Amorphis, Before The Dawn, Amoral σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 31/10-01/11/2009

Φινλανδική εισβολή στη Θεσσαλονίκη. Το περασμένο Σαββατιάτικο βράδυ το κοινό της λεγόμενης «συμπρωτεύουσας» παρακολούθησε μία άκρως υποτιμημένη μπάντα, μία ανερχόμενη και μία που κανείς δε θα θυμάται. Στην πρώτη γραμμή, οι Amorphis που κουβαλάν στις αποσκευές τους ολοκαίνουργιο δίσκο και ήρθαν να υπερασπιστούν τα… κεκτημένα τους.


Μπαίνοντας στο Principal και πριν ακόμα ξεκινήσουν οι Amoral, αντίκρισα απευθείας δύο γνώριμες, «άμορφες» φιγούρες. O Niclas Etelavuori (μπάσο) και ο Santeri Kallio (πλήκτρα) περιφέρονταν στον χώρο και δέχτηκαν να απαντήσουν σε μία άτυπη, μίνι συνέντευξη. Μαθαίνοντας λοιπόν για την ιδιαίτερη αγάπη που τρέφουν για την Ελλάδα, την κουραστική φετινή περιοδεία και τους άθλιους χώρους που εμφανιστήκαν σε Βουλγαρία και Ρουμανία, ρώτησα το λόγο που δε παίζουν τα “Shaman” και “Skyforger”, απορία την οποία και πολλοί άλλοι είχαν. «Πολύ καλά κομμάτια και τα δύο αλλά δυστυχώς δε μπορέσαμε να τα συμπεριλάβουμε στο setlist πέρυσι και φέτος αντίστοιχα αφού θα ξεφεύγαμε από το χρόνο», απάντησε χωρίς να με καλύψει ο Niclas. Γιατί σας τα λέω αυτά; Θα καταλάβετε στη συνέχεια.

Στις 20:15 εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Amoral και οι υποψίες που οι περισσότεροι είχαν γι αυτούς επιβεβαιώθηκαν. Απροσδιόριστοι, άχρωμοι, χωρίς χαρακτήρα και προσωπικότητα. Power metal; Poser; Τεχνικό death όπως έλεγαν παλιά; Μαλλί-μέδουσα πάνω στον ανεμιστήρα και παντελώς αδιάφορα κομμάτια. Αυτά συγκράτησα. Δε θα λείψουν σε κανένα νομίζω.
Δεν άργησαν να εμφανιστούν οι Before The Dawn και ο, λίγος δυστυχώς, κόσμος που είχε μαζευτεί, ζεστάθηκε για τα καλά με τα βαριά, καλοδουλεμένα riffs. Ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε πριν από δέκα χρόνια, έκανε δισκογραφικό ντεμπούτο το 2003 και παρόλα αυτά θεωρείται ακόμα «νεοφώτιστο». Πολύ δεμένοι, με ενδιαφέρουσα σκηνική παρουσία αφού άρεσε στον κόσμο αυτή η εναλλαγή τραγουδιστή με τον Tuomas (κιθάρα) στα σκληρά, και τον Lars (μπάσο) στα καθαρά φωνητικά. Απέσπασαν το θερμό χειροκρότημα και τις ευχές όλων για ένα πιο ευοίωνο μέλλον.

Setlist: Faithless / Dying Sun / Unbreakable / Disappear / Monsters / Morning Sun / Scar /Exile / My Darkness / My Room / The Black / Deadsong

Οι Amorphis είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση συγκροτήματος. Τα live τους είναι εγγύηση, οι δίσκοι τους, εξαιρώντας έναν-δύο, αριστουργήματα αλλά ποτέ δε πρόκειται να γίνουν μία arena-band όπως λένε στο Αμέρικα. Υποτιμημένοι; Σίγουρα. Οι μόνοι; Όχι. Το βέβαιο είναι πως όποιος τους είχε ξαναδεί είχε τον «πήχη» ψιλά και εκεί τον κράτησε. Τα φώτα κλείσαν και η εισαγωγή του “Skyforger” πήρε από το χέρι το “Silver Bride” οδηγώντας το στην έναρξη. Ο Joutsen στεκόταν καλύτερα από κάθε άλλη φορά, φανερά βελτιωμένος στα καθαρά φωνητικά, με τις τεράστιες τζίβες του να επιδίδονται στο ανελέητο headbanging και τον κόσμο σε επιφωνήματα θαυμασμού.



“The Smoke” και “Castaway” έκαναν το φλεγόμενο «φυτίλι» να μοιάζει πιο κοντά στη «βόμβα», η οποία έσκασε στο “Elegy medley” που έκανε ένα πέρασμα από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στα “Against Widows” και “On Rich And Poor”.

Κάτι που ίσως ξίνισε λίγο τον κόσμο ήταν η υπερβολική στατικότητα/επαγγελματισμός που επέδειξαν τα υπόλοιπα μέλη σε σημείο να φανεί μερικές στιγμές πως κάνουν αγγαρεία. Εξαιρώντας δηλαδή τον προαναφερθέντα ‘άρχοντα των πνευμόνων’ Joutsen και τον Etelavuori, οι υπόλοιποι δεν κινήθηκαν σε μεγαλύτερη ακτίνα του ενός μέτρου. Κατά τ’ άλλα όλοι τους ήταν αψεγάδιαστοι, χαρίζοντας μελωδίες αλλά και εκπλήξεις. Μετά το “Sign From The North Side”, όπου σημειώθηκε πανικός, ακούστηκε για πρώτη φορά, και ενώ έχουν δοθεί πάνω από σαράντα συναυλίες, το αριστουργηματικό “Skyforger”. Αυτό ήταν και το μεγάλο highlight της βραδιάς που έφερε κάποιους σε σημείο παροξυσμού!



Φεύγοντας διέκρινε κανείς παντού χαμόγελα ικανοποίησης που είναι και φυσικό επακόλουθο της εκπληκτικής αυτής συναυλία. Οι νότες του “My Kantele”, που διάλεξαν σαν επίλογο, ηχούν ακόμα στ’ αυτιά, με την ελπίδα μιας γρήγορης αντάμωσης με του σπουδαίους αυτούς Φινλανδούς, ακόμα και χωρίς την αποδοχή που τους αξίζει.

Setlist:

Silver Bride
Sampo
Towards And Against
The Castaway
Smithereens / The Smoke
Majestic Beast
Alone
Silent Waters
Against Widows/Cares/On Rich And Poor/Against Widows/Better Unborn
From the Heaven of My Heart
Sky Is Mine
Black Winter Day

Encore:

Karelia / Sign From the North Side
Skyforger
House Of Sleep
My Kantele

---

Amorphis, Before The Dawn, Amoral @ Gagarin205, 01/11/2009

Η ξαφνική ανάκαμψη των Amorphis δεν οφείλεται τελικά ούτε στη πτώση του πάλαι ποτέ αγαπημένου goth metal ιδιώματος, αλλά ούτε και σε εμπορικά trick της δισκογραφικής στην οποία ανήκουν - ή μάλλον, η διαφήμιση που δέχονται, σε συνδυασμό με το ότι οι καλές κυκλοφορίες στο χώρο πλέον κυνηγιούνται με το ντουφέκι αποτελούν γεγονότα που παίζουν έναν ρόλο, αλλά όχι τον σημαντικότερο. Η αλήθεια είναι πως οι Amorphis δικαίως λαμβάνουν την αναγνώριση που ανέκαθεν άξιζαν, καθώς οι τρεις τελευταίες κυκλοφορίες τους μοιάζουν η μία καλύτερη της άλλης – κι όπως συγκλόνισαν, βάσει εντυπώσεων, σημαντική μερίδα του ελληνικού κοινού κατά την περιοδεία του “Silent Waters”, η επιτυχημένη (;) επίσκεψη προγραμματίστηκε να ακολουθήσει το επόμενο έτος, για την προώθηση του “Skyforger”.

Πρώτη μπάντα της βραδιάς έμελε να είναι οι Amoral, ή αλλιώς, ένα σχήμα που δύσκολα στέκεται επ’ άξια σε ανάλογο περιοδεύoν πακέτο, καθώς το μοναδικό πράγμα που τους συνδέει με τους Amorphis δεν είναι τίποτε άλλο παρά η Φιλανδική του καταγωγή. Tο πρόβλημα φυσικά δεν βρίσκεται ούτε στο μουσικό ύφος, αλλά ούτε και στην εμφάνιση της πλειοψηφίας των μελών, η οποία, παρεπιπτόντως, έμοιαζε ως φόρος τιμής στον Alexi Laiho των Children Of Bodom. Η διαφορά είναι πως οι Children Of Bodom είναι καλοί σε αυτό που κάνουν, ενώ οι Amoral, όχι. Όταν έχεις αλλάξει ύφος στην καριέρα σου, από μελωδικό death metal σε power metal φόρμες και το υλικό σου φαντάζει το ίδιο βαρετό καθ’ όλη την διάρκεια της εμφάνισης, τότε κάτι δεν πάει καλά. Δεν αντιλέγω, βέβαια, πως βγήκαν άρτια προβαρισμένοι, με πολύ κέφι και καλή σκηνική παρουσία (αν εξαιρέσουμε την ποζεριά των ανεμιστήρων), αλλά και πάλι, τα κομμάτια τους ήταν γεμάτα από μελωδικά riffs, εκ των οποίων δε μου έμεινε ούτε ένα. Κρίμα, γιατί ενώ φαίνεται πως έχουν δουλέψει, το αποτέλεσμα καταλήγει τουλάχιστον αδιάφορο.



Εν συνεχεία, στη σκηνή ακολούθησαν οι Before The Dawn, ένα σχήμα μελωδικού death metal που τυγχάνει να φέρει έναν αναγνωρίσιμο αέρα, λόγω της goth (;) πινελιάς που συναντάται σε σημαντική μερίδα του υλικού τους. Αυτοί αποτέλεσαν και το πραγματικό opening act από κάθε άποψη - είτε απόδοσης, είτε παρουσίας, είτε ανταπόκρισης από πλευράς κοινού, καθώς δεν ήσαν λίγοι εκείνοι που φάνηκαν να γνωρίζουν το γκρουπ, με την παρουσία τους να γίνεται αισθητή από το φαινόμενο του headbanging. Τα μέλη μάλιστα το πρόσεξαν από τα πρώτα κιόλας λεπτά, παρά τον διάσπαρτο καταμερισμό, κάτι που εξαφάνισε το άγχος από τα πρόσωπά τους, χαρίζοντας στη θέση αυτή ένα μικρό χαμόγελο.

Κάπως έτσι λοιπόν κύλησε μια δυναμική εμφάνιση, με τους Juho και Tuomas να κάνουν περισσότερο αισθητή την παρουσία τους, ιδιαίτερα στις φάσεις που ο δεύτερος χρησιμοποιούσε την κλασσική πόζα «πόδι πάνω στο ηχείο», τις στιγμές που αναλάμβανε τον τομέα των σκληρών φωνητικών. Οι αντιδράσεις, βέβαια, δεν ήταν οι μέγιστες θερμές, όσον αφορά το σύνολο του ακροατηρίου, αλλά αν παρατηρούσε κανείς τον χώρο, θα έβλεπε αρκετό κόσμο να κουνά ρυθμικά το κεφάλι, σημάδι πως οι περισσότεροι απόλαυσαν αυτή την εμφάνιση, σε σημείο που πιθανώς δεν περίμεναν. Κι όμως, οι Before The Dawn ανέβηκαν, έδωσαν μια εμφάνιση άξια προσμονής και μας άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, για να περάσει, ακολούθως, η σκυτάλη στους Amorphis...



Κατ’ αρχή, οφείλω να παραδεχθώ πως όχι μόνο δεν είχα ξαναδεί τους Amorphis ζωντανά από την εποχή του (αδικημένου, κατ’ εμέ) “Far From The Sun”, αλλά κάπου στο βάθος, μου έλειπε η γλυκόπικρη χροιά του Pasi, βασικός λόγος για τον οποίο μια σημαντική μερίδα του ακροατηρίου τους αγάπησε δίσκους τύπου “Tuoela” - σημείο αναφοράς που αποτέλεσε και το σημαντικότερο ίσως breakthrough εκείνης της περιόδου. Αυτός ήταν κι ένας λόγος για τον οποίο έτρεφα αμφιβολίες - αβάσιμες, όπως αποδείχθηκε, καθώς ο Tomi καταλήγει πιο άμεσος σε σχέση με τον Pasi, όσον αφορά τις live αποδόσεις των κομματιών. Ο Pasi, βέβαια, φάνταζε αρκετά επιβλητικός, αλλά οι Amorphis επί εποχής Joutsen μοιάζουν μακράν πιο ενεργοί επί σκηνής, χάριν στη γεμάτη ενέργεια παρουσία του. Καταλήγουν πιο «συναυλιακοί», αν προτιμάτε. Κι ενώ κάποια πράγματα φαίνεται να έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, ο αγαπητός Holopainen παραμένει τελικά αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ως «ο Άγνωστος Στρατιώτης του metal». Ειλικρινά, ενδέχεται να είναι ο πιο ακίνητος μουσικός που έχω δει ποτέ ζωντανά. Πέντε χρόνια μετά τον βρήκαμε όπως τον αφήσαμε. Στην ίδια στάση και στο ίδιο ακριβώς σημείο.

Αρκετά όμως με τα κρύα αστεία, γι’ αυτό ας περάσουμε λίγο στην ουσία. Όπως καταλάβατε, ο γράφων δεν έτυχε να παρευρεθεί στη περσινή εμφάνιση του γκρουπ, εξ’ ού κι οι όποιες μικρές συγκρίσεις. Η κάθε μία όμως έγινε για καλό, καθώς παρά τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού, οι όποιες προσωπικές εντυπώσεις ήταν τελικά κάτω του αναμενόμενου, εξ’ αιτίας ορισμένων σημαντικών φάουλ. Σε πρώτη φάση, έχουμε το θέμα του ήχου. Ήταν αρκετά μέτριος σε σημεία, με τις κιθάρες να ηχούν χαμηλά πολλές φορές, ενώ, αντιστοίχως, άλλες στιγμές θάβονταν τα πλήκτρα. Κι ενώ κάτι τέτοιο από μόνο του δεν αποτελεί τόσο σημαντικό ψεγάδι, έτυχε να αμαυρώσει τις εκτελέσεις σημαντικών επιλογών, με το πιο τρανταχτό παράδειγμα να αποτελεί η εκτέλεση του “Silent Waters”, στην οποία οι κιθάρες έστρωσαν μονάχα πριν μπει το τελευταίο solo. Από την άλλη, έχουμε ένα δεύτερο παράπονο άξιο αναφοράς, το οποίο βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το όνομα “Elegy”. Δεν γίνεται να έχεις βγάλει αυτή την δισκάρα και να πετσοκόβεις τέσσερα κομμάτια για να τα παίξεις σε μορφή medley, ενώ το setlist σε συνολική διάρκεια δεν ξεπερνά τη 1 ώρα και 25 λεπτά. Χώρια το γεγονός ότι έχεις αποκλείσει εντελώς το “Tuonela”. Απαράδεκτο. Και μην ανησυχείτε, για τον ίδιο ακριβώς λόγο «κράζω» και τους αγαπημένους μου Paradise Lost, καθώς όσον αφορά τον χρόνο που δίνουν στη σκηνή έχουν καταντήσει χειρότεροι κι απο Σκωτσεζους.



Ανάθεμα. Εδώ, ο γράφων κοντοστέκεται και διαβάζει ξανά τις δύο παραπάνω παραγράφους. Αν διαβάσει κανείς το κείμενο προσεκτικά, θα νομίζει πως δεν ευχαριστήθηκα τη συναυλία, εν τέλει. Κάτι που πραγματικά δεν ισχύει. Οι Amorphis έδωσαν μια αρκετά δυνατή παρουσία από κάθε άποψη, ιδιαίτερα σε θέματα απόδοσης κι επικοινωνίας με τον κόσμο. Ο Tomi, συγκεκριμένα, αποτέλεσε το στοιχείο-κλειδί που κράτησε τον πύχη στα γνωστά υψηλά επίπεδα, κάτι που ειλικρινά δεν περίμενα και με τέτοιο τρόπο κατάφερε να με πείσει σε σημεία που έμοιαζαν αφανή, όσον αφορά τον studio χαρακτήρα του. Από την άλλη, όμως, η συναυλία των Amorphis καταλήγει ως μια απολαυστικά επαγγελματική εμφάνιση με την καλή, αλλά και την κακή της έννοια - αφ’ ενός, επειδή γνωρίζουμε πως οι Amorphis αυτής της σύνθεσης μπορούν για πολύ περισσότερα, κι αφ’ ετέρου, επειδή κάτι μπάντες τύπου Madder Mortem τιμούν τους οπαδούς τους δίνοντας δίωρα set επί σκηνής, τη στιγμή που οι Amorphis θα βγουν στο πλατώ σαν «σωστοί επαγγελματίες».

Το setlist της εμφάνισης:

Skyforger (intro) / Silver Bride
Sampo
Towards And Against
The Castaway
Smithereens (intro) / The Smoke
Majestic Beast
Alone
Silent Waters
Against Widows / Cares / On Rich And Poor
/ Against Widows / Better Unborn (Elegy Medley)
From The Heaven Of My Heart
Sky Is Mine
Magic And Mayhem (intro) / Black Winter Day

Encore:

Sign From The North Side
House Of Sleep
My Kantele