Gagarin Open Air Festival: Paradise Lost, Type O Negative, Rotting Christ @ Γήπεδο Baseball, 08/07/07

Από τον Άλκη Κοροβέση, 09/07/2007 @ 12:52
Ο ήλιος δεν είχε ακόμα πέσει όταν οι βετεράνοι πλέον black metallers Rotting Christ ανέβηκαν στη σκηνή για να δώσουν το δικό τους στίγμα στην τρίτη μέρα του Gagarin Open Air Festival. Ξεκίνησαν με ένα κομμάτι αρκετά παλιό και αγαπημένο, το "Fifth Illusion", το οποίο όμως τελικά ίσως δεν ήταν και τόσο έκπληξη, μιας και δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την επανακυκλοφορία των δίσκων "Non Serviam" και "Passage To Arcturo".

Παθιασμένη εκτέλεση, χωρίς όμως το άκρως μελωδικό solo το οποίο για κάποιον λόγο απουσίαζε. Ο ήχος δεν ήταν ο αναμενόμενος και η παρουσία του αέρα δεν βοηθούσε σε αυτό. Ευτυχώς με την πάροδο του χρόνου καλυτέρευσε (ο ήχος, όχι ο αέρας) και έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε ένα ακόμα κομμάτι από τα παλιά. "Archon" από το "Triarchy Of The Lost Lovers", όπως ακριβώς του αρμόζει, δυναμικό, βάρβαρο, ωμό, με την πιασάρικη lead μελωδία να φανερώνει την αξία αυτής της μπάντας και τη δυνατότητα της να γράφει ωραία κομμάτια.

Ακολούθησαν ακόμα 9 κομμάτια, δυστυχώς ανόμοια επιλεγμένα. Αυτό το λέω διότι ναι μεν υπήρχαν κλασσικές επιλογές όπως τα "Non Serviam", "King Of A Stellar War", "Archon", από την άλλη όμως απουσίαζαν παντελώς δίσκοι όπως το αξεπέραστο "Thy Mighty Contract", το μελωδικό "A Dead Poem", το πιο gothic oriented "Sleep Of The Angels", καθώς και το πολύ καλό "Khronos". Έπαιξαν, εκτός των παραπάνω, και τα "Athanatoi Este" από το "Sanctus Diavolos", "In Domine Sathana" και "Under The Name Of The Legion" από το "Genesis", ενώ από τον νέο δίσκο ακούστηκαν τα "Enuma Elish", "The Sign Of Prime Creation", "Gaia Tellus" και "Keravnos Kivernitos". Στο τελευταίο, ο ήχος έκανε μερικά κόλπα, με αποτέλεσμα το κοινό να μην ευχαριστηθεί το κομμάτι όσο θα ήθελε, εν αντιθέσει με το "Gaia Tellus" όπου η folk μελωδία της γκάιντας (;) ακουγόταν τέλεια και έδενε με το παίξιμο των Christ.

Η συνολική παρουσία τους δεν κράτησε πάνω από μία ώρα και στο διάστημα που έπαιξαν κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα των λιγοστών, είναι η αλήθεια, οπαδών που σιγά σιγά είχαν αρχίσει να κατεβαίνουν στην αρένα. Από μια από τις πιο επαγγελματικές ελληνικές μπάντες, το live ήταν αρκετά καλό. Μοναδικό παράπονο το setlist (με τόσα κομμάτια όμως, τι να πρωτοπαίξουν;) και ο ήχος, σε κάποια σημεία.

Rotting Christ setlist (όλα είναι σε χρονολογική σειρά, πλην του τελευταίου το οποίο δε θυμάμαι σε ποιο σημείο παίχτηκε) :

01. The Fifth Illusion
02. Archon
03. Athanatoi Este
04. Enuma Elish
05. King Of A Stellar War
06. The Sign Of Prime Creation
07. Keravnos Kivernitos
08. In Domine Sathana
09. Non Serviam
10. Under The Name Of The Legion
11. Gaia Tellus

Είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά και το πράσινο / μαύρο σκηνικό που είχε διαμορφωθεί επί σκηνής πρόδιδε αυτό που ακούστηκε και από τα ηχεία. Η μεγαλύτερη μπάντα του κόσμου σε λίγα λεπτά θα στοίχειωνε με την παρουσία της το γήπεδο Baseball, όπου θα εμφανιζόταν για πρώτη φορά μπροστά στο αθηναϊκό κοινό. Ο δίμετρος Peter Steele με τους Josh Silver, Kenny Hickey και Johnny Kelly εμφανίστηκαν γύρω στις 9:45 μπροστά στο κοινό που τους καταχειροκροτούσε, το οποίο συγκριτικά με τους Rotting Christ ήταν τουλάχιστον διπλάσιο, έτοιμοι να οργώσουν το γήπεδο με το αργόσυρτο doom -με σαφείς gothic επιρροές- metal τους.

Τα σχόλια για την εμφάνιση τους, σύμφωνα με τα όσα άκουσα στον χώρο, ποικίλλουν, ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας εξέλαβε αυτά που η συγκεκριμένη παρέα από το Brooklyn είχε να δώσει. Καταρχάς, η επιλογή των κομματιών ήταν καθαρά αντιεμπορική και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα που λέει πως θα ήταν καλό, από τη στιγμή που εμφανίζεσαι για πρώτη φορά σε μια χώρα, να παίξεις πράγματα που στην πλειοψηφία τους θα είναι τουλάχιστον αναγνωρίσιμα, για να μην πω hitακια. Πέρα από τα "Love You To Death", "Christian Woman", "Black No.1" και "The Profits Of Doom", τα υπόλοιπα ("We Hate Everyone" από το "Bloody Kisses", "Anesthesia" από το "Life Is Killing Me", "Kill You Tonight" από το "Origin Of The Feces", αφιερωμένο στην οικογένεια του Steele) θα μπορούσαν να είναι λιγάκι διαφορετικά. Γενικότερα πρέπει να ακούστηκαν και αρκετά riffs και από άλλα κομμάτια, όπως το intro του νέου "These Three Things", ανολοκλήρωτα ωστόσο. Μαγικές στιγμές στα "Love You To Death", "Christian Woman" και "Black No.1" όπου ο κόσμος βοηθούσε, όσο ήταν δυνατόν, τον Steele και τον Kenny στα φωνητικά.



Η παρουσία τους πάνω στην σκηνή ήταν επιβλητική (πως θα μπορούσε να μην είναι άλλωστε, με δύο μέτρα μπόι frontman) και φάνηκαν να το διασκεδάζουν. Ο Steele δεν παρέλειψε να χρησιμοποιήσει ένα μπουκάλι κρασί για να παίξει μπάσο και αφού ήπιε λιγάκι από το περιεχόμενο του, δε δίστασε να το πετάξει στο κοινό. Σε κάποιο από τα ξεχειλωμένα στην πλειοψηφία τους κομμάτια, ο Josh άφησε τα πλήκτρα και έπιασε το μικρόφωνο για να μας αποδείξει πως και αυτός έχει φωνή. Στο encore, ο απόγονος της οικογένειας Adams, a.k.a. Peter Steele, έκανε ένα απίστευτο medley με κομμάτια όπως τα "Aqualung" (Jethro Tull), "Dazed And Confused" (Led Zeppelin), "Iron Man" (Black Sabbath) και καναδυό ακόμα. Τέλος, ο θαυμασμός για τα κάλλη των Ελληνίδων δεν πρέπει να περνά απαρατήρητος όταν βγαίνει από το στόμα ενός playboy του διαμετρήματος του Peter Steele...



Ο ήχος τους ήταν πολύ καλός στην αρένα, όπου βρισκόμουν, τόσο βρώμικος όσο χρειαζόταν για να βγουν τα κομμάτια με την απαραίτητη ατμόσφαιρα. Ο drummer πρέπει να είχε ορισμένα προβλήματα, αφού σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του show ο τεχνικός του ήταν σε απόσταση αναπνοής.

Προσωπικά, το ολίγον τι διεστραμμένο χιούμορ τους και η κυνικότητα τους μου αρέσουν και όλο αυτό το σκηνικό το χάρηκα δεόντως. Το ίδιο πιστεύω ότι θα έκαναν και όλοι οι φίλοι του συγκροτήματος. Ωστόσο, ο κόσμος που τους άκουσε για πρώτη φορά ή αυτοί που περίμεναν τα γνωστά κομμάτια (βλέπε "My Girlfriend's Girlfriend") θα παραξενεύτηκαν λιγάκι, πράγμα απολύτως φυσιολογικό. Για πρώτη φορά, πάντως, ήταν μια χαρά. Κάπου προς το τέλος και μετά τις τετριμμένες κολακείες για το πόσο καλό κοινό είμαστε, νομίζω πως άκουσα τον Steele να ανανεώνει το ραντεβού μας για αργότερα. Μακάρι να γίνει κάτι τέτοιο, έτσι ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε πληρέστερα αυτή τη μεγάλη και παρεξηγημένη μπάντα.

Type O Negative setlist:

1. We Hate Everyone
2. Anesthesia
3. Profits Of Doom
4. Kill You Tonight
5. Love You To Death
6. Christian Woman
Encore:
7. Cover medley
8. Black No.1

P.S.1: Τα δύο πρώτα συγκροτήματα δυστυχώς τα έχασα, μιας και έπεσα και γω θύμα της ελλιπούς πληροφόρησης σχετικά με την ώρα έναρξης της συναυλίας. Έτσι, για την ιστορία, οι δύο μπάντες ήταν οι Opened Paradise και Sun Of Nothing.

P.S.2: Thanks to Jason για το setlist στους Type O Negative. Παίζει να είσαι ο μόνος που το κατάλαβε.



Η ώρα έχει περάσει 11 και οι Βρετανοί άρχοντες του σκότους ανεβαίνουν στην σκηνή, φέροντας τις πολύ μεγάλες προσδοκίες του κόσμου, τόσο λόγω του τελευταίου εξαιρετικού τους δίσκου, όσο και εξαιτίας της έντονης φημολογίας για ένα setlist με εκπλήξεις από τα παλιά. Οι Paradise Lost στήνονται στη σκηνή όπως συνηθίζουν πάντα (Mackintosh αριστερά, Aedy / Edmondson δεξιά, Singer στο βάθος και φυσικά μπροστά και πίσω από το μικρόφωνο η σημαντικότερη φωνή της ατμοσφαιρικής σκηνής, ο Holmes) και αναλαμβάνουν άλλη μια φορά να μας ταξιδέψουν στο πιο σκοτεινό σοκάκι της ψυχής μας, με τις μελωδίες και τους ύμνους τους.

Δυστυχώς όμως ο ηχολήπτης δεν είναι μαζί τους. Αρχίζουν με το "The Enemy" από το τελευταίο τους δίσκο "In Requiem" και ο ήχος είναι τόσο κακός που ο κόσμος -αν και ψημένος όπως πάντα να αποθεώσει τους Βρετανούς- στέκεται μουδιασμένος και απλά παρακολουθεί. Ειλικρινά ο ήχος ήταν πολύ βαβουριάρικος και μπερδεμένος και έτσι τα πρώτα 2-3 κομμάτια του set τους πέρασαν χωρίς να μας φτιάξουν όσο θα έπρεπε. Οι Paradise Lost, όπως πιθανότατα γνωρίζετε, έχουν μια τεράστια fan-base στην Ελλάδα και οι λίγο περισσότεροι από 4.000 φίλοι που μαζεύτηκαν να τους απολαύσουν, φορούσαν t-shirts του σχήματος, ήξεραν όλους τους στίχους και στην πλειοψηφία τους τούς είχαν ξαναδεί και ήξεραν τόσο τι να περιμένουν, όσο και τι να απαιτήσουν.



Το συγκρότημα βρισκόταν σε μεγάλα κέφια. Ο Mackintosh, που έχει ξαναλλάξει το image του, αφήνοντας εκτός από πολύ μακριά μαλλιά και ένα μακρύ τραγομούσι, στεκόταν στο αριστερό άκρο της σκηνής και χτυπιόταν / χόρευε / διασκέδαζε όπως κάνει πάντα, αποδίδοντας τα μέρη του σωστότατα και εξαιρετικά. Rhythm section και δεύτερη κιθάρα ήταν ακόμα καλύτεροι, δείχνοντας πως οι συνεχιζόμενες περιοδείες του group επέτρεψαν στον Singer να ενσωματωθεί πλήρως και να αποκτήσει και μια σχετική άνεση: φέτος για πρώτη φορά ο συμπαθής drummer σηκωνόταν από το drum kit του για να πειράξει / ξεσηκώσει το κοινό, το οποίο και ανταποκρινόταν πλήρως στο κάλεσμά του, με headbanging, φωνές και τραγούδι. Για τέλος αφήνω τον τεράστιο Holmes, o οποίος, επηρεασμένος σαφέστατα από τη ζέστη της καλοκαιρινής νύχτας, ήταν πολύ κινητικός, ομιλητικός (είπε διάφορα πράγματα εν μέσω των κομματιών τους με το γνωστό βρετανικό του φλέγμα) και απέδωσε τα φωνητικά μέρη των κομματιών με ακρίβεια (στα νεώτερα κομμάτια) και σύγχρονη γρεζάδα (στα παλαιότερα, καθώς έχει δηλώσει εδώ και χρόνια ότι δεν πρόκειται να ξανακάνει brutal φωνητικά). Όπως και να έχει, και αυτή η νέα εκδοχή των παλαιών κομματιών του σχήματος ήταν άκρως ενδιαφέρουσα και ξεσήκωσε το κοινό.



Όπως προανέφερα, οι «ψαγμένοι» φίλοι του σχήματος είχαν πάει προετοιμασμένοι να ακούσουν κομμάτια τα οποία δεν έχουν παίξει οι Lost εδώ και πολύ καιρό. Όπερ και εγένετο: στα "Gothic" και "Eternal" από το "Gothic" album ο κόσμος παραλληρούσε και ξεφώνιζε όλους τους στίχους, ενώ στο (όνειρο ζωής και για τον υπογράφοντα) "Pity The Sadness" έγινε ένα μεγάλο mosh-pit στο οποίο όλοι χτυπήθηκαν με έναν ύμνο που περιέμεναμε να ακούσουμε καιρό. Αν σε αυτά προσθέσετε τις κλαισικές αξίες "Last Time", "As I Die", "Say Just Words" και τα υπόλοιπα κομμάτια του setlist των Paradise Lost (όπως αυτά σημειώνονται παρακάτω), θα καταλάβετε πως η βραδιά ήταν και χορταστική και γεμάτη εκπλήξεις. Παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να μη σημειώσω πως σε όλους έλειψε το "True Belief" καθώς και το b-side classic "Sweetness", το οποίο φημολογούταν ότι θα ξαναπαίξουν.

Το σχήμα ήταν πάρα πολύ ζεστό, το ίδιο και το κοινό, αλλά λίγο το μικρό του set τους (μετά βιας 1,5 ώρα), λίγο ο κάκιστος ήχος σε όλη τη διάρκεια του set, λίγο το πολύ χώμα που ξαναφάγαμε στο festival (στους Metallica έχασα τον δεξί μου πνεύμονα και τώρα στους Lost τον αριστερό. Να δω τώρα πως θα αναπνέω. Με τα βράγχια;) προσωπικά μου άφησαν μια στυφή γεύση για τη συναυλία. Δεν ήταν ότι οι Paradise Lost ήταν κακοί - κάθε άλλο, είχαν πολλή όρεξη. Ήταν που τους έχω δει σε κλειστό χώρο καλύτερους, παραπάνω από μια φορές. Ειδικά το θέμα του ήχου ήταν χαρακτηριστικό και χαντάκωσε σε μεγάλο βαθμό την εξαιρετική προσπάθεια των μουσικών. Αν εμείς που ήμασταν τέταρτη σειρά δεν ακούγαμε καλά, ποιος υποτίθεται ότι άκουγε;

Εν αναμονή της επόμενης μεγαλειώδους εμφάνισης του σχήματος στην Ελλάδα (ήδη ακούγονται φήμες για χειμωνιάτικη συναυλία, στην «κανονική» περιοδεία των Βρετανών), απολαύσαμε ένα ιδιαίτερο setlist από ένα τεράστιο σχήμα του ατμοσφαιρικού χώρου. Τους ξαναθέλουμε και θα μας ξανάρθουν. Άξιοι.

Setlist (με λίγο μπερδεμένη σειρά):

The Enemy, Grey, Erased, Gothic, So Much is Lost, Ashes & Debris, Pity the Sadness, Enchantment, As I Die, Requiem, Eternal, No Celebration, Praise Lamented Shade, One Second
------------------------------------------------------
Embers Fire, The Last Time, Say Just Words

  • SHARE
  • TWEET