Fates Warning, SixForNine, Headless @ Gagarin 205, 15/11/14

Τρυπώντας διαμπερώς την τροχοπέδη που ονομάζεται «ήχος ελληνικού metal live», οι Fates κατέθεσαν πάλι τις θείες συνθέσεις τους

Από τον Μάνο Πατεράκη, 17/11/2014 @ 11:44
Δεν ξέρω αν γέρασα και η πρόταση που επέλεξα ως υπότιτλο περιλαμβάνει γκρίνια... Σ'χωράτε με, αλλά είναι που πρόσφατα, μόλις επτά ημέρες πριν, είχαμε απίστευτο ήχο στον ίδιο ακριβώς χώρο σε ένα άλλο live στο Gagarin. Είναι και που έχω αρχίσει να μπουχτίζω με το «τέρμα όλα τα όργανα και κόψε το κεφάλι σου να βγάλεις τις μελωδίες που κρύβονται πίσω από τις παραμορφώσεις». Και, πες, τους Fates Warning τους έχουμε ξαναδεί σε μερικά από τα καλύτερα live της ζωής μας και θα τους ξαναδούμε στο μέλλον... Όταν έφτασε η ώρα, όμως, να δούμε Psychotic Waltz (απωθημένο τεράστιο) και δεν καταλάβαμε χριστό; Τότε τι; Μήπως πρέπει, άραγε, να συμβιβαστούμε που το προηγούμενο Σάββατο τουλάχιστον η φωνή ήταν μια χαρά; Πρόκειται για μεγάλη πολυτέλεια για live σκληρού ήχου, μην το γελάτε.

Αρκετά, όμως, με την γκρίνια για τον ήχο των Fates Warning. Πάμε στα υπόλοιπα.

Το live άνοιξαν στις 20:00 η ώρα οι Headless από το Abruzzo της Ιταλίας, οι οποίοι υπάρχουν από το 1993, με ένα διάλειμμα δέκα ετών. Η σκηνική τους παρουσία είχε τον αέρα μεγάλης metal μπάντας, όμως οι συνθέσεις τους ήταν αρκετά τετριμμένες και ως εκ τούτου δεν καταφέρουν να ξεσηκώσουν το κοινό που ανέμενε στωικά να αφήσει τα κοκαλάκια του στους Fates. Ο τραγουδιστής Ian Parry κάθε τρεις και λίγο παρακινούσε το κοινό να αρχίσει να βαράει παλαμάκια, ωστόσο η ανταπόκριση ήταν απειροελάχιστη.

Headless

Αυτό δεν πτόησε κανέναν από τους Headless, οι οποίοι ήταν αεικίνητοι και έμοιαζαν να το διασκεδάζουν, κάνοντας το κομμάτι τους. Η εμφάνισή τους ανέβηκε επίπεδο προς το τέλος, όταν έπαιξαν το καλύτερο τραγούδι τους από αυτά που ακούσαμε, "No Happy Ending", και διασκεύασαν ικανοποιητικά το "Breaking The Law". Συνολικά, το αισιόδοξο και μελωδικό heavy metal / hard rock τους με τα προηχογραφημένα δεύτερα φωνητικά δεν μπορούμε να πούμε ότι μας κέρδισε. Α, μην ξεχάσω ότι μας πληροφόρησαν πως στο καινούργιο τους άλμπουμ συμμετέχει ο Scott Rockenfield. Αμ πως.

Δεύτερο πιάτο οι Έλληνες SixForNine. Εν αντιθέσει με τους Headless, η μουσική των SixForNine έχει την πολυπλοκότητα, το πάθος και την ένταση για να κατακτήσει το κοινό των Fates Warning.

SixForNine

Όμως, όταν έχεις τόσο βαρύ και φορτωμένο ήχο με άπειρα μικρά πραγματάκια να παίζονται από τους πολύ καλούς «τεχνίτες»- μουσικούς και ταυτόχρονα δεν έχεις καλό ήχο, τότε χαντακώνεσαι. Όχι επειδή δεν είσαι καλός, αλλά επειδή ο κόσμος που βρίσκεται από κάτω, δεν ήρθε για εσένα. Δεν έχει ξανακούσει τα τραγούδια σου και, μην μπορώντας να ξεδιακρίνει τις μελωδίες, στα αυτιά του φτάνουν μόνο οι προοδευτικοί ρυθμοί και το βαρύ groove. Έτσι, το αποτέλεσμα φαντάζει μονολιθικό, δίχως βάθος.

SixForNine

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν ισχύει για τους ποιοτικότατους SixForNine και σίγουρα θα ήθελα να τους ξαναδώ μόνους τους με καλύτερο ήχο. Δυνατότερη στιγμή του set τους ήταν το "Save Me" και ένα άλλο κομμάτι που μου θύμισε Dead Letter Circus. (φταίει άραγε η σχέση τους με τον Forrester Savell;)

Κατά τις 10 και κάτι έφτασε η ώρα να ξαναδούμε τους Fates Warning. Ο κόσμος θα μπορούσε να είναι και περισσότερος, δεδομένης της αγάπης που τρέφουμε ως χώρα για το υπέροχο αυτό συγκρότημα. Μικρή σημασία έχει αυτό. Ο ίδιος ο Matheos μου είχε πει πέρσι πως η Ελλάδα είναι το highlight της κάθε περιοδείας τους και το εννοούσε απόλυτα.

Fates Warning

Οι Fates φεγγοβολούν όταν βρίσκονται εδώ. Ο Alder είχε αναρωτηθεί πρόσφατα μήπως έπρεπε να είχαν φερθεί πιο έξυπνα στην καριέρα τους, όπως οι Dream Theater, ούτως ώστε να είχαν γίνει μεγαλύτερο όνομα... Κουραφέξαλα, είναι η αλήθεια. Χωρίς να θέλω να μειώσω καθόλου τους Dream Theater, τους οποίους αγαπώ, η μουσική των Fates Warning δεν μπορεί να ακουμπήσει τόσο πολύ κόσμο γιατί βάζει το χέρι πολύ πιο βαθιά στο είναι μας. Δημιουργεί έναν μεταφυσικό σύνδεσμο, τον οποίο όλοι οι παρευρισκόμενοι ελπίζαμε να βιώσουμε για ακόμη μια φορά.

Fates Warning

Η συναυλία ξεκίνησε με το εξαίσιο εναρκτήριο κομμάτι του "Darkness In A Different Light". Τώρα, έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του και παρά τα μετριοπαθή σχόλια που εξέλαβε από μερίδα των οπαδών της μπάντας, έχω να πω με σιγουριά ότι είναι δισκάρα - όπως οτιδήποτε άλλο έχουν βγάλει. Δεν ξεφούσκωσε στον χρόνο, αλλά ανδρώθηκε και ακούγεται ως η φυσική συνέχεια του "Disconnected". Δεν πειράζει που δεν το φτάνει. Το πλησιάζει αρκούντως ικανοποιητικά. Αμέσως μετά, τα "Pale Fire" και "Part Of The Machine" που δεν είχαμε ακούσει πέρσι. Ο τεράστιος frontman που ονομάζεται Ray Alder είναι, ως συνήθως, αυτός που κάνει τη διαφορά στα live της μπάντας. Φωνάρα και απίστευτη εκφραστικότητα.

Fates Warning

"One", "Simple Human" και "I Am" σε μια από τις πιο επιθετικές και ρυθμικές τριπλέτες της βραδιάς. Ο τιτάνας Bobby Jarzombek, επιβλητικός πίσω από το drum kit, κοπανάει ανελέητα. Ο Vera τον συναγωνίζεται σε ένταση. Κορυφή μέρος πρώτο: "The Ivory Gate Of Dreams: IV. Quietus" και "A Pleasant Shade Of Gray Part XI". Νομίζω ότι δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός για αυτά τα δύο... Για να έχεις φτάσει μέχρι εδώ, καταλαβαίνεις τις ανατριχίλες απλά διαβάζοντας τους τίτλους. Ο Matheos αρχοντικός, στη σκιά όπως πάντα. Ο αντι-Aresti ονόματι Michael Abdow καλύπτει επάξια το κενό.

Fates Warning

Κορυφή νούμερο δύο: "Life In Still Water" και "We Only Say Goodbye", έκαστα από τον καλύτερο δίσκο που έχει κυκλοφορήσει το συγκρότημα και έναν από τους καλύτερους δίσκους των '90s. Στο encore ακούσαμε προς συγκίνηση όλων το "A Pleasant Shade Of Gray Part ΙΧ", το οποίο είχαν να παίξουν ζωντανά από το 1999. "Eleventh Hour", "Point Of View" και τέλος. Τέλος; Είχαμε και δεύτερο encore κύριοι. "Nothing Left To Say" για να κλείσει μια βραδιά που θα ήταν τέλεια αν... Όχι, δεν θα ξαναγκρινιάξω. Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν ξαναέρθουν θα είμαστε πάλι εκεί.
SETLIST

One Thousand Fires
Pale Fire
Part Of The Machine
A Pleasant Shade Of Gray, Part III
One
Simple Human
I Am
Through Different Eyes
The Ivory Gate Of Dreams: IV. Quietus
A Pleasant Shade Of Gray, Part XI
Firefly
Wish
Life In Still Water
We Only Say Goodbye
Monument

Encore:
A Pleasant Shade Of Gray, Part IX
The Eleventh Hour
Point Of View

Encore 2:
Nothing Left To Say

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET