Duran Duran live

23/06/05, Terra Vibe, Αθήνα

Η αλήθεια είναι πως η σχέση που έχουν οι Duran Duran με τα συγκροτήματα για τα οποία έχετε συνηθίσει να διαβάζετε στο Rocking.gr είναι από μικρή έως μηδαμινή. Παρόλα αυτά, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ανεξαρτήτως των γενικότερων μουσικών προτιμήσεων τους, έχουν συνδέσει το συγκρότημα από το Birmingham με κάποια δεδομένη χρονική περίοδο της ζωής τους, και αυτό φάνηκε από την τεράστια προσέλευση του κοινού στη συναυλία που έλαβε χώρα στο Terra Vibe. Εντάξει, σίγουρα το μεγαλύτερο ποσοστό εξ αυτών στη συγκεκριμένη συναυλία ήταν θηλυκού γένους, όμως σε ένα κοινό άνω των 15.000 θεατών όπως φαντάζεστε οι ...αρσενικού γένους και προσκείμενοι στο rock ήταν και αυτοί αρκετοί. Για να μην πω πολλοί... Μεταξύ αυτών κι εγώ βεβαίως...

Όσον αφορά τώρα τη συναυλία καθαυτή, ευτυχώς οι "Υπέροχοι Πέντε" φρόντισαν με την απόδοση τους να μας ανταμείψουν για την κάπως τσουχτερή τιμή του εισιτηρίου (αλήθεια... αν τώρα με την επανένωση τους έρθουν με το καλό οι Pink Floyd, το εισιτήριο πόσο θα έχει;). Με τον frontman Simon LeBon να αλωνίζει τη σκηνή και να προκαλεί υστερία με τις κινήσεις του στις θηλυκές υπάρξεις, οι Duran Duran από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή φρόντισαν με το δίωρο set τους να μας αφήσουν απόλυτα ικανοποιημένους. Πολύ pop, πολύ κέφι, πολύ ενέργεια και φυσικά ένα εκπληκτικό κοινό το οποίο δεν έπαψε στιγμή να χορεύει, να χοροπηδάει και εννοείται να τραγουδάει τους στίχους όλων των μεγάλων επιτυχιών του group. Εκτός από τον LeBon, ο οποίος παρεμπιπτόντως καταχειροκροτήθηκε όταν με τη βοήθεια ενός μικρού σημειώματος απευθύνθηκε στα ελληνικά στους παρευρισκόμενους τονίζοντας τη χαρά του που τα πέντε αυθεντικά μέλη των Duran Duran βρίσκονταν για πρώτη φορά στην Αθήνα (βέβαια κάποιος έπρεπε να του πει ότι τα ελληνικά δεν είναι γαλλικά για να τονίζονται όλα στη λήγουσα, αλλά δεν πειράζει!). Την παράσταση έκλεψε και ο κιθαρίστας Andy Taylor (παραγωγός του κορυφαίου hard rock δίσκου "Back Street Symphony" των Thunder...) όχι τόσο για τις εκτελεστικές του ικανότητες, όσο για τις φιγούρες του και το γενικότερο rock & roll στυλ. Όσο για τους υπόλοιπους, εξαιρετικός ήταν και ο μπασίστας John Taylor γεμίζοντας με μαεστρία τον ήχο του συγκροτήματος. Από την άλλη, ο πληκτράς Nick Rhodes και ο drummer Roger Taylor (να σε λένε Roger Taylor και να θέλεις να γίνεις γνωστός drummer αρχές δεκαετίας του '80. Άτιμη ζωή...) μου φάνηκαν πως ήταν μάλλον στον δικό τους κόσμο. Θα μπορούσαν νομίζω να είναι λιγάκι πιο ένθερμοι. Τέλος πάντων.

Αξίζει να τονισθεί το πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα γεγονός της ύπαρξης δύο γιγαντοοθονών αριστερά και δεξιά της σκηνής οι οποίες σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας έδειχναν το τι "έπαιρναν" οι κάμερες πάνω και κάτω από τη σκηνή. Σε κάποια διαστήματα μάλιστα μπορούσε κανείς να δει σκηνές από video clip, animation με το συγκρότημα κτλ. Σίγουρα ό,τι καλύτερο για αυτούς που βρίσκονταν μακριά από τις μπροστινές θέσεις. Οι ίδιες οθόνες θα υπάρχουν βέβαια και στη διάρκεια του Rockwave.

Όσο τώρα για τα τραγούδια που ακούστηκαν, εκτός από τις επιτυχίες του τελευταίου δίσκου όπως τα "What Happens Tomorrow" και "Sunrise", όπως είναι λογικό, όλες σχεδόν οι μεγάλες επιτυχίες ήταν εκεί: "Planet Earth", "The Union Of The Snake", "Rio", "Notorious", "Come Undone", "The Reflex", "Ordinary World", "A View To A Kill" και εννοείται τα "The Wild Boys" και "Save A Prayer". Στα δύο τελευταία κυρίως έγινε, όπως καταλαβαίνετε, χαμός. Στο "Save A Prayer" μάλιστα παραπάνω από το μισό κομμάτι τραγουδήθηκε αποκλειστικά και μόνο από το κοινό!

Μιας και καλές pop συναυλίες συμβαίνουν πολύ σπάνια πλέον, ελπίζω η συναυλία των Duran Duran να έχει την ανάλογη συνέχεια. Με τους Depeche Mode ίσως...;