Need, Calyces @ Gagarin 205, 20/05/22

Υπήρχε ένα καλό feeling σχετικά με τη συναυλιακή επιστροφή των Need. Μπορούσες να το διακρίνεις στις συζητήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διαφαινόταν από τη συστράτευση φίλων και γνωστών που δήλωναν ότι θα είναι παρόντες αυτήν τη βραδιά, ήταν εμφανές ακόμα και στη συναυλία των Mother Of Millions μια εβδομάδα πριν. Αρκετοί, μάλιστα, θα δοκίμαζαν για πρώτη φορά να ξεπεράσουν τον εναπομείναντα φόβο και τον δισταγμό της παρουσίας σε συναυλία, σε κλειστό venue.

Η αλήθεια είναι πως το Αθηναϊκό progressive metal σχήμα αποτελεί για πάνω από μια δεκαετία εκ των συνεπέστερα καλών εκπροσώπων του χώρου αλλά και της ελληνικής σκηνής γενικότερα, τόσο δισκογραφικά όσο και επί σκηνής. Όπως κάθε νέο τους άλμπουμ μοιάζει να τους πηγαίνει ένα σκαλοπάτι ψηλότερα, έτσι υπάρχουν και κάποιες βραδιές, σαν αυτήν της 20^ης Μαΐου, στο Gagarin - όπου θα παρουσίαζαν για πρώτη φορά ζωντανά τραγούδια μέσα από το "Norchestrion: A Song For The End" - που αποτελούν μια τρόπο τινά ευκαιρία πιστοποίησης αυτών που ξέρουμε και πιστεύουμε γι' αυτήν τη μπάντα.

Έμενε να δούμε αν θα μας επιβεβαιώσουν, όμως πριν τους Need τη βραδιά κλήθηκαν να ανοίξουν οι Calyces. (ΧΚ)

Calyces

Με τον κόσμο να έχει μαζευτεί από νωρίς, οι Calyces άνοιξαν τη βραδιά, παρουσιάζοντάς μας υλικό από το "Impulse To Soar". Παρουσιάστηκαν δεμένοι στη σκηνή, με σύμμαχό τους τον ογκώδη αλλά καθαρό ήχο. H απόδοση της μπάντας ήταν εξαιρετική, με τα riffs να έρχονται σαν διαδοχικά χτυπήματα, παρακινώντας τον κόσμο σε πολλά σημεία να κινηθεί στους περίπλοκους ρυθμούς τους.

Ξεχωρίζοντας στιγμές σε μια γενικά άρτια εμφάνιση, τα "Ego Dries Up the Ocean" με το κολλητικό του groove, το proggy "Parasites" με το ακουστικό του πέρασμα, αλλά και το εντυπωσιακό "Unfair Labor" όπου το σόλο με το κοντραμπάσο (ή τσέλο?) έκλεψε την παράσταση. Το στιβαρό rhythm section σε όλη τη διάρκεια του σετ ήταν σφιχτοδεμένο, με τον Λουκά στο μπάσο να δείχνει να απολαμβάνει την κάθε στιγμή. Αξιοθαύμαστη και η απόδοση του Μάνθου που έχει το δύσκολο ρόλο να παίζει περίπλοκα μέρη στην κιθάρα και να τραγουδά ταυτόχρονα.

Συνολικά, η συλλογική εμπειρία που έχει αυτή η μπάντα μεταφράστηκε και στη σκηνή, αφού σε καμία περίπτωση δε θυμίζει μπάντα με μόλις ένα δίσκο στο ενεργητικό της. Ρυθμικοί και προοδευτικοί, συνεχίζουν να είναι μια από τις πιο υποσχόμενες μπάντες της σκηνής. (ΝΚ)

Need

Ένα στοιχείο που ενδεχομένως να αγνοούν (όχι άδικα) κάποιοι για τα μέλη των Need είναι η ευρύτερη σχέση τους με τον καλλιτεχνικό χώρο, σίγουρα κυρίως τον μουσικό, αλλά όχι μόνο αυτόν. Μια σχέση που μεταφράζεται σε καλλιτεχνική ανησυχία και σε ανάγκη έκφρασης. Μπορεί να τη βρει κάποιος στις πρόζες με συμμετοχή (γνωστών) ηθοποιών στα άλμπουμ τους, μπορεί να τη βρει στη χρήση της Ασκητικής του Νίκου Καζαντζάκη ως πηγή έμπνευσης στο προηγούμενο άλμπουμ, καθώς και σε διάφορες (συχνά καλά κρυμμένες) μουσικές τους αναφορές.

Για όσους έχουν εντοπίσει αυτό το στοιχείο, η επιλογή του να παραταχθούν στη σκηνή ενώ από τα ηχεία ακουγόταν το "Loud, Loud, Loud" των Aphrodite’s Child δεν αποτέλεσε ακριβώς έκπληξη. Μόλις μια μέρα πριν είχε αποχωρήσει από τον υλικό κόσμο ο μεγάλος Βαγγέλης Παπαθανασίου και αυτό δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει με κάποιο τρόπο το μουσικό σύμπαν των Need που επέλεξαν διακριτικά να τον τιμήσουν με αυτό τον εξαιρετικά ταιριαστό τρόπο.

They say living is easy when eyes are wide shut

Κι ενώ ο κόσμος είχε ξαφνικά πολλαπλασιαστεί στην πλατεία του Gagarin το sample της εισαγωγής του "Lifeknot" σηματοδοτούσε την έναρξη της εμφάνισής της. Το εναρκτήριο τραγούδι από το φοβερό και τρομερό "Orvam" του 2014, έχει τη δύναμη και το groove να ζεστάνει μπάντα και κοινό και πιθανολογώ πως για αυτό το λόγο επιλέχθηκε να ανοίξει το σετ τους, επιτελώντας με επιτυχία αυτό το σκοπό.

Μην ξεχνάμε ότι δεν είναι μόνο το κοινό μουδιασμένο από την αποχή, αλλά και οι καλλιτέχνες. Και μπορεί οι Need να ξεκίνησαν αυτήν την ελληνική περιοδεία τους μια εβδομάδα νωρίτερα και να είχαν ήδη τρεις εμφανίσεις στο ενεργητικό τους σε Αγρίνιο, Πάτρα και Καλαμάτα, αλλά επί της ουσίας προέρχονται από ένα κενό δυόμιση χρόνων. Επιπρόσθετα, το κατά πολύ πολυπληθέστερο Αθηναϊκό κοινό και η μεγαλύτερη σκηνή του Gagarin απαιτούσαν από τη μπάντα να γεμίσει κάπως μεγαλύτερα παπούτσια.

Ο ήχος ήταν εξαρχής ευκρινής, με μοναδική ανάγκη να ανέβουν λίγο κάποια στοιχεία σε ένταση (κιθάρα, φωνή), κάτι που έγινε αρκετά γρήγορα και σε κανένα σημείο έκτοτε δεν χάλασε.

So much to grasp, So much to learn

Χωρίς χρονοτριβή το υπέροχο "Alltribe" από το "Hegaiamas" ήρθε να ζεστάνει ακόμα περισσότερο το κοινό που δεν αμφέβαλες ότι ήταν εκεί συνειδητά και «διαβασμένο». Μπορούσες να το αντιληφθείς από το τεράστιο ποσοστό των παρευρισκόμενων που φορούσαν t-shirt των Need από σχεδόν κάθε άλμπουμ της μπάντας. Εδώ, να επισημάνω κάτι που έχει εξέχουσα σημασία κατ’ εμέ, αφού για μια ακόμα φορά υπήρξε κόσμος ο οποίος ταξίδεψε από το εξωτερικό στην Αθήνα αποκλειστικά και μόνο για να δει αυτήν τη συναυλία. Εμένα με ξεπερνάει και δεν μπορώ να μην κάνω ειδική αναφορά στον θεότρελο τύπο που ξαναήρθε από τις ΗΠΑ για πολλοστή φορά. Όπως και να το κάνουμε είναι εντυπωσιακό το ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Lose my way, find myself

Δεν ξέρω αν ήταν το γεγονός ότι ο κόσμος δίψαγε για να ακούσει τραγούδια από το "Norchestrion: A Song For Home" (τα οποία αποδείχθηκε πως ήξερε καλύτερα από όλα τα υπόλοιπα) ή είναι αυτή η γαμιστερή εισαγωγή με το μπάσο του Βίκτωρα Κουλουμπή και τα drums του Στέλιου Πασχάλη, αλλά όταν μπήκε το "Circadian" ένιωσα απευθείας σαν να ανέβηκε ένα κλικ όλο το live. Πρόκειται για ένα τραγούδι που φάνηκε εξαρχής ότι θα αποτελέσει fan favorite από όταν κυκλοφόρησε το εντυπωσιακό βίντεο του Χάρη Κουντούρη (HK Visual Creations) και εν τέλει αποδείχθηκε ότι λειτουργεί όσο καλά το περιμέναμε επί σκηνής, όντας το πρώτο highlight της βραδιάς

Μένοντας στο τελευταίο άλμπουμ, το "Beckethead" αποδόθηκε εξαιρετικά, αλλά ήταν το κλείσιμό του με το πολυφωνικό μέρος και τα τεχνικά παιξίματα που αποτέλεσε επίσης ένα από τα highlights της βραδιάς και δικαίως οδήγησε το κοινό σε παρατεταμένο χειροκρότημα, πριν έρθει το "Rememory" και τα πρώτα μεγάλα sing along, στο πολύ αγαπημένο refrain του.

Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε το "Bloodlux", όχι γιατί δεν είναι κομματάρα, αλλά γιατί νομίζω ότι κανείς δεν θα στοιχημάτιζε πριν την έναρξη της συναυλίας ότι θα μπορούσε να περιληφθεί μέσα στις καλύτερες στιγμές της. Κι όμως ήταν! Ο ήχος ήταν σούπερ, ο Jon V είχε πλέον ζεστάνει για τα καλά τη φωνή του και ο βαρύς και τεχνικός χαρακτήρας του δούλεψε ιδανικά για την μπάντα, κάνοντας κάποιον δίπλα μου να πει «Μαλάκα, αυτό είναι σα να βγήκε από το "Train Of Thought" των Theater». Ανεξαρτήτου του πόσο δίκιο έχει, αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό το feeling που άφησε.

Pave the way, and I will follow you there

Σε μια από τις λίγες φορές που ο Jon V (Γιάννης Βογιαντζής) απευθύνθηκε στο κοινό, είπε πριν το "Avia" ότι θα χρειαστεί τη βοήθειά του, αλλά νομίζω πως ούτε κι αυτός θα περίμενε την ανταπόκριση και το sing along στο ρεφραίν του τραγουδιού που ανοίγει το "Norchestrion". Ήταν προφανές πως και το "Avia" έχει ξεχωρίσει ήδη στις τάξεις των οπαδών της μπάντας κι με τέτοια συμμετοχή από το κοινό δεν θα μπορούσε να μην συμπεριληφθεί κι αυτό στα highlights της βραδιάς.

Το "Tilikum" που ακολούθησε δεν θα μπορούσα να δώσω άλλον χαρακτηρισμό πέραν του «σταθερή αξία» στις συναυλίες των Need. Σχεδόν πάντα αποδίδεται με τόση δύναμη και τόσο όγκο που ξεχωρίζει και αυτό συνέβη για μια ακόμα φορά, με τον Αντώνη Χατζηκωνσταντή στα πλήκτρα να συμβάλλει τα μέγιστα με τα πάντα εντυπωσιακά growls.

Όμως, αμέσως μετά ήταν που ήρθε η κορύφωση της βραδιάς – αν μπορεί να πει κάποιος ότι υπήρχε μόνο μια. Κι αυτό γιατί η ανταπόκριση του κοινού σε συνδυασμό με την απόδοση της μπάντας κατέστησαν το "Nemmortal" ένα απόλυτο highlight, ειδικά στο πολυφωνικό σημείο στη μέση του τραγουδιού, αλλά και σε όλη τη διάρκειά του. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που λες «αυτό θα περιμένω να το ξαναζήσω σε επόμενο live της μπάντας».

Mother take me home, to a place so far away

Κι αν το "Nemmortal" δεν ήταν αρκετό από μόνο του, στα καπάκια ήρθε το "Mother Madness" για να συνειδητοποιήσουμε όλοι οι παρευρισκόμενοι ότι πλέον οι Need έχουν τόσα καλά τραγούδια που κρατάνε από μόνα τους το ενδιαφέρον αμείωτο και τον κόσμο ενθουσιασμένο. Βέβαια δεν το συνειδητοποιήσαμε ακριβώς εκείνη τη στιγμή, καθότι ήμασταν απασχολημένοι να τραγουδάμε το ρεφραίν και να κάνουμε headbanging, αλλά φαντάζομαι καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Ή και όχι. Δεν πειράζει. Ας πούμε απλά ότι «το "Mother Madness" γάμησε» που είναι πιο κατανοητό.

Στην παρουσίαση του τελευταίου άλμπουμ είχα γράψει πως το ομότιτλο τραγούδι, το "Norchestrion" είναι μάλλον η πιο ολοκληρωμένη σύνθεση που έχουν γράψει οι Need, και ως εκ τούτου το περίμενα με ανυπομονησία. Το πραγματικά υπέροχο εισαγωγικό του riff να ήταν σαγηνευτικό από τη στιγμή που ακούστηκε από την κιθάρα του Ravaya (Γιώργου Τζαβάρα), αλλά νομίζω πως η απόλυτη κορύφωση ήταν στο instrumental σημείο λίγο μετά τη μέση που μαζί με τον Αντώνη Χατζηκωνσταντή (πλήκτρα/backing vocals) το απογείωσαν.

Όπως μπορεί εύκολα να φανταστεί κάποιος, μετά την τριάδα "Nemmortal", "Mother Mandess", "Norchestrion" η ένταση είχε χτυπήσει κόκκινο και χρειαζόταν μια κάποια αποσυμπίεση, η οποία ήρθε με τον πιο υπέροχο τρόπο που θα μπορούσε να έρθει, καθώς ο Ravaya με τον Jon απέδωσαν μόνο με τις φωνές τους το συγκινητικό/συγκλονιστικό κλείσιμο του "Kinwind", στη στουντιακή εκδοχή του οποίου ακούμε τον ηθοποιό Ακύλλα Καραζήση. Τη λες και φορτισμένη αποσυμπίεση, αν αυτό βγάζει πάλι νόημα.

I could be more than this I

Οδεύοντας προς το τέλος της κανονικής διάρκειας του σετ έμενε μόνο ένα τραγούδι, αλλά όλοι ξέραμε (ή έστω φανταζόμασταν) πως δεν θα ήταν απλώς κάποιο τραγούδι, παρά ένα από τα μακροσκελή έπη που συνήθως κλείνουν τα άλμπουμ των Need. Ανέφερα νωρίτερα το "Nemmortal" ως το πιο εξέχων highlight της βραδιάς και θα επιμείνω στην άποψή μου, μόνο που στην πραγματικότητα αυτό οφείλεται στο ότι το "Hegaiamas" είναι μια κατηγορία μόνο του.

Δεκαοκτώ και κάτι λεπτά που κυλάνε σαν νερό, σε ένα από τα ωραιότερα prog metal έπη που έχουν γραφτεί (διεθνώς προφανώς) τα τελευταία πολλά χρόνια. Πέραν των καταπληκτικών επιμέρους σημείων που περιλαμβάνει, εν τέλει επιφύλασσε και το μάλλον δυνατότερο από όλα τα sing along της βραδιάς, με το φινάλε του «a song for freedom» να τραγουδιέται από σχεδόν κάθε παρευρισκόμενο. Είναι από εκείνες τις στιγμές σε ένα live που δύσκολα αποτυπώνονται σε λέξεις, δύσκολα ξεχνιούνται και σε κάνουν να ανακτάς την πίστη σου στην αποδοχή της τέχνης που ούτε σμιλεύεται, ούτε κρίνεται με όρους εμπορικότητας.

«Είμαστε εύκολοι» είπε ο Βογιαντζής, καθώς η αποχώρηση τους από τη σκηνή δεν πρέπει να πέρασε τα πέντε δευτερόλεπτα, πριν επιστρέψουν για να κλείσουν οριστικά τη βραδιά, ανταποκρινόμενοι στις ενθουσιώδεις φωνές του κοινού με μια πυρακτωμένη απόδοση του "Lie Before You Sleep", του μοναδικού εκπροσώπου του "Siamese God". Έχω την αίσθηση πως κάπου εκεί ξεκίνησαν να συνειδητοποιούν τα μέλη της μπάντας πόσο καλά είχε πάει αυτή η βραδιά και φρόντισαν να δώσουν το φινάλε που της άξιζε.

Σχεδόν δυο ώρες μετά είχαμε απολαύσει το πιθανότατα το πιο μακροσκελές και συνεπώς πιο χορταστικό σετ που έχουν παρουσιάσει ως σήμερα οι Need επί σκηνής και τριγύρω έβλεπες μόνο χαμόγελα ικανοποίησης και ευχαρίστησης, με τα περισσότερα σχόλια που ακούγονταν να κάνουν λόγο πως αυτή ήταν η καλύτερη ή έστω μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του συγκροτήματος.

Και η αλήθεια είναι πως κάθε μέλος της μπάντας διέπρεψε από το πόστο του: ο Στέλιος είναι μια μηχανή στα drums που έκανε όσα παίζουν να μοιάζουν εύκολα (και δεν είναι καθόλου) και μαζί με το ολοένα και πιο εντυπωσιακό παίξιμο του Βίκτωρα στο μπάσο συνθέτουν ένα τρομακτικό rhythm section. Ο Αντώνης πρέπει να ήταν αλάνθαστος στα πλήκτρα, δίνοντας όπως πάντα εξτρά πόντους με τα (δεύτερα) φωνητικά του, ο Ravaya εκτός από το παίξιμο έχει αυτήν την καλώς εννοούμενη καλλιτεχνική τρέλα που διοχετεύει πάνω στη σκηνή και μαγνητίζει τα βλέμματα, ενώ ο Jon πέραν του ότι έχει μια από τις καλύτερες φωνές στο χώρο έχει σπουδαία στόφα κι ως frontman, κάνοντας ώρες-ώρες τη σκηνή να μοιάζει μικρή για να χωρέσει την ενέργειά και το πάθος του.

Την επόμενη ημέρα της συναυλίας βρεθήκαμε μια παρέα ανθρώπων που ήμασταν μαζί στη συναυλία και, αφού όλοι συμφωνήσαμε πόσο καλοί ήταν οι Need και πόσο μοιάζουν να έχουν αλλάξει επίπεδο, ξεκίνησε μια κουβέντα όπου κάποιος ανέφερε ότι «έπρεπε να παίξουν και το "Orvam"», για να προσθέσει κάποιος άλλος ότι «περίμενε να ντεμπουτάρουν το "Ananke"», πριν κάποιος διαμαρτυρηθεί «γιατί αγνοούν τελείως το "Inbetween"» και εν τέλει κάποιος πετάχτηκε να επισημάνει ότι «κάποια στιγμή πρέπει να παίξουν και το "Siamese God"». Όταν όλα αυτά αναφέρονται μετά από μια τόσο χορταστική βραδιά και ένα σετ που κράτησε δυο ώρες, είναι σαφές πλέον πως μας έχουν κακομάθει και πως οι απαιτήσεις μας από αυτούς έχουν εκτοξευθεί. Και καλώς συμβαίνει αυτό, διότι κάτι μου λέει πως ακόμα δεν έχουμε δει το full potential αυτής της παρέας.

Προς το παρόν είχαμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε στη μεγαλύτερη headline εμφάνισή τους και σε μια ακόμα milestone βραδιάς της ως τώρα πορείας τους. (ΧΚ)

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά