Diamond Head, Vice Human, Power Crue @ Underworld

19/02/06, Underworld Club, Αθήνα

Η Κυριακή, κατ' αυτόν που τη δημιούργησε, είναι μια μέρα αργίας και ξεκούρασης. Είναι η ημέρα που οι άντρες και οι γυναίκες κάθε ηλικίας συνευρίσκονται περισσότερες ώρες με σκοπό να περάσουν με το έτερο ήμισυ ξεκούραστες και γαλήνιες στιγμές. Αυτά βέβαια μέχρι το απόγευμα όπου οι άντρες συναντούν και ασχολούνται με τη Θεά Μπάλα. Η συγκεκριμένη Κυριακή είχε δύο πολύ μεγάλα γεγονότα: το ντέρμπι μεταξύ των δύο πρώτων βαθμολογικά ομάδων του άμοιρου ελληνικού ποδοσφαίρου και μια συναυλία που ίσως να έγραφε ιστορία. Επειδή το εν λόγω άρθρο ασχολείται με τα πολιτιστικά δρώμενα αυτής της χώρας, δε θα επεκταθούμε στο πρώτο γεγονός. Το δεύτερο όμως αξίζει της προσοχής μας. Βλέπετε για κάποιους (όπως ο γράφων) τέτοιου είδους live έχουν μόνο αντίπαλο και εμπόδιο την υγεία.

Οι Diamond Head, ίσως ένα από τα 4-5 δραστικότερα groups του New Wave Of British Heavy Metal, επισκέπτονταν τη χώρα μας για μια και μοναδική φορά (εύχομαι όχι). Σε συνδυασμό με το ότι το billing είχε επίσης δύο από τις κορυφαίες μπάντες της χώρας μας, η βραδιά προμηνύετο απολαυστική. Τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνεις γιατί δεν ξέρεις αν θα ξανάρθουν. Οι Diamond Head είναι από τις μπάντες που έχουν αφήσει το στίγμα τους στους νεότερους μουσικούς. Ο Lars Ulrich, drummer των Mettalica, είναι τρανό παράδειγμα φανατικού οπαδού της μπάντας. Πηγαίνοντας προς το χώρο της συναυλίας είχα αγωνιά για την όλη έκβαση του live, μια και οι απόψεις από τις ευρωπαϊκές τους εμφανίσεις ήταν αντιφατικές.

Έχοντας ακόμα νωπές τις εικόνες του live από το άλλο μεγαθήριο του χώρου, τους Demon, ήμουν συνεπής στο ραντεβού μου με τη metal Ιστορία των εντός και εκτός συνόρων. Μπαίνοντας στο club η εικόνα προσέλευσης του κόσμου λόγω της ημέρας και των συνθηκών ήταν ικανοποιητική. Περίπου 150-200 άτομα περίμεναν υπομονετικά την έναρξη της συναυλίας. Δυστυχώς για ακόμα μια φορά υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση. Πενήντα λεπτά μετά την προκαθορισμένη ώρα έναρξης ανέβηκαν στη σκηνή οι Power Crue. Τη συγκεκριμένη μπάντα, εκτός απειροελάχιστων εξαιρέσεων, όσες φορές και να τη βλέπεις πραγματικά τη χαίρεσαι. Σαφώς ανανεωμένοι και πιο φρέσκοι από ποτέ, με κανονικό τραγουδιστή πια, απέδειξαν γιατί έχουν αποκτήσει τόσο καλό όνομα -δυστυχώς μόνο- στην Ελλάδα. Το καλοπαιγμένο, σφιχτοδεμένο heavy metal με τις γνωστές ωραίες μελωδίες τους πραγματικά ήταν το σπίρτο που χρειαζόταν ο κόσμος για να ζεσταθεί.

Ο καινούργιος -και ελπίζω μόνιμος- τραγουδιστής τους έδειξε παρά πολύ καλά σημάδια, αφήνοντας πολλούς με το στόμα ανοιχτό λόγω των δυνατοτήτων του. Το συγκρότημα στην περίπου μια ώρα που ήταν στη σκηνή έπαιξε κομμάτια και από την καινούργια του δουλειά αλλά και από παλιότερες. Σε συνάρτηση με τον πολύ καλό ήχο που είχαν, πραγματικά έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό αποδεικνύοντας πόσο καλή κίνηση ήταν η επιλογή μόνιμου τραγουδιστή, η οποία έχει δώσει την ώθηση στο κιθαριστικό δίδυμο να αποδίδει καλύτερα. Με κομμάτια όπως τα "Spend On You", "Karcharias", "Forever", "Before The End" κλπ κέρδισαν άξια το χειροκρότημα του κοινού και αποχώρησαν με υποσχέσεις για λαμπρό μέλλον. Η μπάντα αξίζει να πάει καλά γιατί είναι από τις καλύτερες στο χώρο.

Λίγα λεπτά αργότερα ανέβηκαν στη σκηνή οι Vice Human, ένα συγκρότημα σταθμός για τη χώρα μας, ειδικά τη δεκαετία των '80s.

Ότι και να πει κανείς γι' αυτό το group θα είναι λίγο. Η παρουσία και μόνο του mainman Νίκου Παπακώστα επί σκηνής είναι κάτι που πραγματικά λίγες φορές βλέπεις. Ο άνθρωπος είναι heavy metal! Είναι από τους λίγους που τόσα χρόνια έχουν την ίδια εικόνα εντός και εκτός σκηνής. Η όλη εμφάνιση της μπάντας ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλή. Εκτός του Παπακώστα και οι άλλοι δυο μουσικοί που απαρτίζουν το συγκρότημα δείχνουν ότι και σέβονται την ιστορία της μπάντας αλλά και ότι αξίζει να παίζουν σε αυτήν. Όσα χρόνια και να περάσουν κομμάτια όπως τα "Running Ways", "Can You Feel The Night", "Heavy Metal", "Hooligan Hero", "Metal Wars", "We Are The Future" και "Night Hunter" παραμένουν κλασικά, διαχρονικά δείγματα της αγαπημένης μας μουσικής. Ο ήχος συνέχιζε να είναι καλός κάνοντας την παρουσία της μπάντας συνεχώς και καλύτερη. Και οι Vice Human απέδειξαν με την εμφάνιση τους γιατί έχουν αποκτήσει τόσο καλό όνομα -δυστυχώς και αυτοί μόνο- στην Ελλάδα. Θα μπορούσαν σίγουρα υπό άλλες συνθήκες να έχουν κάνει μια αξιοπρεπή καριέρα στο εξωτερικό. Η επιλογή των δυο support ήταν για μένα ιδανική. Εκείνο το βράδυ πέρασαν από τα μάτια μας εικόνες ετών. Κάποιοι έχουν μεγαλώσει παράλληλα και με τα δυο group οπότε η συγκίνηση ήταν έκδηλη. Σίγουρα ότι καλύτερο πριν τη headline μπάντα της βραδιάς.

Με αρκετά λεπτά καθυστέρηση, κατά τις δώδεκα παρά, το intro του "Am I Evil?" ξεσήκωσε τον κόσμο, ο οποίος είχε γίνει πια πολύ περισσότερος. Εκείνη τη στιγμή οπτικά ήταν στο χώρο 250-300 άτομα «πεινασμένα» για τους Diamond Head. Για πολλούς είναι από τα 2-3 καλύτερα κομμάτια τους οπότε οι εικόνες δεν έκαναν καμία εντύπωση. Δυστυχώς την παρούσα χρονική στιγμή δεν το έπαιξαν ολόκληρο. Μετά από τα 2-3 πρώτα λεπτά του κομματιού ξαφνικά η μουσική κόπηκε και το ριφ του "It's Electric" δόνησε το χώρο. Αυτό ήταν. Το club «πήρε φωτιά». Ο κόσμος συμμετείχε όσο μπορούσε. Η συνέχεια ιδανική: "The Prince" και "Lightning To The Nations" παρεμβαλλόμενα από τα "Give It To Me" και "Mine All Mine". Ειδικά τα δυο πρώτα κομμάτια δημιούργησαν τουλάχιστον σε μένα συναισθήματα πρωτόγνωρα. Οι ήχοι του βινυλίου είχαν γίνει ξαφνικά εικόνες. Δυστυχώς από την πρώτη χρυσή σύνθεση της μπάντας είναι πια μόνο ο κιθαρίστας Brian Tattler. Αυτό όμως δεν απέτρεψε και τους άλλους τρεις πλην του τραγουδιστή (Adrian Mills - κιθάρα, Eddie Moohan - μπάσο και Karl Wilcox - drums) να έχουν πολύ καλή απόδοση. Άλλωστε το γεγονός ότι και οι 3 είναι στη μπάντα πολλά χρόνια (από τις αρχές του 1991) τους έχει κάνει να δεθούν ο ένας με τον άλλο.

Ο «νεοφερμένος» τραγουδιστής Nick Tart είναι σίγουρα από τα ταλέντα της Αγγλίας. Αυτό φάνηκε από τη σκηνική του παρουσία και από την όλη του εμφάνιση. Συνεχώς έπαιζε με τον κόσμο ο οποίος αντιδρούσε θετικά σε ότι και αν έκανε. Μάλιστα κάποιες στιγμές ανέβαινε στα προστατευτικά κάγκελα και γινόταν ένα με τους οπαδούς που ήταν από κάτω, στη μπροστινή σειρά. Η συνέχεια εξίσου καλή: "To The Devil His Due", "Alimony" και "I Can't Help Myself". Από 'κει και μετά η κατάσταση ξέφυγε λίγο. Το group βουτώντας στο παρελθόν του κατάφερε παίζοντας τα "Borrowed Time", "Sucking My Love", "Streets Of Gold" και "Helpess" να μας στείλει στα ουράνια, γυρνώντας μερικούς πολλά χρόνια πίσω. Η όλη εικόνα πια θύμιζε αγγλική pub στις αρχές '80s. Κάπως έτσι τελείωσε το βασικό τους set. Η μπάντα αποχώρησε από τη σκηνή αποθεούμενη πριν το συνηθισμένο encore. Ξαναβγαίνοντας έπαιξαν τα "Am I Evil?", ολόκληρο πια, και το "In The Heat Of The Night" τα όποια πραγματικά αποτελείωσαν τον κόσμο. Η ώρα ήταν περίπου μιάμιση όταν εγκατέλειψαν μια και καλή τη σκηνή, για ακόμα μια φορά αποθεούμενοι από τον κόσμο που σίγουρα ήθελε και συνέχεια, η οποία δυστυχώς δε δόθηκε.

Το 2006 θα μας μείνει μάλλον αξέχαστο συναυλιακά. Οι Demon και οι Diamond Head μέχρι στιγμής αλλά και τα ονόματα που πλησιάζουν κάνουν τον κόσμο να περιμένει ακόμα καλύτερες στιγμές για το εγγύς μέλλον. Οι Diamond Head δεν ήταν στην ακμή της καριέρας τους όταν μας επισκέφτηκαν. Απέδειξαν όμως ότι οι παλιές μπάντες όσα χρόνια και να περάσουν παραμένουν αειθαλείς.

Κρίμα για όποιον δεν ήρθε γιατί πραγματικά έχασε...