Metallica, Machine Head, The Sword @ Trent FM Arena, Nottingham (Αγγλία), 25/02/09

Ημέρα Τετάρτη, 25 Φεβρουαρίου 2009. Μία πάρα πολύ ωραία διαδρομή μέσα από το θρυλικό δάσος του Sherwood, όπου πριν από αρκετό καιρό κατοικούσε ένας καλοκάγαθος κλέφτης ονόματι Ρομπέν των Δασών, μας οδηγεί στο εξοχικό Νόττινχαμ. Μικρή σχετικά πόλη, γεμάτη πλακόστρωτους δρόμους και ατμόσφαιρα που μας έδινε να καταλάβουμε από την πρώτη στιγμή ότι οι περισσότεροι από τους κατοίκους της ζούσαν και ανέπνεαν εκείνη τη μέρα για τη συναυλία των Metallica, που θα ακολουθούσε. Εμείς βέβαια δεν περιμέναμε κάποιου είδους κλοπή να μας συμβεί, παρά μόνο την κλοπή των μυαλών μας, που οι 4 καβαλάρηδες θα έβαζαν με τους ήχους τους στο μπλέντερ...

Η καινοτομία της ημέρας ήταν η σκηνή που βρισκόταν στο μέσο ακριβώς της αρένας, πράγμα που, όπως αποδείχθηκε, είχε τα καλά του και τα κακά του. Λαμβάνοντας σχετικά εύκολα τη θέση μας στο κάγκελο, έχουμε την κατάλληλη οπτική και τη δυνατότητα για τις καλύτερες δυνατές φωτογραφίες, αφού οι Metallica δε μας άφησαν παραπονεμένους και πόζαραν για εμάς από αρκετά κοντά.

Περίπου στις 18.30 οι The Sword κάνουν την εμφάνισή τους στη σκηνή. Σφιγμένοι αρκετά και μη ξέροντας σε ποιο σημείο της σκηνής να σταθούν, έχασαν πολύ σε εμφάνιση, αλλά αυτό δε φάνηκε να τους πτόησε καθόλου. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσαν πολύ και σε αυτό μέτρησε και ο όχι τόσο καλός ήχος που είχαν. Για την ακρίβεια, ο ήχος από τα όργανα ήταν σχετικά καλός, αλλά ο ήχος της φωνής ήταν πολύ άσχημος. Αυτό ήταν ένα από τα αρνητικά της ιδέας «σκηνή στη μέση». Το πάλεψαν βέβαια, είχαν πώρωση, αλλά δεν κατάφεραν να συγκινήσουν και πολλούς. Μετά από 30 λεπτά μας άφησαν να περιμένουμε τον πρώτο λόγο για τον οποίο είχαμε ταξιδέψει ως εκεί.

...Και αυτός δεν ήταν άλλος από τους Machine Head. Τα φώτα σβήνουν, οι πρώτες νότες του ''Clenching The Fists Of Dissent'' ακούγονται και η Trent FM Arena αρχίζει να δονείται. Σαφώς πιο άνετοι από τους Sword, δείχνουν ότι η ανοδική τους πορεία τα τελευταία χρόνια μόνο τυχαία δεν είναι. Τα ''Imperium'' και ''Beautiful Morning'' που ακολουθούν μας κρατάνε στα ίδια επίπεδα και ο Rob Flynn με την παρέα του δείχνουν πιο δυνατοί από ποτέ.



Έτσι, κάπου εκεί ξεκινά να ακούγεται κάτι οικείο, κάτι που όλοι αναγνωρίζουν. ''Hallowed Be Thy Name'' και μια καταπληκτική διασκευή του ύμνου αυτού των Iron Maiden κάνει το κοινό να τραγουδά κάθε στίχο. Το ''Halo'' που παίχτηκε στη συνέχεια ανέβασε ιδιαίτερα τον γράφοντα, για να κλείσουν με το διαχρονικό και επιτυχημένο ''Davidian''. Μια στιγμή που όλοι έδειχναν να περιμένουν, καθώς εκεί έγινε πραγματικός χαμός. Πολύ καλή εμφάνιση από τους Αμερικανούς, που δικαιολόγησαν πλήρως το γιατί θεωρούνται ένα σταθερό και πάντα αγαπητό συγκρότημα.



Machine Head set list:
Clenching The Fists Of Dissent / Imperium / Beautiful Mourning / ''Hallowed Be Thy Name / Halo / Davidian

Η ώρα έχει πάει 20.45 και αυτό που όλοι περιμένουν είναι έτοιμο να συμβεί. Το ''Ecstasy Of Gold'' ακούγεται από τα μεγάφωνα της αρένας και οι 4 φιγούρες της βραδιάς ανεβαίνουν στη σκηνή. Παίρνουν τις θέσεις τους και η κόλαση αρχίζει.

Θα αρχίσουν με το να μας πουν ποια ήταν η ζωή μας και στη συνέχεια να μας πληροφορήσουν ότι έχουμε φτάσει στο τέλος της γραμμής, εκεί που όλα τελειώνουν, εκεί που ο σκλάβος γίνεται αφεντικό. ''That Was Just Your Life'' και ''The End Of The Line'' λοιπόν και με τα δύο καλύτερα, για μένα, κομμάτια του νέου τους δίσκου, "Death Magnetic", οι Metallica μας καλωσορίζουν σε ό,τι θα ήταν ένα από τα καλύτερα live που έχουμε δει ποτέ. Laser, φωτιές και ένα τρομερό stage show είναι συναρπαστικά βοηθήματα για ένα συγκρότημα που ήταν, είναι και θα είναι οι άρχοντες του live. Εννοείται πως για εμάς ήταν καταπληκτικό να το βλέπουμε, άσχετα αν το χρειάζονται οι Metallica ή όχι. Και έχει έρθει η ώρα για δύο κομμάτια που δεν ακούμε και τόσο συχνά από το συγκρότημα. Η ώρα που το ''The Four Horsemen'' θα μας στείλει 26 χρόνια πίσω, τότε που οι αμούστακοι ακόμα Metallica, με τον αείμνηστο Cliff Burton στη σύνθεσή τους, ξεκινούσαν αυτή την τόσο επιτυχημένη καριέρα. Απόλυτοι thrash ήχοι και για τη συνέχεια, με τον επίσης ύμνο ''Leper Messiah''. Οι Metallica φροντίζουν να μας παίξουν πιο σπάνια κομμάτια, που δεν τυχαίνει να ακούμε συχνά, και αυτό μόνο να μας χαλάσει δε μπορεί.



Στη συνέχεια, ελικόπτερα αρχίζουν να ακούγονται και ήχοι από γνώριμη ταινία. Απλά μία λέξη θα πω και τα σχόλια περιττεύουν: ''One''. Το τι γινόταν και τι νιώθαμε δε νομίζω πως χρειάζεται να το περιγράψω. Η συνέχεια άνηκε στα ''Broken, Beat And Scarred'' και την έκπληξη της βραδιάς, ''The Judas Kiss''. Κλάσεις ανώτερο από το ''Cyanide'', που έπαιζαν ως τώρα, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Στο πρώτο λοιπόν show της ευρωπαϊκής τους περιοδείας αποφασίζουν να αλλάξουν αρκετά το set και σε ό,τι αφορά στα καινούρια τους κομμάτια. Και πραγματικά μπορώ να παραδεχτώ ότι η εκτέλεση του ''The Judas Kiss'' ήταν «όλα τα λεφτά». Το εκπληκτικό, ανεπανάληπτο και κλασσικό ''Sad But True'' μας ξαναφέρνει σε αγαπημένους ήχους και τραγουδάμε κάθε στίχο όσο πιο δυνατά μπορούμε.



Θα κάνω μία παύση εδώ για να μιλήσω λίγο για τον ήχο και την οργάνωση. Οργανωτικά το θέμα κύλησε αμιγώς αγγλικά. Όλα στην ώρα τους, τέλεια οργανωμένα, δε σε έκαναν να παραπονεθείς για τίποτα. Ίσως μόνο για ένα περίεργο μέτρο που είχαν πάρει με τα εισιτήρια της συναυλίας, που μας οδήγησε τελικά στο να παραμείνουμε χωρίς το χαρτάκι του εισιτηρίου στο τέλος της συναυλίας. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Στο θέμα του ήχου τώρα: Όπως και με ό,τι προηγήθηκε, έτσι και στους Metallica, ο ήχος από τα όργανα ήταν πάρα πολύ καλός. Υπήρχε όμως, όπως προείπα, ένα πρόβλημα με τον ήχο της φωνής. Πρόβλημα βέβαια που βελτιωνόταν κατά την πορεία, αλλά παρέμενε πάντα πρόβλημα. Δυστυχώς, το γεγονός ότι πάνω στη σκηνή υπήρχαν 10 μικρόφωνα έκανε τον ήχο των φωνητικών να μην ακούγεται και τόσο καλά όταν χρησιμοποιούταν το μακρινό ως προς εσένα μικρόφωνο. Κοινώς, όσο πιο κοντινό σε μας μικρόφωνο χρησιμοποιούσαν οι τραγουδιστές, τόσο πιο καλά ακουγόταν ο ήχος. Στα θετικά της σκηνής στη μέση ήταν το ότι όπου και να καθόσουν, δεν ήσουν μακριά από τη σκηνή. Άρα τέλεια οπτική από παντού.

Στα της συναυλίας και πάλι: Η εισαγωγή από το "S&M" μας παραξενεύει κάπως, αλλά δεν αργούμε να καταλάβουμε ότι σε λίγο θα είμαστε μάρτυρες της live εκτέλεσης του ''No Leaf Clover''. Ένα προνόμιο που δεν το έχουν και πολλοί. Ανατριχίλα, αφού το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από τα αγαπημένα μου. Σειρά είχαν δυο ακόμα κομμάτια από το νέο δίσκο των Metallica. Τα ''All Nightmare Long'' και ''The Day That Never Comes''. Και τα δύο αγαπημένα κομμάτια, ξεσήκωσαν αρκετά, αλλά όχι όσο ο οδοστρωτήρας που θα ακολουθούσε. ''Come crawling faster, obey your Master…...', μας λέει ο James, και η αρένα κινδύνεψε να κατεδαφιστεί από την εκτέλεση του ''Master Of Puppets''. Απόλυτη καταστροφή, φωτιές και τα σατανικά γέλια του Hetfield μας απογείωσαν για τα καλά. Τα εκπληκτικά solo του τραγουδιού είναι ικανά να μαγέψουν κάθε οπαδό της metal, και όχι μόνο, σκηνής. Ώσπου να συνέλθουμε από αυτό που προηγήθηκε, οι Metallica μας πετάνε στα μούτρα και το ''Fight Fire With Fire'' και οι ελπίδες δύο Ελλήνων για το ''Blackened'' εξανεμίζονται. Αλλά εκείνη τη στιγμή, ούτε αυτό μας νοιάζει, καθώς η τετράδα στη σκηνή έχει βαλθεί να μας τρελάνει.

Και κάπου εκεί τα φώτα σβήνουν και στη σκηνή βλέπουμε μόνο τον Kirk Hammett, να παίζει μία πολύ αγαπημένη εισαγωγή. Την εισαγωγή του ''Nothing Else Matters''. Οι Metallica δίνουν και την ψυχή τους στην εκτέλεση του κομματιού και βλέπουμε ακόμα και τον Hetfield γονατισμένο να τραγουδά. Το φάντασμα από άμμο αρχίζει να σχηματίζεται και ατελείωτες πυρκαγιές που μας καίνε στο πέρασμά τους καλωσορίζουν το ''Enter Sandman''. Ο χαρακτηριστικός τρόπος που τραγουδά ο James φαίνεται τέλεια στο συγκεκριμένο ύμνο και την ώρα της προσευχής όλη η αρένα τραγουδά στίχο στίχο. Κάπου εκεί μας αφήνουν, για να επιστρέψουν μετά από λίγο για το encore της βραδιάς. Για την ακρίβεια, δε μας άφησαν και τόσο μακριά, αφού δε μπορούσαν και να φύγουν μακριά. Η σκηνή είχε περικυκλωθεί από κόσμο και έτσι στα διαλείμματα τους οι Metallica κατέβαιναν απλά δίπλα στα κάγκελα, πολύ κοντά σε μας. Εμείς είχαμε την τύχη να βλέπουμε και να χαιρετάμε πολύ συχνά τον James Hetfield και τον Robert Trujillo. Οι Lars Ulrich και Kirk Hammett ξεκουράζονταν από την άλλη πλευρά της σκηνής.



Μετά από λίγα λεπτά, η επιστροφή συνοδεύεται με το ''Breadfan'' και το ''Helpless'', κομμάτια για τα οποία ακούς γνώμες και γνώμες. Όπως και να έχει, όταν αυτά ντύνονται με τις εκτελέσεις των Metallica δε μπορείς να παραμείνεις απαθής. Και για το τέλος, τι άλλο; Δεκάδες μαύρα μπαλόνια με το logo των Metallica εκτοξεύονται στη σκηνή και το ''Seek And Destroy'', μέσα σε κλίμα απόλυτου ενθουσιασμού, κλείνει μία υπέροχη βραδιά. Τα μέλη της μπάντας παίζουν μέχρι και ποδόσφαιρο με τα μπαλόνια και δείχνουν να το χαίρονται όσο και εμείς. Τελειώνοντας, έμειναν για αρκετή ώρα στη σκηνή, πέταξαν πένες και τα μπαλόνια, καθώς και μερικές μπαγκέτες. Ποτέ ο Lars δεν ήταν πολύ γενναιόδωρος. Αυτό είναι αλήθεια. Τα λάφυρα πάντως συμπεριλάμβαναν και μια πένα του James Hetfield.



Γενικά η συναυλία έπιασε υψηλά στάνταρ, και αν και από θέμα stage show ήταν καλύτερη από την προηγούμενη που είχα δει (Μαλακάσα 2007), η πρώτη φορά είναι πάντα... πρώτη φορά. Βέβαια και τώρα μας απογείωσαν, μας έστειλαν και μας έκαναν να περάσουμε τέλεια. Τελικά φτάνω στο συμπέρασμα πως αυτό το συγκρότημα όσο χάλια δίσκο και να βγάλει, όσο μαϊντανός και να γίνει, ό,τι κι αν κάνει πάντα, όταν ανεβαίνει στη σκηνή θα αποδεικνύει ότι είναι το αφεντικό. Και στους επικριτές και στους υποστηρικτές. Αν μη τι άλλο, ξέρουν πολύ καλά πώς να κινηθούν στο live, όπου και να βρίσκεται η σκηνή, ακόμα και αν παίζουν αιωρούμενοι. Ήταν, είναι και θα είναι πάντα ένα group που το λιγότερο που θα σε αφήσει είναι ικανοποιημένο.



Metallica set list:
That Was Just Your Life / The End Of The Line / The Four Horsemen / Leper Messiah / One / Broken, Beat & Scarred / The Judas Kiss / Sad But True / No Leaf Clover / All Nightmare Long / The Day That Never Comes / Master Of Puppets / Fight Fire With Fire / Nothing Else Matters / Enter Sandman / Breadfan / Helpless / Seek & Destroy