Mother Of Millions, Khirki @ Fuzz Club, 09/11/24

Καθώς φτάσαμε ήδη κοντά στα μέσα Νοεμβρίου, τα τεφτέρια έχουν βγει και τα προσχέδια με τις λίστες για τα αγαπημένα/καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς έχουν αρχίσει να σχηματίζονται ήδη. Μέσα από αυτά τα προσχέδια αδυνατώ να δω αυτή τη στιγμή πως θα απουσιάζουν από την τελική μου λίστα τόσο ο "Κυκεώνας" των Khirki, όσο και το "Magna Mater" των Mother Of Millions, οι - κατά τον γράφοντα - καλύτερες εγχώριες δουλειές του 2024.

Και μόνο αυτό θα αποτελούσε αρκετό λόγο για να κατηφορίσω στο Fuzz Club από μόνο του, ακόμα περισσότερο όταν η εν λόγω εμφάνιση αποτελεί την πρώτη επίσημη παρουσίαση του καταπληκτικού "Magna Mater". Για να είμαι ειλικρινής, για τις συγκεκριμένες μπάντες δεν υπάρχει στην πραγματικότητα ανάγκη συγκεκριμένου λόγου, ειδικά όταν οι εμφανίσεις των Mother Of Millions - από την πρώτη φορά που τους είχα δει μετά την κυκλοφορία του "Human" - είναι ΠΑΝΤΑ υψηλότατου επιπέδου, και μετά την απώλεια του Μάκη έχουν αποκτήσει μια αίσθηση τελετουργίας. Σαν να βιώνουμε μαζί σιωπηλά κάτι σημαντικό, κάθε φορά. Και, φυσικά, αυτή η βραδιά δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Πριν προχωρήσω στα μόνο θετικά λόγια που έχω να πω για το μουσικό κομμάτι της βραδιάς θα επιτρέψετε (έστω λόγω ηλικίας) να ξεκινήσω με ένα παράπονο. Οφείλω να πω ότι με ενόχλησε το θέμα του καπνίσματος και σας διαβεβαιώνω ότι δεν είμαι από εκείνους τους τύπος που γκρινιάζουν για το τίποτα. Σε πολλές στιγμές ένιωθα τον καπνό κάποιου δίπλα ή μπροστά να έρχεται ενοχλητικά στο πρόσωπό μου, ενώ κάποιοι άλλοι αναγκάστηκαν να φύγουν από τη θέση που είναι και να πάνε πιο πίσω για αυτό το λόγο. Δεν ξέρω αν είναι θέμα του venue ή της διοργάνωσης, αλλά τίποτα δεν ξεπερνάει την γαϊδουριά του να μη νοιάζεται κάποιος για τους άλλους ανθρώπους γύρω του. Ας το κρατήσει ή ας το πετάξει όποιος θέλει και τον ενδιαφέρει το θέμα. Δεν περιμένω να αλλάξει κάτι, αλλά νιώθω υποχρέωση να το επισημάνω…

Πάμε και στο μουσικό κομμάτι της βραδιάς, το οποίο ήταν αναμενόμενα υπέροχο. Παρόλο που φαινομενικά οι Khirki δεν μοιράζονται πολλά μουσικά κοινά με τους Mother Of Millions, υπάρχουν ευρύτεροι δεσμοί μεταξύ των δυο σχημάτων, όπως πχ η σκηνοθεσία των videoclip τους που έχει γίνει από τον Κώστα Κωνσταντινίδη (και τον Παναγιώτη Τσαλαβρέττα), καθώς και συνεργασίες σε άλλα επίπεδα. Σε κάθε περίπτωση, η παρέα του Δημοσθένη Ιωάννου, με την ορμή της ζέστανε το κοινό της βραδιάς.

Τυχαίνει και γνωρίζω κάποια πράγματα για τον Δήμο, πριν δημιουργήσει τους Khirki (πριν ακόμα και τους Mad John The Wise): τις γνώσεις και την αγάπη του για τη μουσική, τον αυθορμητισμό του, τη λατρεία για τους Mastodon, το punk attitude που δεν ξεχνάει. Αναγνωρίζω πολλά από αυτά τα στοιχεία όταν ακούω τις μουσικές των Khirki στις οποίες βρήκε έναν ιδανικό τρόπο να χωρέσει και τις επιρροές του από την παραδοσιακή ελληνική μουσική. H "Κτηνωδία" σήκωσε αρκετή σκόνη και ο "Κυκεώνας" τους έχει πάει ήδη 1-2 βήματα μπροστά.

Σε σχέση με άλλες φορές που τους έχω δει, μου φάνηκε πως βγήκαν ακόμα περισσότερο «χύμα» ως power trio, και μου έκανε εντύπωση ότι έστησαν ένα σετ χωρίς «συναυλιακά» κομμάτια, όπως το "Deadpan", το "Featherless" ή το "Pumping The Vein", αλλά έχουν ήδη κάμποσα καλά κομμάτια, οπότε η απουσία τους δεν φάνηκε τόσο. Ξεκίνησαν με κάπως μέτριο ήχο στην κιθάρα, αλλά αυτό έφτιαξε σχετικά γρήγορα και γενικότερα είχαν πολύ καλή διάθεση την οποία πέρασαν στο κοινό, ενώ η πρόσφατη ευρωπαϊκή περιοδεία ήταν εμφανές ότι τους έχει δέσει ακόμα περισσότερο. Είναι πλέον αναμενόμενο τραγούδια όπως οι "Συμπληγάδες» και το "Medea" να αποτελούν highlight με το sing along του κοινού, ενώ δεν έχασαν την ευκαιρία να αποτίνουν έναν φόρο τιμή στον Παυλάρα, παίζοντας μια (αρκετά χύμα και punkική) πολύ καλοδεχούμενη διασκευή στο "Iron Maiden".

Η Khirki αποτελούν ήδη δύναμη στην εγχώρια σκηνή και το καλύτερο είναι πως έχουν περιθώρια για ακόμα καλύτερα και μεγαλύτερα πράγματα. Το μεράκι και την σπίθα την είδα στα μάτια του Δήμου και μετά το live, οπότε τα καλύτερα έρχονται…

Όπως ανέφερα και πριν, πλέον υπάρχει μια αναπόφευκτη μυσταγωγία, κάτι αόρατο που μοιάζει να περιφέρεται στην ατμόσφαιρα κάθε φορά που οι Mother Of Millions ανεβαίνουν στη σκηνή. Κι όλο αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι ποτέ δεν «ανεβαίνουν απλά στη σκηνή». Έχουν φροντίσει για όλα εκ των προτέρων, ώστε να μπορεί να εστιάσει κάποιος στα συναισθήματα που προκαλεί η μουσική τους: ο ήχος τους να είναι πάντα καλός ως άριστος, τα φώτα να είναι δουλεμένα και να ενισχύουν το οπτικό κομμάτι, όλα είναι προετοιμασμένα με σεβασμό προς την ίδια τη μουσική τους πρωτίστως.

Αναμενόμενα, το σετ τους θα βασιζόταν στο πρόσφατο, καταπληκτικό "Magna Mater" το οποίο παρουσίασαν στην ολότητά του, εκτός του κλεισίματος του "The Space". Το "Inside" αποτελεί ιδανικό μπάσιμο και το πολύ δυνατό ρεφρέν του "Halo" ήταν ότι πρέπει για να δυναμώσει την ένταση του live, κάτι που συνέχισε να κάνει το "Orbit" από το ομότιτλο, μεταβατικό EP της μπάντας. Το "Celestial" έχει το αγαπημένο μου ρεφραίν στο νέο άλμπουμ και ο Προκοπίου είχε αρχίσει να ζεσταίνεται για τα καλά και το απέδωσε όπως του άξιζε, ενώ το "Feral" μου ακούστηκε καλύτερο από όλα, είτε γιατί του ταιριάζει η ζωντανή απόδοση, είτε γιατί η μπάντα είχε πάρει μπρος για τα καλά.

Υποχρεωτική στάση. Μια τετράδα από μαυροφορεμένες κοπέλες εμφανίζεται στο πίσω αριστερά (όπως βλέπουμε) μέρος της σκηνής και αυτόματα όλοι καταλαβαίνουμε ότι θα ακολουθήσει το ομότιτλο τραγούδι από το νέο άλμπουμ. Το ξέρουμε ότι είναι ένα σπουδαίο τραγούδι, που με τον τρόπο του μεταφέρει έναν θρήνο και μια ελπίδα ταυτόχρονα, ακόμα κι αν δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Είναι ήδη ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς και αποδόθηκε τέλεια: μουσικά από τη μπάντα, ερμηνευτικά από τον Προκοπίου και με τις υπέροχες φωνές των κοριτσιών να το ανεβάζουν επίπεδο. Συγχωρέσετε με, αλλά σε μια κραυγή θυμήθηκα μια άλλη κραυγή σε αυτό το μέρος που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Κάποια πράγματα βιώνονται και δεν μεταφέρονται εύκολα.

Εξίσου εντυπωσιακή ήταν η παρουσία των χορωδιακών φωνητικών στο "Amber", όπου ανέλαβαν την εισαγωγή (κι όχι μόνο), προφέροντας εκ νέου μια μεγαλύτερη διάσταση, πιθανότατα στην καλύτερη εκδοχή που το έχουμε ακούσει το εν λόγω τραγούδι ζωντανά. Η χορωδία παραμένει στη θέση της και στα φορτισμένα συναισθηματικά "Liminal" και "The Line", αμφότερα δυο από τα πιο όμορφα τραγούδια του νέου άλμπουμ, βοηθώντας να αποδοθούν υπέροχα. Εδώ αξίζει να γίνει ειδική αναφορά στον Γιώργο Μπουκαούρη που εντυπωσιάζει κάθε φορά, όσο αλλάζει με τόση φυσικότητα ρόλο μεταξύ του υπέροχου πιανιστικού παιξίματος και του παθιασμένου drumming του.

Εν συνεχεία, ένα μικρό rewind μας φέρνει στο "Sigma" και να ακούσουμε κάποιες σταθερές από το ρεπερτόριο της μπάντας. Όταν κρατάει δοξάρι ο Κώστας Κωνσταντινίδης ξέρεις πως έρχεται το "Collision" και πάντα είναι εξαιρετικό ζωντανά, το "Spiral" θα έχει πάντα θέση ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια της μπάντας και το "In Silence" με το υπέροχο μπάσο του Πάνου Πρίφτη αποτελεί must για τις συναυλίες τους.

Το κανονικό σετ θα τελειώσει ιδανικά με το "Irae", άλλη μια υπέροχη σύνθεση μέσα από το "Manga Mater", και την τόσο ταιριαστή κλιμάκωση στο τελείωμά του με το «Islands, my land».

Φυσικά, ξέρουμε καλά πως κανένα live των Mother Of Millions δεν μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς την «κοινωνία» που προσφέρουν δυο συγκεκριμένα τραγούδια, στα οποία το κοινό παίρνει ενεργό ρόλο: το "Artefact" και το "Rome". Κι αυτά θα αποτελέσουν το encore της βραδιάς.

Και στα δυο τραγούδια είναι μοναδικές οι στιγμές που μοιράζονται μπάντα και κοινό, ενώ αυτή τη φορά η όλη εμπειρία ενισχύθηκε από την πολύ προσεγμένη παρουσία των γυναικείων, χορωδιακών φωνητικών. Το "Artefact" έχει πάντα το δικό του ειδικό βάρος, ενώ το "Rome" στο μεγαλύτερο μέρος του αποδόθηκε στην piano version του "Orbit" EP, με τον Προκοπίου να καθηλώνει. Ήταν χαρακτηριστικό πως ο Κώστας βγήκε στο τελευταίο του μέρος περισσότερο για να ζήσει τη σύνδεση που προσφέρει το sing along από το κοινό. Όπως και έγινε.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα για την καταπληκτική απόδοση της μπάντας, αλλά πλέον (θα έπρεπε να) ξέρουμε καλά, τόσο τι να περιμένουμε από την απόδοση των Mother Of Millions, όσο και τι συναισθήματα θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε κάθε φορά που τους βλέπουμε ζωντανά. Να μου επιτραπεί μόνο μια εξαίρεση και να πω ότι ο Γιώργος Προκοπίου με κάποιο τρόπο καταφέρνει και με εντυπωσιάζει και να με συγκινεί κάθε φορά.

Παρόλο που το Fuzz είχε αρκετό κόσμο, ομολογώ πως θα περίμενα ακόμα περισσότερο. Σάββατο βράδυ, με πολύ προσιτό αντίτιμο εισιτηρίου, και με μια από τις καλύτερες εγχώριες μπάντες να παρουσιάζει ζωντανά ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς (χωρίς σε αυτό να παίζει απολύτως κανέναν ρόλο η εντοπιότητά της). Δεν ξέρω τι περισσότερο χρειάζεται. Εν πάση περιπτώσει, όμως, αυτή είναι μια προσωπική μου κρίση και δεν επηρέασε τίποτα από όσα ζήσαμε. Γιατί, όπως κάθε live των Mother Of Millions, είχε κι αυτό την δική του αξία, σε μια βραδιά που δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο καλή από ότι τελικά ήταν.

Φωτογραφίες: Νίκος Καταπίδης