W.A.S.P. σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Από τους Αντώνη Μουστάκα, Γιάννη Βόλκα, 13/12/2004 @ 08:27
26/11/04, Gagarin 205, Αθήνα
Λίγους μήνες μετά την εμφάνιση τους στο Rockwave Festival, οι WASP επισκέφθηκαν ξανά την χώρα μας για 3 συναυλίες, 2 στην Αθήνα και 1 στην Θεσσαλονίκη. Πολλοί ήταν αυτοί που παραξενεύτηκαν με την ξαφνική αγάπη των διοργανωτών για το συγκρότημα αυτό μιας και μετά από χρόνια χτυπητής απουσίας τους από τα συναυλιακά δρώμενα της χώρας μας, ξαφνικά κανονίστηκαν 4 εμφανίσεις μέσα σε 5 μήνες! Και πως να δικαιολογήσει άλλωστε κάποιος κάτι τέτοιο όταν ούτε καλές πωλήσεις έκαναν στην χώρα μας με τα 2 μέρη του "Neon God" αλλά και ούτε "τράβηξαν" πολύ κόσμο στο καλοκαιρινό φεστιβάλ της Didi Music (η ημέρα που ήταν headliners δεν έκοψε πολλά εισιτήρια σε σχέση με την άλλη μεταλλική ή την τελευταία με HIM & Placebo).
To καλό της όλης υπόθεσης ήταν ότι θα μπορούσε πολύς κόσμος που δεν τους είδε το καλοκαίρι να τους απολαύσει σε έναν πιο ζεστό χώρο και ίσως με ένα μεγαλύτερο σε διάρκεια set list. Για την επιλογή των τραγουδιών μάλιστα οι WASP είχαν ανακοινώσει ότι θα ήταν κατά μεγάλο ποσοστό διαφορετική από αυτή της καλοκαιρινής περιοδείας.
Με όλα αυτά στο μυαλό μου έφτασα στο Gagarin 205 σχετικά αργοπορημένος (περασμένες 21:00) αλλά φυσικά οι πόρτες δεν είχαν ανοίξει (τι είχες Αντώνη, τι είχα πάντα) και έτσι στηθήκαμε στο φιλόξενο και άνετο (τουλάχιστον 1,5 μέτρα πλάτος) πεζοδρόμιο της οδού Λιοσίων μέχρι οι διοργανωτές να μας κάνουν την χάρη να μας αφήσουν να μπούμε. Αφού μπήκαμε λοιπόν στο χώρο και μετά από λίγη ώρα μέχρι το support σχήμα να κουρδίσει τα όργανά του το show ξεκίνησε με τους Έλληνες Bloodstained, μια τετραμελή heavy metal μπάντα που ανέλαβε να μας ζεστάνει και να μας προετοιμάσει για το κυρίως πιάτο της βραδιάς. Τα παιδιά είχαν πολύ καλή απόδοση παίζοντας αποκλειστικά δικές τους συνθέσεις και αν και χλιαρές στην αρχή, οι αντιδράσεις του κόσμου απέναντί τους ήταν πολύ θετικές. Λίγο μετά τις 22:00 μας αποχαιρέτησαν και ένα όχι γεμάτο Gagarin (ούτε 1000 άνθρωποι) άρχισε να ετοιμάζεται για το rock n' roll όργιο που θα ακολουθούσε!
Τα φώτα έσβησαν και με τους ήχους του "The End" των Doors σαν εισαγωγή οι WASP ανέβηκαν ένας-ένας στη σκηνή με τελευταίο και καλύτερο τον Blackie Lawless, ντυμένο στα χρώματα των Raiders (μπλούζα και κιθάρα). Στο σκηνικό δέσποζε το μεταλλικό stand σε σχήμα σκελετού για το μικρόφωνο του Blackie πίσω από το οποίο αυτός ξεκίνησε να μας "πυροβολεί" με τους στίχους του "Helldorado" σε ένα medley που κατέληξε στο "Hate To Love Me". Συνέχισαν πολύ δυνατά με τραγούδια από τα πρώτα 3 άλμπουμ τους. Ο κόσμος τραγουδούσε σχεδόν όλους τους στίχους και ειδικά στα "L.O.V.E. Machine" και "Animal" έγινε χαμός. O Blackie έδινε ρέστα πάνω στον σκελετό ο οποίος λύγιζε προς όλες τις κατευθύνσεις με τον αεικίνητο front man πάνω του να δίνει ένα ανεπανάληπτο show. Η υπόλοιπη μπάντα ήταν πολύ καλή και μόνο τα προηχογραφημένα back vocals με ενόχλησαν λιγάκι. Το πρώτο ουσιαστικά μέρος της συναυλίας τελείωσε με ένα τραγούδι από το Neon God Part 2, το "Come Back To Black" που ταίριαξε πολύ με τα προηγούμενα και το θεώρησα πολύ καλή επιλογή για αυτό το σημείο της συναυλίας. Έπειτα από τα ηχεία ακούστηκε η γνώριμη εισαγωγή του "Headless Children", τραγούδι από τον ομώνυμο δίσκο-σταθμό των WASP που δεν είχε ακουστεί στο Rockwave το καλοκαίρι και το περίμενα πως και πως. Το συγκεκριμένο παίχτηκε πραγματικά σε μια εκτέλεση-μεγαλείο που σε έκανε να αναρωτηθείς τι μπορείς να ακούσεις μετά από μια τέτοια κομματάρα και να σε εντυπωσιάσει. Σε μια συναυλία όπως αυτή όμως και με ένα συγκρότημα με τέτοιο ρεπερτόριο πίσω του αυτές δεν είναι σοβαρές ανησυχίες. Την σκυτάλη πήρε το απόλυτο έπος "The Idol" και ο Blackie μεταμορφώθηκε για άλλη μια φορά σε Jonathan παρασύροντας μας στην πτώση του ήρωά του με ανατριχιαστικό τρόπο. Το ότι άκουσα αυτό το κομμάτι με την ελαφρά σπασμένη φωνή του Blackie να του δίνει άλλο νόημα και το υπέροχο ηλεκτρικό σόλο κιθάρας του Darrell Roberts να το απογειώνει με έκανε να πιστέψω ότι αυτό ήταν. Πιάσαμε κορυφή και πάμε για την φυσιολογική πτώση.
Μεγάλο λάθος από την μεριά μου γιατί ο Blackie είχε κι άλλον έναν άσσο στο μανίκι του! Η ένταση του φωτισμού χαμήλωσε και μέσα σε ένα γεμάτο φως νέον σκηνικό ο Blackie άφησε την κιθάρα του και ανέβηκε πάνω στο τεράστιο μεταλλικό stand παίρνοντας το μικρόφωνο μαζί του. Πρέπει να ήταν γύρω στα 4 μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας, (4 μέτρα που φαινόντουσαν 40) όταν το φως έπεσε πάνω στο πρόσωπό του και φανέρωσε μια φριχτή φιγούρα ενός κατακρεουργημένου στο πρόσωπο ανθρώπου μόνο που αντί για κόκκινο, το αίμα ήταν πράσινο και δέκα φορές πιο αποκρουστικό. Από το στόμα του άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες λέξεις από το "Kill Your Pretty Face" σε μια αργή και ατμοσφαιρική εκτέλεση που μας άφησε άναυδους όλους μέσα στο Gagarin! Οι στίχοι ("Wanna kill your pretty face, kill your pretty face / Come on give me a little piece of death") και η παρουσία συνολικά του Blackie ήταν μια από τις εντονότερες εικόνες που έχω δει ποτέ σε συναυλία και σίγουρα η τρομακτικότερη! Το κοινό είχε παγώσει και απορροφηθεί 100% και χρειάστηκε να ανάψουν τα φώτα και να ακουστούν οι πρώτες νότες από το "The Real Me" για να φύγουμε από την κόλαση και να επανέλθουμε στα φυσιολογικά μας! Ακολούθησε το "I Wanna Be Somebody" για να μας ανεβάσει λίγο πριν μας αποχαιρετήσουν για πρώτη φορά. Το κοινό απαιτούσε επιστροφή και αυτό έγινε με το "Raging Storm" από το πρώτο μέρος του "Neon God" και έπειτα από μια ακόμη "αποχώρηση" επέστρεψαν για τον επίλογο: "Blind In Texas" και το πάρτι τελείωσε ιδανικά μετά από 1 ώρα και 20 λεπτά περίπου.
Σίγουρα θα θέλαμε κι άλλο, σίγουρα όλοι είχαμε αγαπημένα τραγούδια που δεν ακούστηκαν και σίγουρα το Gagarin δεν γέμισε με κόσμο στις 26 Νοεμβρίου του 2004 αλλά αυτό που είδαμε εκείνο το βράδυ εγώ, ο φίλος μου ο Ζάρκας και άλλοι 900 περίπου ήταν μια φοβερή συναυλία σε δύναμη και ενέργεια και μια μπάντα που έδωσε μαθήματα rock n' roll show. Τα υπόλοιπα που γράφτηκαν και ειπώθηκαν τα ακούμε βερεσέ!
Μπράβο κύριε Blackie, κέρδισες τον σεβασμό μας και την μαύρη μας μεταλλική καρδιά!
Set list:
Intro: The End (The Doors), Medley: a) Helldorado b) Inside The Electric Circus c) Hate To Love Me, L.O.V.E. Machine, Wild Child, Animal (Fuck Like A Beast), Come Back to Black, The Headless Children, The Idol, Kill Your Pretty Face, The Real Me, I Wanna Be Somebody, Encore: Raging Storm, Blind In Texas
28/11/04, Fix, Θεσσαλονίκη
Είναι γνωστό τοις πάσι το βεληνεκές του Blackie Lawless και της παρέας του. Για 20 συναπτά έτη, ατέλειωτες περιοδείες σε όλο τον πλανήτη και δίσκοι με τραγούδια που μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Μόλις προχθές όμως αντιλήφθηκα το πραγματικό μέγεθος της μπάντας που ονομάζεται WASP.
Όπωςήταν αναμενόμενο, ο κόσμος κατέκλεισε τον χώρο του Fix το οποίο αναδεικνύεται σε απόλυτα κατάλληλο συναυλιακό χώρο. Άψογος ήχος, εντυπωσιακός φωτισμός, πάτωμα με διαζώματα για να βοηθά εμάς που η φύση δεν μας προίκισε με δυο μέτρα ύψος και κυρίως μεγάλη σκηνή, απαραίτητο συστατικό για οποιαδήποτε rock-metal συναυλία...
Απαραίτητο και για τους WASP που ξεχύθηκαν στην σκηνή και προκάλεσαν ντελίριο στον κόσμο ο οποίος ήταν μοιρασμένος σε αυτούς που δεν χόρτασαν από την καλοκαίρινη εμφάνισή τους και σε αυτούς που ανυπομονούσαν να τους δουν, επιτέλους, για πρώτη φορά στην πόλη μας.
Τα εξώφυλλα από τα δυο μέρη του "The Neon God" διακοσμούν ως φόντο την σκηνή ενώ στο κέντρο της βρίσκεται το κλασικό, αλλά πάντα εκπληκτικό, μικρόφωνο-μηχανή στο οποίο ο Blackie ανά τακτά χρονικά διαστήματα σκαρφαλώνει και μοιάζει άλλοτε με κοράκι και άλλοτε με βασιλιά που επιβλέπει από ψηλά τους υπηκόους του.
Με το "On Your Knees" ξεκίνησαν το live οι WASP (με μια μικρή επιφύλαξη) και στην συνέχεια το set-list τους βασίστηκε σε ορισμένα κομμάτια από την πρόσφατη διλογία τους και από κει και πέρα στις μεγάλες τους επιτυχίες. Μόνο ευχαρίστηση μπορούν να προκαλέσουν κομμάτια όπως το "Wild Child", "LOVE Machine", "Animal (F**k Like a Beast)", "I Wanna Be Somebody". Το κοινό, ενθουσιασμένο τραγουδά ενώ η μπάντα, ακούραστα αλωνίζει την σκηνή.
Ο Blackie μιλώντας για το concept του αυτοπεριγραφικού "The Crimson Idol", προλογίζει το "The idol". H ,ακόμα και τώρα, απίστευτη χροιά της φωνής του αφήνει τους πάντες με ανοιχτό το στόμα. Η συναυλία κλείνει με το "Blind In Texas" και η ώρα των παραπόνων αρχίζει...
Γιατί μια μπάντα με τεράστια ιστορία η οποία δείχνει τέτοιο ενθουσιασμό επί σκηνής παίζει λιγότερο από μιάμιση ώρα; Γιατί ενώ έχει την δυνατότητα να κάνει το σύμπαν να παραμιλά αφήνει μια γεύση πίκρας για τελευταία εντύπωση στους τόσο αφωσιωμένους οπαδούς της; Είναι πραγματικά κρίμα γιατί οι WASP αποδεικνύουν συνεχώς οτι είναι ακόμα ζωντανοί και δυστυχώς έτσι ρίχνουν τους εαυτούς τους από την κορυφή που με κόπο έχουν καταφέρει να αναρριχηθούν τις τελευταίες δυο δεκαετίες.
Λίγους μήνες μετά την εμφάνιση τους στο Rockwave Festival, οι WASP επισκέφθηκαν ξανά την χώρα μας για 3 συναυλίες, 2 στην Αθήνα και 1 στην Θεσσαλονίκη. Πολλοί ήταν αυτοί που παραξενεύτηκαν με την ξαφνική αγάπη των διοργανωτών για το συγκρότημα αυτό μιας και μετά από χρόνια χτυπητής απουσίας τους από τα συναυλιακά δρώμενα της χώρας μας, ξαφνικά κανονίστηκαν 4 εμφανίσεις μέσα σε 5 μήνες! Και πως να δικαιολογήσει άλλωστε κάποιος κάτι τέτοιο όταν ούτε καλές πωλήσεις έκαναν στην χώρα μας με τα 2 μέρη του "Neon God" αλλά και ούτε "τράβηξαν" πολύ κόσμο στο καλοκαιρινό φεστιβάλ της Didi Music (η ημέρα που ήταν headliners δεν έκοψε πολλά εισιτήρια σε σχέση με την άλλη μεταλλική ή την τελευταία με HIM & Placebo).
To καλό της όλης υπόθεσης ήταν ότι θα μπορούσε πολύς κόσμος που δεν τους είδε το καλοκαίρι να τους απολαύσει σε έναν πιο ζεστό χώρο και ίσως με ένα μεγαλύτερο σε διάρκεια set list. Για την επιλογή των τραγουδιών μάλιστα οι WASP είχαν ανακοινώσει ότι θα ήταν κατά μεγάλο ποσοστό διαφορετική από αυτή της καλοκαιρινής περιοδείας.
Με όλα αυτά στο μυαλό μου έφτασα στο Gagarin 205 σχετικά αργοπορημένος (περασμένες 21:00) αλλά φυσικά οι πόρτες δεν είχαν ανοίξει (τι είχες Αντώνη, τι είχα πάντα) και έτσι στηθήκαμε στο φιλόξενο και άνετο (τουλάχιστον 1,5 μέτρα πλάτος) πεζοδρόμιο της οδού Λιοσίων μέχρι οι διοργανωτές να μας κάνουν την χάρη να μας αφήσουν να μπούμε. Αφού μπήκαμε λοιπόν στο χώρο και μετά από λίγη ώρα μέχρι το support σχήμα να κουρδίσει τα όργανά του το show ξεκίνησε με τους Έλληνες Bloodstained, μια τετραμελή heavy metal μπάντα που ανέλαβε να μας ζεστάνει και να μας προετοιμάσει για το κυρίως πιάτο της βραδιάς. Τα παιδιά είχαν πολύ καλή απόδοση παίζοντας αποκλειστικά δικές τους συνθέσεις και αν και χλιαρές στην αρχή, οι αντιδράσεις του κόσμου απέναντί τους ήταν πολύ θετικές. Λίγο μετά τις 22:00 μας αποχαιρέτησαν και ένα όχι γεμάτο Gagarin (ούτε 1000 άνθρωποι) άρχισε να ετοιμάζεται για το rock n' roll όργιο που θα ακολουθούσε!
Τα φώτα έσβησαν και με τους ήχους του "The End" των Doors σαν εισαγωγή οι WASP ανέβηκαν ένας-ένας στη σκηνή με τελευταίο και καλύτερο τον Blackie Lawless, ντυμένο στα χρώματα των Raiders (μπλούζα και κιθάρα). Στο σκηνικό δέσποζε το μεταλλικό stand σε σχήμα σκελετού για το μικρόφωνο του Blackie πίσω από το οποίο αυτός ξεκίνησε να μας "πυροβολεί" με τους στίχους του "Helldorado" σε ένα medley που κατέληξε στο "Hate To Love Me". Συνέχισαν πολύ δυνατά με τραγούδια από τα πρώτα 3 άλμπουμ τους. Ο κόσμος τραγουδούσε σχεδόν όλους τους στίχους και ειδικά στα "L.O.V.E. Machine" και "Animal" έγινε χαμός. O Blackie έδινε ρέστα πάνω στον σκελετό ο οποίος λύγιζε προς όλες τις κατευθύνσεις με τον αεικίνητο front man πάνω του να δίνει ένα ανεπανάληπτο show. Η υπόλοιπη μπάντα ήταν πολύ καλή και μόνο τα προηχογραφημένα back vocals με ενόχλησαν λιγάκι. Το πρώτο ουσιαστικά μέρος της συναυλίας τελείωσε με ένα τραγούδι από το Neon God Part 2, το "Come Back To Black" που ταίριαξε πολύ με τα προηγούμενα και το θεώρησα πολύ καλή επιλογή για αυτό το σημείο της συναυλίας. Έπειτα από τα ηχεία ακούστηκε η γνώριμη εισαγωγή του "Headless Children", τραγούδι από τον ομώνυμο δίσκο-σταθμό των WASP που δεν είχε ακουστεί στο Rockwave το καλοκαίρι και το περίμενα πως και πως. Το συγκεκριμένο παίχτηκε πραγματικά σε μια εκτέλεση-μεγαλείο που σε έκανε να αναρωτηθείς τι μπορείς να ακούσεις μετά από μια τέτοια κομματάρα και να σε εντυπωσιάσει. Σε μια συναυλία όπως αυτή όμως και με ένα συγκρότημα με τέτοιο ρεπερτόριο πίσω του αυτές δεν είναι σοβαρές ανησυχίες. Την σκυτάλη πήρε το απόλυτο έπος "The Idol" και ο Blackie μεταμορφώθηκε για άλλη μια φορά σε Jonathan παρασύροντας μας στην πτώση του ήρωά του με ανατριχιαστικό τρόπο. Το ότι άκουσα αυτό το κομμάτι με την ελαφρά σπασμένη φωνή του Blackie να του δίνει άλλο νόημα και το υπέροχο ηλεκτρικό σόλο κιθάρας του Darrell Roberts να το απογειώνει με έκανε να πιστέψω ότι αυτό ήταν. Πιάσαμε κορυφή και πάμε για την φυσιολογική πτώση.
Μεγάλο λάθος από την μεριά μου γιατί ο Blackie είχε κι άλλον έναν άσσο στο μανίκι του! Η ένταση του φωτισμού χαμήλωσε και μέσα σε ένα γεμάτο φως νέον σκηνικό ο Blackie άφησε την κιθάρα του και ανέβηκε πάνω στο τεράστιο μεταλλικό stand παίρνοντας το μικρόφωνο μαζί του. Πρέπει να ήταν γύρω στα 4 μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας, (4 μέτρα που φαινόντουσαν 40) όταν το φως έπεσε πάνω στο πρόσωπό του και φανέρωσε μια φριχτή φιγούρα ενός κατακρεουργημένου στο πρόσωπο ανθρώπου μόνο που αντί για κόκκινο, το αίμα ήταν πράσινο και δέκα φορές πιο αποκρουστικό. Από το στόμα του άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες λέξεις από το "Kill Your Pretty Face" σε μια αργή και ατμοσφαιρική εκτέλεση που μας άφησε άναυδους όλους μέσα στο Gagarin! Οι στίχοι ("Wanna kill your pretty face, kill your pretty face / Come on give me a little piece of death") και η παρουσία συνολικά του Blackie ήταν μια από τις εντονότερες εικόνες που έχω δει ποτέ σε συναυλία και σίγουρα η τρομακτικότερη! Το κοινό είχε παγώσει και απορροφηθεί 100% και χρειάστηκε να ανάψουν τα φώτα και να ακουστούν οι πρώτες νότες από το "The Real Me" για να φύγουμε από την κόλαση και να επανέλθουμε στα φυσιολογικά μας! Ακολούθησε το "I Wanna Be Somebody" για να μας ανεβάσει λίγο πριν μας αποχαιρετήσουν για πρώτη φορά. Το κοινό απαιτούσε επιστροφή και αυτό έγινε με το "Raging Storm" από το πρώτο μέρος του "Neon God" και έπειτα από μια ακόμη "αποχώρηση" επέστρεψαν για τον επίλογο: "Blind In Texas" και το πάρτι τελείωσε ιδανικά μετά από 1 ώρα και 20 λεπτά περίπου.
Σίγουρα θα θέλαμε κι άλλο, σίγουρα όλοι είχαμε αγαπημένα τραγούδια που δεν ακούστηκαν και σίγουρα το Gagarin δεν γέμισε με κόσμο στις 26 Νοεμβρίου του 2004 αλλά αυτό που είδαμε εκείνο το βράδυ εγώ, ο φίλος μου ο Ζάρκας και άλλοι 900 περίπου ήταν μια φοβερή συναυλία σε δύναμη και ενέργεια και μια μπάντα που έδωσε μαθήματα rock n' roll show. Τα υπόλοιπα που γράφτηκαν και ειπώθηκαν τα ακούμε βερεσέ!
Μπράβο κύριε Blackie, κέρδισες τον σεβασμό μας και την μαύρη μας μεταλλική καρδιά!
Set list:
Intro: The End (The Doors), Medley: a) Helldorado b) Inside The Electric Circus c) Hate To Love Me, L.O.V.E. Machine, Wild Child, Animal (Fuck Like A Beast), Come Back to Black, The Headless Children, The Idol, Kill Your Pretty Face, The Real Me, I Wanna Be Somebody, Encore: Raging Storm, Blind In Texas
Κείμενο: Αντώνης Μουστάκας
Φωτογραφίες: Αντώνης Μουστάκας, Γιάννης Βόλκας
28/11/04, Fix, Θεσσαλονίκη
Είναι γνωστό τοις πάσι το βεληνεκές του Blackie Lawless και της παρέας του. Για 20 συναπτά έτη, ατέλειωτες περιοδείες σε όλο τον πλανήτη και δίσκοι με τραγούδια που μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Μόλις προχθές όμως αντιλήφθηκα το πραγματικό μέγεθος της μπάντας που ονομάζεται WASP.
Όπωςήταν αναμενόμενο, ο κόσμος κατέκλεισε τον χώρο του Fix το οποίο αναδεικνύεται σε απόλυτα κατάλληλο συναυλιακό χώρο. Άψογος ήχος, εντυπωσιακός φωτισμός, πάτωμα με διαζώματα για να βοηθά εμάς που η φύση δεν μας προίκισε με δυο μέτρα ύψος και κυρίως μεγάλη σκηνή, απαραίτητο συστατικό για οποιαδήποτε rock-metal συναυλία...
Απαραίτητο και για τους WASP που ξεχύθηκαν στην σκηνή και προκάλεσαν ντελίριο στον κόσμο ο οποίος ήταν μοιρασμένος σε αυτούς που δεν χόρτασαν από την καλοκαίρινη εμφάνισή τους και σε αυτούς που ανυπομονούσαν να τους δουν, επιτέλους, για πρώτη φορά στην πόλη μας.
Τα εξώφυλλα από τα δυο μέρη του "The Neon God" διακοσμούν ως φόντο την σκηνή ενώ στο κέντρο της βρίσκεται το κλασικό, αλλά πάντα εκπληκτικό, μικρόφωνο-μηχανή στο οποίο ο Blackie ανά τακτά χρονικά διαστήματα σκαρφαλώνει και μοιάζει άλλοτε με κοράκι και άλλοτε με βασιλιά που επιβλέπει από ψηλά τους υπηκόους του.
Με το "On Your Knees" ξεκίνησαν το live οι WASP (με μια μικρή επιφύλαξη) και στην συνέχεια το set-list τους βασίστηκε σε ορισμένα κομμάτια από την πρόσφατη διλογία τους και από κει και πέρα στις μεγάλες τους επιτυχίες. Μόνο ευχαρίστηση μπορούν να προκαλέσουν κομμάτια όπως το "Wild Child", "LOVE Machine", "Animal (F**k Like a Beast)", "I Wanna Be Somebody". Το κοινό, ενθουσιασμένο τραγουδά ενώ η μπάντα, ακούραστα αλωνίζει την σκηνή.
Ο Blackie μιλώντας για το concept του αυτοπεριγραφικού "The Crimson Idol", προλογίζει το "The idol". H ,ακόμα και τώρα, απίστευτη χροιά της φωνής του αφήνει τους πάντες με ανοιχτό το στόμα. Η συναυλία κλείνει με το "Blind In Texas" και η ώρα των παραπόνων αρχίζει...
Γιατί μια μπάντα με τεράστια ιστορία η οποία δείχνει τέτοιο ενθουσιασμό επί σκηνής παίζει λιγότερο από μιάμιση ώρα; Γιατί ενώ έχει την δυνατότητα να κάνει το σύμπαν να παραμιλά αφήνει μια γεύση πίκρας για τελευταία εντύπωση στους τόσο αφωσιωμένους οπαδούς της; Είναι πραγματικά κρίμα γιατί οι WASP αποδεικνύουν συνεχώς οτι είναι ακόμα ζωντανοί και δυστυχώς έτσι ρίχνουν τους εαυτούς τους από την κορυφή που με κόπο έχουν καταφέρει να αναρριχηθούν τις τελευταίες δυο δεκαετίες.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
