James Taylor Quartet, Steve Wynn Αnd The Miracle 3

Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 01/06/2005 @ 06:13
29/05/05, Ρόδον, Αθήνα

Δε ξέρω σε πόσους από εσάς έχει τύχει να πάτε σχεδόν ανυποψίαστοι σε μία συναυλία και να φύγετε κατενθουσιασμένοι με ό,τι παρακολουθήσατε εκεί, σε εμένα πάντως αυτό συνέβη πρώτη φορά (και ελπίζω όχι τελευταία) την Κυριακή…


Η συγκεκριμένη συναυλία βέβαια θα αποτελούσε έτσι κι αλλιώς ένα ξεχωριστό γεγονός μιας και, ως γνωστόν, ήταν η τελευταία που φιλοξένησε το ιστορικό Ρόδον, αφού ο χώρος αυτός θα χρησιμοποιείται πλέον για άλλους σκοπούς. Πέρα όμως από το γεγονός αυτό, οι τελευταίοι καλλιτέχνες που είχαν την τιμή να πατήσουν το πόδι τους στο σανίδι του Ρόδον φρόντισαν να μας προσφέρουν μία εμπειρία που θα μας μείνει αξέχαστη για πάρα μα πάρα πολύ καιρό...

Παρότι στο εισιτήριο η αναγραφόμενη ώρα έναρξης ήταν 21:00, ο James Taylor ανέβηκε στη σκηνή γύρω στις 21:45. Κάτι τέτοιο ήταν απόρροια φαντάζομαι του γεγονότος ότι ο περισσότερος κόσμος άρχισε να καταφθάνει κυρίως μετά τις 21:30 (ήθελα να ξέρω... ρολόγια δεν έχουν κάποιοι;). Ξεκινώντας με μια απίστευτη εκτέλεση του "Jesus Christ Superstar", ο εξαιρετικός αυτός οργανίστας μαζί με το κουαρτέτο του, κατάφεραν για περίπου μία ώρα και είκοσι λεπτά να ξεσηκώσουν στην κυριολεξία το μεγαλύτερο μέρος του Ρόδον, όπως άλλωστε έχουν κάνει ουκ ολίγες φορές από το 1990 και μετά απ' όσο ξέρω. Με τους "ανεβαστικούς" ήχους τους, δε δυσκολεύτηκαν να κάνουν από την πρώτη στιγμή τους περισσότερους να χορεύουν σε ρυθμούς funk/jazz! Μαζί με τον Taylor και τους υπόλοιπους τρεις του κουαρτέτου, το οποίο αποτελούσαν ένας κιθαρίστας, ένας μπασίστας και ένας drummer, στη σκηνή ανέβηκαν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και ένας τρομπετίστας με ένα σαξοφωνίστα, οι οποίοι έβαλαν τη δική τους σφραγίδα στο party που είχε ξεκινήσει από κάτω. Η απόδοση του Taylor και της μπάντας του ήταν κατά την άποψή μου αξεπέραστη.  Οι πειραματισμοί και οι αυτοσχεδιασμοί "έδιναν και έπαιρναν", ενώ τα solo του Taylor στο όργανο ήταν απλά... άψογα! Όπως άψογη σκηνικά ήταν και η έγχρωμη τραγουδίστρια που συνόδευσε σε πολλά σημεία τους υπολοίπους. Θα ήθελα βέβαια να άκουγα λίγο πιο δυνατά τη φωνή της, όμως μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Δίκαια, συνεπώς, ο Taylor καταχειροκροτήθηκε κατά την έξοδο του από ολόκληρο το κοινό, που είχε γεμίσει στο ενδιάμεσο το Ρόδον, και ήταν πλέον έτοιμο να υποδεχθεί τον πρώην ηγέτη των διαλυμένων Dream Syndicate.

Πριν συνεχίσω με τον Steve Wynn, πρέπει να αναφέρω πως η ζέστη στο μέρος ήταν αφόρητη καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας, κάτι το οποίο δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο για κανέναν. Κάποιος ξέχασε να ανοίξει τον κλιματισμό ή μου φαίνεται; Και αν νομίζετε ότι μία μπύρα θα έκανε καλύτερη την κατάσταση κάνετε λάθος, γιατί ακόμα και η μπύρα ήταν ζεστή... και κόστιζε και 4 Euro! Αλήθεια, τα δωρεάν ποτά πότε ακριβώς προσφέρθηκαν;

Τέλος πάντων, το κακό ήταν πραγματικά ελάχιστο μπροστά στην εκπληκτική συνέχεια που μας επιφύλασσε η βραδιά. Μισή ώρα λοιπόν μετά τον James Taylor, τα φώτα σβήνουν για άλλη μια φορά και στη σκηνή ανεβαίνει ο Steve Wynn, συνοδεία ενός κιθαρίστα, ενός μπασίστα, και πίσω από τα drums... μίας γυναίκας (παρότι ούτε το όνομα της δεν ξέρω, θα την παντρευόμουν πολύ άνετα!). Το ξέρω ότι είναι ντροπή μου, αλλά πριν τη συναυλία ίσως και να μην είχα ακούσει ποτέ μου τραγούδι του Steve Wynn... Λίγη όμως σημασία είχε αυτό... Πολύ απλά γιατί η αμεσότητα και η απλότητα του rock που μας προσέφερε για τις επόμενες δύο και βάλε ώρες ήταν κάτι το οποίο δεν είχα δει σε σχεδόν καμία συναυλία στο παρελθόν. Αν ο Taylor μας ξεσήκωσε, τότε ο Wynn πραγματικά μας απογείωσε! Το ένα γρήγορο κομμάτι να διαδέχεται το άλλο, σε ένα ηχητικό κράμα "κολεγιακού" rock, rock & roll και ολίγον τι από punk που δεν μας άφησε να πάρουμε ανάσα! Όλη η μπάντα ήταν σε φοβερά κέφια με τον lead κιθαρίστα κυρίως να δίνει πραγματικό show από μόνος του, όχι μόνο με τις φιγούρες του, αλλά και με τα φοβερά του solo. Η αλήθεια είναι πως και αυτός θα μπορούσε να ακούγεται λίγο πιο δυνατά αλλά δεν πειράζει. Ο Steve Wynn από την άλλη, άμεσος και μεταδοτικός όσο ελάχιστοι, με άφησε με την απορία γιατί τόσο χρόνια είναι γνωστός μόνο στους underground κύκλους. Η αποθέωση στο τέλος κάθε τραγουδιού ήταν και εδώ απολύτως λογική. Και αν προς το τέλος του πρώτου encore του Steve Wynn & The Miracle 3 νόμισα πως δεν υπήρχε κάτι άλλο να δω το βράδυ της Κυριακής, έκανα λάθος. Γιατί μετά από λίγο ο απίστευτος αυτός μουσικός έκανε το... απίστευτο! Μαζί με τον κιθαρίστα, πήδηξαν και οι δύο από τη σκηνή μέσα στο κοινό που βρισκόταν στις πρώτες σειρές και συνέχισαν να παίζουν από εκεί για περίπου 5-6 λεπτά! Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή, απ' όπου μας χαιρέτησαν για δεύτερη φορά. Οι εκπλήξεις όμως δεν είχαν τελειώσει... 

Στην αρχή του δεύτερου encore, ο Wynn βγήκε στη σκηνή με την κιθάρα του και άρχισε να παίζει μόνος του στο έκπληκτο αλλά συνάμα και εκστασιασμένο κοινό. Η στιγμή που με έκανε πραγματικά να ανατριχιάσω ήταν όταν καθώς τραγουδούσε, άφησε πίσω του το μικρόφωνο και άρχισε να τραγουδάει μόνος του, χωρίς μικρόφωνο, σε ολόκληρο το Ρόδον! Συγκλονιστικός! Στη συνέχεια ανέβηκε και η υπόλοιπη μπάντα, παίξανε όλοι μαζί για άλλα 5 λεπτά περίπου, ώσπου έφτασε η στιγμή, μέσα σε ιδιαίτερη συγκίνηση από αρκετούς, να τελειώσει η τελευταία συναυλία που έγινε ποτέ στον θρυλικό πια χώρο. Τι ιδανικότερο τέλος από μια τέτοια συναυλία; Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να περάσω τόσο καλά σε μία συναυλία συγκροτήματος του οποίου δεν γνώριζα ούτε ένα κομμάτι! Μπράβο, μπράβο και πάλι μπράβο! Πάντα τέτοια!

  • SHARE
  • TWEET