March Metal Day - Warrior's Stage: Manowar, Rhapsody Of Fire, Holyhell
07/04/2007 @ 04:56
Για την ανταπόκριση της Wizard's Stage κάντε κλικ εδώ.
Τα φώτα στη μικρή σκηνή έσβησαν και ο κόσμος μεταφέρθηκε σιγά - σιγά προς τη μεγάλη, ανυπομονώντας σίγουρα για τους Manowar. Πρώτοι στο σανίδι της μεγάλης σκηνής ανέβηκαν οι Holy Hell, οι οποίοι εμφανισιακά έδειχναν, τουλάχιστον σε μένα, σα μια αμιγώς heavy metal μπάντα. Από το όνομα μέχρι και το στήσιμο τους επί σκηνής.
Μετά από μια ωραία εισαγωγή, η μπάντα ξεκίνησε το set list της. Αργές ρυθμικές συνθέσεις ήταν τα δύο πρώτα κομμάτια τους, τα οποία τραγουδούσε γυναίκα -η οποία ήταν αρκετά εντυπωσιακή-, κάτι που αποτέλεσε για μένα την πρώτη έκπληξη, μιας και δεν το περίμενα. Μάλλον η μόδα τον γυναικείων οπερετικών φωνητικών έφτασε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ας είναι.
Στο τρίτο κομμάτι τους, το γνωστό “Phantom Of The Opera” (όχι των Iron Maiden αλλά του γνωστού έργου), συντραγούδησε ο Eric Adams τα αντρικά μέρη, προκαλώντας όπως είναι λογικό τον ενθουσιασμό του κοινού.
Το επόμενο κομμάτι τους, η διασκευή στο “Rising Force” του Yngwie Malmsteen, ήταν η δεύτερη για μένα έκπληξη της εμφάνισης τους, την οποία έκλεισαν με ακόμα δύο συνθέσεις.
Να ομολογήσω ότι η μουσική τους δε με συγκίνησε ιδιαίτερα. Δεν ήταν άσχημη, αλλά δεν είχε αυτό το κάτι. Από την άλλη, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον κιθαρίστα τους Joe Stump ο οποίος έδινε επί σκηνής μαθήματα ικανότητας, χαρίζοντας πόντους στο group.
Ο ήχος τους σίγουρα δεν είχε καμία σχέση με τον ήχο των groups της μικρής σκηνής, αλλά και πάλι δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός.
Εγκατέλειψαν τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι και αυτοί. Προσωπική άποψη είναι ότι αν διαφοροποιήσουν λίγο μουσικά το στυλ τους ίσως καταφέρουν κάτι καλό.
Μετά από λίγα λεπτά καθυστέρησης για τις απαραίτητες αλλαγές οργάνων και ένα άκρως ανατριχιαστικό intro, αφού από τα μεγάφωνα ακουγόταν ο μεγάλος Christopher Lee, οι Ιταλοί Rhapsody (Of Fire πια) έκαναν την εμφάνιση τους επί σκηνής. Ήμουν πολύ περίεργος για την απόδοση της μπάντας, μιας και τη θεωρώ πιο πολύ studia-κη παρά συναυλιακή. Ευτυχώς η εμφάνιση τους μου άλλαξε τη γνώμη.
Με κομμάτια όπως τα “Unholy Warcry”, “The Last Angels' Call”, “Land Of Immortals”, “Dawn Of Victory”, “A New Saga Begins”, “Emerald Sword” κλπ. απέδειξαν ότι αποδίδουν καλά και εκτός του studio. Υπήρχαν βέβαια αρκετά ηχογραφημένα σημεία στο set list τους, αλλά είχαν τη μορφή της ηχητικής ενίσχυσης των κομματιών και δεν ήταν ενοχλητικά.
Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι είχαν αρκετούς οπαδούς από κάτω οι οποίοι συμμετείχαν όπως μπορούσαν στην εμφάνιση του συγκροτήματος. Άλλωστε, όπως παρατήρησε και ο Fabio Leone, τραγουδιστής των Rhapsody Of Fire, οι Έλληνες και οι Ιταλοί είναι «una fatsa, una ratsa». Ίσως αυτός να ήταν ένας από τους λόγους που όταν για πρώτη φορά έπαιξαν επί σκηνής ένα κομμάτι τους στα ιταλικά, ο Leone με τις λέξεις «άντε μωρέ» προέτρεπε τον κόσμο να φωνάξει.
Το μόνο αρνητικό για μένα στην όλη τους παρουσία ήταν το αχρείαστο solo drums. Θα μπορούσαν κάλλιστα να έπαιζαν ένα ακόμα κομμάτι τους.
Σε γενικές γραμμές θεωρώ πως ικανοποίησαν το κοινό. Ο συνδυασμός καλού ήχου και φωτισμού έκαναν την εμφάνιση τους αρκετά εντυπωσιακή, αφήνοντας άριστες εντυπώσεις. Βέβαια δεν κρύβω ότι από κάποιο σημείο και μετά είναι λίγο κουραστικοί, τουλάχιστον για τους μη αφοσιωμένους οπαδούς τους.
Μετά από περίπου μία ώρα εγκατέλειψαν τη σκηνή. Ως είθισται, ελάχιστα λεπτά αργότερα ξαναεμφανίστηκαν για το encore τους. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το γεγονός όμως ότι βγήκαν για δεύτερο encore αλλά και η όλη τους στάση σα να θέλανε να «φάνε» και άλλο χρόνο έφεραν κάποιες μουρμούρες.
Οι ήδη υπάρχουσες καταστάσεις των τελευταίων μηνών, με τις συνεχείς ακυρώσεις, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών (οι Manowar έρχονται ή όχι) αλλά και κάποια αρνητικά που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της ημέρας, έφεραν μια μικρή ανησυχία στο κοινό. Κάποια στιγμή ακουγόταν μέχρι και η φήμη ότι τελικά οι Manowar δε θα εμφανιστούν. Δυστυχώς ή ευτυχώς έχουν ειπωθεί πολλά για τους Manowar. Ο καθένας λέει βέβαια ό,τι θέλει. Εκείνη η βραδιά θεωρώ ότι ήταν το μεγάλο τους στοίχημα με το ελληνικό κοινό, το οποίο, επειδή όλοι και όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, νομίζω ότι κέρδισαν.
Ήταν ελάχιστα λεπτά πριν τις 12:00 όταν έκαναν την εμφάνιση τους οι Manowar, ξεκινώντας το set list τους με το ομώνυμο κομμάτι, κάτι που συνηθίζουν. Επιτέλους βγήκαν!
Η συνέχεια εξίσου καλή: Τα “Brothers Of Metal” και “Call To Arms” όπως ήταν φυσιολογικό προκάλεσαν φρενίτιδα ενθουσιασμού στον κόσμο που οπτικά φαινόταν να μην ξεπερνάει τις 4.000 με 4.500 άτομα, αριθμός ομολογουμένως μικρός για τέτοιο όνομα. Βέβαια το νούμερο έχει λογική, αφενός επειδή η μέρα διεξαγωγής του event βρισκόταν στη Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα κατά την οποία πολλοί έχουν φύγει, αλλά και αφετέρου επειδή λόγω των καταστάσεων (ακυρώσεις κλπ.) πολλοί σίγουρα θα είχαν ξενερώσει με την όλη ιστορία. Ας είναι. Ό,τι έγινε δεν αλλάζει. Αυτό που αλλάζει είναι η διάθεση και η ψυχολογία των οπαδών όταν βλέπουν την αγαπημένη τους μπάντα να βουτά βαθιά στο παρελθόν και να «ξεθάβει» κομμάτια–βράχους που έχουν να ακουστούν πολλά χρόνια.
Τα “Gloves Of Metal”, “Mountains”, “The Oath”, “Secrets Of Steel” νομίζω πως τάραξαν συθέμελα το κτίριο που γινόταν η συναυλία. Εκτός αυτών, και το υπόλοιπο set list, πλην δύο κομματιών (ένα από καθένα από τα δύο τελευταία albums τους) επικεντρώθηκε στην πρώτη περίοδο της μπάντας. Τι καλύτερο για όλους τους οπαδούς, παλιούς και νέους. Όλοι ήταν σε μεγάλη φόρμα, αποδίδοντας τα κομμάτια με τον καλύτερο τρόπο. Παράλληλα με τα κομμάτια, μεγάλος σύμμαχος και βοηθός ήταν ο ήχος, ο οποίος, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, έκανε τις συνθέσεις των Manowar να ακούγονται σαν οδοστρωτήρας που πατάει τα πάντα στο πέρασμα του! Επιπλέον, ο προσεγμένος φωτισμός αλλά και ένας projector που υπήρχε επάνω από τη σκηνή και ο οποίος άλλοτε έδειχνε εξώφυλλα δίσκων, άλλοτε το συγκρότημα επί σκηνής και άλλοτε τον κόσμο, έκαναν την εμφάνιση ακόμα πιο εντυπωσιακή.
Λίγο πριν την εκτέλεση του “The Gods Made Heavy Metal”, όπως συνηθίζει το group στις εμφανίσεις του, κάλεσαν έναν άνδρα οπαδό επί σκηνής για να παίξει μαζί τους και μια γυναίκα οπαδό για να δώσει την έμπνευση στον άνδρα. Στο κάλεσμα τους ανταποκρίθηκε ένας νεαρός, ο οποίος με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, αφού φορούσε στην πλάτη του γουνάκια, σαν αυτά που φορούσε το group στο εξώφυλλο του “Into Glory Ride”!. Οι παρευρισκόμενοι απόλαυσαν επίσης τη συνάντηση των δύο φύλων, η οποία μάλλον ήταν άκρως ενδιαφέρουσα για το νεαρό, εξαιτίας της ημίγυμνης καλλονής. Τα “Hail And Kill” και “Black, Wind, Fire And Steel” έκλεισαν ένα ονειρικό set list, από το οποίο έλειπαν φυσικά κομμάτια, κάτι που συμβαίνει πάντα στις μεγάλες μπάντες αφού θέλεις να τις ακούς να παίζουν ασταμάτητα. Ο κόσμος ελαφρώς αποσβολωμένος από αυτό που αντίκρισε αποχώρησε από το συναυλιακό χώρο υπό τους ήχους του “The Crown And The Ring”.
Οι Manowar με την εμφάνιση τους αυτή, είτε ήταν άκρως επαγγελματική, είτε όχι, επιτέλους έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο, αποδεικνύοντας το γιατί ανήκουν στους κολοσσούς του είδους. Μετά από τις περίπου δύο ώρες που έπαιξαν, το αγνό heavy metal είχε υποσκελίσει όλα αυτά που ανά τους καιρούς έχουν ακουστεί και γραφτεί. Η εμφάνιση αυτή θα συζητιέται για πολύ καιρό στους metal κύκλους. Μακάρι να μπορούσαν να την επαναλάβουν σύντομα για να τους δει περισσότερος κόσμος. Μικρό προσωπικό παράπονο από τον Joey De Maio, ο οποίος εκθείασε τους οπαδούς του group, εκφράζοντας αρνητικά σχόλια για οπαδούς άλλων συγκεκριμένων groups, κάτι που θεωρώ ότι δεν πρέπει να συμβαίνει από κανέναν έτσι ώστε η metal κοινωνία να είναι ενωμένη και μονιασμένη.
Setlist:
Manowar
Brothers Of Metal
Call To Arms
Gloves Of Metal
Each Dawn I Die
Holy War
Mountains
Blood Of My Enemies
The Oath
March For Revenge
Secrets Of Steel
The Gods Made Heavy Metal
Kill With Power
Die For Metal
Kings Of Metal
Warriors Of The World
Encore:
Hail And Kill
Black, Wind, Fire And Steel
The Crown And The Ring (ακουστικό outro)
Τα φώτα στη μικρή σκηνή έσβησαν και ο κόσμος μεταφέρθηκε σιγά - σιγά προς τη μεγάλη, ανυπομονώντας σίγουρα για τους Manowar. Πρώτοι στο σανίδι της μεγάλης σκηνής ανέβηκαν οι Holy Hell, οι οποίοι εμφανισιακά έδειχναν, τουλάχιστον σε μένα, σα μια αμιγώς heavy metal μπάντα. Από το όνομα μέχρι και το στήσιμο τους επί σκηνής.
Μετά από μια ωραία εισαγωγή, η μπάντα ξεκίνησε το set list της. Αργές ρυθμικές συνθέσεις ήταν τα δύο πρώτα κομμάτια τους, τα οποία τραγουδούσε γυναίκα -η οποία ήταν αρκετά εντυπωσιακή-, κάτι που αποτέλεσε για μένα την πρώτη έκπληξη, μιας και δεν το περίμενα. Μάλλον η μόδα τον γυναικείων οπερετικών φωνητικών έφτασε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ας είναι.
Στο τρίτο κομμάτι τους, το γνωστό “Phantom Of The Opera” (όχι των Iron Maiden αλλά του γνωστού έργου), συντραγούδησε ο Eric Adams τα αντρικά μέρη, προκαλώντας όπως είναι λογικό τον ενθουσιασμό του κοινού.
Το επόμενο κομμάτι τους, η διασκευή στο “Rising Force” του Yngwie Malmsteen, ήταν η δεύτερη για μένα έκπληξη της εμφάνισης τους, την οποία έκλεισαν με ακόμα δύο συνθέσεις.
Να ομολογήσω ότι η μουσική τους δε με συγκίνησε ιδιαίτερα. Δεν ήταν άσχημη, αλλά δεν είχε αυτό το κάτι. Από την άλλη, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον κιθαρίστα τους Joe Stump ο οποίος έδινε επί σκηνής μαθήματα ικανότητας, χαρίζοντας πόντους στο group.
Ο ήχος τους σίγουρα δεν είχε καμία σχέση με τον ήχο των groups της μικρής σκηνής, αλλά και πάλι δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός.
Εγκατέλειψαν τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι και αυτοί. Προσωπική άποψη είναι ότι αν διαφοροποιήσουν λίγο μουσικά το στυλ τους ίσως καταφέρουν κάτι καλό.
Μετά από λίγα λεπτά καθυστέρησης για τις απαραίτητες αλλαγές οργάνων και ένα άκρως ανατριχιαστικό intro, αφού από τα μεγάφωνα ακουγόταν ο μεγάλος Christopher Lee, οι Ιταλοί Rhapsody (Of Fire πια) έκαναν την εμφάνιση τους επί σκηνής. Ήμουν πολύ περίεργος για την απόδοση της μπάντας, μιας και τη θεωρώ πιο πολύ studia-κη παρά συναυλιακή. Ευτυχώς η εμφάνιση τους μου άλλαξε τη γνώμη.
Με κομμάτια όπως τα “Unholy Warcry”, “The Last Angels' Call”, “Land Of Immortals”, “Dawn Of Victory”, “A New Saga Begins”, “Emerald Sword” κλπ. απέδειξαν ότι αποδίδουν καλά και εκτός του studio. Υπήρχαν βέβαια αρκετά ηχογραφημένα σημεία στο set list τους, αλλά είχαν τη μορφή της ηχητικής ενίσχυσης των κομματιών και δεν ήταν ενοχλητικά.
Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι είχαν αρκετούς οπαδούς από κάτω οι οποίοι συμμετείχαν όπως μπορούσαν στην εμφάνιση του συγκροτήματος. Άλλωστε, όπως παρατήρησε και ο Fabio Leone, τραγουδιστής των Rhapsody Of Fire, οι Έλληνες και οι Ιταλοί είναι «una fatsa, una ratsa». Ίσως αυτός να ήταν ένας από τους λόγους που όταν για πρώτη φορά έπαιξαν επί σκηνής ένα κομμάτι τους στα ιταλικά, ο Leone με τις λέξεις «άντε μωρέ» προέτρεπε τον κόσμο να φωνάξει.
Το μόνο αρνητικό για μένα στην όλη τους παρουσία ήταν το αχρείαστο solo drums. Θα μπορούσαν κάλλιστα να έπαιζαν ένα ακόμα κομμάτι τους.
Σε γενικές γραμμές θεωρώ πως ικανοποίησαν το κοινό. Ο συνδυασμός καλού ήχου και φωτισμού έκαναν την εμφάνιση τους αρκετά εντυπωσιακή, αφήνοντας άριστες εντυπώσεις. Βέβαια δεν κρύβω ότι από κάποιο σημείο και μετά είναι λίγο κουραστικοί, τουλάχιστον για τους μη αφοσιωμένους οπαδούς τους.
Μετά από περίπου μία ώρα εγκατέλειψαν τη σκηνή. Ως είθισται, ελάχιστα λεπτά αργότερα ξαναεμφανίστηκαν για το encore τους. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το γεγονός όμως ότι βγήκαν για δεύτερο encore αλλά και η όλη τους στάση σα να θέλανε να «φάνε» και άλλο χρόνο έφεραν κάποιες μουρμούρες.
Οι ήδη υπάρχουσες καταστάσεις των τελευταίων μηνών, με τις συνεχείς ακυρώσεις, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών (οι Manowar έρχονται ή όχι) αλλά και κάποια αρνητικά που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της ημέρας, έφεραν μια μικρή ανησυχία στο κοινό. Κάποια στιγμή ακουγόταν μέχρι και η φήμη ότι τελικά οι Manowar δε θα εμφανιστούν. Δυστυχώς ή ευτυχώς έχουν ειπωθεί πολλά για τους Manowar. Ο καθένας λέει βέβαια ό,τι θέλει. Εκείνη η βραδιά θεωρώ ότι ήταν το μεγάλο τους στοίχημα με το ελληνικό κοινό, το οποίο, επειδή όλοι και όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, νομίζω ότι κέρδισαν.
Ήταν ελάχιστα λεπτά πριν τις 12:00 όταν έκαναν την εμφάνιση τους οι Manowar, ξεκινώντας το set list τους με το ομώνυμο κομμάτι, κάτι που συνηθίζουν. Επιτέλους βγήκαν!
Η συνέχεια εξίσου καλή: Τα “Brothers Of Metal” και “Call To Arms” όπως ήταν φυσιολογικό προκάλεσαν φρενίτιδα ενθουσιασμού στον κόσμο που οπτικά φαινόταν να μην ξεπερνάει τις 4.000 με 4.500 άτομα, αριθμός ομολογουμένως μικρός για τέτοιο όνομα. Βέβαια το νούμερο έχει λογική, αφενός επειδή η μέρα διεξαγωγής του event βρισκόταν στη Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα κατά την οποία πολλοί έχουν φύγει, αλλά και αφετέρου επειδή λόγω των καταστάσεων (ακυρώσεις κλπ.) πολλοί σίγουρα θα είχαν ξενερώσει με την όλη ιστορία. Ας είναι. Ό,τι έγινε δεν αλλάζει. Αυτό που αλλάζει είναι η διάθεση και η ψυχολογία των οπαδών όταν βλέπουν την αγαπημένη τους μπάντα να βουτά βαθιά στο παρελθόν και να «ξεθάβει» κομμάτια–βράχους που έχουν να ακουστούν πολλά χρόνια.
Τα “Gloves Of Metal”, “Mountains”, “The Oath”, “Secrets Of Steel” νομίζω πως τάραξαν συθέμελα το κτίριο που γινόταν η συναυλία. Εκτός αυτών, και το υπόλοιπο set list, πλην δύο κομματιών (ένα από καθένα από τα δύο τελευταία albums τους) επικεντρώθηκε στην πρώτη περίοδο της μπάντας. Τι καλύτερο για όλους τους οπαδούς, παλιούς και νέους. Όλοι ήταν σε μεγάλη φόρμα, αποδίδοντας τα κομμάτια με τον καλύτερο τρόπο. Παράλληλα με τα κομμάτια, μεγάλος σύμμαχος και βοηθός ήταν ο ήχος, ο οποίος, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, έκανε τις συνθέσεις των Manowar να ακούγονται σαν οδοστρωτήρας που πατάει τα πάντα στο πέρασμα του! Επιπλέον, ο προσεγμένος φωτισμός αλλά και ένας projector που υπήρχε επάνω από τη σκηνή και ο οποίος άλλοτε έδειχνε εξώφυλλα δίσκων, άλλοτε το συγκρότημα επί σκηνής και άλλοτε τον κόσμο, έκαναν την εμφάνιση ακόμα πιο εντυπωσιακή.
Λίγο πριν την εκτέλεση του “The Gods Made Heavy Metal”, όπως συνηθίζει το group στις εμφανίσεις του, κάλεσαν έναν άνδρα οπαδό επί σκηνής για να παίξει μαζί τους και μια γυναίκα οπαδό για να δώσει την έμπνευση στον άνδρα. Στο κάλεσμα τους ανταποκρίθηκε ένας νεαρός, ο οποίος με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, αφού φορούσε στην πλάτη του γουνάκια, σαν αυτά που φορούσε το group στο εξώφυλλο του “Into Glory Ride”!. Οι παρευρισκόμενοι απόλαυσαν επίσης τη συνάντηση των δύο φύλων, η οποία μάλλον ήταν άκρως ενδιαφέρουσα για το νεαρό, εξαιτίας της ημίγυμνης καλλονής. Τα “Hail And Kill” και “Black, Wind, Fire And Steel” έκλεισαν ένα ονειρικό set list, από το οποίο έλειπαν φυσικά κομμάτια, κάτι που συμβαίνει πάντα στις μεγάλες μπάντες αφού θέλεις να τις ακούς να παίζουν ασταμάτητα. Ο κόσμος ελαφρώς αποσβολωμένος από αυτό που αντίκρισε αποχώρησε από το συναυλιακό χώρο υπό τους ήχους του “The Crown And The Ring”.
Οι Manowar με την εμφάνιση τους αυτή, είτε ήταν άκρως επαγγελματική, είτε όχι, επιτέλους έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο, αποδεικνύοντας το γιατί ανήκουν στους κολοσσούς του είδους. Μετά από τις περίπου δύο ώρες που έπαιξαν, το αγνό heavy metal είχε υποσκελίσει όλα αυτά που ανά τους καιρούς έχουν ακουστεί και γραφτεί. Η εμφάνιση αυτή θα συζητιέται για πολύ καιρό στους metal κύκλους. Μακάρι να μπορούσαν να την επαναλάβουν σύντομα για να τους δει περισσότερος κόσμος. Μικρό προσωπικό παράπονο από τον Joey De Maio, ο οποίος εκθείασε τους οπαδούς του group, εκφράζοντας αρνητικά σχόλια για οπαδούς άλλων συγκεκριμένων groups, κάτι που θεωρώ ότι δεν πρέπει να συμβαίνει από κανέναν έτσι ώστε η metal κοινωνία να είναι ενωμένη και μονιασμένη.
Setlist:
Manowar
Brothers Of Metal
Call To Arms
Gloves Of Metal
Each Dawn I Die
Holy War
Mountains
Blood Of My Enemies
The Oath
March For Revenge
Secrets Of Steel
The Gods Made Heavy Metal
Kill With Power
Die For Metal
Kings Of Metal
Warriors Of The World
Encore:
Hail And Kill
Black, Wind, Fire And Steel
The Crown And The Ring (ακουστικό outro)
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
