Bolt Thrower, Benediction, Rotting Christ, The Rotted, Ancient Ascendant @ ULU, Λονδίνο, 01/05/10

Είσαι στο Λονδίνο εδώ και τρεις μέρες. Έχεις ήδη απολαύσει ζωντανά τους Cathedral στον ίδιο χώρο. Η μεγάλη μέρα φτάνει και όπως είναι φυσικό, από την ανυπομονησία τρέχεις να στηθείς έξω από το venue μία ώρα νωρίτερα απ' ότι ανοίγουν οι πόρτες. Λογικά και επόμενα όλα αυτά, αλλά όχι αν είσαι Έλληνας. Η ανυπομονησία να δω ζωντανά μία από τις πιο αγαπημένες μου death metal μπάντες φυσικά και υπήρχε βαθιά μέσα, αλλά το πέντε και μισή το απόγευμα που έγραφε το εισιτήριο ότι ανοίγουν οι πόρτες του ULU κρίθηκε κομματάκι νωρίς για τα γούστα μου.


Κατά τις έξι και μισή που έφτασα τελικά, ό χώρος είχε ήδη γεμίσει και οι υποψίες για sold out επιβεβαιώθηκαν από αρκετούς metalheads που κάθονταν έξω από το κτίριο και ρωτούσαν αν μας περισσεύει κανένα εισιτήριο. Οι Ancient Ascendant -μία σχετικά φρέσκια death metal μπάντα από το Reading της Αγγλίας- είχαν τελειώσει το set τους προ πολλού και την σκυτάλη είχαν πάρει οι The Rotted.

Όσοι ασχολούνται με goregrind καταστάσεις τους συγκεκριμένους κυρίους τους γνωρίζουν καλύτερα με το όνομα Gorerotted. Αφού το γυρίσανε σε πιο death metal φόρμες και αυτοί, το 2008 αποφάσισαν να αλλάξουν το όνομα τους σε The Rotted, κυκλοφόρησαν ένα full length δίσκο ("Get Dead Οr Die Trying" του 2008) και πήραν την θέση τους στην "The Next Offensive" περιοδεία των Bolt Thrower. Ούτε για αυτούς έχω πολλά σχόλια, αφού μέχρι να πάρουμε να πιούμε κάτι από το bar και να «τιμήσουμε» και δύο τρία μπλουζάκια από το πολύ ενδιαφέρον merchandise των Bolt Thrower είχαν τελειώσει και αυτοί με το μισάωρο τους.



Από τα πέντε συγκροτήματα που εμφανίστηκαν ζωντανά εκείνο το απόγευμα της πρώτης του Μαΐου, τα τέσσερα είχαν Αγγλική υπηκοότητα και η μόνη μπάντα που ξέφυγε, έτυχε να είναι Ελληνική. Οι Rotting Christ αφού είδαν την καριέρα τους το 2007 να εκτοξεύεται σε νέα ύψη δημοτικότητας με το πολύ καλό "Theogonia" -στο εξωτερικό, γιατί στην Ελλάδα είναι ανέκαθεν πολύ αγαπητοί- κυκλοφόρησαν φέτος τον διάδοχο του με τίτλο "Aealo" και δέχτηκαν την πρόσκληση των Βρετανών να τους ακολουθήσουν στην Ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Μπορεί να βρήκα τον νέο δίσκο πολύ κατώτερο των προσδοκιών μου, αλλά ήταν η πρώτη φορά που είδα ζωντανά τους Rotting Christ με τόσο καλό ήχο και δεν μπορώ να κρύψω μια μικρή ικανοποίηση που μου προκάλεσαν. Μια ικανοποίηση που θα μπορούσε να είναι πολύ εντονότερη αν είχαν εστιάσει το set list στα πρώτα τους album.



Κάτι τέτοιο φυσικά και δεν συνέβη και τραγούδια από τους δύο τελευταίους δίσκους μονοπώλησαν τα 40 με 45 λεπτά της εμφάνισης τους. Φωτεινές εξαιρέσεις τα "Fgmenth, Thy Gift" και "The Sign Οf Evil Existence" από το ιστορικό "Thy Mighty Contract" καθώς και το πάντα ευπρόσδεκτο hit-άκι "Athanati Este". Ιδιαίτερη εντύπωση μου προξένησαν -πέρα από το πόσο ανιαρά πέρασε η ώρα- οι ιδιαίτερα θερμές αντιδράσεις του Λονδρέζικου κοινού που φώναζε συνεχώς το όνομα της μπάντας πριν αυτή πατήσει το σανίδι, ήξερε τα τραγούδια και μόλις είδαν τον Σάκη να παίρνει την θέση του στη σκηνή άρχισαν να λένε ρυθμικά το όνομα του.



Μετά τους Rotting Christ σειρά πήραν οι Benediction. Τη μία και μοναδική φορά που τους έχω δει ζωντανά, πέρυσι με τους Pestilence, είχαν κλέψει την βραδιά και μου είχαν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Ως εκ τούτου χάρηκα ιδιαίτερα που θα τους ξαναέβλεπα live και η μπάντα απ' την πλευρά της δεν με απογοήτευσε, ούτε όταν η κιθάρα του Peter Rewinski παρέδωσε «πνεύμα» και ο ίδιος συνέχισε την συναυλία από τα αποδυτήρια. Προφανώς ήταν η μέρα τους γιατί στα μισά του set ανέβηκε στην σκηνή και μια κοπελίτσα για να μας ενημερώσει ότι πνεύμα παρέδωσε και κάποιος οπαδός των Benediction κατά τη διάρκεια του show (αν κατάλαβα καλά).



Πέραν των ατυχών αυτών περιστατικών, οι Benediction απέδειξαν ότι πάνω στη σκηνή είναι ακόμα death metal κτήνη, δίνοντας μία εξαιρετική συναυλία γεμάτη old school classics, ακόμα και με μία μόνο κιθάρα. Κινητήριος δύναμη όπως πάντα ο Dave Hunt, ο οποίος έχει αποδειχθεί λίρα εκατό για την μπάντα, αφού και στα φωνητικά του καθήκοντα, αλλά και επί σκηνής είναι πάντα άψογος και το ίδιο συνέβη και στο Λονδίνο. Φυσικά η καταιγιστική παρουσία των Benediction είχε βάλει φωτιά σε ένα ήδη ξαναμμένο κοινό και τώρα που πλησίαζε η ώρα για την εμφάνιση των Bolt Thrower, η αδημονία είχε αγγίξει επικίνδυνα υψηλά επίπεδα.



Ευτυχώς που ο χρόνος αναμονής ήταν περιορισμένος. Όταν ξεχύθηκε από τα ηχεία του club η μουσική του intro, προπομπός της εμφάνισης της τιμώμενης μπάντας στην σκηνή όλα όσα προηγήθηκαν ξεχάστηκαν. Τεχνικά προβλήματα, θάνατοι, support groups, όλα έσβησαν μονομιάς από την μνήμη και η απερίσπαστοι αναμέναμε την επέλαση του πολεμικού άρματος που ακούει στο όνομα Bolt Thrower.



Όλοι επιτέλους στην θέση τους, ο Karl Willetts χαμογελαστός μας καλωσορίζει... «Hello Londinium... it' s good to be back» και το αργόσυρτο riff του "The IVth Crusade" δίνει το έναυσμα των εχθροπραξιών. Με το καταιγιστικό "When Glory Beckons" όλο το κοινό εισέρχεται στον φρενήρη ρυθμό της μπάντας και παντού βλέπεις κεφάλια να πηγαίνουν πάνω κάτω. Η δημιουργία pit σε μία τέτοια συναυλία είναι κάτι περισσότερο από προβλέψιμη ενέργεια, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η, από νωρίς, βροχή κορμιών από την σκηνή επάνω στις πρώτες σειρές του κόσμου.



Οι μπύρες από τις πέντε το απόγευμα κάνουν καλά την δουλειά τους και με το ρυθμό που τις καταναλώνει ο μέσος Άγγλος, αφαιρεί κάθε ενδοιασμό. Η μάχη στο pit μαίνεται λυσσαλέα, το stage diving δίνει και παίρνει και η μπάντα δείχνει τουλάχιστον ικανοποιημένη. "Mercenary", "At First Light" στο soundtrack του Αρμαγεδδών και κάπου εκεί ο ξανθομάλλης frontman προλογίζει το "World Eater". «The essential Bolt Thrower riff!» και δεν νομίζω να έχει ξαναειπωθεί πιο ακριβής περιγραφή για αυτό το κομμάτι ύμνο από το παρελθόν της μπάντας. 



Τα πράγματα εκτροχιάζονται ελαφρώς, παντού μέσα στο club επικρατεί πανικός και οι Bolt Thrower συνεχίζουν χωρίς έλεος την επέλαση τους με ένα σερί από το "Those Once Loyal". Τα "Anti-Tank", "Salvo", "The Killchain" παιγμένα ζωντανά είναι δύο φορές πιο θανατηφόρα απ' όταν τα ακούς στο δίσκο και έκαναν ακόμα και τις κολώνες του ULU να τρέμουν. Μας θύμισαν επίσης ότι έχει πλέον περάσει μία πενταετία από την κυκλοφορία του "Those Once Loyal" και παρόλα αυτά ο δίσκος μοιάζει σαν να βγήκε χθες. Ας ελπίσουμε ότι η μούσα της έμπνευσης θα επιστρέψει σύντομα κοντά τους και θα απολαύσουμε ένα νέο αριστούργημα όπως και το 2005.



Με την μπάντα να δίνει κυριολεκτικά ένα ρεσιτάλ δύναμης και το κοινό να μην προλαβαίνει να συνέλθει από τα απανωτά χτυπήματα «σκάει» στα κεφάλια μας το "No Guts, No Glory" και η λέξη μακελειό παίρνει νέες διαστάσεις. Ο Willetts δίνει το σύνθημα της νίκης, κραυγάζει "...For Victory" και το συγκρότημα αποσύρεται backstage για να πάρει μερικές ανάσες πριν το encore.



To οποίο δεν αργεί και πολύ να έρθει. Το intro "War" από το "...For Victory" ανοίγει το encore και στο καπάκι δίνει συνέχεια το καταιγιστικό "Remembrance" για να κλείσει με δόξα και τιμή με το "Pride" ένα εξαιρετικό live. H μπάντα αποχωρεί υπό τους ήχους κανονιοβολισμών και εμείς στεκόμαστε σχεδόν αποσβολωμένοι, χωρίς να μπορούμε εύκολα να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μόλις ζήσαμε.



Μπορεί τα 75 λεπτά που παίζουν να μοιάζουν λίγα, αλλά όταν οι Bolt Thrower βρίσκονται επί σκηνής ο χρόνος πραγματικά σταματά και ένα τυπικό live μετατρέπεται σε εμπειρία ζωής. Μπορεί το set list να είναι μοιρασμένο κυρίως ανάμεσα στους τελευταίους δίσκου και παρότι δεν ακούσαμε τίποτα από ντεμπούτο τους "In Battle There Is No Law", αλλά δεδομένου ότι οι Βρετανοί δεν έχουν κακό album, ότι και να επέλεγαν να παίξουν αποκλείεται να μας απογοήτευαν. Τέλη Μαΐου θα τους δούμε για πρώτη φορά ζωντανά και στην Ελλάδα και όποιος έχει έστω και μία πολύ χαλαρή σχέση με τον death metal ήχο επιβάλλεται να πάει να τους δει. Onwards!

Setlist:

The IVth Crusade
When Glory Beckons
Mercenary
At First Light
World Eater / Cenotaph
Anti-Tank (Dead Armour)
Salvo
The Killchain / Powder Burns
No Guts, No Glory
...For Victory
----------------------------------------
War / Remembrance    
Pride