Planet Of Zeus: «Για κάθε hater που αναδύεται υπάρχει και ένας πιστός στρατιώτης»

Το πρώτο μέρος μιας εις βάθος κουβέντας για το "Faith In Physics"

Από την Αθανασία Χρυσανθοπούλου, 22/10/2019 @ 14:48

Οι Planet Of Zeus πρόσφατα κυκλοφόρησαν το καινούργιο τους άλμπουμ "Faith In Physics" από τη Heavy Psych Sounds αποσπώντας θετικά και αρνητικά σχόλια. Η επίσημη παρουσίαση του νέου δίσκου θα γίνει στις 20 και 21 Δεκεμβρίου στο Fuzz Club. Εμείς επιλέξαμε να κάνουμε μια κουβέντα μαζί τους πρόσωπο με πρόσωπο και να μας λυθούν όλες οι απορίες σχετικά με το φρέσκο αυτό μουσικό απόκτημα. Οι Γιάννης Βράζος (μπάσο), Στέλιος Προβής (κιθάρα) και Σεραφείμ Γιαννακόπουλος (ντραμς) με υποδέχθηκαν στο studio τους στο κέντρο της Αθήνας και μια προγραμματισμένη μικρής διάρκειας συνέντευξη κατέληξε σε μια δίωρη συζήτηση εφ όλης της ύλης.

Καλησπέρα παιδιά. Η σημερινή συζήτηση θα κινηθεί γύρω από το καινούργιο μουσικό σας εγχείρημα, "Faith In Physics". Θέλω αρχικά, να μου πείτε λίγα λόγια γι’ αυτό και ποιες είναι οι διαφορές που εντοπίζετε σε σύγκριση με τα προηγούμενα άλμπουμ σας; 

Γιάννης: Θα ξεκινήσω επισημαίνοντας μία διαφορά που είναι όντως σημαντική για εμάς. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που πήραμε όσο χρόνο θέλαμε για να ετοιμάσουμε το δίσκο και από άποψη σύνθεσης των κομματιών σε πρωτογενές επίπεδο αλλά και σε δευτερογενές επίπεδο, στην ουσία του πράγματος, δηλαδή της ηχογράφησης του δίσκου. Ξεκίνησε από τα τέλη Σεπτεμβρίου και ολοκληρώθηκε κάπου στα μέσα Απριλίου. Επίσης, άλλη μια διαφορά είναι ότι αλλάξαμε studio ηχογράφησης και τον άνθρωπο που ήταν ηχολήπτης-παραγωγός του δίσκου.

Αυτήν τη φορά νιώσαμε την ανάγκη να αλλάξουμε για να εξερευνήσουμε κι άλλα πράγματα

Αυτό δεν το συνηθίζετε, έχετε δηλώσει πως έχετε τον ίδιο τεχνικό ήχου από παλιά, που γνωρίζει τον ήχο σας καλά.

Γιάννης: Ισχύει αυτό. Εξακολουθούμε να πορευόμαστε μαζί και μάλιστα ήταν ο ηχολήπτης που είχε αναλάβει την ηχογράφηση και παραγωγή στα δύο προηγούμενα άλμπουμ "Vigilante" και "Loyal To The Pack". Όμως, αυτήν τη φορά νιώσαμε την ανάγκη να αλλάξουμε για να εξερευνήσουμε κι άλλα πράγματα και ενδεχομένως να εκμεταλλευτούμε και την οπτική ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο τη μουσική μας και εν γένει το σκληρό ήχο. Οπότε, συνεργαστήκαμε με τον Νίκο Λάβδα. Επίσης, η ηχογράφηση έγινε σε διαφορετικά μέρη σε αντίθεση με τους προηγούμενους δίσκους. Δηλαδή, αλλού γράφτηκαν τα τύμπανα live μαζί με την μπάντα, οι κιθάρες και τα μπάσα γράφτηκαν στο σημείο που βρισκόμαστε καθώς και τα φωνητικά γράφτηκαν αλλού. Αυτό ήταν για εμάς πρωτόγνωρο και ήταν αποτέλεσμα του χρόνου που πήραμε για να ηχογραφήσουμε το δίσκο, το κάναμε με το πάσο μας. Θέλαμε να είμαστε πολύ σχολαστικοί και να έχουμε χρόνο να μπορούμε να γυρίσουμε πίσω και να διορθώνουμε πράγματα. Αυτές λοιπόν είναι οι βασικές διαφορές που εντοπίζω σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές.

Στέλιος: Συναισθηματική ή καλλιτεχνική διαφορά δεν υπάρχει. Εννοώ, ότι το "Faith In Physics" είναι απλά η συνέχειά μας. Δεν σκεφτήκαμε κάτι συγκεκριμένο.

Planet Of Zeus - Faith In Physics

Όταν είδα πάντως το εξώφυλλο, πριν ακόμα ακούσω τον δίσκο, θεώρησα πως θα είναι ένα θεματικό άλμπουμ.

Στέλιος: Εντάξει, επειδή έχουμε ακούσει πολύ metal στη ζωή μας, concept δεν μπορούμε να το ονομάσουμε. Concept θα ήταν αν από την αρχή μέχρι το τέλος ασχολούταν με ένα πράγμα, με μία ιστορία. Με αυτή την έννοια δεν είναι concept, δεν είναι Blind Guardian. Αλλά σίγουρα έχει μια κεντρική ιδέα που εκφράζεται περισσότερο στιχουργικά παρά μέσω της μουσικής, που είναι και ο τίτλος του album.

Κάποια πράγματα έχουν αποδειχθεί σε αυτή τη ζωή και έχουμε 21ο αιώνα, καλό είναι να τα ενστερνιστούμε σαν ανθρώπινο είδος και να προχωρήσουμε

Τι σημαίνει λοιπόν Faith In Physics;

Στέλιος: Faith In Physics είναι αυτό. (Πέταγμα αναπτήρα πάνω στο τραπεζάκι)... (γέλια) Ξέρεις, διαπιστώνουμε πως βρισκόμαστε σε μια φάση flat earthers αντιεμβολιαστές, ότι θες πες το. Θρησκευόμενοι, αλλόθρησκοι, ξένοι, έλληνες, όλο αυτό για εμάς φαντάζει παρανοϊκό και όλα αυτά που είπα τώρα καταρρίπτονται με μια φράση στην πραγματικότητα. Κάποια πράγματα έχουν αποδειχθεί σε αυτή τη ζωή και έχουμε 21ο αιώνα, καλό είναι να τα ενστερνιστούμε σαν ανθρώπινο είδος και να προχωρήσουμε. Μιλάμε για βασικά πράγματα, δεν ανακαλύπτουμε τίποτα, δεν κάνουμε καμιά επανάσταση σοβαρή. Αλλά αυτά τα βασικά πράγματα δεν είναι ακόμη δεδομένα. Απλή ισότητα, απλή ανεξιθρησκία, απλά πράγματα που θα έπρεπε να είναι δεδομένα, δεν είναι ακόμη. Οπότε αυτό είναι το θέμα πάνω στο οποίο κινηθήκαμε. Όμως, όσον αφορά τον τρόπο που δημιουργήσαμε τον δίσκο αν εξαιρέσεις τα διαδικαστικά (ηχογραφήσεις κ.τ.λ.) κάναμε τα ίδια πράγματα. Έχουμε ιδέες, θα έρθουμε εδώ, θα παίξουμε, θα το γράψουμε σε έναν υπολογιστή και θα το ξανακούσουμε. Απλά αυτή τη φορά θέλαμε να έχει μια πιο consistence αύρα και νομίζω πως αυτό το πετύχαμε. Ο δίσκος βγάζει ένα συγκεκριμένο συναίσθημα.

Σεραφείμ: Εγώ θα ήθελα να προσθέσω, ότι πέρα από την κυριολεκτική έννοια της φράσης στην οποία πιστεύουμε εξολοκλήρου και στην ίδια την πίστη στη φυσική, ζούμε σε μια εποχή που πολύ συχνά σε κάνει να νιώθεις ότι εσύ είσαι το λάθος και γενικά σε ξεπερνάει μια ψευτοκοινή λογική που δεν υπάρχει. Δηλαδή αυτή η έννοια του «μέσου ανθρώπου», δεν υπάρχει, είναι ένα μιντιακό κατασκεύασμα και συνεχίζει να προωθείται μια μορφή ή μια πλαστή εικόνα του «μέσου ανθρώπου», ενός τύπου που τελεί τη νόρμα η οποία πρακτικά δεν υφίσταται. Κατά τύχη λοιπόν αυτός ο μέσος άνθρωπος είναι πρώτον ηλίθιος, δεύτερον δεν τον νοιάζει η φύση και το τι συμβαίνει γύρω του, τρίτον δεν είναι πολιτικοποιημένος ή κοινωνικοποιημένος.

Στέλιος: Να γνωρίζει έστω τι γίνεται.

Σεραφείμ: Παρουσιάζεται λοιπόν η εικόνα του «μέσου ανθρώπου» και πέφτει και σαν νόρμα από πιο μεγάλα… τώρα θα πω κέντρα εξουσίας και θα ακούγομαι σαν ΚΚΕ, αλλά δεν εννοώ αυτό. Για παράδειγμα, λένε αυτό το άλμπουμ απευθύνεται στο «μέσο άνθρωπο». Πρώτον πού ξέρεις ρε γαμημένε καριόλη ποιος είναι ο μέσος άνθρωπος και δεύτερον, αν λειτουργούσε έτσι η ζωή και ο άνθρωπος δεν θα είχαμε πετύχει τίποτα ποτέ στην ιστορία, ούτε στην επιστήμη και στην τέχνη. Φυσικά δεν λέω πως εμείς κάνουμε κάποια τομή, απλά το σχολιάζουμε. Επίσης, θα ήθελα να φέρω ένα παράδειγμα. Έστω λοιπόν πως εγώ, ο Στέλιος και ο Γιάννης έχουμε ιδεολογικές διαφωνίες με κάποιον και φερειπείν εγώ είμαι αριστερός. Εγώ πιστεύω τόσο πολύ στη λογική, όχι στη λογική ενάντια στο συναίσθημα, αλλά στον ορθολογισμό και έχω κάνει ήδη ειρήνη ότι εμείς δεν θα τα βρούμε σε επίπεδο ιδεολογίας, το ξεχνάμε αυτό δεν πειράζει. Βέβαια, υπάρχουν δέκα πράγματα στα οποία πρέπει να συμφωνήσουμε ανεξαρτήτως. Φερειπείν, έχουμε φτάσει σ’ ένα σημείο πως αν ένας τύπος πιστεύει στη φυλετική υπεροχή λέμε ότι είναι ακροδεξιός, δεν είναι ακροδεξιός, είναι ηλίθιος. Υπάρχει διαφορά. Αν πιστεύεις στη φυλετική υπεροχή κάτι δεν έχεις διαβάσει σωστά. Τέλος. Έχει καταρριφθεί πολλά χρόνια πριν. Αλλά συνεχίζει και πλασάρεται σαν να είναι μια διαφωνία ιδεολογική και καμιά φορά και αισθητική. Δεν είναι κάτι υποκειμενικό, είναι αντικειμενικό, είσαι ηλίθιος!

Στο εξώφυλλο ο Αριστοτέλης έφτιαξε το σπίτι των τεσσάρων μας, το οποίο είναι περίπου όμοιο με των ανθρώπων που σκέφτονται με παρόμοιο τρόπο με εμάς

Το "Faith In Physics" εκτός από το περιεχόμενό του έχει και ένα ενδιαφέρον εξώφυλλο στο οποίο παρουσιάζεται η οπτική ενός καλλιτέχνη. Μια απέραντη διάφανη πόλη στην οποία ο άνθρωπος αισθάνεται μόνος ενώ παράλληλα παρατηρείται συνεχώς από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τους μεγάλους οργανισμούς δεδομένων, το κράτος και ούτω καθεξής. Έχετε δηλώσει πως ακόμη και για το εξώφυλλο ασχολείστε σχολαστικά μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Ποια ήταν η ιδέα και ποια η συμβολή σας στο artwork του δίσκου;

Σεραφείμ: Συνήθως δουλεύουμε με ανθρώπους που μας συνδέει κάτι, μπορεί να είναι μια φιλική σχέση ή να μας ενώνει μια ιστορία. Πάντα για κάποιο λόγο υπάρχει μια προσωπική σχέση και συνήθως αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στην ίδια φάση με εμάς, με την έννοια του τι περνάνε, τι βιώνουν και τι σκέφτονται. Δηλαδή από το "Loyal To The Pack" στο οποίο ο άνθρωπος που έκανε το εξώφυλλο έτυχε να είναι ο καθηγητής σχεδίου που είχα στο σχολείο μέχρι τον Αριστοτέλη στο τωρινό άλμπουμ που είναι πραγματικός φίλος δεν λέμε ποτέ ότι αυτός είναι ο καλός, θα επιλέξουμε τον καλό για να μας φτιάξει το εξώφυλλο. Τώρα η ανάγνωση του εξωφύλλου έχει πολύ πλάκα, μας αρέσει πολύ αυτό που λες, αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα αυτό και σίγουρα δεν θα το ερμηνεύσουμε. Όλο ήταν ένα concept του Αριστοτέλη (aristotle.photography), δηλαδή ο δικός μας ρόλος δεν ήταν καν εποπτικός. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο με τόσο πλήρη άποψη πάνω στο πως διαβάζει εμάς του τέσσερις σαν ομάδα και όσο περνούν τα χρόνια μαθαίνεις και σου αρέσει να αφήνεσαι στο να διαβάσει κάποιος άλλος αυτό που εσύ ξέρεις.

Στέλιος: Τον Αριστοτέλη τον γνωρίζαμε από πριν αποφασίσει πως θα ασχοληθεί με αυτό το πράγμα στη ζωή του. Εμείς συνθέταμε τον δίσκο και βλέπαμε παράλληλα πως οδηγούμασταν σιγά-σιγά στο θέμα του άλμπουμ, γιατί ξέρεις είναι μια διαδικασία που βγαίνει στην πορεία. Εντωμεταξύ, ο Αριστοτέλης είχε κάνει ήδη μια έκθεση στην οποία πήγαμε και κοιτούσαμε αποσβολωμένοι, διότι ήταν λες και ήξερε με τι θα ασχοληθούμε εμείς στον δίσκο. Πραγματευόταν ήδη αυτή τη μοναξιά και την παράνοια μέσα από τις τεράστιες πολυκατοικίες που έβλεπες ένα φως ανοιχτό και χιλιάδες άλλα σκοτεινά διαμερίσματα. Έτσι είπαμε πως αυτό είναι, δεν χρειάστηκε καν να το συζητήσουμε. Δεν είχε ασχοληθεί ξανά με το artwork ενός δίσκου μπάντας και έπρεπε να προσαρμόσει το έργο του στις διαστάσεις του δίσκου και του βινυλίου. Σε αυτό το κομμάτι μόνο βοηθήσαμε εμείς. 

Σεραφείμ: Στην αρχή ο Αριστοτέλης είχε κάνει ένα τελείως άλλο concept το οποίο ο ίδιος το απέρριψε ενώ εμείς το είχαμε εγκρίνει γιατί μας άρεσε και αυτό. Μια μέρα μας κάθισε να τον πάμε στίχο-στίχο σε όλο δίσκο και εκείνος μας άκουγε κρατώντας σημειώσεις. Μάλιστα, την ίδια περίοδο, μια άλλη φόρα που έλλειπαν τα παιδιά με έβαλε και μίλαγα για τον κάθε άνθρωπο που παίζει σε αυτήν την μπάντα, δηλαδή ποια είναι η θέση του σε αυτό το κομμάτι, εννοώ πως θα διάβαζε το στίχο από τα μάτια του και ταυτόχρονα και εγώ πως το βλέπω. Ο Αριστοτέλης πολύ πράος απλά σημείωνε και μετά από λίγες μέρες είπε τα σκίζουμε όλα γιατί θεώρησε πως δεν μιλάει για εμάς και αποφάσισε ότι πρέπει να φτιάξει αυτό το σπίτι μέσα σε μία αχανή πόλη. Έφτιαξε μαζί με τον συνεργάτη του το Σταύρο το σπίτι των Planet of Zeus, στο οποίο αν πάρεις ένα μεγεθυντικό φακό, ιδίως στο βινύλιο μπορείς να βρεις πολλές λεπτομέρειες.

Στέλιος: Λεπτομέρειες από αληθινά πράγματα που βρίσκονται στα σπίτια μας.

Σεραφείμ: Το σπίτι που παρουσιάζεται λοιπόν είναι μια σύνθεση των σπιτιών των Planet of Zeus, αλλά και του μέσου σπιτιού. Ένα τυπικό σπίτι που όμως είναι σαν ένα διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία στα Εξάρχεια που ξέρουμε όλοι πάνω κάτω τις γνωστές βλάβες. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που μένουν στο κέντρο έχουν περίπου το ίδιο σπίτι, με τα γνωστά προβλήματα. Ο Αριστοτέλης λοιπόν έφτιαξε το σπίτι των τεσσάρων μας το οποίο είναι περίπου όμοιο με των ανθρώπων που σκέφτονται με παρόμοιο τρόπο με εμάς.

Φαντάζομαι δεν εννοείς τον «μέσο άνθρωπο»...

Στέλιος: Σίγουρα δεν είναι ο «μέσος άνθρωπός». 

Σεραφείμ: Δεν έχουμε ιδέα τι είναι ο «μέσος άνθρωπός» και μάλλον δεν θα το μάθουμε και ποτέ όσο και να το προσπαθούμε.

Είναι τύχη και ατυχία μάλλον μαζί το ότι τέσσερις άνθρωποι γράφουν μουσική και στίχους, με αποτέλεσμα να γίνονται τέσσερα τα «εγώ» που συγκρούονται

Μιας και αναφερθήκατε στου στίχους, γράφετε όλοι; Είχα την εντύπωση πως γράφει μόνο ο Μπάμπης.

Σεραφείμ: H διαδικασία είναι η ίδια σε όλα τα άλμπουμ των Planet of Zeus, γράφουν όλοι. Για κάποιο λόγο σε ορισμένους άξονες βρισκόμαστε όλοι στο ίδιο σημείο. Δηλαδή υπάρχουν κομμάτια τα οποία είναι frankenstein αλλά είναι σαν να τα έγραψε ένας άνθρωπος στιχουργικά. Για παράδειγμα, θα κάνω εγώ μια αρχή και θα πω αυτοί είναι οι τέσσερις πρώτοι στίχοι, θα το πιάσει ο Γιάννης μετά θα κάνει τις αλλαγές του και γενικότερα επικρατεί η αίσθηση του παιχνιδιού με τους στίχους.

Γιάννης: Αυτό ισχύει και στο μουσικό κομμάτι. Δηλαδή, δεν υπάρχει πεπατημένη στο πως συνθέτονται τα κομμάτια. Είμαστε πολύ τυχεροί γιατί γράφουμε όλοι μουσική, γράφει και ο Σεραφείμ μουσική και στίχους.

Σεραφείμ: Συνέχεια το λες αυτό και συνεχίζεις το στερεότυπο των drummer.(γέλια)

Στέλιος: Να το σπάσει προσπαθεί.

Γιάννης: Ναι γιατί συνήθως οι drummer δεν γράφουν μουσική, δηλαδή για παράδειγμα έφερα αυτό το riff και έχω σκεφτεί αυτό το ρυθμό από πάνω. Είναι τύχη και ατυχία μάλλον μαζί επειδή τέσσερις άνθρωποι γράφουν μουσική και στίχους με αποτέλεσμα να γίνονται τέσσερα τα «εγώ» που συγκρούονται. Κάποιες φορές γίνεται χαμός αλλά είναι πολύ δημιουργικός ο χαμός.

Ας εστιάσουμε πιο πολύ στα τραγούδια του δίσκου. Πιο συγκεκριμένα, στο "All These Happy People", και στο video clip που το συνοδεύει. Η δική μου ανάγνωση πάνω σε αυτό, έχει να κάνει με το ζήτημα του «αφεντικού», δηλαδή της εξουσίας πάνω στο άτομο, το οποίο αλλάζει μορφές στη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου. Ποια είναι η δική σας οπτική πάνω στο θέμα του videoclip;

Σεραφείμ: Άλλη μία τελείως δική σου ανάγνωση. (γέλια)

Νομίζω όπως με τη ζωγραφική έτσι και με τη μουσική δεν μπορείς να ξέρεις τι είχε ακριβώς ο καλλιτέχνης στο μυαλό του. Κάνεις μια προσωπική ανάγνωση ανάλογα με αυτό που σου μεταδίδει το έργο.

Σεραφείμ: Μας βρίσκεις απόλυτα σύμφωνους σε αυτό.

Αλήθεια, γιατί φοράς εσύ την γκιλοτίνα στο video clip και όχι κάποιος άλλος από το συγκρότημα;

Στέλιος: Γιατί ήταν ανέφικτο να κουβαλήσει τύμπανα. Συγκεκριμένα, μας είπε ο σκηνοθέτης να φέρουμε όργανα για να περάσουμε από το πλάνο στο τέλος.

Γιάννης: Ήταν και μια κίνηση στήριξης στον καλό μας φίλο και πρωταγωνιστή του videoclip Βύρων Θεοδωρόπουλο, που τον έχουμε γνωρίσει μέσω του Σεραφείμ, με τον οποίο και έπαιζαν μαζί παλιότερα στην ίδια μπάντα. Οπότε ίσως αυτή η κίνηση να ήταν μια προσπάθεια να σταθεί ο Σεραφείμ σε όλη τη μεγάλη ταλαιπωρία που υπέστη ο Βύρων κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Σεραφείμ: Επίσης, σε νοηματικό επίπεδο, οι δύο άνθρωποι στο video clip φορούν αυτό το μεσαιωνικό εξάρτημα που λέγεται πίλορι και ακριβώς το ίδιο φοράει και η μπάντα. Δεν είναι παρατηρήτρια των γεγονότων που συμβαίνουν. Είμαστε οι ίδιοι σε αυτή τη θέση. Επιπλέον, με πολύ- πολύ ανοιχτά εισαγωγικά το video clip μιλάει για μια προσωπική φυλακή εν γένει. Οπότε η μπάντα δεν το κοιτάει από πάνω αυτό πρόβλημα που υπάρχει στην κοινωνία, το ζει και η ίδια σαν ομάδα αλλά και σαν άτομα ξεχωριστά.

Είχαμε συνηθίσει τον κόσμο να κάνουμε video clip με πολύ γρήγορη δράση. Αποφασίσαμε λοιπόν πως έχουμε ανάγκη από μια αλλαγή

Θα βγουν και άλλα videoclip ?

Σεραφείμ: Αν μας δανείσετε κάποια λεφτά ευχαρίστως να βγάλουμε και δέκα. (γέλια)

Στέλιος: Να πούμε και για τον σκηνοθέτη του "All These Happy People", Κωσταντίνο Αντωνόπουλο επίσης φίλος μας από παλιά. Είναι τρομερά προκομένος και βραβεύτηκε πριν λίγο διάστημα για τη μικρού μήκους ταινία "Καρτ Ποστάλ Από Το Τέλος Του Κόσμου" στις Νύχτες Πρεμιέρας με το βραβείο σκηνοθεσίας.

Σεραφείμ: Είναι κινηματογραφικός σκηνοθέτης. Σε αυτό το σημείο να πούμε και από τη δική μας πλευρά, πως είμαστε ένα συγκρότημα που είχαμε συνηθίσει τον κόσμο να κάνουμε video clip με πολύ γρήγορη δράση. Αποφασίσαμε λοιπόν πως έχουμε ανάγκη από μια αλλαγή. Κάποιοι το κατάλαβαν, κάποιοι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν και το θεωρούν ασύνδετο. Αλλά είμαστε και για τους δύο εκεί.

Το "Revolution Cookbook" ήταν το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησε συλλέγοντας ποικίλες αντιδράσεις από το κοινό. Ήταν η πρώτη φορά που ο Σεραφείμ έμπαινε στα φωνητικά;

Σεραφείμ: Με τόσο κύριο ρόλο νομίζω πως ναι, και η τελευταία μάλλον. (γέλια)

Πώς προέκυψε αυτό;

Σεραφείμ: Συμβαίνουν αυτά. Η αλήθεια είναι πως σε αυτό το δίσκο τραγουδάμε και εγώ και ο Στέλιος και θέλαμε να είναι αρκετά πιο μπούγιο η φάση. Να μπαίνουν backing vocals και αντί να πατήσεις ένα έξτρα distortion στην κιθάρα, να έρχεται από τις φωνές και να ακούγεται πληθωρικό. Οπότε δουλεύαμε προς εκείνη την κατεύθυνση. Επειδή ούτε ο Στέλιος, ούτε εγώ είμαστε τραγουδιστές κάποια ήταν τρομερά πατατοειδή αλλά κάποια άλλα όπως η φωνή του Στέλιου στο "Gasoline" που έμεινε main στο ρεφρέν απλά είχαν βγει πολύ πετυχημένα. Μάλιστα, το πιο αστείο είναι ότι το διάλεγε ο Μπάμπης συνήθως.

"Man vs God", μια εκκεντρική προσθήκη στον δίσκο. Θα ήθελα λίγα λόγια για τη δημιουργία του.

Στέλιος: Αν το διαβάσει κανείς πέρα από το να το ακούσει για να περάσει καλά θα καταλάβει πως δεν επικεντρώνεται σε μία θρησκεία, σ’ ένα πλαίσιο ή μια οπτική.

Σεραφείμ: Στην αρχή η μπάντα είχε ένα χαρακτηριστικό Planet of Zeus κομμάτι γυμνό από λόγια και μελωδίες. Κατά βάση είναι ένα πολύ αμερικάνικο κομμάτι, με την έννοια πως θα μπορούσες να ακούσεις κάτι παρόμοιο σαν ύφος από του Rage Against Τhe Machine. Για κάνουμε λοιπόν μια αντίθεση σε αυτό δημιουργήθηκαν οι μελωδίες της φωνής οι οποίες είναι αρκετά ελληνικές με την έννοια της Ανατολής. Από εκεί και έπειτα οδηγηθήκαμε στο στίχο. Αναρωτηθήκαμε που εκφράζεται μάχη μεταξύ Ανατολής και Δύσης και οδηγηθήκαμε στο θέμα της θρησκείας. Αυτό το κομμάτι τελικά είναι ίσως από τα πρώτα κομμάτια που έχουμε δημιουργήσει λίγο μεταφυσικά, παρόλο που δεν πιστεύουμε σε τέτοια πράγματα. Συγκεκριμένα, ο Στέλιος και εγώ βρισκόμασταν στην Κύπρο και εκεί που παίζαμε από πίσω, επειδή ήταν τουρκοκυπριακή πλευρά, έβγαινε ο «ηχογραφημένος» ιμάμης. Τρέχω την ίδια στιγμή στο Στέλιο να το ηχογραφήσει και το έκανε ήδη! Όταν λοιπόν μπήκε στις γέφυρες πριν τα ρεφρέν ο ιμάμης δεν τον κουρδίσαμε, δεν κάναμε κάτι, απλά ταίριαξε. Αυτό μας σόκαρε.

Για κάθε hater που αναδύεται υπάρχει και ένας πιστός στρατιώτης

Ο δίσκος λοιπόν κυκλοφόρησε. Είστε από τα συγκροτήματα που κάθε μουσικό σας βήμα συλλέγετε σχόλια θετικά και αρνητικά. Το "Faith In Physics" στην πλειονότητα του μέχρι ώρας έχει όπως αποθεωτικές αλλά και πολλές αρνητικές κριτικές από το κοινό.

Γιάννης: Φανταστικά!

Σεραφείμ: Γι’ αυτό το δίσκο;

Ναι, πολλοί για παράδειγμα λένε πως δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο αλλά για χιλιοπαιγμένες μελωδίες. Σας επηρεάζουν τα αρνητικά σχόλια;

Γιάννης: Επειδή το βίωσα και με τον προηγούμενο δίσκο, πιστεύω ότι υπάρχει μια συμπαντική ισορροπία που λέει πως για κάθε hater που αναδύεται υπάρχει και ένας πιστός στρατιώτης. Οπότε η ισορροπία κρατιέται. Παρακολουθούμε τα αρνητικά σχόλια και δεν μας επηρεάζουν. Εμείς ξέρουμε τι έχουμε κάνει, κάναμε αυτό που θέλαμε, σκεφτήκαμε και δουλέψαμε πολύ πάνω σε αυτό. Θα σου πω αυτό. Έχω κολλητό φίλο που δεν του αρέσουν οι AC/DC, έχω φίλο που δεν του αρέσουν οι Motorhead και επίσης έχω φίλο που δεν του αρέσουν οι τηγανιτές πατάτες. Όλοι αυτοί είναι φίλοι μου και πορευόμαστε μαζί. Για το ξαναπαιγμένο που είπες, μάλλον ο κόσμος έχει διαστρεβλώσει την έννοια του generic. Για μένα όλες οι μουσικές του κόσμου έχουν παιχτεί ήδη και από εκεί και πέρα προκύπτουν μόνο μουσικές προτάσεις από συγκροτήματα.

Έχω καταλήξει ότι δεν μπορούμε να τους ευχαριστήσουμε όλους και επειδή είμαστε και κωλόπαιδα δεν θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους πάντες

Αυτό το πιστεύετε; Δηλαδή στη rock μουσική δεν θα υπάρξει τίποτα καινούργιο και διαφορετικό;

Γιάννης: Προσωπικά το πιστεύω. Έχουν όλα παιχτεί στο παρελθόν με κάποιο τρόπο. Απλά παρουσιάζονται με έναν καινούργιο τρόπο στο σήμερα. Αλλάζει ο ήχος. Αυτή είναι πάντα η δική μου άποψη. Οπότε, ο κόσμος έχει παρεξηγήσει τον όρο generic, δηλαδή δεν έχω ακούσει κανέναν να λέει για τους Sleep ότι είναι generic, που είναι σαν έχουν πάρει όλα τα riff από τον Iommi. Είναι σαν τοτέμ οι Sleep που φέρνω ως παράδειγμα. Είναι ο ορισμός του generic για μένα τουλάχιστον. Τους βαριέμαι και δεν είναι του γούστου μου. Αντίστοιχα, υπάρχει κόσμος που θεωρεί generic τους Planet. Αλλά με τους Sleep με πιάνει νύστα. Μπορώ να μαγειρέψω τρία φαγητά μέχρι να μπει το riff (γέλια).

Σεραφείμ: Δεν σ’ έχω δει Γιάννη κάτω από τα video των Sleep να γράφεις, «Μάγκες, μαγείρεψα τρία φαγητά μέχρι να μπει το riff». (γέλια)

Γιάννης: «Μακάρι» να είχα την ψυχολογία που έχει ο κόσμος σήμερα που νιώθει την ανάγκη να γράψει τέτοιου είδους σχόλια.

Έχω πετύχει σχόλια κάτω από τα video μας που έχουν γίνει από λογαριασμούς που έχουν δημιουργηθεί λίγη ώρα πριν ανεβεί το video. Καταρχάς, μπράβο που αφιέρωσες τόσο χρόνο από τη ζωή σου για να κάνεις όλο αυτό, αλλά είσαι φυλακισμένος σε ό,τι περιγράφει το "Faith In Physics"

Στέλιος: Εγώ δεν θα πω πως δεν μου κοστίζουν τα αρνητικά σχόλια, απλά με τον καιρό αντιλαμβάνομαι το κατά πόσο τον ενδιαφέρει αυτόν που γράφει αρνητικά σχόλια. Δεν είναι το ίδιο με κάποιον που θα πάει κάτω από ένα video του Μπογδάνου και θα κράξει, με αυτόν που θα γράψει κάτω από το video των Planet πως αυτό που άκουσε είναι μέτριο. Ο σχολιασμός έχει φτάσει στο σημείο που νιώθουν ότι τους ρωτάνε και γι’ αυτό πρέπει να τοποθετηθούν. Επίσης, περισσότερο θα τοποθετηθεί κάποιος όταν δεν του αρέσει κάτι παρά επειδή κάτι του αρέσει. Δηλαδή, έχει πάψει πλέον αυτό το περασμένης δεκαετίας facebook στο οποίο όλοι δημοσίευαν πράγματα που τους αρέσουν. Το νέο cool είναι να δημοσιεύεις τι σου τι σπάει. Σε ότι έχει να κάνει με το "Faith In Physics" έχω καταλήξει ότι δεν μπορούμε να τους ευχαριστήσουμε όλους και επειδή είμαστε και κωλόπαιδα δεν θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους πάντες. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους εαυτούς μας και παίζουμε μουσική που αρέσει σε εμάς. Είναι δεδομένο πως σε κάποιους δεν θα αρέσεις όπως επίσης θα αρέσεις σε κάποιους άλλους και όσο συνεχίζεις να αρέσεις οι πρώτοι θα τσαντίζονται ακόμα περισσότερο. Όπως ακριβώς συμβαίνει στα παιδάκια που ανήκουν σε ομάδες και τσακώνονται μεταξύ τους.

Επιπλέον, είμαι από τους ανθρώπους που μου αρέσει να κοιτάω τα σχόλια κάτω από τα video στο YouTube γενικότερα. Ειδικότερα, έχω πετύχει σχόλια κάτω από τα video μας που έχουν γίνει από λογαριασμούς που έχουν δημιουργηθεί λίγη ώρα πριν ανεβεί το video. Καταρχάς, μπράβο που αφιέρωσες τόσο χρόνο από τη ζωή σου για να κάνεις όλο αυτό, αλλά είσαι φυλακισμένος σε ό,τι περιγράφει το "Faith In Physics". Αυτή είναι η τραγική ειρωνεία. Αυτήν τη φορά λοιπόν χαίρομαι και λίγο παραπάνω. Αφού δεν εκτονώνεσαι με κάποιο άλλο τρόπο, τουλάχιστον κράξε εμάς να ξεθυμάνεις.

Σεραφείμ: Με κάλυψαν πολύ τα παιδιά με τις απαντήσεις τους αλλά θα ήθελα να προσθέσω ότι όχι απλά τα παρακολουθώ αλλά ξέρω και ποιος είναι αυτός που τα γράφει. Κάνω social engineering, ασχολούμαι και βλέπω ποιος και γιατί το σχολίασε αυτό. Να ξέρετε σας παρακολουθούμε όλους. (γέλια)

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε λάθος για τους οπαδούς και τους εαυτούς μας είναι να μην δημιουργήσουμε

Αυτό είναι αναγκαίο; Εννοώ η δουλειά σας είναι να παίζετε μουσική.

Σεραφείμ: Γιατί όταν είσαι πέντε ώρες σε ένα βαν κάτι πρέπει να γίνει, ξεκινάμε από τα βασικά. Έχεις πολλά δεδομένα και κάποια σχόλια βγάζουν πολύ ωραίο χιούμορ. Θα σχολιάσω μόνο μια πτυχή που δεν έχει αναφερθεί αυτή του γενικότερου χουλιγκανισμού όχι μόνο στα πλαίσια της μουσικής. Είναι αρκετά θλιβερό το να βγάζουν οι Planet ένα καινούργιο τραγούδι και να δημιουργείται αυτός ο χαμός ενώ παράλληλα μπορεί να δημοσιεύεται μια είδηση για τη δίκη της Χρυσής Αυγής και να μην ανοίγει ρουθούνι. Αυτό είναι ένα σημάδι του καιρού μας. Ή να περνιέται ένα νομοσχέδιο την επόμενη μέρα και να ασχολούμαστε αν οι Planet άλλαξαν ή δεν άλλαξαν κάτι στη μουσική τους. Κλαίμε σαν άνθρωποι με αυτά τα γεγονότα.

Ο δημιουργός, όποιος και αν είναι, έχει μια υποχρέωση απέναντι στο κοινό, να δημιουργεί. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε λάθος για τους οπαδούς και τους εαυτούς μας λοιπόν είναι να μην δημιουργήσουμε. Το τι βγάζουμε και τι δεν βγάζουμε είναι κάτι προσωπικό και ισχύει από τους Planet μέχρι μπάντες που έχουν στόχο το νούμερο ένα. Για παράδειγμα, ο Justin Bieber θέλει να εκφραστεί, εντάξει; Καλώς ή κακώς, όσα στάδια και αν παρεμβάλλονται σε αυτό. Μπορεί να είναι λιγότερο αυθεντικό αλλά η ορμή μέσα είναι σίγουρα και για τον Justin Bieber αυτή, γιατί τώρα θα μπορούσε να κάθετε σπίτι του με τα 120 μύρια του. Οπότε, ειλικρινά δεν με απασχολεί και επειδή είμαι έτσι και σαν άνθρωπος δεν με απασχολεί και με έναν ελιτίστικο τρόπο, σχεδόν ανωτερότητας.

Στην Ελλάδα ποτέ καμία μπάντα και κανένας καλλιτέχνης δεν θα έχει τη δυνατότητα να δώσει ακριβώς τη διάθεση που θέλει στο έργο του γιατί υπάρχει πάντα το εμπόδιο της ψεύτικης προσωπικής επαφής. Είσαι πάντα ένα βήμα από τον άλλον να σε αγγίξει

Αυτός ο τρόπος είναι μια παθογένεια των δημιουργών. Είπες πως ο δημιουργός έχει μια υποχρέωση απέναντι στο κοινό, αυτή της δημιουργίας. Το να δημιουργείς για τον εαυτό σου ενώ παράλληλα να δηλώνεις κοινωνικά ευαισθητοποιημένος ακούγεται προβληματικό.

Σεραφείμ: Σου εξηγώ την πρώτη ορμή... Προφανώς προσπαθώ να εκφράσω ανθρώπους που είναι γύρω μου γιατί δεν είμαι μόνος μου σε αυτό τον κόσμο. Αλλά σε ότι έχει να κάνει με την αρχική ορμή, όποιος πει κάτι άλλο είναι ψεύτης. Εννοώ ξεκινάει από δικά σου ελλείμματα και συμπλέγματα και δεν ξεκινάει για να εκτεθεί το έργο σου αμέσως. Άσχετα αν το θες και το θες. Και εμείς ζητάμε το feedback.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα ποτέ καμία μπάντα και κανένας καλλιτέχνης δεν θα έχει τη δυνατότητα να δώσει ακριβώς τη διάθεση που θέλει στο έργο του γιατί υπάρχει πάντα το εμπόδιο της ψεύτικης προσωπικής επαφής. Είσαι πάντα ένα βήμα από τον άλλον να σε αγγίξει. Αν εγώ είμαι συγγραφέας και γράψω ένα βιβλίο, το οποίο προϊδεάσω τους άλλους πως είναι βιογραφία και εγώ γράφω για το πώς δοκίμασα όλα τα ναρκωτικά του κόσμου. Το γεγονός ότι ο άλλος που είναι δίπλα μου έχει τη δυνατότητα να πει: «Ποιος ρε ο Σεραφείμ; Τι να το διαβάσω;». Και την ίδια στιγμή ένας άνθρωπος που είναι στο Σινσινάτι, που δεν έχει μια εικόνα για τον συγγραφέα μπορεί να καταλάβει πιο ψύχραιμα και αντικειμενικά τη διάσταση αυτού του έργου. Ιδίως στην ποίηση είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Έχεις τον άλλο απέναντι σου που σε κρίνει λέγοντας: «Ποιος ρε; Ο Γιάννης ρε μαλάκα; Αυτός που ήταν χθες εκεί, τον είδα εγώ και χόρεψε ένα κομμάτι της Britney Spears, τώρα μου το πουλάει εδώ ως τέχνη;» Tο ίδιο ισχύει και με τη μουσική. Αυτό που περιμένει ο άλλος λες και έχεις χρησιμοποιήσει sample και θέλει να μπει στο whosampled.com να δει από πιο κομμάτι είναι το hip –hop και θα δημοσιεύσει ένα τραγούδι του ’60 και όχι το κομμάτι που λιώνει αυτές τις μέρες π.χ. του Kendrick Lamar. Είναι σημάδι των καιρών, ο καθένας προσπαθεί με τον δικό του τρόπο να νιώσει σημαντικός και φυσικά αντιδρά μόνο σε παντελώς ασήμαντες πτυχές της ζωής. Δεν αντιδρά ούτε στο χώρο εργασίας, ούτε όταν αδικούν τον διπλανό του, ούτε πουθενά. Κάθεται και ασχολείται με τους Planet και τους κάθε Planet.

Διαβάστε εδώ το δεύτερο μέρος της συνέντευξης με τους Planet Of Zeus.

  • SHARE
  • TWEET