σκηνή κατά τις 11 το βράδυ, μετά από ένα «διάλλειμα» περίπου τριών τετάρτων, με έναν σεμνό χαιρετισμό και όχι πολλά πολλά λόγια... για την ακρίβεια ούτε λέξη (γεγονός που ελάχιστα ξενίζει τους οπαδούς του συγκεκριμένου ιδιώματος). Πρώτο τους κομμάτι το "Ashes In The Snow", βγαλμένο από το "Hymn..." και κατάλληλο για την αρχή του ταξιδιού. Κομμάτι που διακρίνεται για τις ήρεμες κιθάρες του, πριν τον καταιγισμό που επιβάλουν τα drums προς το τέλος του. Εκεί διαπίστωσα ότι ο ήχος κινούταν σε αρκετά υψηλά επίπεδα, αφού η μπότα των κρουστών χτυπούσε τόσο δυνατά στο στήθος, που έκανε τις καρδίες μας να συντονίζονται στον ίδιο ρυθμό. Κανείς δεν μπορεί να πει μετά αβεβαιότητος αν ήταν ενοχλητικό ή αν ήταν τρόπος να εγκλιματιστούμε άμεσα στις συνθήκες του «ταξιδιού». Από την αποδοχή πάντως του κόσμου συνέβηκε το δεύτερο. Η συνέχεια έγινε με το "Burial At Sea" και προσωπικό αγαπημένο μου, οπού έγινε αντιληπτή η έλλειψη των εγχόρδων (τα οποία ακούμε στην στουντιακή του έκδοση), αλλά οι κιθάρες κατάφεραν να καλύψουν τον κενό μουσικό χώρο, με τα μαγικά ηλεκτρικά τους μέρη.

Δυστυχώς όμως τα «διόδια» για το ταξίδι ήταν πολλά. Το λέω αυτό γιατί υπήρχαν κάποιοι από τους παρευρισκομένους, που είτε επειδή δεν είχαν γνώση για την φύση των post rock συναυλιών, είτε επειδή βρέθηκαν τυχαία στον συγκεκριμένο χώρο, μιλούσαν μεγαλόφωνα, ή φώναζαν επίτηδες στις παύσεις των κομματιών, χαλώντας έτσι την ατμόσφαιρα, που γρήγορα όμως και με την σχετική ευκολία ξανάφτιαχναν οι Mono από την σκηνή. Κι αυτό είναι προς τιμή τους και τρανή απόδειξη της δύναμης της μουσικής τους. Συγκλονιστική ήταν η στιγμή στο "Yearning", όπου ο Takaakira σηκώθηκε από το μικρό σκαμπό που καθόταν καθ' όλη την διάρκεια του live και γονάτισε μαζί με την κιθάρα του, για να πετύχει αφενός την παραμόρφωση που ήθελε κι αφετέρου για να δείξει το συναίσθημα που γράφει την μουσική του. Το ίδιο συνέβη και με την Tamaki, όταν άφησε το μπάσο της και βρέθηκε πίσω από το clavier να ερμηνεύει το "Follow The Map". Εκείνη την στιγμή στο άκουσμα του συγκεκριμένου κομματιού, καταλάβαινα ότι το live έφτανε στο τέλος του.



Η βραδιά, ύστερα από εννέα (ευτυχώς όχι «πληρωμένα») τραγούδια έκλεισε με το "Everlasting Light" κι ένα ταπεινό χαιρετισμό από τα μέλη του συγκροτήματος. Σε γενικά πλαίσια αυτά που θέλαμε να ακούσουμε από τους Mono, μας τα πρόσφεραν και με το παραπάνω. Μπορεί να τους πρόδωσε ο ήχος σε κάποιες στιγμές, αλλά η υπομονή των παραβρισκόμενων και το ηχηρό χειροκρότημα ήταν η ανταμοιβή τους. Ελπίζουμε να τους ξαναδούμε σύντομα.

Setlist:

Ashes In The Snow
Burial At Sea
The Kidnapper Bell
Pure As Snow (Trails Of The Winter Storm)
Sabbath
Yearning
Follow The Map
Halcyon (Beautiful Days)
Everlasting Light