James Blunt @ Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου (Tae Kwon Do), 07/03/09

Πολλά έχουν ακουστεί για τους Άγγλους και τη στενή σχέση που έχουν με το ρολόι και την «on time» (όπως θα έλεγαν οι ίδιοι) έλευσή τους σε κάθε προγραμματισμένη συνάντηση. Όταν όμως στη σχέση αυτή μπαίνει ανάμεσα ο παράγοντας Ελλάδα, τα πράγματα καταλήγουν σε μια πολύμηνη καθυστέρηση. Μετά τις αναβληθείσες εμφανίσεις του καλοκαιριού στο Θέατρο του Λυκαβηττού, ο πολυβραβευμένος James Blunt ρίχνει την αυλαία της περιοδείας του στη χώρα μας.

Την προσπάθειά μου να προσαρμοστώ στο ύφος του live έμελλε να κάνει ακόμα πιο δύσκολη η επιλογή των κομματιών που ήθελαν να κρατούν συντροφιά στο εξαιρετικά περιορισμένο, μέχρι ακόμα και την ώρα του support, κοινό που βρισκόταν στο χώρο. Την ακρόαση λοιπόν αυτή ακολούθησε η εμφάνιση του δικού μας Δήμου Αναστασιάδη. Ο εν λόγω καλλιτέχνης έχει κερδίσει τον τελευταίο καιρό ένα πολύ μεγάλο μέρος του ραδιοφωνικού χρόνου, ενώ η πρώτη του δουλειά έχει σαφέστατα μια rock διάθεση που δε μπορούσε να καλυφθεί πάνω στη σκηνή. Μια αξιοπρόσεκτη παρουσία από όλο το group του πολλά υποσχόμενου τραγουδιστή και συνθέτη, τη χροιά της φωνής του οποίου εκτίμησα ιδιαίτερα, καθώς δεν απέχει ούτε εκατοστό από αυτό που ακούει κανείς στο δίσκο.

Μια πολύ καλή και έντονη εκκίνηση, με το κοινό να αυξάνεται σχετικώς και ο αριθμός του να φτάνει περί τις 4.000, δημιουργώντας απορίες σε σχέση με τις εμφανίσεις του καλοκαιριού που ήθελαν τον Λυκαβηττό να γεμίζει για 2 μέρες.

Ο Blunt φρόντισε να δείξει τις διαθέσεις του με την είσοδό του, αποδεικνύοντας ότι μπορείς να κερδίσεις το κοινό ανεξαρτήτου αριθμού, ηλικίας και φύλου, από την πρώτη στιγμή που θα πατήσεις στη σκηνή. Ίσως να είναι η απόλυτη επαγγελματικότητα, ίσως να ήταν ο πάρα πολύ καλός ήχος, ίσως η διάθεση του κόσμου, αλλά κατά πάσα πιθανότητα όλα τα παραπάνω που συντέλεσαν σε μια εξαιρετική εμφάνιση του Βρετανού.

Ένα setlist που ασφαλώς τίμησε δεόντως τα δύο albums του Blunt, ο οποίος δεν αποχωρίσθηκε σχεδόν ποτέ την κιθάρα ή το πιάνο του επί σκηνής, συντελώντας τα μέγιστα στην ολοκλήρωση του ήχου της απόλυτα δεμένης μπάντας του. Είναι δεδομένο, κατ' εμέ, ότι τα κομμάτια του κυρίου Blunt βασίζονται σε μια σχετική απλότητα και δείχνουν μια σαφέστατη τάση προς τη μελαγχολική υπόσταση του μινόρε. Μέγιστη απορία λοιπόν, που με ακολουθεί από την ημέρα της συναυλίας, είναι το πώς γίνεται ένας άνθρωπος που γράφει αυτό το είδος μουσικής να βγάζει τόση ενέργεια επί σκηνής. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός ότι σε κάθε κομμάτι ο Blunt έμοιαζε έτοιμος να εκραγεί από την κρίση αδρεναλίνης, με αποκορύφωμα ασφαλώς το stage diving κατά τη διάρκεια του "Cause I Love You", με τον Blunt να φτάνει τρέχοντας μέχρι τις κερκίδες, σε μια ένδειξη ευχαριστίας προς το ελληνικό κοινό. Οι συνεχείς εκφράσεις και η κίνηση επί σκηνής με κάνουν να πιστεύω, μάλιστα, ότι στο δωμάτιό του έχει μια αφίσα του Angus Young, εκεί δίπλα στο παράθυρο από το οποίο βλέπει τον γκρίζο ουρανό της Μεγάλης Βρετανίας, ο οποίος προφανώς επηρεάζει τη διάθεση του καλλιτέχνη και ασφαλώς τα δημιουργήματά του.

Μέσα σε πολλές ευχαριστίες προς το ελληνικό κοινό, ο James Blunt, με εμφανέστατα καταπονημένη φωνή από την πολύμηνη περιοδεία, κάτι που γινόταν αντιληπτό μόνο όταν μίλαγε όμως, αποφασίζει να δείξει τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες πάνω στα πιατίνια του drummer του. Κάπως έτσι δόθηκε η λήξη του βασικού μέρους του live που οδηγήθηκε σε ένα encore τριών κομματιών, με τα "Same Mistake" και "1973" να ακολουθούν την ακροβατική επίδειξη του Blunt, που κατάφερε να ισορροπήσει πάνω στο κινούμενο πιάνο ως επιστέγασμα της απίστευτης κινητικότητας του.

Ένας επαγγελματίας που κατάφερε με τη σκηνική του παρουσία να κερδίσει άπαντες, αν κρίνω από τον υπογράφοντα, και άφησε κάθε αρνητική προκατάληψη να ξεχαστεί από τις πρώτες κιόλας στιγμές της συναυλίας. Μια άκρως ολοκληρωμένη παρουσία, από έναν άνθρωπο που δεν έχει επιλέξει το ύφος της μουσικής του, αλλά μάλλον η μουσική έχει κάνει την επιλογή για εκείνον.

Setlist:
Breathe / Wisemen / Billy / High / I Really Want You / Carry You Home / I'll Take Everything / Goodbye My Lover / Shine On / Out Of My Mind / Coz I Love You / You 're Beautiful / Turn Me On / So Long Jimmy
Encore: One Of The Brightest Stars / Same Mistake / 1973