James, Abbie Gale @ Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου, 01/05/10

Συνηθίζω να λέω πως το πόσο αγαπούν οι Έλληνες ένα συγκρότημα φαίνεται στην… 3η του συναυλία στη χώρα μας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που μάζεψαν πολύ κόσμο στην πρώτη τους επίσκεψη, το μισό στη δεύτερη, ενώ τρίτη… δεν υπήρξε ποτέ. Οι James αντιθέτως δείχνουν να είναι τόσο μεγάλο «συναυλιακό» φετίχ, που παρότι βρέθηκαν στη χώρα μας για 4η συνεχόμενη χρονιά (και 3η τα τελευταία 4 χρόνια στην Αθήνα), το sold-out το κατάφεραν μάλλον αβίαστα. Ποιο ΔΝΤ, ποια κρίση και ποια πρωτομαγιά, ο λαός απαιτεί… “Laid” κύριοι!



Αν και το κλειστό του Tae Kwon Do δε φημίζεται για τον καθαρό του ήχο, η επιλογή των διοργανωτών να τοποθετηθεί η σκηνή αντικριστά στη μία κερκίδα, και όχι στην άκρη της αρένας ως είθισται, φάνηκε να βοηθάει στην ακουστική. Ευνοημένοι εξαρχής στον τομέα της ηχητικής λοιπόν, οι Πατρινοί Abbie Gale ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στις 21:00, και μπορώ να πω πως μου φάνηκαν αρκετά ενδιαφέροντες, όπως εξάλλου σχεδόν κάθε μπάντα που έχει κυκλοφορήσει η Inner Ear Records. Ωραία αισθητική, όμορφες indie μελωδίες, προσεγμένα φωνητικά από την τραγουδίστρια του σχήματος και στον επίλογο μία εμφάνιση – έκπληξη από το Βασιλικό, στο κομμάτι “Lovesong”.



Σχετικά καθυστερημένα, με την ώρα να έχει ήδη φτάσει 22:30, ήρθε η σειρά της παρέας του Tim Booth να ανέβει στη σκηνή… ή μήπως όχι; Τα φώτα έσβησαν, η προσοχή στράφηκε στη σκηνή, αλλά ο προβολέας φώτισε το πάνω δεξιά μέρος του κλειστού. Η τρομπέτα του Andy Diagram ήχησε επιβλητικά και ο Booth, εν μέσω αποθέωσης, ξεπρόβαλε ίσα-ίσα, ανάμεσα στο έκπληκτο κοινό των κερκίδων. Οι πρώτοι στίχοι του “Lose Control” τραγουδήθηκαν σχεδόν a-cappella από θεατές και τον frontman των James σε μία στιγμή… ανθολογίας. Δε θα ήταν υπερβολή αν το χαρακτήριζα ένα από τα πιο όμορφα ξεκινήματα συναυλίας που έχω δει. Θα έγραφα και πρωτότυπο, αλλά ένας φίλος μου, φανμπόης του group, με προσγείωσε απότομα: «Και στη Θεσσαλονίκη πέρυσι και στην Πάτρα χθες, έτσι ακριβώς μπήκαν!». Και πάλι όμως, η μαγεία της στιγμής ήταν αδιαμφισβήτητη.



Οι τελευταίες νότες του εναρκτήριου κομματιού βρήκαν τον Booth χαμένο κάπου στα παρασκήνια, στο δρόμο προς τη σκηνή, ενώ το υπόλοιπο group να ξεσηκώνει τους πάντες με μία εκτεταμένη εισαγωγή του “Senorita”. Ο αεικίνητος Tim έφτασε επιτέλους δίπλα στους συναδέλφους του και το couple, μαζί με το “I’m addicted to you, you’re my love, my senorita” πρέπει να ακούστηκαν τουλάχιστον μέχρι το Καραϊσκάκη.



Λίγο όμως τα μαζεμένα κομμάτια του καινούργιου EP “The Night Before”, λίγο οι επιλογές λιγότερο γνωστών και όχι «ανεβαστικών» συνθέσεων, οδήγησαν τους τόνους και τις υψηλές προσδοκίες της έναρξης να πέσουν κάπως. Το κοινό έδειχνε να περιμένει να ακούσει τραγούδια αποκλειστικά από το “Laid”, ή το “Pleased To Meet You”, αδικώντας έτσι κάποιες έντονες στιγμές, όπως για παράδειγμα το «αρχαίο» “Come Home”, ή το “Shine” από τα πιο καινούργια. Ας μην ξεχνάμε όμως πως οι James έχουν ούτε λίγο, ούτε πολύ, 10 δίσκους στο ενεργητικό τους και από αυτούς εκπροσωπήθηκαν σχεδόν όλοι, αν εξαιρέσουμε τις δύο πρώτες δουλειές. Τι καλύτερο για έναν πραγματικό οπαδό;



Το όποιο «πάγωμα» της πλειοψηφίας ξεκίνησε να… λιώνει λοιπόν στο “Out To Get You” και το “Dream Thrum”, ξεχάστηκε προσωρινά στο “Say Something”, αλλά για να αποτελέσει οριστικά παρελθόν, έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το encore: Αν το “Senorita” ακούστηκε έως το γειτονικό Καραϊσκάκη, οι φωνές στο “Sometimes” πρέπει να έφτασαν έως το… Ο.Α.Κ.Α.. Στο δε “Laid”, η αρένα χοροπηδούσε σύσσωμη καθόλη τη διάρκειά του, δημιουργώντας εκ νέου εξαιρετική ατμόσφαιρα.



Το highlight της συναυλίας βέβαια, δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το απόλυτο κομμάτι του συγκροτήματος από το Manchester, και αγαπημένο του ελληνικού κοινού: Το “Getting Away With It (All Messed Up)”, ύμνος στην ιδέα της αντιμετώπισης των δυσκολιών της ζωής, αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό, φωνές και χειροκροτήματα, οδηγώντας σε διαφαινόμενο τέλος άλλη μία εμφάνιση των James.



Η αποθέωση και η λατρεία όμως, εκφρασμένη μέσω του κλασσικού “we want more”, δεν άφησε ασυγκίνητα τα μέλη, και έτσι ως «δώρο», το encore εμπλουτίστηκε με το ατμοσφαιρικό “Top Of The World”, αλλά και το συμπαθέστατο “Sit Down”.



Έχοντας ως δεδομένη την παθολογική αγάπη του ελληνικού κοινού προς τους James, καθώς και το ότι η κάθε εμφάνισή τους είναι έτσι κι αλλιώς άρτια και παθιασμένη, το μόνο που μπορεί να σχολιάσει κανείς, είναι πως μία πιο ορθολογική κατανομή στο setlist θα είχε αφήσει πολύ καλύτερα συναισθήματα, από τα ανάμικτα που δημιουργήθηκαν το βράδυ του Σαββάτου. Την επόμενη φορά ίσως… και σιγά μην αργήσει αυτή!

Setlist:

Lose Control
Senorita
Ring The Bells
Shine
Dr Hellier
Upside
Come Home
Stutter
Out To Get You
Dream Thrum
Porcupine
Say Something
I Know What I’m Here For
Crazy
Sound
Tomorrow
-------------------------------------
Sometimes
Laid
Getting Away With It (All Messed Up)
Top Of The World
Sit Down

Κωστής Αγραφιώτης