Manilla Road, Paladine, Murder Angels @ Κύτταρο, 01/05/17
Κάθε συναυλία των Manilla στην Ελλάδα είναι η καλύτερη
Μετά τις τόσες συγκινήσεις που μας έχουν προσφέρει σε συναυλιακό επίπεδο, η παρουσία μας στην επιστροφή των Manilla Road στην Αθήνα, στα πλαίσια της περιοδείας για τα σαράντα τους χρόνια, ήταν σχεδόν επιβεβλημένη. Βλέπετε πάντοτε είναι απολαυστικό να βλέπεις επί σκηνής τον Mark Shelton και την παρέα του, πόσο μάλλον όταν το setlist θα είναι old school και προμηνύεται τουλάχιστον μία μεγάλη έκπληξη.
Η επιλογή της Πρωτομαγιάς ήταν σχεδόν εξ ορισμού περίεργη, καθώς δύσκολα συνδυάζεται η μουσική των Manilla με λουλούδια, αλλά από την άλλη ο πιο καυτός, όπως προβλέπεται, επικομεταλικός μήνας των τελευταίων ετών μπήκε με τον καλύτερο τρόπο. Η συνέχεια είναι γνωστή, με τους Omen στις 14 και το τετραήμερο του Up The Hammers στα τέλη του μήνα. Αποκορύφωμα προφανώς οι headline εμφανίσεις των θρύλων Cirith Ungol και του Ross The Boss που θα παρουσιάσει μόνο τραγούδια των Manowar.
Η εκκίνηση δόθηκε εντός του χρονικού πλαισίου με τους Λαρισαίους Murder Angels, στην πρώτη τους εμφάνιση στην πρωτεύουσα. Στα σαράντα περίπου λεπτά που διήρκεσε το σετ τους, παρουσίασαν με καλό και πολύ δυνατό ήχο παλαιάς σχολής speed/thrash, χωρίς να παραλείπονται τα heavy στοιχεία. Γερό χαρτί της δεμένης κατά τα άλλα μπάντας είναι ο αρκετά καλός τραγουδιστής τους, και αρκετά συμπαθής ως frontman, καθώς φρόντισε να προλογίζει αναλυτικά τα τραγούδια.
Όσον αφορά αυτά καθευατά, το κύριο βάρος έπεσε στο λίγων μηνών ομώνυμο full-length ντεμπούτο, ενώ είχαμε κομμάτι και από το demo, και νέο υλικό, και διασκευή σε Death SS στο φινάλε. Γεγονός ενδεικτικό των διαθέσεων της μπάντας είναι το stage show που φρόντισαν να έχουν μαζί τους, κυριότερο χαρακτηριστικό τα tutti σημεία που έσπερναν, και αρνητικό για τα γούστα μου η ουσιαστική απουσία lead και solo.
Την πρώτη τους εμφάνιση γενικότερα με την τωρινή μορφή του σχήματος έκαναν οι πολλά υποσχόμενοι Paladine, έχοντας στις αποσκευές τους το ολόφρεσκο ντεμπούτο τους "Finding Solace". Στο 40λεπτο που τους αναλογούσε παρουσίασαν πέντε από τα οκτώ τραγούδια του δίσκου, συν μία πολύ καλή διασκευή στο "Gutter Ballet" των Savatage, ούτως ή άλλως επιρροή της πεντάδας και πιθανώς με αφορμή τον πρόσφατο χαμό του Paul O'Neil.
Στα των πρωτότυπων εκτελέσεων, ιδιαίτερα θετική εντύπωση έκανε η μελωδική προσέγγιση στις κιθάρες, στα πλαίσια των Warlord, και ο εξαιρετικός κιθαρίστας και πολύ καλός τραγουδιστής που ηγείται της μπάντας. Κρίνοντας δε συνολικά, η κατά βάση power metal προσέγγιση με έμφαση τόσο στο επικό στοιχείο, όσο και στις μελωδίες, είναι ιδιαίτερα απαιτητική, οπότε ο δρόμος είναι ανοιχτός, δύσκολος και σε κάθε περίπτωση όμορφος.
Χωρίς πολλές καθυστερήσεις, οι τέσσερις Manilla βρέθηκαν στην σκηνή φροντίζοντας οι ίδιοι τις τελευταίες λεπτομέρειες, ενώ ο κόσμος είχε γεμίσει τον κάτω χώρο του Κυττάρου, αλλά όχι τον εξώστη. Τα βλέμματα τράβηξε φυσικά η τρομερή φυσιογνωμία του γερόλυκου Shelton, αλλά και o νέος μπασίστας Phil Ross, που εκ πρώτης όψεως φάνηκε να ταιριάζει με τους υπόλοιπους.
O Hellroadie μας έβαλε εξαρχής στο νόημα, αναφέροντας ότι θα παιχτούν μόνο παλιά τραγούδια, και το πάρτυ ξεκίνησε με το σπονδυλωτό, σχεδόν 9λεπτο "Dreams Οf Eschaton" που γενικότερα δεν παίζεται συχνά. Παρά το λαθάκι του Bryan (ίσως το μοναδικό σε όλο το δίωρο), ο ήχος είναι πάρα πολύ καλός (ίσως ο καλύτερος που είχε ποτέ η μπάντα), και όλα φαίνονται ιδανικά.
Πράγματι τα "Astronomica" και "Weavers Οf Τhe Web" αποδίδονται εξαιρετικά και προκαλούν τις θετικές αντιδράσεις του κοινού, κάτι που θα επαναλαμβάνεται σε κάθε τραγούδι με πιο ενθουσιώδες κλίμα να επικρατεί στα γνωστότερα κομμάτια, όπως το "Mystification" και το "Open Τhe Gates". Οι τόνοι θα πέσουν με το πάθος όμως να περισσεύει στα πιο επικά και ταξιδιάρικα "Dragon Star" και "The Ninth Wave" (μεγαλειώδες sing along εντός), για να ξεφύγουν τα πράγματα στην γνωστό τρενάκι.
Η τετραλογία που αναφέρεται απλά ως "Quadrology" ή αναλυτικά "Masque Οf Τhe Red Death Βy Τhe Hammer Οf Τhe Witches Brew" και αποτελεί προφανώς συνδυασμό τεσσάρων κομματιών στα καπάκια, ήταν η σπίθα που άναψε την φωτιά. Όσο κι αν προσπάθησα να απολαύσω το live από απόσταση ασφαλείας, στα τρομακτικά riff του "Masque Οf Τhe Red Death" άρπαξα (burn them all mode on) και στο "Witches Brew" βρέθηκα να κοπανιέμαι μπροστά.
Η μεγάλη έκπληξη που μας περίμενε ήταν το σχεδόν 15λεπτο έπος "The Empire", το οποίο κλείνει το "Invasion" και πριν το 2017 είχε να παιχτεί περίπου ζωντανά 35 χρόνια! Η απόδοση του πρώτου τεράστιου τραγουδιού στην πλούσια δισκογραφία των Manilla ήταν απλά εξαιρετική και προκάλεσε αναπόφευκτα ρίγη συγκίνησης, ανάλογη με αντίστοιχες περιστάσεις στο παρελθόν ("Avatar", "Metal").
Γενικότερα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί και ικανοί. Τυχεροί που έχουμε ακούσει τραγούδια τα οποία η μπάντα ή δεν παίζει συχνά, ή τουλάχιστον δεν παίζει στις περισσότερες εμφανίσεις της. Ικανοί γιατί δημιουργήσαμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια πυρήνες αφοσιωμένων οπαδών που έχουν φέρει εφτά φορές τον Shelton και την παρέα του στη χώρα μας, με καταλυτικό τον ρόλο διοργανωτών που συνδυάζουν ιδανικά επαγγελματισκό και καλώς εννοούμενο οπαδισμό.
Εκεί που η κατάσταση ξέφυγε πραγματικά ήταν στα "Necropolis" και "Crystal Logic", καθώς στο μισό Κύτταρο παιζόταν τρομερό ξύλο και κάθε σχετική περιγραφή είναι μάλλον φτωχή. Κάπως έτσι το main set έφτασε στο τέλος του, η ιαχή Manilla Road ακούστηκε για πολλοστή φορά και η τετράδα επανήλθε για φινάλε με τα "Queen Οf Τhe Black Coast" και "Flaming Metal Systems" μέσα σε αποθέωση.
Και ενώ είχαμε μια κρυφή ελπίδα για δεύτερο encore, καθώς δεν είχαμε ακούσει όλο το "Crystal Logic" (!) ή για να σοβαρευτούμε το "Divine Victim", o Shelton βρέθηκε αμέσως μαζί με τον Ross στην έξοδο για να ευχαριστήσει τους οπαδούς για την παρουσία τους. Τέτοιες συμπεριφορές καταδεικνύουν το μεγαλείο ενός θρυλικού μουσικού που δεν σταματάει να μας εκπλήσσει με την συμπεριφορά του και με το πέρασμα των χρόνων μόνο ψηλώνει στα μάτια μας.
Αλλά και η μπάντα φαίνεται ότι μόνο καλύτερη μπορεί να γίνεται, με τον ήχο αυτήν τη φορά να είναι ίσως καλύτερος από κάθε άλλη, τον Neudi και ίσως τον Hellroadie να είναι επίσης καλύτεροι από κάθε άλλη φορά, και τον Ross στο μπάσο να φαίνεται ιδανική επιλογή. Το μοναδικό μικρό παράπονο αφορά την προσέλευση του κόσμου που θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, αλλά συνυπολογίζοντας όλους τους παράγοντες (Keep It True το Παρασκευοσάββατο, εργάσιμη επόμενη μέρα, Up The Hammers που έρχεται), θέλω να πιστεύω ότι την επόμενη φορά οι Manilla θα βρεθούν σε έναν ασφυκτικά γεμάτο χώρο. Για να δώσουν ξανά την καλύτερη συναυλία τους.
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
Dreams Οf Eschaton
Astronomica
Weavers Οf Τhe Web
Mystification
Dragon Star
The Ninth Wave
Open Τhe Gates
Masque Οf Τhe Red Death
Death Βy Τhe Hammer
Hammer Οf Τhe Witches
Witches Brew
The Empire
Necropolis
Crystal Logic
Encore:
Queen Οf Τhe Black Coast
Flaming Metal Systems