Madball, Die Without, Soberphobia, Como Esta Loco, Overpain @ Underworld Club, 05/08/08

Πραγματικά, ποιος περίμενε πως μέσα στο κατακαλόκαιρο, τη λεγόμενη high season των θερινών διακοπών, 400 άτομα θα επέλεγαν την πνιγηρή ατμόσφαιρα του Underworld, αντί της αμμουδιάς μίας δροσερής και φιλόξενης πλαζ; Όπως καταλάβατε, η επίσκεψη ενός παλαιότατου και αξιόπιστου hardcore ονόματος της σκηνής της Νέας Υόρκης στέφθηκε με επιτυχία, διακόπτοντας έτσι μία πολυετή αναμονή. Σε ποιους αναφέρομαι; Στους Madball φυσικά!

Φτάνοντας στο χώρο κατά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης του event, αντικρίσαμε ένα πλήθος που καρτερικά ανέμενε την είσοδό του σε αυτόν. Η μη διάθεση εισιτηρίων προς προπώληση συνώστισε τους παρευρισκομένους στο στενό πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους, γεγονός που -λόγω λανθασμένης εκτίμησης- μας ανάγκασε να χάσουμε το πρώτο support act της βραδιάς, τους Overpain. Πιάνουμε λοιπόν τα πράγματα από το δεύτερο γκρουπ, τους Como Esta Loco: Δίχως αμφιβολία, με την είσοδό μας απολαύσαμε και το καλύτερο support σχήμα της συναυλίας. Το ύφος τους σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζεται από τον όρο «επιμεταλλωμένο hardcore», με ιδιαίτερη έμφαση να δίδεται στα beatdowns. Γενικά φάνηκαν πολύ σταθεροί, προς το τέλος έχωσαν σφήνα και μία διασκευή στο “Proven” των Hatebreed μαζί με guest συμμετοχή στα φωνητικά. Απολαυστικότατοι, από ό,τι φαίνεται δεν έχουν άδικα κάνει θετική αίσθηση στο χώρο. Ευελπιστούμε να τους ξαναπετύχουμε live στο εγγύς μέλλον...

Το τρίτο όνομα τη βραδιάς ήταν οι Soberphobia από τον Πειραιά. Ενώ συγκριτικά δε μου έκαναν την ίδια αίσθηση με τους Como Esta Loco, μπορώ να πω πως ήταν επαρκώς πωρωτικοί, καθόλη τη διάρκεια του set. Με πιο old school feeling και περισσότερες διασκευές, συνέχισαν επάξια την ήδη απολαυστική βραδιά, δικαιολογώντας παράλληλα το πλήθος των support που έφτανε τα τέσσερα σε αριθμό.

Περνώντας στο τελευταίο κομμάτι που αφορά στα ελληνικά ονόματα, εξαιρετικοί στάθηκαν με τη σειρά τους και οι Die Without από τον Βόλο. Ξέρουμε καλά πως αυτή η πόλη εδώ και χρόνια βγάζει αξιόλογα γκρουπ (βλ. Rafferty Rules, Convicted), και οι κύριοι δεν αποτελούν εξαίρεση. Μιλάμε για καλοπαιγμένο deathcore, με ωραίες κιθάρες, καλή σκηνική παρουσία και θετική ανταπόκριση. Ό,τι δηλαδή χρειάζεται ένα σχήμα του χώρου. Με την ευκαιρία, πολλά συν στον κιθαρίστα ο οποίος φαίνεται να έχει αρκετές old school death επιρροές.



Για κλείσιμο μένει το αγαπητό και τιμώμενο όνομα. Οι Madball ξεπρόβαλλαν 10 λεπτά μετά τις 12, με τσαμπουκά που ρίχνει τοίχο και κιλά που γέμιζαν όσο δε πάει τη σκηνή. Το εύθυμου χαρακτήρα σχόλιο ασφαλώς πηγαίνει στην κλασσική μορφή του Hoya Roc, που μαζί με τους Mitts και Mackie Jayson γέμιζαν, εκτός από τη σκηνή, και τον ήχο, με τον τεράστιο όγκο που κρύβει το παίξιμό τους. Όσον πάλι αφορά στον Freddy, μιλάμε ότι ο άνθρωπος αξίζει απεριόριστο respect. Μένει o ίδιος απαράλλακτος αλήτης κι ένα αεικίνητο γομάρι, με tattoos, ικανό να σε ξεσηκώσει με κάθε του δήλωση επί σκηνής - κάτι σα τον Dee Snider ένα πράμα.



Τα μάτια όλων εκείνο το βράδυ έλαμπαν από περηφάνεια σε κάθε τιμητική ατάκα, σε κάθε αναφορά στη σκηνή της Νέας Υόρκης, σε κάθε υπενθύμιση για την ατμόσφαιρα που βιώναμε. Το συνεχές mosh, το αδιάκοπο crowdsurfing, καθώς κι ο ιδρώτας, που κυριολεκτικά κυλούσε, έδιναν ένα αποπνικτικό, αλλά και συνάμα «ζεστό» κλίμα που - σύμφωνα με τους ίδιους - ανέδειξε την τρίτη σε σειρά εμφάνιση των Madball στη χώρα μας, ισάξια με την πρώτη, αλλά και εξίσου σημαντική με πολλές που έχουν δώσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Σπάνια ξεστομίζουν κουβέντες που δεν εννοούν... “tonight, it feels like New York!”...



Το set διήρκησε μία ώρα, όσο δηλαδή χρειαζόταν για να ακούσουμε ύμνους από όλη σχεδόν τη δισκογραφία τους. Τα “Set It Off” και “Nuestra Familia” κατέχουν ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου, δίχως όμως να πάνε πίσω στιγμές τύπου “Can’t Stop, Won’t Stop”, “Demonstating My Style”, “Get Out”, “We The People”, “Infiltrate The System”, “Look My Way”, “Hold It Down”, “It’s My Life”, “Adapt And Overcome”, “Hardcore Pride”, “Lockdown” και πάει λέγοντας.

Απόλυτο highlight πάντως αποτέλεσε το encore, με τα “For My Enemies” και “Pride (Times Are Changing)”, όπου στραγγίξαμε τις εναπομένουσες δυνάμεις μας, δίνοντας στο pit και την τελευταία στάλα ιδρώτα, φωνάζοντας “make no mistake, you’re the enemy” και “make good of what I got, do the best that I can”. Δε μένει τίποτε άλλο να πω. Τίμιο live, όσο δε πάει. Φτηνό εισιτήριο (20 ευρώ), αξιόλογα support acts, δέος και σεβασμός. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς από μία τόσο αξιομνημόνευτη εμπειρία; Τίποτα.