Funk Collective, Sugah Galore, Duke's Abduction, Fool In The Box @ An Club, 21/11/09

24/11/2009 @ 22:36
Έτρεχα, να προλάβω. «Θα προλάβω άραγε»; έλεγα. Ήμουν εμφανώς καθυστερημένος στη συναυλία αλλά είχα όλη την ημέρα τρεξίματα και παρόλα αυτά, δεν ήθελα με τίποτα να χάσω μια funky βραδιά. Το funk πάντα είχε ένα κοινωνικό, σατιρικό χαρακτήρα. Γιατί να μην κολλάει στο punk attitude των Εξαρχείων; Διαπραγματεύονται τα ίδια πράγματα με άλλη διάθεση. Και μάλλον κολλάει αφού είχε αρκετή προσέλευση.

Θα ξεκινήσω από το τέλος της συναυλίας και αυτό το κάνω επειδή θέλω να μοιραστώ μαζί σας το συναίσθημα που μου άφησε όταν έπεσε η αυλαία και άνοιξαν τα φώτα. Πραγματικά έφευγα από την συναυλία εντυπωσιασμένος αλλά και με κάποιες απορίες. Αναρωτιόμουν λοιπόν γιατί οι Έλληνες είναι τόσο στενόμυαλοι; Μόλις είδα τέσσερις φοβερές μπάντες να τα δίνουν όλα πάνω στη σκηνή και όμως μένουμε κολλημένοι μονάχα στις μπάντες του εξωτερικού, αγνοώντας ότι δίπλα μας υπάρχουν και αυτοί. Τίποτα δεν έλειπε από κανέναν. Όλοι ήταν παικταράδες στο όργανό τους, όλοι είχαν σκηνική παρουσία και όλοι είχαν πολύ καλά κομμάτια να παρουσιάσουν στο κοινό. Απορούσα γιατί η Ελλάδα αντί να δώσει κονδύλια για αληθινή τέχνη που βγαίνει στο δρόμο, από αληθινούς ανθρώπους, με αληθινούς προβληματισμούς και αληθινή φαντασία, προτιμάει να στηρίζει άτομα που κλείνουν τα έργα τους μέσα σε μοντέρνα μουσεία τέχνης και σε ελιτίστικους χώρους συναυλιών και που δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα, με αποτέλεσμα να αγνοεί ολόκληρα σύγχρονα καλλιτεχνικά κινήματα, ενώ παράλληλα βιάζει την ελεύθερη σκέψη και την αληθινή κουλτούρα. Η σύγχρονη κουλτούρα πρέπει να μιλάει σε όλους και όχι μονάχα στην ελίτ. Η σκηνή των Εξαρχείων είτε είναι funk, είτε είναι punk, είτε rock, είτε metal, είτε δεν ξέρω και εγώ τι, θα μπορούσε να είναι μια παγκόσμια μουσική σκηνή γιατί θέτει τέτοιου τύπου προβληματισμούς.

Αν είναι δυνατόν να συμμετέχουν στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα μπάντες και μουσικές από χώρες της Αφρικής που μαστίζονται από πολέμους, δικτατορίες και υποσιτισμό και η Ελλάδα το μόνο που παρουσιάζει είναι τα σκυλάδικα και κάτι ταλαιπωρημένους έντεχνους που παίζουν για το μεροκάματο, χωρίς να έχουν να παρουσιάσουν τίποτα νέο, αφού όλοι έχουνε κολλήσει 30 χρόνια στην ίδια μουσική σκηνή. Ανοίξτε τα αυτιά σας! Υπάρχουν και άλλες μουσικές επιτέλους. Αλλά αρκετά είπα, ας πούμε και αυτά που έπρεπε να ειπωθούν.

Στη συναυλία έφτασα λίγο καθυστερημένα και είχα αγχωθεί γιατί δεν ήθελα να χάσω νότα. Παρκάρω λοιπόν το moto έξω από το An Club και μπαίνω μέσα, κοιτάω να βρω την παρέα μου, χωρίς ακόμα να έχω δώσει σημασία στη μουσική που ακούγεται. Οι Fool In The Box έχουν ανεβάσει την ένταση και παίζουν δυναμικά. Τι ακούν τα αυτιά μου; Ακόμα δεν μπορώ να δώσω ταυτότητα στον ήχο αλλά αυτό είναι πολύ σκληρό για να είναι funk, αλλά αρκετά groovy για να είναι grunge. Έχει στοιχεία πάντως και από grunge και από rock και από funk, αλλά η πλάστιγγα γέρνει προς το grunge rock και ίσως με επιφύλαξη να έχει και λίγο stoner. Αν και trio, ο ήχος τους ήταν γεμάτος, η σκηνική τους παρουσία φοβερή και τα κομμάτια τους εμπνευσμένα. Ακολουθούν κάτι περίεργοι τύποι που ανεβαίνουν στη σκηνή με μια παρουσία αλά μίμοι τρομοκράτες.

Οι Duke Abduction είναι μια τετράδα μουσικών (Obi Serotone: φωνή, πλήκτρα/ synths, Κωστάδης Μιχαήλ: κιθάρα, Άξιος Ζαφειράκος: μπάσο, Άλεξ Σταυρόπουλος: κρουστά) που θα τους χαρακτήριζα ως πειραματικό και αρκετά ψυχεδελικό funk, fusion με έντονους τους jazz πειραματισμούς και επιρροές από διαφορετικά μουσικά στυλ, όπως από Mars Volta, King Krimson, Funkadelic, Portishead κτλ. Χωρίς να υπερβάλω, να πω ότι τα πλήκτρα του Obi Serotone έδιναν άλλη διάσταση στη μουσική, ενώ το ρυθμικό section μπάσο, ντραμς, κιθάρα, έμενε σταθερό σαν μετρονόμος σε δύσκολα μετρήματα και αξίες. Περιττό να πω, ότι ο χώρος του An Club έσφυζε από φαντασία και κόσμο. Που ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί οι μουσικοί αναρωτιόμουν; Τα επόμενα συγκροτήματα θα μπορούν να στηρίξουν το δυναμισμό που έχει δημιουργηθεί; Δεν αγχωνόμουν. Μέχρι τώρα η βραδιά κύλαγε φοβερά. Οι Duke Abduction κατεβαίνουν και στη σκηνή ανεβαίνει ένας τύπος με 70’s ασημένια γυαλιά από εκείνα που δεν έχουν τζάμια αλλά γρίλιες από πατζούρια. Λέει κάτι φράσεις και κανείς δεν χειροκροτεί. Ρε παιδιά στηρίξτε το παιδί! Και μόνο που ανέβηκε πάνω στη σκηνή να κάνει το ρόλο του, μόνος του, είναι δύσκολο. Ένα παλαμάκι ακούγεται κάπου από το βάθος. Αχ εσείς οι δύσκολοι! Συνεχίζει όμως απτόητος και παρουσιάζει τους Sugah Galore.

Οι Sugah Galore έχουν να παίξουν ένα οχτάμηνο μαζί γιατί ο κιμπορντίστας Swoki έλειπε στο Βερολίνο. Παρόλα αυτά δεν νομίζω ότι η χημεία είχε χαθεί. Πραγματικά τα έσπασαν με αυτό το δυνατό κράμα του funk rock. Η Sugahspank (σ.σ.: τραγουδίστρια των Sugah Galore) ανεβάζει τη διάθεση ενώ τα hard rock-funk ριφακια από το δίδυμο κιθαριστών Tolik και FishermanMike δίνουν και παίρνουν, την ίδια ώρα που bass (Θοδωρής Σταυριανός) και drums (Sot Stone) γκρουβάρουν τόσο άγρια που και τέρας της ακινησίας να είσαι δεν μπορείς να μην κουνήσεις έστω και λίγο το κορμί σου. Και αυτό γινόταν. Όλοι κάτω funk-αραν με την Sugahspank να ιδρώνει, εκτοξεύοντας ρίμες, και χορεύοντας στον ίδιο ρυθμό που χορεύαμε όλοι. Στο τέλος της παράστασης των Sugah Galore και πριν ανέβουν οι Funkollectiv βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω με μουσικούς από όλα τα σχήματα όπως με τον Απόλλωνα Αβατάγγελο από τους Fool In Τhe Box, τον Obi Serotone από τους Duke Abduction, καθώς και με την Sugahspank και τον Sot Stone από τους Sugah Galore, και τον Μάκης Κατραφύλλιας, σαξοφωνίστα και Dimitri Monn, κιθαρίστα των Funkollectiv, καθώς και να συγχαίρω τα παιδιά από την Spinalonga Records για την εκπληκτική διοργάνωση και τον καθαρό συναυλιακό ήχο.

Και αφού έγιναν όλα αυτά την σκυτάλη στη σκηνή πήραν οι Funkollectiv που κυμάνθηκαν σε πιο funky jazzy μονοπάτια καθώς και σε διασκευές, με τον Θάνο Δασκαλόπουλο να κλέβει την παράσταση με το tap dancing και η Τζένη Καπαδάη με την καθαρή funky φωνή της. Έκπληκτος έμεινα από τα καθαρά κιθαριστικά σολάκια του Dimitri Monn και το σαξόφωνο του Μάκης Κατραφύλλιας, ενώ για άλλη μια φορά το rhythm section από το μπάσο του Κοσμά Αρωνίδη, τα ντραμς του Μάριου Ιωάννου και τα πλήκτρα του Σταμάτη Λεκάτη ήταν φοβερά. Πραγματικά μια τρομερή βραδιά, και αν τύχει και πετύχετε ένα από αυτά τα συγκροτήματα να παίζει πουθενά live, συνιστώ να πάτε.








Στέλιος Χατζηιωάννου
  • SHARE
  • TWEET