London After Midnight, The Illusion Fades @ Gagarin 205, 21/10/08

Μια φορά δεν είναι ποτέ αρκετή κι έτσι, μέσα σε διάστημα ενός έτους, σπεύσαμε στην Αθήνα (παρά την αίγλη της συμπρωτευούσης) να απολαύσουμε για ακόμη μια φορά τους Αμερικανούς gothic/ darkwave rockers London After Midnight, σε ένα show που «έριξε στα αυτιά» ομολογουμένως της παρθενικής τους εμφάνισης επί ελληνικού εδάφους, έντεκα μήνες πριν. Ο λόγος της επίσκεψής τους σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ήταν η υποστήριξη του πιο πρόσφατου άλμπουμ τους, "Violent Acts Of Beauty", και μη βιαστείτε να πείτε πως «η Αγάπη άργησε μια μέρα», γιατί η αποζημίωση ήρθε και με το παραπάνω μάλιστα.

Με αντιστάθμητους παράγοντες τη χαμηλή τιμή του εισιτηρίου, την ημέρα διεξαγωγής (βλέπε Τρίτη) και την κυκλοφοριακή απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς που παρέλυσε το ήμιση της πόλης από τις εννέα μ.μ., το live ήρθε εις πέρας με ικανοποιητική προσέλευση - εξάλλου έχουμε αποδείξει πως όταν το ελληνικό κοινό αγαπάει, αγαπάει πραγματικά.

Τηρουμένου του προγράμματος, οι πόρτες άνοιξαν πιστά πέντε λεπτά μετά τις εννέα και οι λιγοστοί φίλοι που βρίσκονταν έξω από το συναυλιακό χώρο του Gagarin 205 έσπευσαν με βήμα αργό να πάρουν τις θέσεις τους στη θεοσκότεινη αίθουσα, περνώντας πρώτα από το μπαρ για τις απαιτούμενες προμήθειες. Γνωστοί και φίλοι συζητούσαν για την προηγούμενη εμφάνιση των London After Midnight τον περασμένο Νοέμβριο στη χώρα μας (ω, ποία απογοήτευσις!), όπως και για το τελευταίο τους άλμπουμ που φάνηκε πως αρκετοί δεν είχαν πολυχωνέψει ακόμη.

Το άτυπο ραντεβού μας λοιπόν είχε οδό, αριθμό και ώρα, η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει με την εμφάνιση των «δικών μας» The Illusion Fades γύρω στις 22:15 και οι συστάσεις είναι πραγματικά περιττές. Υπό το «άγρυπνο» βλέμμα του Γιώργου Δέδε, φωνή και ψυχή της μπάντας, οι Fades μας καλωσόρισαν με το "Dead White Snow" και τα πρόσωπά μας άρχισαν σιγά σιγά να καθηλώνονται επί σκηνής, το ένα μετά το άλλο, μιας και το ακουστικό αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό ποιοτικά. Οι πρώτες νότες των πλήκτρων ήταν αρκετές για το σαραντάλεπτο ταξίδι που είχε ξεκινήσει και ως στόχο είχε να μας ζεστάνει για την εμφάνιση των LAM: "Sweet Thing 22", "Full Of Fire", "Blue Angel", "Valentine" και "Light My Fire" (η μνήμη μου δε με βοηθά άλλο) ήταν μερικά από τα κομμάτια που επέλεξαν να μας χαρίσουν με ένα στατικό σκηνικά τρόπο η αλήθεια είναι, με φωτεινή εξαίρεση τον κινητικότατο frontman, αλλά με πολύ αγάπη και μεράκι κι ένα set list που έγερνε ολοφάνερα στο παρόν του "Psycho Burn", αφήνοντας αστεράκια του παρελθόντος ελαφρώς παραμελημένα.

Πέντε λεπτά πριν τις έντεκα, ακόμη μια εμφάνιση των The Illusion Fades ανήκε στη μουσική ιστορία και οι ετοιμασίες για την επέλαση των αγαπημένων London After Midnight άρχισαν ευθύς αμέσως. Ένα τέταρτο αργότερα, ένα ολόμαυρο διαφανές πέπλο κάλυψε τη σκηνή του Gagarin και τη χώρισε σε δυο κόσμους: το δικό μας και το «μαγικό», γυαλιστερό δικό Τους. Ένα λευκό «play control» εμφανίστηκε πάνω του, οι απαραίτητες δοκιμές για να είναι όλα σωστά συντονισμένα είχαν γίνει, soundcheck δεν υπήρξε ποτέ (!) και κάπου εκεί, τριάντα λεπτά πριν τα Μεσάνυχτα, το διαφημιστικό σποτ του καινούριου cd των LAM φώτισε το λευκό τοίχο, πάνω από το ντραμς σετ του Peter Pace, συνοδευμένο από χειροκροτήματα (θαυμαστριών κυρίως) και τσιρίδες, οι οποίες προϋπήρχαν εν όψει αναμονής, ιδιαίτερα κάθε φορά που ο Randy Mathias περιδιάβαινε το stage για τις τελευταίες λεπτομέρειες.

Και μετά τις διαφημίσεις, it's show time! Το αλαφροΐσκιωτο πέπλο τραβήχτηκε αργά προς τα πάνω και οι τέσσερεις κύριοι πήραν τις θέσεις τους on stage, υπό τους ήχους της καμπάνας του "Your Best Nightmare", ενώ οι καρδιές μας χτυπούσαν σίγουρα δυνατότερα από αυτήn της εισαγωγής του. Από τον προτζέκτορα του Gagarin εμφανίζονταν σκηνές σαν από παλιά ασπρόμαυρη ταινία βωβού κινηματογράφου με τους στίχους του "Nightmare" και το κοινό δεν άργησε να μπει στο μαγνητικό κλίμα που δημιούργησαν οι εντυπωσιακοί νεανίες με τα vinyl παντελόνια και τα αποκαλυπτικά πανωφόρια τους. Ο Sean Brennan, εμφανώς αδυνατισμένος (κι εξαντλημένος ίσως), με το κατακόκκινο αστέρι (δανεικό από το "Violent Acts of Beauty") καρφιτσωμένο στο minimal φανελάκι του έδειξε να βρίσκεται σε μεγάλα κέφια, γεγονός που δε δήλωνε η λακωνικότητα των δηλώσεων του (λέγε με «thank you») στο διψασμένο κοινό, αλλά τα παιχνίδια και τα πειράγματα με τους συνεργάτες του.



Κρατώντας μια λευκή κιθάρα που περισσότερο χρήση ανθοδοχείου είχε (!) παρά παραγωγής ήχου, μιας και στο μπράτσο της είχαν γαντζωθεί δυο μαύρα υφασμάτινα τριαντάφυλλα, περπατούσε πάνω στη σκηνή εντελώς ακομπλεξάριστα, την ώρα που το βύσμα της κιθάρας και τα ακουστικά του φάνηκε να τον ενοχλούν. Προβληματάκια που δε στέρησαν τίποτα από το show που μας χάρισαν, μιας και δε στηριζόταν επάνω του, ως είθισται με τους frontmen, αλλά στη γενικότερη φιλοσοφία της μπάντας τα δυο τελευταία χρόνια. Ήταν ένα οπτικοακουστικό show που σκοπό είχε να περάσει μηνύματα στο ανυποψίαστο κοινό για τα εσωτερικά ζητήματα της Υπερδύναμης και την πλήρη απομυθοποίησή της. Σε ποιαν κυρία αναφέρομαι; Στην Αμερική βεβαίως βεβαίως...

Και μετά την απότομη και «ξεδιψαστική» βουτιά στο αγαπημένο παρελθόν τους, μπήκαν κατευθείαν στο «κυρίως πιάτο» και το προκλητικό "Feeling Fascist?", με τον προτζέκτορα να συνεχίζει να προβάλλει εικόνες που εναλλάσσονταν με γρήγορο ρυθμό, προσφέροντας ένα χάρμα οφθαλμών στους 200 και πλέον παρευρισκομένους στη σκοτεινή αίθουσα, η οποία είχε μετατραπεί σε αντιπολεμική πορεία, διαμαρτυρία, διαδήλωση, όπως θέλετε πείτε το. Η μουσική συνδυαζόταν τέλεια με τα οπτικά θέματα και ο θεατής έμοιαζε αποσβολωμένος από την ομορφιά, την αλήθεια και τη σκληρότητα των όσων έβλεπε - τόσο, που δεν ήξερε αν έπρεπε να θυμώσει ή να διασκεδάσει. Επιτυχία; Μεγάλη!

Μελανό σημείο ίσως τα προηχογραφημένα πλήκτρα που κατέληξαν σε περιπτώσεις να είναι και προηχογραφημένο μπάσο / κιθάρα / τύμπανα, εκνευρίζοντας ελαφρώς τους παρατηρητές τελειομανείς που τα απαιτούν όλα. Ξενίζει αρκετά να ακούς κάτι σε συναυλία και να μην το βλέπεις ή ακόμη χειρότερα, να παρατηρείς πως από την ώρα που χτυπούν τα ακροδάχτυλα του μπασίστα τις χορδές μέχρι την ώρα που φτάνει ο ήχος του μπάσου στα αυτιά σου, έχουν περάσει τρία τέρμινα. Ηχητικά όμως το αποτέλεσμα ήταν πολύ γεμάτο και κρυστάλλινο, ενώ οι κύριοι Mathias και Setzer συμπλήρωναν άριστα την ιδιότροπη περσόνα του Brennan σκηνικά, φέρνοντας μου στο νου video clip εποχές "Lullaby".



Κάπως έτσι πήγε και η συνέχεια με τα κομμάτια του καινούριου άλμπουμ, τα οποία αποτέλεσαν το μισό set list και κατά τη διάρκεια των οποίων ο κόσμος παρακολουθούσε με δέος τις εικόνες που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με το μουσικό θέμα και είχαν απόλυτα σατυρικό χαρακτήρα, ενώ το άλλο μισό ήταν ό,τι έχουμε αγαπήσει από το ξεκίνημα των LAM και προσφέρονταν για χορό, κοπάνημα, χαλαρότητα και ένα γενικότερο εξορκισμό της έντασης που είχε δημιουργηθεί αβίαστα στους εγκεφάλους μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το "Pure", όπου καθ' όλη την διάρκειά του προβάλλονταν εικόνες από ντοκιμαντέρ με νεκρά παιδιά από πυρηνικούς βομβαρδισμούς που έκανε η Αμερική δεκαετίες πριν σε ασιατικά κράτη, κι αμέσως μετά ακούστηκε το παλιό και αγαπημένο "The Bondage Song" με ό,τι αυτό συνεπάγεται: ατμόσφαιρα S/M και πολύ χορό, για να το διαδεχτεί το απόλυτο "Kiss" και να εκτινάξει τους σβέρκους μας στα ύψη, συνοδευόμενο από τις αγριοφωνάρες μας, έπειτα από παράκληση του Sean, δη στο ρεφρενάκι "...Take me in your arms my love and rape me...", που έσεισαν τη Λιοσίων ολάκερη και του έδωσαν την ευκαιρία να τραβήξει κι εκείνος μερικές φωτογραφίες εμάς (!) για το προσωπικό του photo άλμπουμ.

00:44, ώρα πράγματι after midnight, και το καταχειροκροτούμενο συγκρότημα αποχώρησε για τα παρασκήνια και μερικές ανάσες, ώστε να πάρει τη σκυτάλη το καθιερωμένο encore, την ώρα που η δίψα για το σπαραξικάρδιο "Sacrifice" φάνταζε ανάγκη για να μας αποτελειώσουν συναισθηματικά. Κάπου εκεί, εμφανίστηκε στη σκηνή συνεργάτης από το team του γκρουπ για να μας ενθαρρύνει να χειροκροτήσουμε ακόμη περισσότερο και να φωνάξουμε πως θέλουμε «κι άλλο» και δε θέλαμε και πολύ... Τα χειροκροτήματα έπεσαν, τα ουρλιαχτά αναδύθηκαν και το τέλος είχε δρομολογηθεί να γίνει με κάτι παλιό κι αγαπημένο και κάτι καινούριο και ξεσηκωτικό.

Τα φώτα ξανάσβησαν, το σκηνικό στο φωτεινό πίνακα έγινε γκρίζο και φθινοπωρινό (κι ας θύμιζε μόνο αυτό πως έχουμε Οκτώβριο), αέρας άρχισε να φυσά και τα πρώτα μπουμπουνητά έκαναν ευθαρσώς την εμφάνισή τους, τη στιγμή που τα «από μηχανής» πλήκτρα έστηναν το μελαγχολικό σκηνικό. Από τις πρώτες νότες το κοινό ανταποκρίθηκε ανέλπιστα θετικά κι έδειξαν να περνούν κι εκείνοι καλά, όσο κι εμείς. Ένας κακός δαίμονας ξορκίστηκε, μια συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή ανήκε στο πρόσφατο παρελθόν. Μας ρώτησαν αν θέλαμε ακόμη ένα, απαντήσαμε καταφατικά (μα τι διάολο;), το «play control» ρυθμίστηκε στο κατάλληλο σημείο, εικόνες παιδιών με όπλα ανά χείρας προβάλλονταν ξάφνου και το "The Kids Are All Wrong" έριξε την αυλαία, αφήνοντας μας παραπατούμενους κι ανήμπορους ανάμεσα σε αγγέλους, κολάσεις και ψευδοπροφήτες - κάπου εδώ, δράττομαι της ευκαιρίας να ζητήσω ένα μεγάλο «συγγνώμη» από τη διπλανή μου θηλυκή παρουσία που είχε συστηθεί με τον αγκώνα μου ουκ ολίγες φορές.



Όνειρο; Όνειρο που έγινε πραγματικότητα; Όνειρο που έγινε πραγματικότητα και θα το ζούμε ξανά και ξανά στα ταλαιπωρημένα κιτάπια του μυαλού μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν; Ναι κύριοι, αυτό που ζήσαμε λέγεται συναυλιακή εμπειρία και απόδειξη τα χαμόγελα όλων των χλωμών παιδιών που κατά τις 01:10 άρχισαν να κατηφορίζουν το στενό δρομάκι έξω από το Gagarin την αποφράδα Τρίτη, Αθήνα Μετά Τα Μεσάνυχτα.

Set List:

Intro
Your Best Nightmare
Feeling Fascist?
Shatter
Nothing’s Sacred
Where Good Girls Go To Die
Demon
Heaven Now
The Beginning of The End
America’s A Fucking Disease
Republic
Pure
The Bondage Song
Kiss
--------------------------
Sacrifice
The Kids Are All Wrong