Metal Rites Festival: Jag Panzer, ADX, Crying Steel, Mortician, War Dance, Lord Fist @ Κύτταρο, 27/09/15

Μετά από την σπουδαία εμφάνιση των Domine το Σάββατο το βράδυ, μαζέψαμε τα κομμάτια μας και βρεθήκαμε ξανά από νωρίς στο Κύτταρο, για την πρώτη εκδοχή του Metal Rites Festival, εξέλιξη της φθινοπωρινής εκδοχής του Up The Hammers Festival. Το σκηνικό θα ήταν παρόμοιο, με την σύνθεση του φεστιβάλ να περιλαμβάνει δύο νέες δυνάμεις, τους Φινλανδούς Lord Fist και τους δικούς μας War Dance, τρεις μπάντες με την δική τους προσφορά στο ευρωπαϊκό underground εδώ και δεκαετίες, ήτοι τους Mortician από την Αυστρία, τους Crying Steel από την Ιταλία και τους ADX από την Γαλλία, αλλά κυρίως τους θρύλους του U.S. power Jag Panzer που θα έσπερναν για μία ακόμη φορά. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή.

Πρώτοι στην σκηνή βρέθηκαν οι Φινλανδοί πιτσιρικάδες Lord Fist, με καθυστέρηση 20-25 λεπτών σε σχέση με την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, και λιγοστό κόσμο να περιμένει την εμφάνισή τους. Έχοντας στις αποσκευές τους το full-length ντεμπούτο τους "Green Eyleen", απέδωσαν πειστικά υπερηχητικό και παραδοσιακό heavy metal, με μεγαλύτερο ατού τους το εξαιρετικό tone στις κιθάρες.



Στα 40 περίπου λεπτά που τους αναλογούσαν κέρδισαν την συμπάθεια και το χειροκρότημα όσων περνούσαν σταδιακά την πόρτα του Κυττάρου και κάλυπταν τους κενούς χώρους, ενώ ένα επιπλέον credit θα πρέπει να δοθεί στον frontman με τις γούνινες βάτες που στο τελευταίο κομμάτι συνέχισε να σολάρει με κομμένη την κάτω χορδή.

Η συνέχεια άνηκε στην μοναδική εγχώρια μπάντα που συμμετείχε στο φεστιβάλ. Ο λόγος για τους War Dance που με το επίσημο φετινό ντεμπούτο τους "Wrath For The Ages" έχουν εντυπωσιάσει πολύ κόσμο (από τον γράφοντα μέχρι τον Deathmaster των DoomSword). Στα επίσης 40 λεπτά που τους αναλογούσαν, κατάφεραν να χωρέσουν εντέχνως τα επτά από τα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ τους (πλην του "Recall"), σε εξαιρετικές και ελαφρώς διαφοροποιημένες εκτελέσεις.



Χωρίς σχεδόν καμία διακοπή και με περίσσεια ενέργεια, το προοδευτικού χαρακτήρα και δοσμένο μέσα από ένα σύγχρονο πρίσμα επικό metal γέμισε τον χώρο, με τον βασανιστή των τυμπάνων Jim Rouvell και τον Λευτέρη Πλέτση, ως άλλον Eric Adams, να κερδίζουν τις εντυπώσεις. Τις επιμέρους λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά αξίζει να τις ανακαλύψετε μόνοι σας, τσεκάροντας το άλμπουμ ή κάποιο live της μπάντας.

Θ.Ξ.

Κατά τις 20.10 περίπου είχε έρθει η ώρα των Αυστριακών Mortician. Τέρμα γραφικοί και χαβαλέδες (με το ξεκίνημα της εμφάνισης ο συμπαθέστατος τραγουδιστής τους Daniel Khan άδειασε ένα κουτάκι μπύρας στο κεφάλι του, προϊδεάζοντάς μας για τη συνέχεια...), αλλά προσεκτικοί στην απόδοση της μουσικής τους, διασκέδασαν τον λιγοστό ακόμα κόσμο που βρισκόταν μέσα στο Κύτταρο.



Με απλοϊκούς στίχους που υμνούν το heavy metal, με Accept-ικής σχολής ριφολογία και φωνητικά και με περίσσιο κέφι, έπαιξαν κομμάτια από τα δύο στούντιο άλμπουμ τους ("Mortician", 2011 και "Shout For Heavy Metal", 2014), αλλά και το αρχαίο "Street Warrior" από το demo τους του 1983, έκαναν τις πόζες τους και μοίρασαν απλόχερα χαμόγελα. Ο κιθαρίστας τους Thomas Metzler σόλαρε και στο πάτωμα a la Angus Young ενώ ο Khan σε σημεία προσπαθούσε να μιμηθεί το περπάτημα του Axl Rose και τα κατάφερε πολύ καλά μπορώ να πω, παρά την μπυροκοιλάρα του.



O ήχος ήταν αρκετά καθαρός και ξερός, όπως αρμόζει στη μουσική τους, χωρίς προβλήματα. Τα  heavy metal σφηνάκια τους, όπως το "Shout For Heavy Metal", το αφιερωμένο στο Up The Hammers Festival, "Worship Metal", αλλά και το κοινωνικοπολιτικής χροιάς "Eagle Spy" (για το οποίο γύρισαν και video clip) είναι πάντα καλοδεχούμενα για τέτοιες φεστιβαλικές καταστάσεις. Ήταν προφανές ότι η μπάντα αγαπά αυτό που κάνει, ταξίδεψε από την Αυστρία για να παίξει σαράντα λεπτά και να περάσει καλά. Από τη στιγμή δε που ήταν άκρως τυπικοί στην εκτέλεση των τραγουδιών τους, από μένα αξίζουν το σεβασμό. Η εμφάνισή τους έκλεισε με τον ύμνο της μπάντας, "Mortician", για το φινάλε του οποίου ο τραγουδιστής τους μοιράστηκε το μικρόφωνο με τον κόσμο, κατεβαίνοντας από τη σκηνή και κυκλοφορώντας ανάμεσά μας!

Cultίλας συνέχεια με τους Ιταλούς βετεράνους Crying Steel, oι οποίοι αναγεννήθηκαν πριν κάποια χρόνια, για να παίξουν και αυτοί το κλασικό heavy / power τους, επηρεασμένο και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, με υψίσυχνα αξιοπρεπή φωνητικά, από τον Βενιαμίν του συγκροτήματος, Alessandro Sonato. Ο ηγέτης της μπάντας, Franco Nipoti, φέρνει αρκετά στον Roger Waters, αλλά η μουσική των Crying Steel δεν έχει καμία σχέση, φυσικά με τους Pink Floyd, αλλά προσκυνά τους Saxon, τους Accept (αλίμονο...) και τους Judas Priest.



Μπάντα με μεγάλη underground ιστορία (υφίστανται από το 1982!), πήρε τη σκυτάλη από τους Mortician στις 21:10, αλλά δεν ενθουσίασε το κοινό, που είχε ήδη αρχίσει να αδημονεί για τους headliners. Παρ' όλα αυτά όμως, πρέπει να τους αναγνωρίσουμε την επαγγελματική σκηνική παρουσία και την καλή απόδοση του υλικού τους.



Riff και κόντρα riff, τσιρίδες και solo που εναλλάσσονταν μεταξύ των γερόλυκων κιθαριστών, ήταν το ιταλικό μενού της βραδιάς. Αφιέρωσαν και ένα κομμάτι στον εκλιπόντα Steve Lee των Gotthard, ενώ ολοκλήρωσαν την εμφάνισή τους, κατά τις 21:50, με τα "Rocking Train" και το "Thundergods" από το collector's item "On The Prowl" του 1987.

Β.Σ.

Τελευταία μπάντα του billing πριν τους headliners ήταν οι Παριζιάνοι ADX. Περίεργη περίπτωση αυτοί εδώ οι τύποι, καθώς έχουν αρκετά άλμπουμ στο ενεργητικό τους, στην 30-χρονη και πλέον ιστορία τους, οι στίχοι τους είναι στην μητρική τους γλώσσα, και το ύφος που κινούνται είναι το speed metal - όχι όμως το παραδοσιακό αλλά εκείνο με τις αρκετές εναλλαγές και τα περίεργα ενίοτε μέτρα.



Έχοντας ως σύμμαχό τους τον πάρα πολύ καλό ήχο (καλύτερο από κάθε άλλη μπάντα συμπεριλαμβανομένων των Jag Panzer), απέδωσαν αρκετά πειστικά το υλικό τους, με το βάρος να δίνεται στο ντεμπούτο τους και μάλλον καλύτερό τους άλμπουμ, "Exécution". Ξεχωριστή εντύπωση μου έκανε το "Red Cap" με το «μεσαιωνικό» πέρασμα, μέσα από το περσινό "Ultimatum", ενώ αρκετά καλή ήταν η ταιριαστή στο ύφος των Γάλλων διασκευή στο "Kill The King" των Rainbow.



Τον επίλογο έβαλε μετά από 60 περίπου λεπτά το "Caligula", δίνοντας την ευκαιρία στους αρκετούς που απολάμβαναν την εμφάνιση των ADX να φωνάξουν δυνατά το όνομα της αυτοκρατορικής περιπτωσάρας και επιδοθούν σε ανελέητο headbanging (όχι ότι δεν το έκαναν προηγουμένως βέβαια). Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου, σίγουρα όμως αντιλήφθηκα την αξία του να βλέπεις μπάντες με ιστορία στο ευρωπαϊκό underground.

Θ.Ξ.

Κοιτώντας το πρόγραμμα του φεστιβάλ συνειδητοποιείς πως οι headliners ετοιμάζονταν να βγουν στην σκηνή την ώρα που κανονικά θα έπρεπε να μας καληνυχτίζουν, αλλά ένα «δε γαμιέται» βρίσκεται στα χείλη όλων αφού στις 23:50 ακούγεται το βιολί από την εισαγωγή του "Black" και ο Conklin βγαίνει για να τραγουδήσει a capella όλη το πρώτο verse και μετά...το χάος. Για μιάμιση ώρα γίναμε μάρτυρες μιας συγκλονιστικής για ακόμα μια φορά εμφάνισης των θρύλων Jag Panzer. Στα καπάκια θα έρθει το "Iron Eagle" και ολόκληρο το Κύτταρο θα απογειωθεί αφού ο κόσμος τραγουδά συνέχεια.



Το "The Mission (1943)" με το καταπληκτικό του ρεφρέν θα ακολουθήσει  και θα δώσει στην συνέχεια πάσα για τα υπερκλασικά "Licensed To Kill", "Generally Hostile" και "Symphony Of Terror" (με σφήνα το "Future Shock") και επικρατεί πανικός. Μάλιστα στο "Sympony Of Terror" το solo θα το πάρει ο Mark και ενώ η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο σε μόνιμη βάση και την κατάσταση δεν βελτιώνουν καθόλου τα "Lustful And Free" και "Chain Of Command" που παίρνουν τη σκυτάλη. Η μπάντα έχει τρελά κέφια και αυτό φαίνεται από τα χαμόγελα και το ιδρωμένο σανίδι της σκηνής και ο κόσμος το αντιλαμβάνεται και δεν σταματά καθόλου να τραγουδά και να τους επευφημεί σε κάθε ευκαιρία.



Το "Let It Out" από το "Scourge Of Light" θα αποτελέσει επιλογή του Tafolla μας είπε ο Conklin, ενώ πλησιάζοντας προς το τέλος η μια κομματάρα διαδέχεται την άλλη για να έρθει το καταπληκτικό "Fate's Triumph" που θα αποτελέσει την μοναδική εκπροσώπηση του "Thane To The Throne" να βάλει τέλος στην κανονική διάρκεια της εμφάνισης των Αμερικανών. Την προηγούμενη φορά είχαμε διασκευή Accept, αλλά την Κυριακή επιλέξανε μια πιο μερακλήδικη -να μου επιτραπεί να πω- και ήταν αυτή στο "Lights Out" των UFO το οποίο ρεφρέν αποδόθηκε ως «lights out in Athens». To "When Metal Melts The Ice" θα φέρει το οριστικό τέλος και εγώ θα λέω μα που είναι το "Shadow Thief", αλλά, όπως είπε και ο έτερος συντάκτης και φίλος Θόδωρος Ξουρίδας, «δεν πειράζει θα το παίξουν την επόμενη φορά».



Από την μετά "The Fourth Judgement" εποχή τελικά ακούσαμε μόλις έξι τραγούδια. Ήθελα περισσότερα, αλλά σκεπτόμενος τι θα έπρεπε να αφήσουν απ' έξω καταλαβαίνω την δυσκολία του να φτιάξουν το setlist τους. O Aric Avina των Benedictum ήταν απλός αντικαταστάτης του John Tetley, αλλά το σίγουρο είναι πως την ίδρωσε την φανέλα και έκανε καλό ντουέτο με τον Rikard Stjernquist ο οποίος ήταν στιβαρός και αλάνθαστος. O Mark Briody ήταν ρυθμικός κιθαριστικός ογκόλιθος και φάνηκε να ζει την κάθε στιγμή, ενώ ο Joey Tafolla βασάνιζε την κιθάρα του, μην χάνοντας νότα και έδειξε να το διασκεδάζει περισσότερο από την προηγούμενη φορά. Για τον Τύραννο τέλος, τι μπορεί να πει κάποιος; Ο άνθρωπος καταφέρνει να είναι καλύτερος από τους στούντιο δίσκους, τι άλλο να προσθέσω σε αυτό; Φανταστική για ακόμα μια φορά απόδοση από το αγέραστο λαρύγγι του.



Ο ήχος είχε κάποια θέματα, αλλά όχι τόσα ώστε να σε αποτρέψει να ευχαριστηθείς το live, αλλά μεγάλο μειονέκτημα στάθηκε η πολύ μεγάλη καθυστέρηση που παρουσιάστηκε στο πρόγραμμα, χωρίς να υπάρχει κάποιος εμφανής λόγος. Δεν επηρέασε προφανώς μουσικά μιλώντας το φεστιβάλ, αλλά υπήρξε γκρίνια από τον κόσμο και ειδικά για εμάς της επαρχίας που έπρεπε να ταξιδέψουμε τρεις ώρες και να πάμε και στις δουλειές μας το πρωί. Αυτό που αξίζει να πούμε πριν κλείσουμε είναι πως η φανταστική ανταπόκρισης του κόσμου καθ' όλη την διάρκεια της εμφάνισης των Jag Panzer, παρά το αρκετά διαφοροποιημένο setlist σε σχέση με το αντίστοιχο του 2014 και ονειρεμένο για τους old-school οπαδούς, καταδεικνύει πόσα σπουδαία τραγούδια έχει αυτή η μπάντα. Φέρτε τους πάλι άμεσα...

Κ.Π.

Φωτογραφίες: Chris Lemonis