Bon Jovi @ Gottlied-Daimler Stadion (Στουτγάρδη, Γερμανία), 29/05/08

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη «ξενέρα» από το να διαβάζεις τις ημερομηνίες της περιοδείας ενός αγαπημένου σου συγκροτήματος και να μη βλέπεις τη χώρα σου ανάμεσα σε αυτές. Το έργο το έχουμε δει δυστυχώς πολλάκις με τους Bon Jovi (οι οποίοι... ναι, είναι αγαπημένο μας γκρουπ, και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;), παρά τις φήμες που μας καθησύχαζαν για το αντίθετο, τόσο φέτος (κυρίως), όσο και πριν από δύο χρόνια, στην περιοδεία του "Have A Nice Day".

Οι Kiss δήλωσαν πρόσφατα πως ήθελαν εδώ και χρόνια να έρθουν στην Ελλάδα, αλλά δεν έβρισκαν το δρόμο. Υποθέτοντας λοιπόν πως και οι Jovi «έχασαν τη λεωφόρο», αποφασίσαμε φέτος να τη βρούμε εμείς αντί για αυτούς... έχουμε εξάλλου και καλό GPS (inside joke). Με την ευκαιρία της εξάμηνης διαμονής του συνάδελφου και φίλου Λουκιανού στη Στουτγάρδη, λοιπόν, η επιλογή του προορισμού ήταν προφανής: Gottlied-Daimler Stadion, Stuttgart, 29 Μαΐου 2008.



Οι τέσσερις μήνες της αναμονής πέρασαν και η «μεγάλη» μέρα είχε φτάσει. Κουβαλώντας τις ελληνικές μας συνήθειες (γραφικοί mode on: και φυσικά τις ελληνικές μας σημαίες!), φτάσαμε ελαφρώς καθυστερημένοι στο εντυπωσιακό γήπεδο της Στουτγάρδης, προλαβαίνοντας την Ιταλίδα Gianna Nanini στο τέλος της εμφάνισής της. Θυμίζοντας στο παρουσιαστικό κάτι από την Patti Smith, συνειδητοποιήσαμε πως είναι η κυρία που βρίσκεται πίσω από τη μουσική υπόκρουση διαφημιστικών της Fiat. Και για του λόγου το αληθές: http://youtube.com/watch?v=WXMbhGY7Sag.







Λίγα λεπτά μετά τις 20:00, και με το φως της ημέρας να αφαιρεί κάμποση από τη μαγεία μιας αντίστοιχης νυχτερινής συναυλίας, οι Jon Bon Jovi, Richie Sambora, David Bryan και Tico Torres, συνοδευόμενοι από τον συνήθη ύποπτο Hugh McDonald στο μπάσο, τον Bobby Bandiera στις δεύτερες κιθάρες και την πανέμορφη Lorenza Ponce στο βιολί, εμφανίζονται εν μέσω... όχι-και-τόσο- αποθέωσης! Βλέπετε, ναι μεν η πληρότητα του γηπέδου σε αρένα και εξέδρες άγγιζε το 100%, όμως οι 60.000 Γερμανοί απείχαν δραματικά από αυτό που λέμε «ένθερμο κοινό». Και πώς να μην απείχε στην τελική, όταν ακόμα και μπροστά από τη σκηνή έβλεπες 60αρές γυναίκες (με όλο το σεβασμό στη συμπαθή αυτή τάξη...), μικρά παιδιά κτλ... Οι Γερμανοί έδειχναν να βιώνουν εξαρχής τη συναυλία με πολύ διαφορετικό τρόπο από τα δικά μας δεδομένα: Μακριά από κάθε είδους υπερβολές και ακρότητες, απλώς αφουγκράζονταν τη μουσική των Αμερικανών και ενίοτε τραγουδούσαν, χωρίς διάκριση ανάμεσα στα γρήγορα και τα ήρεμα, τα παλιά και τα νέα κομμάτια. Συναυλιακή συμπεριφορά αγνώριστη και πρωτοφανής μπροστά στα δικά μας δεδομένα.







Δε γνωρίζω κατά πόσο οι αντιδράσεις του εκάστοτε κοινού επηρεάζουν την απόδοση των Bon Jovi, πάντως στην προκειμένη περίπτωση δεν έδειξαν να πτοούνται ιδιαίτερα: Αμείωτη ενέργεια από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό, απόδοση των κομματιών χωρίς κενά μεταξύ τους, πολύ κέφι και πολλά χαμόγελα.







Παρατηρώντας κανείς τη μπάντα στη σκηνή, συμπεραίνει πως όλο το show περιστρέφεται ουσιαστικά γύρω από το δίπολο των Bon Jovi - Sambora. Όσον αφορά στον πρώτο, ο πήχης που ο ίδιος είχε θέσει σε δυσθεώρητο ύψος με τα φωνητικά των πρώτων δίσκων της μπάντας, δύσκολα ξεπερνιέται, καθιστώντας το πρόβλημα στις «ψηλές» εμφανές. Η αμφισβητήσιμη φόρμα του στα φωνητικά, όμως, παραγράφεται μπροστά στην ικανότητά του ως πρωταγωνιστή στη σκηνή. Μία κίνησή του είναι ικανή να ξεσηκώσει ακόμα και τους «κρύους» Γερμανούς! Πραγματικά απολαυστικός... όχι όμως όσο ο Richie...







Όσον αφορά στο δεύτερο λοιπόν, τα προβλήματα του με το αλκοόλ, και γενικά τα όσα έχει περάσει τα τελευταία χρόνια, θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν αφήσει τα σημάδια τους στο παίξιμο του... Αμ δε! Ο Sambora βρίσκεται πραγματικά σε δαιμονιώδη φόρμα: Εκπληκτικά σόλο, καθαρό παίξιμο και φωνή που σε αρκετά σημεία επισκίασε αυτή του Jon.







Το καλό με τις συναυλίες των Bon Jovi είναι το απρόβλεπτο που τις χαρακτηρίζει στην επιλογή των κομματιών. Κάθε συναυλία τους επιφυλάσσει από μία τουλάχιστον έκπληξη και για καλή μας τύχη, στη Στουτγάρδη, αυτές ήταν παραπάνω. Ο βασικός σκελετός των κλασσικών "Born To Be My Baby", "You Give Love A Bad Name", "It's My Life", "Livin' On A Prayer", "Wanted Dead Or Alive", "Keep The Faith", "Runaway" τηρήθηκε, αλλά το υποτιμημένο "Any Other Day" από το "Lost Highway" (που αρχίζω να εκτιμώ πολύ τελευταία), το "Bounce" του ήδη ξεχασμένου ομώνυμου δίσκου από το 2002 και κυρίως το επικό (τηρουμένων των αναλογιών) "Wild Is The Wind", τα οποία έως τη Στουτγάρδη είχαν παιχτεί το πολύ μία φορά στην τρέχουσα περιοδεία, μας έδωσαν την ικανοποίηση πως παρακολουθήσαμε μία συναυλία ξεχωριστή και ιδιαίτερη, σε σχέση με τις υπόλοιπες των Bon Jovi.



Ιδιαίτερη όμως η συναυλία ήταν έτσι κι αλλιώς: Πόσοι άλλοι, αλήθεια, παίζουν πλέον δύο ώρες και τριάντα λεπτά; Πόσοι δεν έχουν το κόμπλεξ να παίξουν τέσσερις και πέντε διασκευές, ακόμα και σε κομμάτια που βγήκαν μόλις... φέτος (βλ. "Mercy" της θεάς Duffy);







Εκτιμώ τους Bon Jovi απεριόριστα για το γεγονός πως ξεκίνησαν από ένα ιδίωμα, το οποίο με το πέρασμα των ετών πνίγηκε μέσα στην ίδια του την υπερβολή, και αυτοί όχι μόνο επέζησαν, αλλά προσάρμοσαν τη μουσική τους στην κάθε περίοδο με τόση μαεστρία, ώστε κάθε δίσκος τους να παράγει τουλάχιστον 2-3 μεγάλα hit και να καταλήγει με περισσή άνεση στο νούμερο 1. Ρίξτε μια ματιά στο setlist: 24 τραγούδια από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο άλμπουμ, με άλλα τόσα να μπορούσαν να βρίσκονται στη θέση τους χωρίς να παραπονεθούμε.



Πλέον τους εκτιμώ και για έναν παραπάνω λόγο: Οι συναυλίες τους είναι ένα απολαυστικό rock party και εγγυημένη διασκέδαση. Αν σας δοθεί η ευκαιρία, μην τους χάσετε!







Setlist:

Lost Highway / Born To Be My Baby / You Give Love A Bad Name / Raise Your Hands / Runaway / Rockin’All Over The World / I’ll Sleep When I’m Dead + Mercy, Start Me Up / The Last Night / Whole Lot Of Leavin’ / In These Arms / (You Want To) Make A Memory / Captain Crash & The Beauty Queen From Mars / We Got It Goin’ On / It’s My Life / Keep The Faith / I’ll Be There For You / Bounce / Have A Nice Day / Who Says You Can’t Go Home / Bad Medicine + Shout / Drift Away / Livin’ On A Prayer
Encore: Living In Sin / Wild Is The Wind / Wanted Dead Or Alive / Any Other Day